Hoofdstuk 5 - Verlamd.
Alsof ik verlamd was staarde ik voor me uit, met de brief in mijn handen. Terwijl ik de eerste regels gelezen had, wist ik al wat er aan de hand was. Ik hoefde de rest niet eens te lezen om te weten dat Makkertje weg was.
"Liefste Lune" De slechtste openingszin die je je kan bedenken voor een afscheidsbrief. Als hij me zo lief vindt hoezo verlaat hij me dan... Wat maakt het uit dat we niet gaan trouwen, wat maakt het uit dat hij me heeft afgewezen. We hielden toch van elkaar? Tenminste, dat dacht ik. Ik til de brief weer langzaam omhoog, dit mag niet waar zijn, misschien heb ik het fout gelezen.
"Liefste Lune,
Ik weet niet hoe ik dit moet beginnen, maar ik schaam mij. Ik schaam me om wie ik ben, ik schaam me dat ik, jou zelfgemaakte vriend, jou in de steek laat. Maar ik moet wel, ik wil het kwetsende moment nooit meer voor me zien, dat jij mij ten huwelijk vraagt, en ik daarop 'nee' antwoord. Ik wil niet dat als ik naar je kijk, telkens denk aan dat je wilt trouwen. Ik wil niet dat ik over een maand, of een jaar zoveel spijt heb, dat ik jou ten huwelijk zal vragen. Dit klinkt onwijs bot, maar, zo is wel hoe ik het voel. Ik hou van je, liefste Lune, maar ik denk, nee ik weet, dat het beter is als ik weg ga. Dat ik weg ben, dat ik jou perfecte vriend niet meer hoef te zijn. Je moet echte mensen leren kennen, echte mensen die je wel gelukkig kunnen maken. Ik mag dan wel perfect voor jou zijn, maar perfectie is nooit goed. Net als luisteren naar je gevoel, je gevoel heeft dan wel vaak gelijk, maar je verstand weet het beste wat je moet doen. Die weet het beste hoe het iets zal worden, of zijn. Die weet het beste wat de gevolgen kunnen zijn, en dan weet je, dat je dat niet mee wil maken, dat je niet gekwetst wil worden, door pijnlijke gevoelens.
Ik ga hier gegarandeerd spijt van krijgen, maar ik weet, dat het voor nu het beste is. Vaarwel liefste Lune, ik zal je nooit vergeten.
Makkertje."
Vlug sta ik op, en loop richting de woonkamer. Ik zet mijn handen boven mijn bekken en hap naar lucht. Nog een hap, en weer uitademen, en weer een hap, en weer uitademen. Ik haal steeds sneller adem. Hoe kon hij dit schrijven? Hij moet bij me blijven. Ik kan niet zonder hem. Ademhalen, blijven adem halen. Langzaam in, en weer uit. Wat moet ik, zonder hem, zonder mijn perfecte, nee hij is niet perfect, vriend, mijn Makkertje. Hoezo doet hij dit?
Wat denkt hij wel niet. Hoe kan hij me hier achter laten, hoe durft hij te vertrekken. Hij denkt alleen maar aan zichzelf, het staat hier zelf. Zowat elke zin begint met IK, hoe vaak heeft hij wel geen IK geschreven? Een, twee, drie, vier... mijn ogen glijden over de regels, zachtjes tel ik ze hardop '...twaalf, dertien, veertien...' Mijn stem wordt steeds harder, en ik lees steeds sneller de getallen achter elkaar op. '...twintig, eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig! ZESENTWINTIG!' Hoe kan hij, zesentwintig keer IK opschrijven in een afscheidsbrief? Wat een egoïst. Wat een zielig mannetje, en dan te bedenken dat ik wou dat hij bestond, dat ik wou dat hij echt was, dat dit mijn perfecte vriend zou zijn?
Ik heb hem niet nodig. Ik red het wel in mijn eentje. Ik heb Lana, Mama, Papa en Mees, en, en Justin... en... de honden... Behalve mijn familie, heb ik geen goede banden meer... Mijn schoolvriendinnen heb ik nooit meer gesproken na mijn eindexamen, alleen maar omdat ik bezig was met M... Ik wil zijn naam niet eens uitspreken. Gad-ver-damme. Hij was mijn alles, en hij gaat zomaar weg. Ik kan makkelijk zonder hem. Ik zal me bewijzen. Om te beginnen maar eens kijken voor de post.
Ik kleed me vlug aan, en ren naar de brievenbus. Ik trek het deurtje open en zie dat we veel post hebben. Meer dan normaal, of lijkt dat maar zo omdat M... Omdat ik nooit de post haal? Een paar witte enveloppen, een rode, nog een rode, vier rode brieven. Wat zijn dit voor een brieven? Ik merk dat het koud buiten is, dus ik ren vlug naar binnen. Ik leg de brieven op de eettafel, waar Lana zit.
Ik ga tegenover haar zitten. We kijken elkaar aan. Ik zie dat ze de brief ook gelezen heeft. Eerder als ik. Ik wil er niet over praten, niet met Lana, ik ben bang dat ik mijn gevoelens bloot leg aan haar, dat ik zal gaan huilen om... hem. Ik wil zijn naam niet uitspreken, ik wil zijn naam niet eens denken! Ik zal nooit, maar dan ook nooit in heel mijn leven huilen om die ene, vreselijke, zogenaamd "meneer perfect" zoals hij denkt dat ik hem zie. Zag.
Dan zie ik dat ze knipoogt. Ze beweegt haar lippen, maar zegt niets. Ik kijk goed. '
Het komt wel goed.' fluistert ze. Precies de woorden die ik wil horen. In andere gevallen haat ik deze zin, maar nu is hij perfect, vooral als Lana het zegt. Het komt wel goed. Ik herhaal de zin een paar keer in mijn hoofd. Lana is net zo als mij. we denken hetzelfde, maar qua uiterlijk en innerlijk lijken we eigenlijk ook weer helemaal niet op elkaar. Het is fijn dat ik tweeling ben.
'Ik weet wat je denkt, zusje, maar ik ben niet verdrietig. Oke, ik ben wel verdrietig, maar ik wil niet verdrietig zijn, er zijn nu dingen die we moeten oplossen, ik moet het van... hem... gewoon nog even verwerken.' Zei ik toen uit het niets. Lana staart me nog steeds aan. En eindelijk zegt ze wat terug. 'Je hebt afleiding nodig. Laten we van de week naar moeder gaan, en kijken hoe het met onze broer en broertje gaat.' Ik zucht. Lana heeft vaak gelijk, dat is fijn, soms is ze net mijn moeder, en dat is heerlijk.
Ik zie Lana twijfelen, of ze nou wel of niet iets moet zeggen over hem. Het gaat steeds makkelijker trouwens, ik kan meteen hem zeggen in plaats van... hem. 'Oke, ik weet dat je het niet wil, maar ik wil toch nog een ding kwijt over Makkertje.' Ik knijp mijn ogen dicht bij zijn naam. 'Sorry, ik zal zijn naam niet zeggen, maar ik vind het echt een onwijze sukkel dat hij...' Ik let meer op wat ze zegt. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik wil het niet horen. Stiekem hou ik nog van hem, maar dat mag niet. Het kan niet!
Lana praat nog steeds door over hoe erg de situatie is. 'Lana, kan je alsjeblieft ophouden. Volgensmij zijn dit rekeningen, en ik heb hier helemaal geen verstand van.' Lana kijkt me geschrokken aan. 'Rekeningen? Die kunnen we toch wel betalen?' 'Jij bent toch met een boek bezig, daar heb je toch al geld voor gekregen, of niet?' 'Jawel, maar, ik had er helemaal niet aan gedacht dat we ook rekeningen moeten betalen. Logisch natuurlijk.' 'Ik heb wel geld op mijn rekening staan, daar doe ik altijd de boodschappen van, en dat is het geld dat we van mama krijgen.' We kijken elkaar geschrokken aan.
'Mmmm, Mak... Ahum, hij werkte toch, heb je geen rekening van... hem?' 'Wat denk je nou zelf, Lana. Natuurlijk heeft hij zijn portemonnee, en pinpas meegenomen, wat moet hij anders zonder geld.' 'Dus dat betekend, dat we eigenlijk helemaal geen geld hebben...' We kijken elkaar aan, Lana heeft grote ogen, dat heeft ze altijd als ze onzeker is, en dit keer ben ik dat ook.
Beiden staren we nu naar de rekening voor ons. We open ze en tellen alles bij elkaar op. '12.500+3.340, en dan nog eens 12.900 erbij, en de benzine van de auto en motor is 4.500. Bij elkaar opgeteld is dat... 33.240... Lana, dit kunnen we nooit betalen!' Nu zijn we allebei stil. Minutenlang staren we naar het bedrag op de rekening. Dan zegt Lana ineens: 'We moeten het huis verkopen.' 'En de honden!' Zeg ik ineens. 'Nee, de honden niet! Daar moeten we gewoon voor zorgen, je moet het toch leren, om te verzorgen!' Ze kijkt me boos aan.
We hebben het huis te koop gezet. Helaas, want ik vindt het echt een prachtig huis. Samen met... Ik zou hier de generatie voortzetten. Maar met wie moet ik dit nou gaan doen, nou moet ik iemand zien te vinden waar ik ook gelukkig mee kan worden. Ik wil er niet aan denken. Snel zet ik nog even het adres neer voor de rekeningen. We hebben een lening, die we binnen een maand terug moeten betalen, anders moeten we meer betalen dan dat we geleend hadden.
Ik pak de laptop en besluit huizen te gaan zoeken. Lana komt naast me zitten, van een afstandje kijkt ze mee. Ik de paar huizen, in totaal drie, die in Hidden Springs te koop staan. Voor mij is het geen optie om naar een andere stad te verhuizen. Ineens zie ik een linkje staan naar een website over een nieuwbouwproject. Ik klik er nieuwsgierig op, en zie dan ineens allemaal prachtige huizen, nog ongebouwd, in Hidden Springs, maar dan vanbuiten compleet afgewerkt, met mooie bomen, en een prachtige aangelegde tuin. 'Mooi hè?' Mompel ik tegen Lana.
'We kunnen het proberen.' Zeg ik tegen Lana, zonder dat we iets hebben afgesproken. 'We moeten wel, Lune, en het zijn niet eens dure huizen.' Plotseling springt er een geweldig plan binnen. Ik kan natuurlijk ook naar het ziekenhuis gaan, en vragen of ze daar misschien zogenaamde "zaadcellen" van onbekende vaders hebben, zodat ik toch zwanger wordt, zonder vader, en dan kan Lana met helpen met opvoeden!
_________________
Oke, ik had deze foto's al een paar dagen, maar ik heb nu toch maar een update geschreven. (:
Ik kan nu alleen niet Simsen omdat die niet wil opstarten. Ik denk dus dat ik de Sims opnieuw moet gaan installeren. (wat ik dus niet wil, maar goed) Of ik ga kijken hoe ik alle package's uit de Sims kan halen. Nouja, ik verlang echt zwaar naar de Sims en ik wordt helemaal gek hiervan, dus ik ga het fiksen! Weet iemand trouwens hoe ik kan zorgen dat ik straks weer kan spelen als ik het opnieuw installeer met alle opgeslagen bestanden, dus dat ik niet alleen mijn familie nog heb en hun huis maar gewoon nog in hun eigen wereld? Reacties, graag!