Wauw, wat is het weer spannend! En ook nog erg mooi geschreven.

Wauw! Super weer, al jullie reacties. Heel erg leuk om oude gezichten terug te zien, én dat er veel nieuwen zijn!
Ik vind het echt super om jullie reacties te zien!

En jullie kunnen altijd wat vragen, als iets vaag is of je wilt wat weten. Ik probeer het zo
Duidelijk mogelijk te maken. Ik zal binnekort in de eerste post wel de namen bij de groepsfoto zetten, dat maakt het duidelijker hoop ik!

Betekent Alle Dagen Sims ook Alle Dagen Een Up?

Weer super spannend! Je kan zo goed schrijven en hele mooie foto's maken.
Echt een geweldige update Ik ben benieuwd naar de volgende.

Was het maar zo'n feest Mikese Haha, was het maar zo'n feest. Ik doe zo veel mogelijk m'n best om nieuwe stukken online te zetten.

Maar dat zullen eerder van 30 foto's in één keer zijn, dan 10 in 3 keer. Tenzij jullie dat te veel vinden?

Dankjewel Imme!

Overigens, mochten jullie wat inspraak willen. In wat voor rol zouden jullie Adam graag zien?

Adam wilt naar de universiteit, en hij spaart daarvoor, door veel te werken enzo.

Het maakt mij niet uit, als er maar veel ups komen!

Haha, het maakt mij inderdaad ook niet uit Ik wil ook wel veel meer ups!
Maar, ik denk dat jij wel een goede verhaal uit je hoed tovert voor Adam hoor!

Er liggen 46 foto's klaar, in de hoop morgen de weg naar internet te vinden. (Geen belofte Ik doe mijn best!). Maar ik had nog even een vraagje. Op wat voor sites kan ik het beste mijn foto's uploaden? De nieuwe photobucket is een hel om in te werken

En wat betreft Adam, ik zal mijn best doen. Misschien een liefje? Maarja, wat voor één?....

Of 2 liefjes! En ik hoop ook dat de screens morgen hun weg naar het internet vinden!

En je kan ImageShack gebruiken of TinyPic

Wat vooraf ging: Conflict

Eenzaamheid


24 juni 2013

Eenzaam. Het schoot even door Alexis hoofd, maar zo voelde ze zich precies. Het diner was nu twee dagen geleden, maar zij had er nog met niemand over gesproken. “Ik ben weg,” zei Jonathan. Hij liep vanuit de badkamer meteen door. Nu was haar kans. “Wacht,” zei ze en ze draaide zich snel om. “Ik heb haast,” zei Jonathan. “Nee, wacht zei ik!” klonk Alexis fel. Ze schrok zelfs een beetje van zichzelf.



“Alexis,” verzuchtte Jonathan, “Ik heb hier toch geen tijd voor. Ik moet naar het gemeentehuis om wat naslagwerk te doen. Ik heb weer een afspraak met Anouk vanmiddag. Ik heb haast. Punt.” Hij liep door naar de deur, maar nog voor hij de klink kon pakken, hoorde hij Alexis weer achter zich. “Wachten zeg ik! Verdorie Jonathan wanneer gaan we eens praten.” Dat klonk serieus, en dat wist Jonathan ook.



“Wat wil je horen? Dat ik een hekel heb aan die homobroer van je? Dat ik hem het liefste over de tafel had getrokken. Hij kan zich niet fatsoenlijk gedragen,verschrikkelijk!” gromde Jonathan. Alexis schrok van die reactie. Jonathan was niet meer wie hij was toen ze hem ontmoette. Het leek zo lang geleden. “Sinds wanneer?! Ik heb er nooit wat van gemerkt. Jonathan, wat is er met je gebeurt?” Er klonk verdriet door haar stem. “Je bent niet meer de man op wie ik verliefd was.”



Doortje, net klaar met haar ochtendrituelen, liep over de gang. Daar was het geruzie van Alexis en Jonathan duidelijk te horen. Nieuwsgierig en bezorgd legde ze haar oor te luister. Stil naderde ze de deur. “…en dat heb je maar te accepteren! Voor wat hoort wat Alexis!” “Waar heb je het over!” Doortje hoorde voetstappen. Snel stapte Doortje weg van de deur, maar er kwam niemand uit. De deur ging niet open. “Je wil toch niet dat iedereen weet wat jij op je kerfstok hebt?!” Dat was het laatste wat Doortje Jonathan hoorde zeggen, voor ze nog meer verontrustende geluiden hoorde. Nu moest ze wel de trap af lopen.



“Ja natuurlijk! Natuurlijk burgemeester.. um Caesar. Komt voor elkaar.” Als luistervink daalde Doortje de trap af. Haar dochter Sarah was druk in gesprek. Caesar, de burgemeester. Een leuke man, vond Doortje. “Helemaal prima! Ik zal u.. um je, op de hoogte houden! Super”



Stralend draaide Sarah zich om. “Mam!” ze had haar moeder al horen aankomen. “Dat was Caesar.” Doortje lachte. “Dat dacht ik al.” “Hij heeft gevraagd of ik het komende Zomerfeest wil organiseren op 10 juli!” “Wat fijn voor je, lieverd. Ik wist niet dat je naast de wijngaard ook een organisatiebureau had,” gniffelde ze.



“Ha ha,” zei Sarah, terwijl ze met haar moeder naar de woonkamer liep. “Ik kan Caesar dat toch niet weigeren? Hij heeft mij, ons, gevraagd omdat hij van jouw beroemde feesten heeft gehoord en hij wil dat ik mijn wijn prominent serveer.” “Ik ben heel blij voor je lieverd, maar je moet weten dat ik zelf ook een feest te organiseren heb.” Sarah stopte en keek Doortje aan. “Dat weet je toch wel? Op 30 juni, hier op het landgoed.” “Ooh, ja natuurlijk! Nou goed, ik vraag Adam wel of hij mij helpt. Op dit moment heeft hij toch niet veel op de wijngaard te doen.”



“Je had gebeld?” Adam liep de studeerkamer binnen, die Sarah tot haar kantoor had gebombardeerd. “Ja lieverd, dat klopt. Ik heb goed nieuws!” “Wat? Noortje heeft haar diploma al gehaald en ze komt naar huis?” Sarah keek gespannen naar haar scherm. “Hè? Nee, ik heb al even niets van haar gehoord. Nee, we moeten een feest organiseren. Het Zomerfeest. Erg populair hier. En we mogen onze wijn prominent onder de aandacht brengen! Maar ik heb je hulp nodig!” “Zeg het maar!” zei Adam enthousiast. Hij had wel zin om iets aan te pakken.



Nadat Sarah met Adam had besproken wat er moest gebeuren, verliet hij de kamer. Sarah zat ondertussen weer met haar handen in het haar. Adam zou op de wijngaard zorgen dat er over twee weken genoeg wijn zou zijn. Daarna zou hij op het gemeentehuis de locatie gaan bespreken. Nu moest zij personeel, uitnodigingen, catering, muziek, licht.. gewoon alles.. nog regelen. “Saar! Hoe is het!” Alexis kwam binnen, enigszins verveeld. Ze had niets om handen hier.



“Niet nu, lieverd, niet nu. Ik moet een feest organiseren en ik weet niet hoe. Ik weet het gewoon niet. Adam gaat wel wat voor me regelen, maar. Ik heb gewoon even geen tijd, Alexis.” Eigenwijs als ze was, ging Alexis toch zitten. “Vertel het eens, ben je de wijngaard nu al weer zat?” “Nee, nee dat is het niet. Het is natuurlijk meer Thomas’ ding, maar feesten organiseren is niet iets waar mijn hart ligt. Maar Caesar vroeg het.” “De burgemeester?!” reageerde Alexis opgetogen. “Ja, die ja.”



“Sluit die laptop eerst eens en kijk wie er voor je zit.” Aarzelend voldeed Sarah aan Alexis’ suggestie. Ze sloot haar laptop. “Ja! Weet je niet wie je tegenover je hebt zitten?” “Ja, jou, maar wat wil je daarmee zeggen?” “Nou! Welke opleiding heb ik gedaan, terwijl jij hard bij papa aan het werk was? Ik heb wel gewoon een diploma in iets…”



Het drong nu tot Sarah door, wat Alexis bedoelde. “Je hebt evenementenorganisatie gedaan, toch?” “Ja, precies! Ik heb serieus gestudeerd voor de problematiek waar jij nu mee zit. Ik weet wat er bij komt kijken. Je problemen zijn verleden tijd!” Alexis voelde langzaam weer wat blijheid naar binnen stromen. Jonathans woorden waren hard aangekomen en ze had zich nog eenzamer gevoeld. Niemand mocht weten wat er ooit was gebeurd.



“Ja,dat weet ik nu wel,” Sarah aarzelde nog steeds. “Ik weet het niet hoor. Je hebt het al zo lang niet meer gedaan. We wonen niet meer in Zomeren. Hier ken je niemand, heb je geen contacten. Hoe wil je hier iets kunnen organiseren?” Alexis liet zich echter niet aan de kant schuiven. “Alsof jij dat wel weet! Nee ik ben nog lang niet vergeten hoe het moet.”



“Maak jij je nu maar geen zorgen,” ging ze verder, “Ik wil je helpen. Ik moet je gewoon helpen, Sarah. Ik verveel me dood. Ik kan hierdoor juist mijn contacten opbouwen. En je geeft me echt wat te doen. Mama die wil geloof ik ook weer iets organiseren, dus misschien kan ik haar ook wel helpen!” opgetogen klapte Alexis in haar handen. “Geweldig!” Sarah lachte, enigszins onzeker, maar zei toen. “Goed, we doen het. Samen.”



“Hey, sorry dat ik zo laat ben!” riep Anouk en ze zwaaide. Snel stapte ze op Jonathan af.”Waarom wilde je afspreken? De plannen waren toch rond? Wat mij betreft kun je vanaf volgende week aan de slag.” Jonathan zei niets en wachtte geduldig tot ze bij hem stond. “Ik zie je graag. En ik wil je wat laten zien,” zei hij. “Ooh, meneer heeft plekjes ontdekt?” lachte Anouk. “Rustige plekjes,” benadrukte hij vervolgens.



“Goed, laat maar eens zien,” zei ze en ze volgde hem de bogen door. In een stille tuin, omringd door muren, liepen ze over het pad. De warme zon drong met haar warmte door in de schaduw van de bomen in de tuin. Het was er rustig, zelfs vogels waren er niet veel. Slechts het geluid van een enkele krekel verbrak de stilte. “Heerlijk rustig hier,” zei Anouk, die helemaal op haar gemak was.



Ineens draaide Jonathan zich om. Anouk botste bijna tegen hem op, maar snel stond ze stil. “Is er wat?” vroeg ze. Ze stonden nu wel erg dicht bij elkaar. “Vertel jij dat maar,” zei Jonathan zacht. Anouk was stil. Haar ogen, verstopt achter donkere glazen, zouden verraden hoe ze zich voelde. “Heerlijke plek hier,” zei ze zwoel, terwijl ze dichter op hem af stapte. “Heerlijke plek…”



Binnen de grote stadsmuren van Monte Vista stond een huisje. Het huisje van Ellen en Thomas, en natuurlijk hun lieve tweeling. Doortje, enthousiast over morgen, stond voor de deur. Ze belde aan. Het duurde even voor er open werd gedaan. “Mag ik binnenkomen?” vroeg Doortje. Ellen wilde de deur eigenlijk niet opendoen. Ze had er dan ook spijt van, toen ze haar schoonmoeder zag staan. “Ja, natuurlijk, kom binnen.”



“Wil je wat drinken? Ik heb net verse limonade gemaakt, heb je zin?” vroeg Ellen. Doortje liep naar de bank. “Ja, lekker. Pfoe, even zitten hoor. Het is toch een heel eind van het landgoed naar het centrum.” “Wat kom je doen?” vroeg Ellen, terwijl ze naar de keuken liep om limonade te pakken. “Kijken hoe het met de kleintjes gaat. Kijken hoe het met jou gaat.”



“Kom nou eens zitten, lieverd,” zei Doortje. “Ik wil even met je praten.” Ellen zette twee glazen op de salontafel neer en met enige tegenzin plofte ze op de bank. “Morgen zijn je lieve kinderen jarig, mijn kleinkinderen. Ik heb nog niets vernomen over een feestje. Hun eerste verjaardag Ellen, die moeten we vieren!” “Ik weet het niet, Doortje. Misschien gewoon klein. Samen met Thomas. Ik heb niet zo veel behoefte aan een groot feest.”



“Het gaat ook niet zo zeer om jou, hè. Vind je wel?” Die kwam hard aan bij Ellen. “Het is toch ook mijn dagje, met mijn kinderen, mijn man. Ik vind het gewoon niet zo nodig. Ze zijn toch nog te jong om er iets van te merken.” “Wat is nu echt het probleem, lieve schat?” vroeg Doortje nu met een indringende blik in Ellens ogen.



“Ik ben gewoon druk met hen. Als ik er ook nog een feest naast moet plannen, weet ik niet hoe ik dat allemaal moet doen. Het zijn lieve schatten, maar kinderen vergen nu eenmaal veel tijd. En ik heb ook niet zo veel energie.” “Ach, wat is dat nu? Lieve Ellen, ze zijn een jaar oud. Je bent echt wel hersteld ondertussen. De zwangerschap was heel heftig, dat weet ik best, maar ondertussen ben je daar toch wel overheen?”



Doortje had haar wel door. Ellen sloot zich af voor iedereen. Ze had nooit tijd voor visite. Op feestjes had ze geen oppas. Ze ontweek iedereen en Doortje moet hier doorheen zien te komen. Dat was haar missie. “Maargoed, als je geen tijd hebt om de boodschappen te doen en om iedereen uit te nodigen, zal ik dat wel voor je doen. Geen probleem! Ik ben hier morgenmiddag en dan doe ik gewoon al het werk. Maar het is echt tijd om er overeen te stappen, Ellen.”



Ellen was beduusd. De eerlijkheid van Doortje was moeilijk te verwerken. Ze was dit directe niet gewend. Ze stond op. “Ik denk dat het beter is dat je gaat, Doortje. Ik moet zo meteen nog boodschappen doen. Ik plan zelf wel wat, morgen.” Haar schoonmoeder stond met een zucht op. “Nee, dat hoeft niet. Ik doe dat wel. Het is geen enkel probleem. Bovendien wil ik zeker weten dat het doorgaat. Het is beter voor je om weer onder de mensen te zijn, echt. Geloof mij nu maar.” Ze legde haar hand bezorgd op Ellens arm.



In de tuin, omringd door hoge muren en bedenkt met groene bomen, stonden twee verliefde mensen te zoenen. Of het Jonathan was, of Anouk, die had aangezet tot de kus, wisten zij niet meer. Het enige wat ze wisten, was dat sinds ze elkaar voor het eerst zagen op de opening van de Wijngaard, dat er ene spanning was. Een ondragelijke spanning. Maar Jonathan voelde zich verre van schuldig. Zijn huwelijk met Alexis was immers niets meer dan schijn…



Thomas was door Alexis op pad gestuurd om te kijken naar een locatie voor het feest. Dat zou namelijk het grootste punt zijn, dat geregeld moest worden. De perfecte locatie, om te laten zien dat de familie Sims niet zomaar voorbijgangers waren in deze mooie streek. “Lieverd! Ik was net onderweg naar huis!” Vlak voor de tuin waar Jonathan en Anouk zojuist stonden te zoenen, had Thomas zijn telefoon opgenomen. “Thomas, je moet je moeder ervan overtuigen dat we géén feest willen morgen! Ze is net de deur uit en heeft aangeboden dat te organiseren, maar daar heb ik dus geen trek in!”



“Wacht,” Jonathan pakte Anouks arm vast. “Die man, die werkt ook op de Wijngaard?” “Ja, dat is mijn zwager,” antwoordde Jonathan. Stil stapte hij nog verder de schaduw in. “Ik begin je steeds aantrekkelijker te vinden,” zwijmelde Anouk, “Dit geheimzinnige bevalt me wel.” “Sst..” siste Jonathan. Maar Thomas liep nietsvermoedend weg, nadat hij het telefoongesprek had beëindigd. “En nu?” “En nu gaan we allebei onze eigen weg. We spreken snel weer af.” Jonathan sloot de middag af met een korte zoen en ze verlieten na elkaar de tuin.


25 juni 2013

“Dat heb je echt geweldig geregeld,” Ellen zette de resten van de verjaardagstaart in de ijskast. “Je kent mijn moeder nu langer dan vandaag. Die laat zich geen gelegenheid ontzeggen om iets te organiseren.” Antwoordde Thomas. “Geweldig,” verzuchtte ze. Ze had net de kleintjes terug in hun wieg gelegd. Het was alweer een jaar geleden. Die verschrikkelijke nacht waarin ze plots een tweeling bleek te krijgen. Ze rilde na bij de gedachte.



“Ik vind het zó leuk dat het nu eindelijk eens tot een bruiloft komt!” jubelde Doortje. “Ja! Het wordt een spektakel om niet te vergeten!” Maartje was meteen weer enthousiast. Binnenkort zouden zij en Romeo locaties gaan bekijken. “Ik verheug me zo op het opzoeken van de mooiste plekjes van Monte Vista!” “Ik heb hier alleen nog geen wit kasteeltje gezien,” mompelde Romeo, die dat altijd voor zich had gezien als de perfecte trouwlocatie. Doortje lachte, “Ik weet zeker dat er mooiere plekjes zijn. Het is zo’n prachtig gebied.”



In de huiskamer kwamen gezellige gesprekjes op. Opvallend was dat Nick en Jonathan ver uit elkaars buurt bleven, al gingen er af en toe vijandige blikken over en weer. In de hoek van Sarah, Thomas en Adam ging het onvermijdelijk over de Wijngaard. Adam voelde zich er een beetje eenzaam bij. Hij kon moeilijk meepraten. Op de Wijngaard deed hij alleen wat klusjes en probeerde hij de administratie bij te houden. Maar zonder opleiding was het moeilijk om zich echt nuttig te maken, en dat merkte hij.



Doortje zat te wachten tot Ellen weer uit de keuken zou komen, maar dat duurde haar te lang. “Excuseer,” zei ze tegen Romeo en Maartje, die het nog steeds over de bruiloft hadden. Ze liep naar de keuken toe, waar Ellen onbelangrijke dingen aan het schoonmaken was. “Wat ben je nou aan het doen?” klonk Doortje geïrriteerd. “Het is een feest, die dingen maak je later maar schoon. Ik help je er morgen wel mee. “Ik weet niet of dat zo’n goed idee is,” reageerde Ellen bot. “Nou, dan niet. Maar kom op. Niet zo koppig doen en geniet nu eens een keer!”



Ellen draaide zich naar Doortje toe. “Natuurlijk geniet ik!” zei ze, ineens heel vrolijk. “Ik heb het alleen een beetje druk met opruimen. Maar ik kom gezellig in de kamer zitten, als je dat wilt! Je hebt gelijk, het is een feest dat mijn twee lieverds een jaar zijn geworden! Een feest!” Doortje glimlachte, “Zo wil ik het horen.” “Nou, ik zet dit nog even weg en dan kom ik bij je zitten, ga maar vast.”



Nick had Doortjes plaats ingenomen, nadat Maartje hem overduidelijk naar hen had toegeroepen. Dat hij maar eens hier moest komen zitten. “Wat vind jij, Nick. Moeten we de bruiloft organiseren hier in het centrum, of zie je het liever ergens buiten de stadsmuren gebeuren? Misschien bij een ruïne, of op het strand? Bij een klif met een laagstaande zon? Of moeten we doorzoeken tot we hier een wit kasteeltje vinden?” ratelde Maartje maar door. Ze kon aan weinig anders denken. Nick kon dat wel. Hij moest een belangrijke zakendeal begeleiden en de contracten waren nog niet klaar. “Ik vind het allemaal prima, zolang het maar met Romeo is,” zei hij en hij keek romantisch naar zijn partner. “Dan komt het goed!” riep Romeo vrolijk


Omringd door geliefden, familie en vrienden. Samen met iedereen, maar toch sta ik hier alleen. Eenzaamheid bevliegt me. Het gevoel dat je alleen bent, dat niemand naar je kijkt. Onzichtbaar in de menigte, er niet toe doen. Ik weet niet of het van mijn kant komt, of dat mensen mij bewust negeren. Ik heb mijn connectie met deze mensen al lang geleden verloren. Het is niet meer zoals het was. In deze familie ben ik alleen. Eenzaam, samen met mijn kinderen, maar die snappen dat nog niet.



Alle moed bij elkaar geraapt, stapte Ellen terug de ‘gezelligheid’ in. Daar ging ze zitten op de vrijgekomen plek van Thomas, die zich zo vrij had gevoeld om drinken te serveren. Ze hoorde de gespreken van alle kanten aan. Alexis met Jonathan, Romeo en Nick met Maartje. Doortje praatte met haar kleinzoon. Het interesseerde haar allemaal niet. Ze zuchtte diep en keek naar de klok in de hoek van de kamer. Wanneer was deze avond voorbij? De eenzaamheid bekroop haar meer.



Sarah stond op, toen Thomas het drinken aan het schenken was. Hij kon vast hulp gebruiken, dacht ze. “Hulp nodig?” vroeg ze dan ook. “Ja, dankje. Die glazen kunnen naar de kamer. Voor Romeo en Maartje. Maar wacht even, ik wil je wat vragen.” Hij haalde nog een fles sap uit de ijskast en zette hem op het aanrecht. “Wat is er dan?” vroeg Sarah nieuwsgierig. “We moeten praten.”



“Waarover?” vroeg Sarah, minder nieuwsgierig dan net. Dit klonk niet erg positief. “We moeten het er ooit over hebben, en je weet ook wat het probleem is.” Thomas begon zachter te praten. “Het gaat over Adam en zijn plek in de Wijngaard. En dan voornamelijk zijn nut.” “Pardon? Waar heb je het over? Het gaat prima met Adam, dankje. Volgens mij is personeel mijn zaak en hoef jij je alleen te bemoeien met het proces. Ik doe de zakelijke kant van de Wijngaard,” katte Sarah. Zonder nog een woord te wisselen beende ze terug naar de kamer.



Thomas zette de laatste glazen op de salontafel. “Wat wilde jij ook al weer, Nick?” vroeg Thomas, die een beetje van de kaart was door Sarahs kattige reactie. “Ik pak het zelf wel even,” zei Nick en hij stond op met een glimlach. Hij schonk in de keuken een glas wijn in. “Waarom verhuizen jij en Romeo niet gewoon naar Brigdeport, waar je zo hard werkt?” vroeg iemand ineens achter hem. Het was Jonathan. “Waar bemoei je je mee?!” Nick schoot uit zijn slof.



“Met mijn belangen! Ik moet je hier niet, jongen. Ik heb je liever weg hier!” Jonathans motieven lagen ergens anders. Hoe maak je het onbegrijpelijk dat zo’n knappe, slimme vrouw als Alexis bij zo’n zak blijft. Hij had het goed doordacht. Nick zou zijn doelwit worden. Naast het feit dat hij sowieso een hekel had aan die homo, was het de perfecte dekmantel om Alexis zwart te maken. Hij kon haar chanteren met wat hij wist over haar verleden, zodat ze bij hem zou blijven. En als ze dan niemand meer had, dan had hij het voor het zeggen. Dan kon hij eisen wat hij wilde.



“Rot toch op. Niemand moet je hier, Jonathan!” riep Nick kwaad. Het trok de aandacht van de aanwezigen. “Je had beter ontvoerd kunnen blijven! Degene die daar achter zat, had het maar goed voor elkaar.” Dat kwam tegen het verkeerde been van Jonathan. De ontvoering door de vader van Alexis was een hel geweest. Hij zou daarom ook alles uit zijn huwelijk met Alexis krijgen. Al het geld wat de familie had. Witheet sloeg hij in een impuls hard tegen Nicks hoofd. De hele kamer was geschokt.



“Jonathan!” gilde Alexis, “Wat bezielt jou! Waar ben je mee bezig!” “Laat me met rust!” gromde Jonathan kwaad en met geheven hand draaide hij naar Alexis toe. Geschrokken deinsde ze terug. Wie was deze man? Vroeg ze zich af. Jonathan besefte dat hij nu te ver was gegaan. Alexis had haar grenzen en hij ging daar nu bijna overheen. Hij moest haar wel in zijn greep houden. “Ga weg hier!” brulde Nick.



Jonathan stormde het huis uit. Terwijl hij werd toegeroepen door iedereen, wat een verschrikkelijke man hij wel niet was, dacht hij razendsnel na. Nieuwe plannen rolde zich uit in zijn hoofd. De ene beter dan de ander. Wat moest hij doen? Waar lagen de grenzen? Hoe kreeg hij wat hij wilde. Wat was de beste manier om wraak te nemen? Hard klapte de deur dicht. Om de hoek van het plein kwam hij op adem en verstuurde hij een sms.



Voorbij, iedereen was weg. Het was weer een typische avond, waarin geweld niet was geschuwd. Deze familie was een drama. Ik voel me er niet in thuis, en volgens mij ben ik niet de enige. De hele avond heb ik me eenzaam gevoeld. Eigenlijk de hele dag. In de steek gelaten door Thomas, die druk was met zijn werk. Nu ben ik alleen, want hij is naar bed. De rotzooi van vanavond is nog overal te zien. Maar de eenzaamheid is weg. Niemand die zich meer met me bemoeid. Ik ben alleen, maar ik voel me het minst eenzaam sinds tijden. - Ellen



Eenzaamheid. Een gevoel van alleen zijn, geïsoleerd zijn van anderen. Op het pad van wraak is eenzaamheid het grootst. Jonathan liep op dat pad. Jaren geleden begon de ontvoering. Zijn schoonvader was de opdrachtgever, zonder dat hij wist dat het zijn schoonzoon was die hij liet ontvoeren. Het enige waar het om ging, was Jonathans kennis. William, de overleden man van Doortje, de schoonvader, dacht een goudmijn in handen te hebben. Jonathan kwam uiteindelijk vrij en vond zijn weg terug naar Alexis. Maar deze familie was, na de dood van William, geen haar beter geworden. Het was tijd dat het geld ging naar degene die het had verdiend. En dat was Jonathan. Eenzaam als hij was, gevangen in zijn pad, zocht hij contact met iemand, die zijn enige bondgenote kon zijn.

Wordt vervolgd: Achtergrond

Wauw, prachtig geschreven.
Hoe komt het eigenlijk dat Alexis ineens zo lelijk is?

Haha, het is me niet heel goed gelukt de sims na te maken dus ik heb misschien wel een oplossing... Er wordt aan gewerkt!

Ik zal dat wat concreter maken. Ik ben niet ontevreden met alle remakes, maar sommigen zitten me nog niet lekker. Bij toeval heb ik ergens ver weggestopt een oude save gevonden. Ik kan Alexis en Doortje nu wisselen voor hun oude 'ik'!

Erg leuk!

Ik hoop dat we de tweeling ook nog krijgen te zien. Ik ben benieuwd hoe ze er als peuters uit zien.

Wauw, echt een goed dagboek. Super geschreven. Het verhaal is heel spannend, alleen de updates zijn altijd zo lang.

Supergoed geschreven en je maakt het erg spannend

Dankjewel! Dankjewel! Leuke reacties weer.

Aan de lange updates wordt wat gedaan. Ik ga ze wel inkorten. En de tweeling, die komt nog wel

Heel erg spannend weer!
Ik vind Jonathan eigenlijk wel een punt hebben!

v Dat het eigenlijk een best hebberige graai-familie is die zonder hem veel minder geld zou hebben.
Maar de manier hoe hij zijn boodschap overbrengt vind ik wat minder.

^ Hoezo?

Wow, weer super spannend Ik had gisteravond de helft al gelezen tot het feest!
Ik ben eigenlijk ook benieuwd naar de tweeling...

Wat vooraf ging: Eenzaamheid

Achtergrond



Het hoge woord is eruit. De enige reden waarom ik hier ben, is om wraak te nemen. De reden waarom ligt in 2007. Het is het jaar, waarin Maartje haar man en ongeboren kind verliest, net op het moment dat Alexis is weggevlucht van haar verderfelijke familie. Ze ontvlucht het nare Zomeren om met mij een leven te leiden in Setra, een grote stad, midden in de woestijn. Daar krijgen wij samen een kind, maar er gebeurt ook iets dat ik nooit zal vergeten. Iets, waarmee ik Alexis in mijn macht houd.



Maar het verhaal gaat verder. Alexis reist op eigen initiatief naar Zomeren, want ze heeft een plan. Wij zijn ondertussen in geldproblemen geraakt en Setra is geen veilige plek meer voor ons. Ik vertrek een dag later dan zij. Zij is dan al op het landgoed van haar ouders, maar wordt niet hartelijk ontvangen door haar vader. Op het vliegveld gaat het mis. Ik ben daar met Justin, onze zoon, maar verlies hem uit het oog. Uiteindelijk word ik vriendelijk, doch dringend, door enkele medewerkers verzocht mee te komen.




Dat waren dus medewerkers van William Sims, de vader van Alexis. Hij heeft enkele jaren geleden een boekhoudkundig wonder verricht, dat nu openbaar dreigt te worden. Er mist vier miljoen op een rekening van zijn bedrijf. Hij wil dit terugverdienen met het delven van zeldzame mineralen op stukken grond in Frankrijk. Daarvoor ben ik nodig. Expert op het gebied van die mineralen, is het aan mij te beoordelen of ze genoeg opbrengen. Dit moet echter allemaal in het geheim afspelen. Mij ontvoeren en daarna vermoorden lijkt de enige optie. William weet dan nog niet, dat ik de vader van zijn kleinzoon ben.



Alexis krijgt het verontrustende nieuws dat alleen Justin Zomeren heeft gehaald. Ze begint dan ook direct een zoektocht, die haar naar Frankrijk leidt. Ondertussen is William achter mijn identiteit gekomen. Hij besluit dat het maar het beste is om mijn dood in scene te zetten. Een graf op de begraafplaats van het dorpje waar ik ben, doet Alexis denken dat ik ben overleden.



Ik zit nog maanden gevangen, zonder dat ik William ooit gezien heb. Hij zat er echter wel degelijk achter, want zijn naam werd veelvuldig genoemd. Ik weet niet precies waarom, misschien kreeg die oude zak medelijden met zijn dochter, of genoot hij ervan haar hoop te geven, maar ik mocht haar bellen. Op dat moment dacht ik, dat het mijn laatste woorden waren, maar ik bleef in leven.



Het is een zaterdagochtend als ik wakker wordt, en het luik van de kelder openstaat. Ik ben vrij. Er ligt een enveloppe met wat geld en een vliegticket, waarvoor ik me zelfs nog moet haasten. Er is niemand meer in het kale gebouw. Op het vliegveld zie ik op de tv in het café dat William Sims is vermoord. Die kans is me ontnomen door Roderick, de ex van Maartje.




William is dood. De hereniging met Alexis loopt niet zoals ik had verwacht. De klik is weg, de kaars is gedoofd. Het kost ons veel moeite om de liefde te vinden, zodat we samen Justin kunnen opvoeden. En eerlijk gezegd, dat is dat nooit gelukt. Zij is geen haar beter dan haar vader. De hele familie is enkel belust op geld en hun eigen ego. Mijn wraak is zoet. Ik zal hun al het geld afhandig maken en een wig drijven tussen elk lid van de familie. Alexis zal eenzaam en arm achterblijven als ik met haar klaar ben. - Jonathan



30 juni 2013

In alle staten schreed Doortje de trap af. Het was 30 juni en in vijf dagen tijd had ze een prachtig feest voorbereid. Op de uitnodigingen was met veel interesse gereageerd en enkele belangrijke Monte Vista’ers hadden toegezegd te komen. Het was een heerlijke zomeravond. Door de openstaande deuren hoorde zij het stemmen van de piano. De cellist speelde al een riedeltje. Trots zag zij haar tuin aan, sfeervol verlicht en klaar voor een feest. “De glazen staan klaar mevrouw. Zodra u de champagne geserveerd wilt hebben, kan hij worden geschonken. Het personeel is klaar voor een fijne avond,” zei Victor, de man die de bediening zou leiden vanavond. “Prachtig!” jubelde Doortje

Wordt vervolgd: Dwang