Ik heb geprobeerd deze update niet al te depressief te laten zijn, want Agnes is niet altijd verdrietig. Ze mist Erik gewoon onwijs!
Veel leesplezier, waarschijnlijk doe ik alleen mee met de opdrachten, en misschien dat ik er nog wel eens een update tussen prop, aangezien ik ook weer met mijn andere dagboek wil beginnen. Als het goed is ben ik net op tijd voor het stemmen, dus ik hoop dat jullie alsnog op mij willen stemmen!
_________________
Familiefoto
Foto's heb ik al heel mijn leven. Zo ook van Erik en mij. Ik bewaar ze in een speciale map, en als ik weer eens behoefte heb om de liefde van Erik te voelen, sla ik die map altijd open, en bekijk onze foto's van de tijd dat we samen waren.
Diep in gedachten verzonken zit ik op een bankje in het park. Ik hoor de vogels fluiten, de auto's voorbij zoeven, maar ik staar in het niets. Ik kijk op, en oriënteer me. Het valt me nu pas op hoeveel gelukkige mensen er eigenlijk in Sunset Valley zijn. Ooit was ik ook gelukkig, werd ik ook aanbeden, en was mijn liefdes behoefte perfect. Ik mis hem, elke minuut van de dag. Ik zit niet dagen stilletjes thuis te huilen, en probeer niet 'de zielige weduwe' te zijn. Integendeel. Hoewel de behoefte om Erik bij me te hebben toch wel sterk wordt.
Ik sta vlug op en ren het park uit. Ik moet me inhouden want zelfs als een vrouw haast heeft is het verstandiger om zich aan de nette etiquette te houden. Beheersing, dat is erg belangrijk. Een vrouw hoort volgens mijn etiquette makkelijk te veroveren zijn. Zelfs als Erik er niet is, kan hij me nog makkelijk veroveren. Hij heeft mij in mijn macht, en ik zal hem altijd blijven aanbidden.
Thuis trek ik de map uit de kast, leg hem op de glazen eettafel, en klap hem zorgvuldig open. Het zijn niet veel foto's, maar elke foto heeft toch zo zijn eigen herinnering. Ik heb zelfs foto's van het moment voordat ik mijn pony liet knippen, en er na. Ik weet nog wel hoe Erik en ik gelachen hadden tijdens het knippen, maar hoe zenuwachtig ik eigenlijk was geweest. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
De bovenste foto maakt mijn glimlach nog groter.
'Gefeliciteerd met je diploma, Erik.' giechelde ik. Erik had namelijk net zijn diploma gehaald. Mijn zus had deze foto stiekem gemaakt. Ik was nog maar een eerstejaars, lang was ik wel, maar vanaf het begin dat ik hem zag was ik als een blok gevallen voor deze jongen die al een paar jaartjes ouder was. Het was een romantische jongen, precies wat ik zocht, en hij kreeg wat hij wou. Een jonge vrouw om te aanbidden.
De foto die daar onder ligt was genomen toen Erik en ik ons huis net hadden gekocht. Cornelia was meegegaan om het 'historische moment' vast te leggen. Erik en ik poseerden leuk.
'Jullie eerste familiefoto!' had mijn zus geroepen. We waren nog geen grote familie, maar uitbreiden wouden we zeker weten! We hadden niet voor niets een extra slaapkamer. Als klein meisje wou ik al kinderen, en nu wil ik dat nog steeds. Ik kijk even voor me uit, de tuin in, waar de foto genomen is. Dan kijk ik nog eens naar de foto.
Even zie ik drie kinderen naast ons staan. Een vrolijk gezin. Vader, moeder, zoons en dochter. Langzaam wordt ik warm van binnen. Ik kan mijn blik niet afwenden van de foto. Ook al weet ik dat die drie kinderen niet echt zijn, in mijn gedachten staan ze er bij, en in mijn gedachten hebben ze alle drie een naam. Was het maar zo geweest.