Hoofdstuk 9
De jaren vlogen voorbij. Louise was alweer een kind en het was dus ook alweer jaren geleden toen Grady was overleden.
Elke morgen gingen Xander en Louise samen naar school. Zeker vier van de vijf dagen kreeg ik niet mee dat ze vertrokken. Ik sliep liever uit, ook beter voor ze, want mijn ochtendhumeur was niet geweldig.
Elke middag als ze terugkwamen maakten ze netjes hun huiswerk. Tenminste een uurtje dat ze me niet aan m’n hoofd zeurden.
Xander had ook een slechte kant. Hij haalde graag grapjes uit, zoals iets met de computer. Ik luisterde naar mooie klassieke muziek en opeens verscheen een eng monster. Ik kreeg bijna een hartaanval! Xander kwam de kamer lachend opgelopen.
‘Hoe durf je je moeder zo bang te maken? Ik kon wel dood zijn gegaan aan een hartaanval!’
‘Mam, rustig het was een grapje.’ Zei Xander steeds.
Al gauw kon ik hem vergeven, ergens was het wel grappig.
Wat Xander liever deed was grapjes uithalen bij zijn zusje. Het ouderwetse scheetkussen of verf in de douche. Hij had maar al te graag plezier.
Een dag na school ging Xander mee met een vriendin, een gewone vriendin, zoals hij zei.
Eenmaal bij haar thuis praatten ze eerst een tijdje en daarna vroeg Xander haar op een super lieve manier mee naar het bal. Wat een heer, vind je niet?
Met een limousine gingen ze naar het bal toe. Ze waren prachtig aangekleed, mijn kleine heer zat natuurlijk strak in ’t pak.
Na het feest waren ze officieel een stelletje. Ik vond het zo leuk voor hem dat hij de liefde had gevonden, die ik ook ooit had…
Op een dag zat ik wat voor me uit te staren. Ik zat vast in mijn eigen gedachten en keek naar de golven in de zee.
Louise plofte opeens naast me neer.
‘Mama,’ Begon ze. ‘Ik moet een werkstuk voor school maken, over mijn vader… Maar waar is papa?’
‘Oh… Louise.’ Ik slikte. ‘Ik moet je iets vertellen.’
‘Toen ik zwanger was van jou is je vader door onbekende reden overleden…’ Ik zag tranen in Louise’s ogen. Ook bij mij kwamen ze weer omhoog. ‘Het spijt me Louise.’
Ik stond op en gaf haar een dikke knuffel. Ik was opgelucht dat ik het eindelijk had verteld, maar ook verdrietig dat ik dit mijn kinderen aan moest doen.