Zoals sommige van jullie misschien weten heeft een goede vriend van mij onlangs zelfmoord gepleegd, ondanks dat ik er nog steeds heel verdrietig over ben ga ik zijn laatste wens in vervulling brengen; hij vroeg aan mij in zijn afscheids brief of ik een dagboek over zijn verhaal wou maken. Mijn eerste reactie was: NEE dat wil ik niet ik wil er nooit meer over nadenken. Maar na lang nadenken(en huilen) kan ik nu niet alleen aan mijn gevoelens denken, maar ook aan hem. Misschien zijn er hier op het forum ook mensen die met hun gevoellens in de knoop zitten en ik hoop dat dit dagboek misschien erbij kan helpen..
Anyways, hier het proloog zonder plaatjes die komen later nog:
"Mam mag ik even met je praten?" Mijn stem trilt van opwinding, ik ga het ze nu echt vertellen.
"Tuurlijk wat is er?"
"Nou eh.. ik wil eigenlijk met jou praten over meisjes."
"Nou volgens mij kan je daar beter met je vader over praten." Zegt ze lachend, ze zou eens moeten weten.
"Ik wil het eerst aan jou vertellen.."
"Nou draai er verdomme niet zo om heen vertel het nou." Geïrriteerd, ik kan het beter later vertellen.
"Niks laatmaar het komt wel een andere keer." Zo gaat het nu al 9 maanden lang.
Boos loop ik weg naar mijn kamer.
Lief dagboek..
Ik kan er echt niet langer tegen al dat gepest op school, buiten school en op het internet. Altijd dat gezeik over mijn uiterlijk blablabla..
EN ik moet echt met iemand over mijn gevoellens praten maar ik weet niemand waar mee ik kan praten.. Echt alles hier ademt christendom, school, buiten school, thuis zelfs op het plein waarvan je zou denken dat ze daar niet over zouden praten.. Er moet toch wel iemand zijn? Jaa ik ken Serena via het internet, maar stel je voor dat ze hier in de buurt woont? Dan zou meteen het hele dorp roddelen...
Ik was zo besluitenloos over mijn gevoellens vandaag dat ik een slechte beslissing heb genomen.. Ik weet dat het een zonde is, ik weet dat ik er niet eens aan zou mogen denken maar heb ik het gedaan.. Ik heb eindelijk met een jongen gezoend, en het was GEWELDIG! Je zou denken, het is niet anders dan een meisje zoenen maar dat is het wel.. Dit heeft alleen maar voor mij bevestigd wat ik al heel lang wist. Ik ben homo. Ik moet uit de kast komen, maar hoe? Niemand hier zal het ooit accepteren..
Nouja, dit is dus het einde van de proloog. Ik hoop dat jullie dit een goed mooi boeiend etc etc dagboek vinden.. en ik wil zeker vragen of jullie willen stemmen op de poll of ik door moet gaan of niet. Want ik wil eerlijk gezegd niet een dagboek maken dat door maar 2 of 3 mensen gelezen wordt, en zeker niet als het zo serieus onderwerp is.
doei enzo
Laatst gewijzigd door zoetje753 op zo 03 feb 2013, 17:02, 23 keer totaal gewijzigd.