Leuke naam en goeie up. Het leest erg makkelijk en dat vind ik wel fijn.

Ah, dat is echt fijn om te horen. Ik ben namelijk niet echt zo zeker van m'n schrijfstijl, maar ik ben blij om te horen dat het fijn leest

Erg leuk dagboek, ik ga deze zeker volgen
Ben benieuwd hoe haar zoontje eruit ziet

Heel leuk om te lezen!
Ik doe nu dezelfde uitdaging
Je verhaal heeft er nu een nieuwe volger bij!

Hoofdstuk 4: De liefde voor je eigen kind



Hij was prachtig, mijn zoon Benoit. Na de paar dagen in het ziekenhuis waren we eindelijk thuis. Meteen wilde ik hem onze mooie tuin laten zien, want ik leefde meer buiten dan binnen. Ik liet hem het meer zien en de planten met rijpe vruchten. Toen hij begon te huilen schrok ik, maar na een flesje melk ging alles weer goed. Benoit was het zonnetje in mijn leven en de eerste stap naar een grote familie. Van Charlie hoorde ik bijna niks meer, via via zal hij wel hebben gehoord dat ik een zoontje had gekregen, maar het interesseerde hem blijkbaar niks. Gelukkig maar, want ik mocht me echt niet aan iemand gaan hechten. Elke man moest na de geboorte van het kindje uit mijn beeld, dan was er weer plaats voor een nieuwe man.



Maar nu nog niet, eerst wilde ik genoeg tijd om te kunnen genieten van Benoit. Hij was een heerlijke zoon, huilde niet veel en sliep de hele dag door. Bijna elke dag maakte ik een wandeling door de prachtige natuur van Lunar Lakes en ik hoopte dat hij later net zoveel van deze stad ging houden als zijn moeder. Maar als hij liever een gezin in een andere stad wilde stichten - of misschien alleen een carrière en geen gezin - was dat goed. Ik wilde mijn kind en mijn toekomstige kinderen niet pushen. Dat was vroeger namelijk wel bij mij gebeurd en het was geen pretje.



Benoit groeide als kool! Al snel was hij een lieve peuter die toch iets meer huilde dan eerst. Zijn eerste woordje was, tot mijn trots, 'mama', maar meer dan dat kwam er nog niet uit zijn mondje. Het werd nu toch wel een stuk drukker in mijn leven: Benoit die de hele dag aandacht vroeg en mijn tuintje dat elke dag moest worden verzorgd. Af en toe huurde ik dan wel eens een babysitter - maar die 75 Simdollars groeiden niet bij mij op de rug. Ik moest van mezelf dan echt een goede reden hebben, bijvoorbeeld als ik echt niet meer op mijn benen kon staan. Maar over het algemeen ging het erg goed met mij en Benoit samen.



Ik genoot echt van de tijd met Benoit. We trokken er vaak samen op uit, zo ook vandaag. Er stond een tripje naar de speeltuin en naar het kratermeer op de planning. In de speeltuin kon Benoit heerlijk spelen met de andere kindjes uit Lunar Lakes, terwijl ik genoot van de warme zon die op mijn gezicht scheen. Met mijn ogen gesloten dacht ik stiekem al aan mijn volgende man, aangezien ik geen eeuwen de tijd had. En voor Benoit zou een broertje of zusje ook wel leuk zijn.



Toen we bij het kratermeer aankwamen, zag ik vanuit mijn ooghoeken meteen al een man staan. Gelijk begon het te borrelen in mijn buik: elke keer als ik een man zag moest ik hem leren kennen! Ik stapte, zo dapper als ik was, op hem af en stelde mezelf voor. Hij deed hetzelfde, zijn naam was Alastair Groentje en ik kwam er gelijk achter dat hij vrijgezel was.
Het werd een gezellige middag bij het kratermeer. Alastair en ik wisselden nummers uit en hij beloofde dat hij snel een keer langs zou komen. In the pocket!

Hoofdstuk 5: Schuldgevoel



Het leven ging gewoon door. Omdat het gisteren een vermoeiende dag was voor Benoit, besloot ik om het vandaag lekker rustig aan te doen. Toch moest er nog het één en ander gebeuren: de wasbakken, douche en het fornuis hadden een grondige schrobbeurt nodig en mijn beddengoed kon ook wel eens gelucht worden. Terwijl Benoit bijna de hele ochtend sliep, had ik al bijna al mijn klusjes gedaan. Tussendoor dronk ik een kopje koffie aan de rand van het meer, terwijl ik genoot van het uitzicht en de rust hier in Lunar Lakes.



In de brievenbus had ik die ochtend een honingpop gevonden, die een oudtante had opgestuurd. Ik wist niet eens dat zij nog leefde, maar het was een leuk gebaar. Benoit was helemaal gek op zijn nieuwe pop en wilde niks anders meer doen dan met hem spelen. De pop moest elke keer mee: naar bed, naar buiten en zelfs als ik hem een schone luier aan deed. Misschien was het toch niet zo'n goed idee van mijn oudtante.



Want Benoit werd steeds ouder en ik moest hem nog leren praten en leren lopen. Dat was een hele klus, want Benoit werkte niet altijd even goed mee. Soms twijfelde ik wel aan mezelf, kon ik dit wel? Kon ik wel 100 kinderen opvoeden, als ik niet eens één kind kon leren praten en leren lopen? Maar ik wist, dat als ik het echt wilde, ik het gewoon kon.
Gelukkig kon Benoit na een paar dagen hard oefenen al mooie woordjes zeggen! Nu moest hij alleen nog leren lopen, voordat hij opgroeide naar kind.



Ik had net Benoit in zijn wiegje gelegd, toen mijn telefoon ging. Het was Alastair! Hij verontschuldigde zich dat hij een paar dagen niks van zich had laten horen, maar wilde zo snel mogelijk een keer langskomen om mij en Benoit te zien. Vanbinnen werd ik helemaal blij, want ik had al een aantal dagen gewacht op zijn telefoontje. We spraken af dat hij meteen zou komen, omdat Benoit nu toch lekker lag te slapen en ik verder niks te doen had in huis. Toen ik ophing, wachtte ik buiten in het warme lentezonnetje op Alastair.



Het werd een gezellige avond en nacht, een hele gezellige kan ik wel zeggen! Alastair was een makkelijke man die al snel deed wat ik graag wilde, maar daarnaast was hij ook gewoon heel erg aardig. We hadden het over van alles, die nacht, maar van slapen kwam niet veel meer. De volgende dag ging hij al snel weg, hij wilde thuis nog even slapen voordat hij weer aan het werk moest.
Na een paar dagen werd ik steeds misselijker en kreeg ik last van de bekende zwangerschapskwaaltjes. Ja, ik was weer zwanger!



Alastair vond het geweldig dat we een kindje verwachtten. Hij had het zelfs al over trouwen, maar dat praatte ik hem snel uit zijn hoofd. No way dat ik ging trouwen, dan kwam ik nooit aan de 100 kinderen!
In de tijd dat ik zwanger was kwam Alastair vaak over de vloer. Hij zorgde goed voor Benoit als ik weer eens last van mijn rug had. Hij was echt een goede vader, dus kreeg ik wel wat schuldgevoel, omdat ik hem straks weer het huis uit zou zetten. Maar soms moet je gewoon hard zijn als je je dromen waar wil maken.

leuke ups
Benoit is schattig en ben benieuwd naar haar volgende kindje

Heb net weer even alles gelezen.Hele leuke ups en het leest nog steeds heel makkelijk.Klein vraagje:moet je bij deze uitdaging altijd verschillende vaders hebben?Of mag je ook 2 of meerdere kinderen bij 1 vader hebben?

Bedankt allebei!

Je moet proberen om steeds een verschillende vader te zoeken, maar mijn Sim heeft 'de vruchtbaarheidsbehandeling' en dan krijg je wel eens een tweeling of drieling van één vader. Dat mag natuurlijk wel Maar verder dus het liefste verschillende vaders.

Edit: v Ja, dan mag het natuurlijk wel

^ Maar als het niet anders kan voor het verhaal mag je wel dezelfde man gebruiken

Jij schrijft echt super fijn Nina, ik vind Amy ook een heel leuk personage

erg leuk dagboek! nog een volger erbij! ^^

klink miss een beetje raar maar hoe kan je IGN(ingodsnaam) 100 baby's in 1 huishouden hebben of is daar een trucje voor?


-xxx- Tayla

Je gaat ze niet in een keer krijgen, als je bijvoorbeeld 7 baby's hebt, stop je even, een paar van die kinderen groeien op en gaan het huis uit, en dan kunnen er weer nieuwe baby's bijkomen (;

Leuk dagboek!

Dankjewel allemaal! Ik weet het, al lang geen update meer, maar ik ga proberen deze week er weer één online te zetten

Ik heb net alles gelezen! Echt een leuk dagboek en je schrijft ook erg leuk! Ik ben benieuwd.

Het heeft even geduurd, maar hier toch een upje! Wel een hele leuke

Hoofdstuk 6: Een grote, roze wolk



Voorzichtig bukte ik, zodat ik het onkruid tussen de plantjes weg kon halen. Het werd steeds moeilijker om voor de tuin te zorgen met zo'n dikke buik, maar anders gingen mijn plantjes dood - en was mijn inkomen weg. Gelukkig verbleef Alastair tijdelijk bij ons, zodat hij de andere huishoudelijke klusjes kon doen als ik in de tuin bezig was. Maar natuurlijk liet ik hem niet alleen de rotklusjes doen, dat zou wel erg geweest zijn. Hij ging vaak op stap met Benoit of kwam gezellig bij mij in de tuin zitten. Het schuldgevoel ging maar niet weg, maar ik wilde door!



Zo kon Benoit al praten - en dat liet hij ook vaak genoeg horen - maar hij kroop nog steeds door het huis. Het werd dus tijd om hem te leren lopen, maar Benoit had daar niet zoveel zin in.
Toch lukte het mij om hem een paar stappen achter elkaar te laten zetten zonder hulp. Het was erg vermoeiend, zo'n peuter die constant aandacht wilde, maar er kwam altijd een geweldig gevoel naar boven als ik hem zag lachen. Mijn Benoit.



De laatste dagen van de zwangerschap gingen snel. Vroeg in de morgen voelde ik mijn vliezen breken en bracht Alastair mij naar het ziekenhuis. Die middag kreeg ik twee lieve dochtertjes: Cindy en Dewi. Ze waren twee wondertjes uit de hemel, zo lief lagen ze even later in mijn armen. Alastair stond erbij als een trotse vader, niet wetend dat hij binnenkort de deur werd gewezen. Maar één ding wist ik zeker: zijn kindjes waren prachtig!



Met een grote glimlach op mijn gezicht, pinkte ik een klein traantje weg uit mijn ooghoek. Hier lagen ze dan, alle drie rustig te slapen, mijn lieve kindjes. Alastair had geholpen met het opknappen van de kamer, want na een bevalling is het niet zo slim om bedden te verslepen.
Ik legde mijn hand op mijn lege buik. Moe, ik was verschrikkelijk moe. Zachtjes sloot ik de deur achter mijn rug, om lekker mijn eigen bed in te kruipen. Al was het maar voor een half uur, want toen begon Dewi alweer te huilen.



Toen de meisjes net geboren waren, was Benoit opgegroeid. Hij was nu een kind, moest elke dag naar school en deed daarna braaf zijn huiswerk. Bijna elke dag nam hij een ander vriendinnetje mee naar huis en elke keer moest ik er weer om lachen. Nu kon het nog wel, maar als hij als tiener elke dag met een nieuwe vriendin thuis kwam, zou ik toch iets anders reageren.
Cindy en Dewi groeiden ook als kool, ze begonnen al een beetje te brabbelen en te bewegen. Elke keer als ik naar ze keek, voelde ik me helemaal gelukkig.



Maar geluk duurde niet eeuwig. Voor de tweede keer sinds ik hier woonde, brak er een brand uit, net op de verjaardag van de tweeling. Er was vast iets misgegaan met de kaarsjes, want ik lette altijd heel erg goed op.
De brandweer was gelukkig snel ter plaatste, maar kon een deel van het aanrecht niet meer redden. Omdat het volgens de verzekering 'mijn fout' was, kreeg ik maar een paar honderd Simdollars, wat natuurlijk niet genoeg was voor een heel nieuw keukenblok. Tja, als tuinierster verdiende je nou eenmaal niet veel.

Ik kom er net achter dat mijn save weg is Helemaal weg

Ik heb iig nog wat foto's dus misschien dat er nog een paar updates komen... maar de 100 baby's zal niet gaan lukken!

Nou! Wat jammer!

Nou dat is echt heel erg jamer Ik hoop dat je met je overige screens nog een paar mooie updates kan maken.