Ik keek hoe iedereen het pistool zag, ik zag aan iedereen dat ze elkaar verontwaardigd en bang aankeken. Maar ik kende deze persoon al langer dan nu want ik heb ook een kort tijdje bij de FBI gewerkt maar ik heb ontslag genomen omdat mijn vriendin het niet aan kom zien wat voor werk ik deed. Ik probeerde zijn naam te achterhalen. Ik wist zijn achternaam al:''....Terry, .....Terry.'' En opeens wist ik het weer. ''GREG TERRY!!!'', riep ik viel te hard en Greg zei:''Ja wie riep me.'' Ik probeerde weg te duiken maar hij liep al naar me toe...

~Zane Robbins~

Iemand riep mijn achternaam, het was een jongen. Ik had hem nog nooit eerder gezien, maar hij riep me... hij had waarschijnlijk mijn achternaam van iemand gehoord en daarna riep hij mijn voornaam ook nog is. Die hij zich uiteindelijk kon herinneren. 'Wie riep me?' zei ik. Ik merkte in mijn ooghoeken dat er een jongen wegdook. Dat moest die jongen zijn...
Ik liep naar hem toe, 'wat is er?' 'Ik, ik ken jou ergens van... ik heb ook bij de FBI gewerkt.' Hij, hij werkte bij de FBI? Nee, dat klopt niet. Allereerst had ik die jongen nog nooit eerder gezien en nu zegt hij ook nog is dat hij bij de FBI werkte... ik had van te voren alle gegevens van de reizigers gekregen en daar stond niks bij over Zane Robbins. Een moeilijke jeugd, ja... een ontspoorde jongen, hoe kwam die bij de FBI? Ik zuchtte, 'Je vergist je, ik ken je niet... ik heb je echt voor deze reis nog nooit eerder gezien, jongen.' Hij leek nog te stamelen, ik draaide me om en liep weg. Terug naar Haylee, ik zou haar blijven beschermen. En misschien, nu de moordenaars wisten dat ik een pistool had en dus gevaarlijk was, zouden ze niet meer toeslaan, uit angst...

-Greg-

Vandaag was het dan zo ver! Normaal had ik dit in mijn hoofd als ik een belangrijke klus voor Darryl had geregeld of een spannende vergadering had. Dit keer zei ik het omdat ik ging vissen. Als mijn familie en vrienden dit wisten lachten ze zich dood, maar ik had er ontzettend veel zin in. Brad kan me ophalen bij m'n hangmat. We waren weer een soort dorpje geworden, net als vroeger was er een dorpje ontstaan aan de rivier. Eigenlijk hadden we het hier zo slecht nog niet. Even vergat ik de moordenaar of zelfs meerdere moordenaars. 'Daar ben ik!' riep Brad naar me. Ik voelde de vlinders door m'n buik vliegen. Ik liep naar hem toe en samen liepen we naar de rivier. 'Euh.. Brad? Hoe gaan we vissen zonder vishengel, je hebt toch geen vishengel in je tas?' Hij lachte. 'Die kunnen we maken.' Hij pakte een tak en begon te prutsen, hij gebruikte ook een stuk van een plant en knoopte het handig om de tak. Wauw, wat was hij.. mannelijk. Toen hielp hij mij met m'n hengel, onze handen raakten elkaar steeds, ik werd warm van binnen. Ik lachte naar hem. En opeens.. het gebeurde. Hij zoende me en ik zoende terug. Even stopte ik en drukte hem iets van me af, maar daarna pakte ik hem vol overtuiging vast. Ik trok zijn shirt uit en stopte niet meer met zoenen. Onze hengels waren al lang vergeten..

- Jill Banks -

Alle heisa was weer een beetje weg, na het pistoolschot. We wisten nu dat we twee FBI-agenten in ons midden hadden. Ik weet niet of ik bang moet zijn, FBI is goed toch? Toch?
Na een tijdje zoeken stuitte ik plots op kokosnoten, kokosnoten! Ik rende ermee terug naar het kamp en rende zomaar Dave tegen het lijf, die duidelijk ook aan het zoeken was. Ik stak mijn hand uit en liet de kokosnoot zien. 'Kokosnoot!' roept hij uit 'Hoe kom je daar- waar heb je dat vandaan?' vraagt hij. 'Vlak bij het meertje, er lagen er minstens 8, zo voor het oprapen!' vertel ik hem 'Kom ik zal je het laten zien!' ik loop al weg maar zie dat Dave nog een beetje aarzelend blijft staan 'Oh, sorry. Ik wil niet overhaast zijn hoor.. Wil je wel mee? Ik kan ze ook zelf ophalen?' verontschuldig ik me.

~Taylor Lawson

Ik zat in de struiken te kijken. Ik heb de hele dag de groep zitten observeren. Marilyn vindt het volgens mij prima. Cool!
Opeens liep Greg weg van de groep! Perfect, ik wil hem heel graag zien! Ik sta, til Marilyn op, ren naar Greg en ga voor hem staan.
"Hoi Greg!" Ik lach en knuffel hem. Ik weet niet waarom hij de laatste tijd zoveel met die Haylee bezig is. Het is vreemd!

~Katy

"Vlak bij het meertje, er lagen er minstens 8, zo voor het oprapen!" zei Taylor, de persoon achter me. "Kom ik zal je het laten zien!" zegt ze en ze loopt weg. Aarzelend blijf ik staan, misschien wil ze me wel meelokken... "Dave stop nou!" hoor ik Helen in mijn hoofd herhalen. "Oh, sorry. Ik wil niet overhaast zijn hoor.. Wil je wel mee? Ik kan ze ook zelf ophalen?" zegt Taylor. "Nee, ik loop met je mee. Gezellig." zeg ik. Ik besluit dat ik mijn wantrouwen weg moet gooien en mensen maar beter moet leren kennen, net als Helen. "Zeg Taylor, waarom ging je deze trip eigenlijk maken?" vraag ik haar. "Oh nou... Ik ben gestopt met werken. En toen besloot ik om te gaan, hoe zeg je dat, genieten?" ik kijk haar glimlachend aan. "Ik deed al van jongs af aan aan atletiek, maar ik was het echt spuugzat." vervolgd ze. Ik knik begrijpend, het doet me denken aan de verhalen die je altijd van kinderen uit China hoort, die van jongs af aan getraind of vetgemest worden. "Dus besloot ik om te gaan genieten van het leven en bij toeval kwam ik deze trip tegen." besluit ze terwijl ze een verfomfaaide folder uit haar broekzak haalt.

- Dave Clarkson

Wat heb ik slecht geslapen. Vreemde dromen achtervolgden me in mijn slaap.
Bij de laatste schrok ik wakker. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en langzaam stond ik op.
Ik besloot een eindje te gaan lopen.
'Maar ik ga niet verdwalen' dacht ik hardop.
'Wat ga je niet doen?' Hoorde ik achter me.
Ik draaide me om.

*Flynn McKinney*

Ik had me een beetje van de groep afgezonderd, in de hoop om even goed na te denken. Effect had het echter niet, want toen ik eenmaal echt goed onderweg was kwam Katy langs. Ze had nog steeds Marilyn vast, als een pop, wederom vulden mijn ogen zich met tranen. Hoe kon je dit nou doen?
Katy begon me te knuffelen, vrij onverwachts. Ik verzet me en zorg ervoor dat ze me loslaat. Katy keek me verdrietig aan, haar gezicht was zo zielig. Vroeger was ik gevallen voor dat gezicht, die waterige kleine oogjes, vroeger had ik bij zo'n gezicht alles voor haar gedaan. De gebeurtenissen van de afgelopen tijd hebben me hard gemaakt, voornamelijk dat Katy gek geworden was en vergeet Haylee niet. Ook daarom had ik Katy terug geduwd, het was net weer goed met Haylee...
'Katy... sorry hoor, maar zo kan het niet langer, je bent gek geworden.'

-Greg-

Greg duwt me terug. Er verschijnen tranen in m'n ogen. Waarom doet hij de laatste tijd zo vreemd?
'Katy... sorry hoor, maar zo kan het niet langer, je bent gek geworden.'
Nee, dat is niet waar. Ik ben niet gek. Ik kijk naar de grond.
'Waarom...? Waarom zegt iedereen dit tegen me? Ik ben niet gek. Greg, ik ben niet gek!!' Ik schreeuw.
Ik laat Marilyn op de grond vallen. Vervolgens pak ik de schouders van Greg beet en kijk ik hem huilend aan.
...Het is een tijd geleden geweest dat ik echt verdrietig ben geweest.

~Katy

Het was erg rustig in m'n hangmat, Nora lag naast me en we keken naar hoe de zon onderging. "I love you" zei Nora. "I'll never let anyone harm you, you will always be mine" zei ik terug. Ik gaf haar een kusje op haar wang. "Mochten we hier niet uitkomen, Nora.. En ik zou ,als het waar is, vermoord worden.. Vergeet dan nooit wie je bent." fluister ik naar haar toe en ze kreeg het best moeilijk.. "Schat, het komt wel goed. Ik beloof het je."

Alex.

Ik lig in mijn hangmat en besef dat ik langzamerhand gek begin te worden. Meestal ben ik heel kalm over dingen maar nu wordt het echt te veel. Ik snap het gewoon niet. We wachten maar af op een volgend slachtoffer, dan komt er weer paniek en vervolgens wachten we weer af. En als ik al gek word, ben ik niet de eerste en waarschijlijk ook niet de laatste. Katy is echt de weg kwijt. Ik heb haar al een tijdje niet gezien, ze zal wel ergens met Marilyn rond lopen. Of ze is opgegeten door een of ander beest. Misschien moet ik met iemand praten..

- Anne Felix

Katy begon me vast te houden, me vast te krampen. Ze begon nog is te huilen ook, nadat ze schreeuwend tegen me uitviel dat ze vooral niet gek was. Of dat klopte, weet ik niet, naar mijn mening in ieder geval niet. Ze huilde nu en liet Marilyn zelfs op de grond vallen toen ze me vast pakte. Ik, ik kon haar toch ook niet zo laten huilen? Ik hield nu meer van Haylee, maar je kon Katy toch ook gewoon niet laten huilen en alleen achterlaten, we hadden elkaar nodig. In deze tijd kan je niemand buitensluiten, samen sta je sterk. Rustig pakte ik Katy ook vast, ik stelde haar een klein beetje gerust, echter de tranen bleven in haar ogen. 'Waarom zeggen ze dat ik gek ben?' vroeg Katy weer. 'Je loopt met Marilyn als een pop, echt, Katy, dat is niet normaal!'

-Greg-

Dave ging uiteindelijk toch mee, wat me erg blij maakte. Hij en Helen, ze waren zo sterk samen. Ik vond ze aardig, ik vertrouwde ze. Iets wat ik maar zelden deed hier in de jungle.
Het wordt een gezellig wandeling, ik vertel hem over mijn verleden. Hoe ik hier terecht ben gekomen enz. 'Hoe komen jullie hier eigenlijk terecht, ik bedoel, jij en Helen. Met een kindje op komst kan ik me voorstellen dat je liever veilig thuis bent.' Vraag ik hem. Hij wendt zijn hoofd af, hij heeft het moeilijk. 'Sorry, i-ik wilde... Je hoeft het niet te vertellen hoor..' Zeg ik snel. Het wordt even ongemakkelijk stil. Gelukkig zijn we snel bij de kokosnoten en ik begin te rennen. 'Kijk! Hier zijn ze! Ze moeten toch ergens vandaan komen?' Allebei kijken we rond en plots wijst Dave 'Daar! Daar hangen er nog meer!' Als twee gekken klimmen we in de boom en gooien ze allemaal naar beneden, zodat we ze zo meteen mee kunnen nemen. 'Eindelijk, ik ben dol op kokos!' zeg ik blij.

~Taylor Lawson

Katy sleurde haar dode vriendin Marilyn mee naar het water om haar te wassen. Marilyn begon te stinken en Katy dacht dat het kwam doordat ze niet gewassen was. Voorzichtig legde ze het lijk in het ondiepe water waar de stroming minder sterk was. Ze begon Marilyn te wassen maar kreeg een aantal vlekken niet weg. Ze besloot het lijk even achter te laten om een blad van een boom te plukken om eens goed mee te schrobben. Toen ze terug kwam slaakte ze een kreet. Het lichaam van Marilyn dreef langzaam in de richting van de sterke stroming. Gillend en jammerend rende ze het water in, achter het lijk van haar vriendin aan. Toen ze echter in de sterke stroming kwam werd ze onder water getrokken, toen ze boven kwam hapte ze naar adem en zag ze iemand achter haar het water in springen om haar te redden. Ze zag dat het haar grote liefde was, Brad.
Brad die de gil van zijn grote geliefde Katy gehoord had, kwam meteen in actie. Hij sprong het water in om haar te redden. Hij greep haar arm, maar het had geen zin meer want ook hij was niet tegen de stroming opgewassen. Samen met het lijk van Marilyn werden de geliefden Katy en Brad onder water getrokken en kregen ze langzamerhand steeds meer water in hun longen. Ze stierven in elkaars armen aan de verdrinkingsdood.

Katy Wringster (Yum) en Brad Lane (Robin.) zijn gestorven. Katy was een moordenaar en Brad was de flapuit.

Jullie mogen nog een laatste keer posten, waarin jullie je dood beschrijft.

In de verte hoorde ik een gil. Ik kreunde. Wat zou er nu weer zijn gebeurd?

Ik besloot te blijven liggen. Ik vergat de lange, gesmoorde kreet en viel in een onrustige slaap.
Ik had weer last van vreemde dromen. Totdat ik plotseling wakker schrok.
Wat was er aan de hand? Het was weer 's avonds rumoerig. Dat betekent waarschijnlijk niet veel goeds.
Zouden er weer doden zijn? Hopelijk niet, want dan blijft er over een paar dagen waarschijnlijk nog maar één iemand over.

Ik zuchtte, en probeerde weer in slaap te vallen.

*Flynn McKinney*

Flynn werd steeds wakker, en ik kon ook niet slapen. Zeker niet na de gil die we hoorde. Flynnen ik waren naar het meertje gelopen. Even rust, en geen mensen om ons heen. Ik zat met hem samen op een grote, grijze steen. Ik sloeg een arm om haar heen. Het water was een beetje troebel, en er leek een boomstam in te drijven. Maar toen ik beter keek was dat het lijk van die gekke psychopaat. Ik schrok, en is slaakte een gil. Al was dat mens al langer dood. Het was eigenlijk ook wel een opluchting, want dan sleurt ze dat lijk ook niet mee. Ik ben toch wel blij dat ze het er zelf maar heeft weg gegooid, of zou iemand anders het voor haar gedaan hebben? Misschien was daar de gil wel van. Maar toen ik beter keek zag ik niet een lijk, maar drie! 'Help!' schreeuwde ik in paniek tegen Flynn.

- Darryl

Ik hoorde een paar gillen en ik wist dat de gillen uit de richting kwamen waar water was. Ik rende er naar toe en zag drie lijken liggen er stonden al wat mensen om heen. Nu brak de paniek echt uit!! Niemand wist meer wat hij of zij moest doen. Ik zat na te denken over wat ik zal doen:''Één ding wilde ik nog doen voordat ik misschien ook nog vermoord zou worden en dat is een nieuwe vriendin vinden zodat ik daarmee misschien mijn hele leven samen mee kan zijn...''

~Zane Robbins~

Na dat we weer terug waren in het kamp, met de kokosnoten die erg in de smaak vielen bij de meesten. Brak de avond aan, ik lag in mijn hangmat en een onrustige slaap overviel me. Maar ik werd meteen weer wakker geschud door kreten, die bij het meer vandaan kwamen. Ik vloog uit mijn hangmat en keek verwilderd om me heen, wie was dat?! Verscheidene mensen renden richting het geluid, ik rende achter ze aan. Toen we bij het meertje kwamen, zaten daar Flynn en Darryl. Met een geschokte uitdrukking keken ze naar het water, en daar. In de kilte van het meer dreven niet één of twee, maar maar liefst drie lijken! Mijn hoofd tolde, ik keek om me heen maar iedereen had dezelfde lege blik in zijn ogen. Weer, alweer! Hoe kon dit nou gebeurden, waarom dan toch?! Ik probeerde ernaartoe te strompelen, maar struikelde en viel in het zand. Geen zin meer om omhoog te komen, bleef ik liggen en huilen...

~Taylor Lawson

Weer een dag voorbij. Het is nog vroeg maar er zijn niet veel mensen in het kamp. 'Weet jij waar iedereen naartoe is', vraag ik aan de eerste persoon die ik tegen kom. Het is Sandy. 'Nee, dat vroeg ik mezelf ook al af', antwoord ze. 'Laten we bij het meer kijken. Daar zullen vast wel wat mensen zitten', stelt ze voor. 'Oké', antwoord ik. En ja hoor, bij het meertje zien we Darryl, Flynn en Zane. Ze staren allemaal naar het water. 'Goeie morgen', zeg ik vrolijk. Niemand antwoord. 'Hey, wat is er aan de hand?', vraagt Sandy. Flynn wijst naar het water, waar drie lijken in drijven. Ik herken de lijken, ze zijn van Marilyn, Katy en Brad. Mijn mond valt open.

-Anne Felix

Moord. De dood. Lijken van mensen die je een paar uur daarvoor hebt zien rondlopen.
Ik kan er niet meer tegen.
Nog nooit had ik zò slecht geslapen. De hele nacht heb ik lopen woelen over wat we hadden aangetroffen bij het meertje. Ik kon er gewoon niet meer tegen.
Ik stond op, liep naar een boom en ging eronder zitten.
Tegen de boom aan trok ik mijn knieën naar mijn hoofd toe en ik begon zachtjes te snikken.
Ik kon er niet meer tegen. De lijken. Onze steeds kleinere groep.

*Flynn McKinney*