Echt cuwl en ook gelukkignieuwjaar!

Awesomee o:
Stiekem moet je snel weer uppen D:
Jij ook een gelukkig nieuwjaar~!

EDIT: Post 900 ;D

Hoofdstuk 5 - Verlamd.


Alsof ik verlamd was staarde ik voor me uit, met de brief in mijn handen. Terwijl ik de eerste regels gelezen had, wist ik al wat er aan de hand was. Ik hoefde de rest niet eens te lezen om te weten dat Makkertje weg was. "Liefste Lune" De slechtste openingszin die je je kan bedenken voor een afscheidsbrief. Als hij me zo lief vindt hoezo verlaat hij me dan... Wat maakt het uit dat we niet gaan trouwen, wat maakt het uit dat hij me heeft afgewezen. We hielden toch van elkaar? Tenminste, dat dacht ik. Ik til de brief weer langzaam omhoog, dit mag niet waar zijn, misschien heb ik het fout gelezen.

"Liefste Lune,
Ik weet niet hoe ik dit moet beginnen, maar ik schaam mij. Ik schaam me om wie ik ben, ik schaam me dat ik, jou zelfgemaakte vriend, jou in de steek laat. Maar ik moet wel, ik wil het kwetsende moment nooit meer voor me zien, dat jij mij ten huwelijk vraagt, en ik daarop 'nee' antwoord. Ik wil niet dat als ik naar je kijk, telkens denk aan dat je wilt trouwen. Ik wil niet dat ik over een maand, of een jaar zoveel spijt heb, dat ik jou ten huwelijk zal vragen. Dit klinkt onwijs bot, maar, zo is wel hoe ik het voel. Ik hou van je, liefste Lune, maar ik denk, nee ik weet, dat het beter is als ik weg ga. Dat ik weg ben, dat ik jou perfecte vriend niet meer hoef te zijn. Je moet echte mensen leren kennen, echte mensen die je wel gelukkig kunnen maken. Ik mag dan wel perfect voor jou zijn, maar perfectie is nooit goed. Net als luisteren naar je gevoel, je gevoel heeft dan wel vaak gelijk, maar je verstand weet het beste wat je moet doen. Die weet het beste hoe het iets zal worden, of zijn. Die weet het beste wat de gevolgen kunnen zijn, en dan weet je, dat je dat niet mee wil maken, dat je niet gekwetst wil worden, door pijnlijke gevoelens.
Ik ga hier gegarandeerd spijt van krijgen, maar ik weet, dat het voor nu het beste is. Vaarwel liefste Lune, ik zal je nooit vergeten.

Makkertje."


Vlug sta ik op, en loop richting de woonkamer. Ik zet mijn handen boven mijn bekken en hap naar lucht. Nog een hap, en weer uitademen, en weer een hap, en weer uitademen. Ik haal steeds sneller adem. Hoe kon hij dit schrijven? Hij moet bij me blijven. Ik kan niet zonder hem. Ademhalen, blijven adem halen. Langzaam in, en weer uit. Wat moet ik, zonder hem, zonder mijn perfecte, nee hij is niet perfect, vriend, mijn Makkertje. Hoezo doet hij dit?


Wat denkt hij wel niet. Hoe kan hij me hier achter laten, hoe durft hij te vertrekken. Hij denkt alleen maar aan zichzelf, het staat hier zelf. Zowat elke zin begint met IK, hoe vaak heeft hij wel geen IK geschreven? Een, twee, drie, vier... mijn ogen glijden over de regels, zachtjes tel ik ze hardop '...twaalf, dertien, veertien...' Mijn stem wordt steeds harder, en ik lees steeds sneller de getallen achter elkaar op. '...twintig, eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig! ZESENTWINTIG!' Hoe kan hij, zesentwintig keer IK opschrijven in een afscheidsbrief? Wat een egoïst. Wat een zielig mannetje, en dan te bedenken dat ik wou dat hij bestond, dat ik wou dat hij echt was, dat dit mijn perfecte vriend zou zijn?


Ik heb hem niet nodig. Ik red het wel in mijn eentje. Ik heb Lana, Mama, Papa en Mees, en, en Justin... en... de honden... Behalve mijn familie, heb ik geen goede banden meer... Mijn schoolvriendinnen heb ik nooit meer gesproken na mijn eindexamen, alleen maar omdat ik bezig was met M... Ik wil zijn naam niet eens uitspreken. Gad-ver-damme. Hij was mijn alles, en hij gaat zomaar weg. Ik kan makkelijk zonder hem. Ik zal me bewijzen. Om te beginnen maar eens kijken voor de post.


Ik kleed me vlug aan, en ren naar de brievenbus. Ik trek het deurtje open en zie dat we veel post hebben. Meer dan normaal, of lijkt dat maar zo omdat M... Omdat ik nooit de post haal? Een paar witte enveloppen, een rode, nog een rode, vier rode brieven. Wat zijn dit voor een brieven? Ik merk dat het koud buiten is, dus ik ren vlug naar binnen. Ik leg de brieven op de eettafel, waar Lana zit.


Ik ga tegenover haar zitten. We kijken elkaar aan. Ik zie dat ze de brief ook gelezen heeft. Eerder als ik. Ik wil er niet over praten, niet met Lana, ik ben bang dat ik mijn gevoelens bloot leg aan haar, dat ik zal gaan huilen om... hem. Ik wil zijn naam niet uitspreken, ik wil zijn naam niet eens denken! Ik zal nooit, maar dan ook nooit in heel mijn leven huilen om die ene, vreselijke, zogenaamd "meneer perfect" zoals hij denkt dat ik hem zie. Zag.


Dan zie ik dat ze knipoogt. Ze beweegt haar lippen, maar zegt niets. Ik kijk goed. 'Het komt wel goed.' fluistert ze. Precies de woorden die ik wil horen. In andere gevallen haat ik deze zin, maar nu is hij perfect, vooral als Lana het zegt. Het komt wel goed. Ik herhaal de zin een paar keer in mijn hoofd. Lana is net zo als mij. we denken hetzelfde, maar qua uiterlijk en innerlijk lijken we eigenlijk ook weer helemaal niet op elkaar. Het is fijn dat ik tweeling ben.


'Ik weet wat je denkt, zusje, maar ik ben niet verdrietig. Oke, ik ben wel verdrietig, maar ik wil niet verdrietig zijn, er zijn nu dingen die we moeten oplossen, ik moet het van... hem... gewoon nog even verwerken.' Zei ik toen uit het niets. Lana staart me nog steeds aan. En eindelijk zegt ze wat terug. 'Je hebt afleiding nodig. Laten we van de week naar moeder gaan, en kijken hoe het met onze broer en broertje gaat.' Ik zucht. Lana heeft vaak gelijk, dat is fijn, soms is ze net mijn moeder, en dat is heerlijk.


Ik zie Lana twijfelen, of ze nou wel of niet iets moet zeggen over hem. Het gaat steeds makkelijker trouwens, ik kan meteen hem zeggen in plaats van... hem. 'Oke, ik weet dat je het niet wil, maar ik wil toch nog een ding kwijt over Makkertje.' Ik knijp mijn ogen dicht bij zijn naam. 'Sorry, ik zal zijn naam niet zeggen, maar ik vind het echt een onwijze sukkel dat hij...' Ik let meer op wat ze zegt. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik wil het niet horen. Stiekem hou ik nog van hem, maar dat mag niet. Het kan niet!


Lana praat nog steeds door over hoe erg de situatie is. 'Lana, kan je alsjeblieft ophouden. Volgensmij zijn dit rekeningen, en ik heb hier helemaal geen verstand van.' Lana kijkt me geschrokken aan. 'Rekeningen? Die kunnen we toch wel betalen?' 'Jij bent toch met een boek bezig, daar heb je toch al geld voor gekregen, of niet?' 'Jawel, maar, ik had er helemaal niet aan gedacht dat we ook rekeningen moeten betalen. Logisch natuurlijk.' 'Ik heb wel geld op mijn rekening staan, daar doe ik altijd de boodschappen van, en dat is het geld dat we van mama krijgen.' We kijken elkaar geschrokken aan.


'Mmmm, Mak... Ahum, hij werkte toch, heb je geen rekening van... hem?' 'Wat denk je nou zelf, Lana. Natuurlijk heeft hij zijn portemonnee, en pinpas meegenomen, wat moet hij anders zonder geld.' 'Dus dat betekend, dat we eigenlijk helemaal geen geld hebben...' We kijken elkaar aan, Lana heeft grote ogen, dat heeft ze altijd als ze onzeker is, en dit keer ben ik dat ook.


Beiden staren we nu naar de rekening voor ons. We open ze en tellen alles bij elkaar op. '12.500+3.340, en dan nog eens 12.900 erbij, en de benzine van de auto en motor is 4.500. Bij elkaar opgeteld is dat... 33.240... Lana, dit kunnen we nooit betalen!' Nu zijn we allebei stil. Minutenlang staren we naar het bedrag op de rekening. Dan zegt Lana ineens: 'We moeten het huis verkopen.' 'En de honden!' Zeg ik ineens. 'Nee, de honden niet! Daar moeten we gewoon voor zorgen, je moet het toch leren, om te verzorgen!' Ze kijkt me boos aan.


We hebben het huis te koop gezet. Helaas, want ik vindt het echt een prachtig huis. Samen met... Ik zou hier de generatie voortzetten. Maar met wie moet ik dit nou gaan doen, nou moet ik iemand zien te vinden waar ik ook gelukkig mee kan worden. Ik wil er niet aan denken. Snel zet ik nog even het adres neer voor de rekeningen. We hebben een lening, die we binnen een maand terug moeten betalen, anders moeten we meer betalen dan dat we geleend hadden.


Ik pak de laptop en besluit huizen te gaan zoeken. Lana komt naast me zitten, van een afstandje kijkt ze mee. Ik de paar huizen, in totaal drie, die in Hidden Springs te koop staan. Voor mij is het geen optie om naar een andere stad te verhuizen. Ineens zie ik een linkje staan naar een website over een nieuwbouwproject. Ik klik er nieuwsgierig op, en zie dan ineens allemaal prachtige huizen, nog ongebouwd, in Hidden Springs, maar dan vanbuiten compleet afgewerkt, met mooie bomen, en een prachtige aangelegde tuin. 'Mooi hè?' Mompel ik tegen Lana.


'We kunnen het proberen.' Zeg ik tegen Lana, zonder dat we iets hebben afgesproken. 'We moeten wel, Lune, en het zijn niet eens dure huizen.' Plotseling springt er een geweldig plan binnen. Ik kan natuurlijk ook naar het ziekenhuis gaan, en vragen of ze daar misschien zogenaamde "zaadcellen" van onbekende vaders hebben, zodat ik toch zwanger wordt, zonder vader, en dan kan Lana met helpen met opvoeden!
_________________


Oke, ik had deze foto's al een paar dagen, maar ik heb nu toch maar een update geschreven. (:
Ik kan nu alleen niet Simsen omdat die niet wil opstarten. Ik denk dus dat ik de Sims opnieuw moet gaan installeren. (wat ik dus niet wil, maar goed) Of ik ga kijken hoe ik alle package's uit de Sims kan halen. Nouja, ik verlang echt zwaar naar de Sims en ik wordt helemaal gek hiervan, dus ik ga het fiksen! Weet iemand trouwens hoe ik kan zorgen dat ik straks weer kan spelen als ik het opnieuw installeer met alle opgeslagen bestanden, dus dat ik niet alleen mijn familie nog heb en hun huis maar gewoon nog in hun eigen wereld? Reacties, graag!

ik denk gewoon je save op je buroblad zetten en dan uninstaleren en dan weer instaleren en dan wer je save bij je saves zetten. P.S. ik vind dat hoofd van haar heel erg lijken op charlie uit GTST

Leuk

Nee ze mogen niet weg uit dat blauwe huis! ;O
Boehoe -___-

oja, een foto klopt niet, qua achtergrond. (;

Edit: Sinds deze update is dit topic bijna 75x bekeken!

Ik heb geluk dat ik de laatste update zo heb kunnen maken dat ze gingen verhuizen, want dat is hard nodig. Ik heb de Sims namelijk opnieuw moeten installeren, heb alle store items opnieuw geïnstalleerd, en ik kan ook al mijn downloads opnieuw installeren, dit ga ik niet doen omdat ik ook hele slechte en erge downloads in mijn spel had, en ik ga gewoon proberen of ik alles terug kan vinden. (alles sowieso niet, maar ik mis wel een hoop leuke spullen.) Ik ben verbaasd dat er zoveel downloads in mijn spel zaten. Ik heb een paar foto's van het huis, hoe het er nu uitziet:





Erg he! De foto's zijn groot, sorry. Maar er zitten niet eens ramen meer in! Ik ga nu, of een nieuw huis bouwen, of een gedownload huis, verbouwen. (:

Suc6, ik ben benieuwd

Vergissing. 10/01/12


Een nieuw huis, een nieuw begin. De gemeente heeft aangeboden ons oude huis te slopen en een nieuwe laten bouwen, dat we dan kunnen huren. En nu wonen we er. Het is, een mooi huis, maar ik ben totaal niet gelukkig. Er ontbreken stukjes. Het is twee weken geleden sinds... Ik ben nog geen een keer naar mijn werk gegaan, ziek gemeld. Ik ben niet ziek, maar de tijd gaat langzaam. Ik wou dat we een jaar verder waren, ik wou dat ik wist hoe ik dan in het leven sta. Slapjes en misselijk, ik heb al in dagen niet goed gegeten. En Lana praat ook niet veel tegen me, dat had ik van haar niet verwacht. Is er soms iets mis met mij?

_________________


Tja, een foto hè, daarom is het ook niet een officieel hoofdstuk. Sims sluit heel vaak af tijdens het spelen, en dan is het weer niet opgeslagen. Het spijt me!

Hoofdstuk 6 - Mijn liefste zus.

Vanuit Lana.

Sofia kijkt haar zus aan, en dan weet ze hoe ver het is. Het is te ver gekomen, het had nooit mogen gebeuren. Hoe kan ik het nooit door hebben gehad, al die weken, een maand geleden, en ik merk het nu pas, ik merk nu pas dat ik beter voor haar had moeten zorgen. Ik merk het nu pas. Tik ik razendsnel op mijn inmiddels verouderde laptop. Ik lees de vers geschreven tekst nog een keer over. Het is zo fijn, dat het leven mij helpt met schrijven, dat je hierdoor ervaring krijgt.


...ik merk het nu pas... Wat een vervelende zin. Ik moet hem herschrijven. Ik houd mijn vinger op de backspace toets, en kijk weer even naar de tekst ...ik merk het nu pas... Een rilling loopt over mijn rug. Zou het echt zo erg zijn, zou het echt zo zijn dat ik mijn levenservaring in mijn boek stop. Lune is gesloten, we praten weinig, tot helemaal niet. We leven samen, maar ik ben haar zus niet meer. Ik moet met haar praten.


Ik besluit om het slim aan te pakken. Ik haal de wasmand in de badkamer leeg, en roep naar de kamer ernaast naar Lune. 'Lune?' Geen antwoord. 'Laat jij straks Saartje uit, dat heb je al een paar dagen niet gedaan, en ik heb het telkens moeten doen.' Geen antwoord. Ik merk dat ze gestopt is met tekenen. Dat doet ze gelukkig nog wel. Ik luister naar haar ademhaling, en bewegingen. Aan de kleine bewegingen die ik hoor, merk ik dat ze luistert. 'Oke, ik ga straks een lunch klaarmaken, laat je daarvoor Saar nog uit?'


Ze doet het nog ook! Ik heb niet eens doorgehad dat ze de voordeur met Saartje is uit geslopen. Ik ben blij dat ze weer wat doet, het lijkt zo lang geleden. Nu ik doorheb dat ze afwezig is, moet ik haar helpen. Ik moet haar helpen met het leven weer beet pakken, ik ben een van de weinigen die haar daarmee kan helpen. En ik heb het niet eens gedaan! Wat ben ik een slechte zus geweest de laatste maand. Ik had er voor haar moeten zijn, mijn stomme verslaving van schrijven ook!


Vijf pannenkoeken, dat moet genoeg zijn. Ik hoop dat Lune trek heeft, ze eet slecht, maar ze wordt niet mager. Integendeel, ik heb het idee dat ze 's avonds gewoon onwijs veel aan het snoepen is. Hoewel, wanneer koopt ze dat, want de voorraadkast raakt ook niet leeg. Ik weet wel dat als ik naar bed ga, Lune nog wakker is, en als ik wakker wordt, ze nog steeds, of alweer wakker is. Ik vindt het niet raar dat ze zo levenloos is, blijkbaar heeft die jongen een grotere impact op haar dan ik had verwacht.


Ik zet het bord met pannenkoeken op de eettafel, met twee kleinere borden erbij. Zo. Ik loop naar de bank, en ga zitten. Ik kijk Lune aan. Ze slaapt, of niet? Haar borst gaat in ieder geval rustig op en neer, ze maakt zich niet druk. Ik ben de gene die me wel druk maakt, maar als zij zich niet druk lijkt te maken, waarom ik dan wel? Ik moet echt goed met haar praten.

Vanuit Lune.

Ik ben niet moe van het lopen met Saartje, maar ik moet gewoon even liggen. Ik merk dat Lana op de andere bank is gaan zitten, en ik gluur tussen mijn wimpers door naar Lana. Ze kijkt. Snel knijp ik ze weer dicht, net te hard. Zou ze het gezien hebben? 'Lune.' Hoor ik haar stem. 'We kunnen eten.' Ja dus.


Zwijgend zitten we aan tafel. Beiden staren we naar ons bord. Lana heeft een mand met mijn favoriete bloemen op tafel gezet. Of stond die er al? Ik weet het niet. Ik merk dat Lana wel praten. Alsjeblieft niet! 'Lune.' Mompelt ze, net hard genoeg zodat ik het versta. 'Ja.' Besluit ik te antwoorden. 'Gaat het wel goed met je, je bent zo stilletjes de laatste tijd.' 'Ja natuurlijk, jij zegt anders ook niet veel.' En dat is waar. 'Je moet me wat vertellen.' Ik wil het niet, ik kijk haar angstig aan.



'Het is waar hè?' Mijn ogen worden nog groter van schrik. 'Ja dus.' Ik krijg het koud, kou over mijn hele lichaam. Ik kijk snel weg. Plotseling laat Lana haar mes vallen. Ik kijk snel weer naar haar. Ze kijkt me aan. Haar ogen staan... raar.


_________________


Yay! Update! Wat vinden jullie ervan, reacties, GRAAG!
En is dit nou een cliffhanger, maak ik het spannend?

Leeeeeeuk
Ik wil meer weten :3

Goed over nagedacht trouwens, die vage foto

Spannende up. Ik denk dat ik weet wat er is, mag je raden?
V oké. Ik denk dat ze zwanger is want de kleren die ze aanheeft zijn geschikt voor zwangerschap. Ze eet meer (soms dan) en ze is snel moe.

Natuurlijk mag je raden, graag zelfs, lijkt me leuk!
Er zijn niet zo veel reacties nu, namelijk.
Dus, speculeer er op raak! (dat is raden)

Edit:
vinden jullie ook dat Lana een heel knap gezicht heeft? dat zie je goed in close-ups!

Ik kan niet wachten tot het volgende hoofdstuk
En ik dnek ook dat ze zwanger is, misschien wel van Makkertje

OOOOOH, help mij!

Zojuist startte ik de sims op, toen kon ik uit mijn families kiezen en toen stond de familie Maddison er niet meer bij! Help!
Dus toen heb ik in documenten, electronica arts gekeken bij savedgames (ofzo) en daarzo stond eentje, maar dan met .bad erachter, ik heb .bad weggehaald, en toen kon ik hem wel kiezen, maar tijdens het laden van de familie sloot de sims gewoon af! Heb het een paar keer geprobeerd, maar het heeft geen zin!
Er stond bij saves ook nog hetzelfde bestand van maddison maar dan met .backup erachter. Weet iemand of ik hem daarmee ook kan openen ofzo?

HELP HELP HELP! Ik hou van deze familie en ik wil niet zonder ze! HELP!

WOEHAAAAAAAA

Weet je zeker dat je hem niet hebt opgeslagen in backup/geupload of iets dergelijks?
Het zou verdraaid jammer zijn als je ze niet meer hebt

v Sorry, k heb geen idee ;(

Ik heb ze nergens opgeslagen, maar bij savedgames staat dus wel onder elke save dezelfde naam maar dan met .backup erachter...

Weet jij hoe ik dit kan openen?

dit kan je in technische forum misschien zien dit topic is voor DB en niet technische ondersteuning

Hoofdstuk 7 - Zwanger.


Na het eten besloot ik om maar weer op de bank te gaan liggen om mijn ogen even te sluiten en na te denken. Lana reageerde geschokt, waardoor ik dacht dat ze boos zou zijn. Gelukkig was ze dat niet, ze was eerder verontwaardigd dat ik het haar niet meteen verteld had. Achteraf gezien heeft ze gelijk, ik had het ook meteen willen weten als zíj zwanger was. Zwanger... Het wordt tijd dat ik nog een paar mensen zal moeten inlichten. Mijn ouders.


Ik duwde de vertrouwde deur van mijn ouderlijke huis open en zag mijn vader meteen in de keuken staan. Ik moest moeite doen om niet te huilen, zo gelukkig als ik me hier voelde. Hier ben ik geboren, hier ben ik opgegroeid. Mijn liefste ouders. "Lune!" Mijn vader reageerde oprecht verast met mijn binnenkomst. "Pap! Ik heb je zo gemist, ik moet echt vaker langskomen!" Hij loopt naar me toe en omhelst me, hopelijk voelt hij mijn dikke buik niet. "Ik moet wat vertellen pap." Zenuwachtig pluk ik aan mijn vlecht. "Je hoeft het niet te vertellen, ik had meteen al mijn vermoedens. Je moeder komt zo thuis, vertel het haar maar wel." Even staar ik hem verbaasd aan. Mijn vader heeft ook echt alles meteen door!


Ik loop de kamer in en ik zie mijn kleine nichtje zitten. Ik til haar op. "Barbara!" Ze lacht naar me. Ik kietel haar en ze kraait het uit. "Hoe gaat het met mijn kleine nichtje?" Ze giechelt weer en ze brabbelt iets wat klinkt als: "Hieeej." Ik van Mees toch wel wat meer opvoedkundige kunsten verwacht. Zou ik mijn kind goed opvoeden? Zou ik een goede moeder zijn, zou ik überhaupt wel voor een kind kunnen zorgen? Lana zegt dat ze me helpt, maar ik kan haar moeilijk altijd voor het kind laten zorgen.


"Luwne lielf." Hoor ik ineens vanuit Barbara's mondje. Ik krijg een brok in mijn keel en druk haar tedere warme lijfje tegen me aan. Ik hoop dat mijn kindje ook een meisje is, dan kan ik haar haren vlechten, en al is ze tiener kan ik haar vriendjes beoordelen. Stel je voor dat ze gaat pubers, dat doet natuurlijk elk kind, maar het zal nog zwaarder worden al gaan kinderen tegen je in. Dat zeiden mijn ouders tenminste altijd. We hadden naar onze ouders te luisteren. Maar hoe kan ik nou regels stellen aan een jong kind als ik zelf nog een jong kind ben.


De deur gaat open, ik hoor hakken. Mijn moeder. Ik zet Barbara neer en draai me om. Ze is weg, dan heeft ze me vast niet gezien. Ik loop richting de keuken maar dan komt ze alweer terug. "Ha, Lune, lieverd van me! Hoe gaat het!" "Goed mam. Nou, goed. Ik moet wat vertellen." Ik sla mijn ogen neer, hoe zou ze reageren? "Ik ben zwanger." Ik zie een grote glimlach op haar gezicht en ze begint meteen te ratelen, net zoals Lana dat doet. "Oh, wat leuk! Dan kan je haar of zijn kinderkamertje verbouwen. Heb je al namen bedacht? Oh, ik vind het zo leuk! Wat vindt Makkertje ervan?" Ik kijk haar aan, ik vind het vreselijk om die naam te horen, ze weet natuurlijk niet dat we verhuisd zijn, ze weet ook niet dat Makkertje weg is.


Mijn moeder bukt naar mijn buik en pakt hem dan beet. Hij voelt dikker dan hij werkelijk is. "Mam." ze begint tegen mijn buik te praten. "Jij wordt een kleine Maddison hè? Ja ik voel het gewoon." "Ma-ham!" Geschrokken staat ze weer overeind. "Heb je pijn mijn lieverd?" "Nee mam, dat is het niet. Makkertje weet het niet." Ze kijkt me vragend aan. "Makkertje is vlak voor de verhuizing vertrokken." "Verhuizing?" "Ja, we konden het huis niet meer betalen." "Maar hoezo heb je geen geld aan o..." "Mam, dat is mijn grootste probleem niet. Het probleem is dat dit dan geen vader heeft." We kijken elkaar lange tijd aan. Het wordt me teveel, ik moet weg hier. Snel.


Als ik thuiskom zie ik het meteen, er liggen drie kleine puppy's naast Saartje. Hoe kan dit? Hoe kan het dat onze hond zwanger is? Blackie is toch... Natuurlijk is Blackie een mannetje! Hoe kunnen we zo stom zijn om daar niet aan gedacht te hebben! "Oooh..." Kreun ik. Dit schiet ook niet op. Ik hoopte dat een gesprek met mijn moeder beter zou zijn, integendeel. Ik weet dat ze achter me staan, maar ik voel me er niet beter door.


"Zo he, grote meid! Heb je dat helemaal alleen gedaan, helemaal zonder hulp? Heeft niemand je geholpen met het baren van je kinderen?" Lana is niet thuis, dus eigenlijk weet ik al genoeg. Ik stel me voor hoe het zou zijn om alleen te bevallen. Straks ben ik alleen thuis, en dan breken mijn vliezen, we brengt me dan naar het ziekenhuis, wie helpt me dan? Ik voel paniek opkomen. Ik moet rustig blijven.


Die avond ga ik op mijn bed liggen, op de dekens. Het is veel ste heet, jammer dat ik me nu niet in mijn bikini buiten kan vertonen. De winter dit jaar was van korte duur. Een mooie winter... Terwijl ik nadenk val ik in slaap. Ik droom over een klein meisje. Een klein meisje met dezelfde blonde haren als Lana, met dezelfde bruine ogen als mij, en met de schattige kuiltjes in haar wangen van hem... Ik loop naar haar toe, maar ze wil niet bij mij zijn, ze zoekt iemand, een man, een man die ze niet kent, nooit heeft gekend ook. Ik wil niet dat ze die man zoekt. Ik schrik wakker.


Dagen gaan voorbij, en het dragen van een jeans gaat niet meer. Mijn buik puilt zo erg uit. Ik kom Lana tegen in de woonkamer. "Lana, ik wil je bedanken. Je bent echt een geweldige zus." "Lune, zeg dit nou ni..." "Echt, je bent een geweldige zus. Telkens als ik even in een dip zit, dan ben jij er om met me te praten. Ik ben blij met de woorden als 'het komt wel goed' en 'ik ben bij je'. Het zijn simpele woorden, dat weet ik, maar het maakt me zo gelukkig." Ze lacht naar me, de lieve lach van mijn zus.


"Nou, om eerli..." "Nee echt Lana, je bent een super zus, ik kan me geen betere persoon als jij bedenken." "Papa en mama bijvoorbeeld." Ik lach. "Daar heb je gelijk in, kom hier!" Ik sla mijn armen om haar nek. Ik zou echt niet weten wat ik zonder mijn zus aan zou moeten, ze zorgt voor de pups, ik kan namelijk niet normaal bukken meer. Ze kookt eten voor me, hoewel dat niet eens nodig is, want dat kan ik wel zelf. "We gaan wat leuks doen vanavond."


Uiteindelijk zijn we toch op de bank terecht gekomen. We kijken samen naar een slappe soap, en daarna kijken we naar slechte verkoopprogramma's. "Oe, dat zou wat voor jou zijn Lune." Ik merk nu pas dat ik weer ergens anders was met mijn gedachten. Ik kijk weer naar de televisie. Een afslankapparaat. "LANA!" Ik sla haar met een slap handje op haar schouder. "Hahahahaha." Lacht ze. Een warm gevoel stroomt door mijn lichaam.


"Zeg, weet je al of het een jongen of een meisje is?" "Nee, maar ik denk een meisje." Zulke dingen voel je gewoon aan. "Ga je ook een roze babykamertje maken?" Babykamer, oei, ik ben al over twee weken uitgerekend. Plotseling krijg ik een geweldige ingeving. "Lana, je moet me helpen, ik ga een schets maken, en dan mag jij meubeltjes gaan kopen!" Ze kijkt me vrolijk aan. Eindelijk kan ik me weer een beetje met mijn hobby bezig houden!


Onderweg naar de trap bedenken ik me dat het natuurlijk ook een jongen kan zijn. Maar ik wil een babyroze kamertje. Ik kan natuurlijk ook een wat stoerdere kamer er van maken, en dan ook jongens speelgoed te kopen, dat vind een meisje vast niet heel stom. Hoewel... Ik maak gewoon een meisjeskamer, een echo is nou eenmaal overbodig, als je toch al een goed gevoel hebt over het geslacht, en dan maak ik het mezelf alleen maar moeilijker.


Vlug ren ik de trap op. De echte reden dat ik geen echo wil is dat ik bang ben dat het kind teveel op Makkertje lijkt. Maar ik wil niet aan hem denken. Het sportkamertje, en eigenlijk ook mijn kantoortje wordt haar kamer. Haar roze kamertje. En ik weet al een naam. Ik wil haar eigenlijk naar Lana vernoemen, maar dat vind ze nooit goed.


Ik kijk de kamer rond en ik heb meteen een goed beeld van hoe het moet worden. Daar het bedje, dan kan daarzo weer een bureautje, met een stoeltje eraan, daarnaast kan weer een boekenkastje, en dan maak ik hierzo weer een hoek met knuffels, en die stop ik weer in een mand, en dan wil ik een bedje met een kap er over, zodat het een hemelbed lijkt. Misschien wat groen erbij, dat maakt het ook weer wat stoerder.


Ik pak een nieuw vel papier en een potlood. Het thema wordt een beetje tropisch, met aapjes, en de kleuren roze en groen. Het moet geweldig worden. Míjn kind krijg alleen het allerbeste. Het allerbeste voor mijn kind. Wil ze een grotere kamer, dan zal ze een grotere kamer krijgen. Nog een maandje, liefje, dan heb ik je eindelijk in mijn armen.


Ik heb Lana naar een woonwinkel gestuurd omdat ik daar nu niet in staat tot ben. Op zo een moment walg ik van mezelf, hoezo kan ik nou niet doen wat ik wil. Dit kind had later moeten komen, ik ben er nog te jong voor. Mijn kind voelt aan als een tweeling, ben je altijd zo dik, of lijkt het maar zo omdat ik geen andere zwangere vrouwen ken?


Plotseling krijg ik een vreselijke steek in mijn onderbuik. "AU!" Gil ik uit, dit kan niet, het is veel ste vroeg!
_________________


Ja, eindelijk een update. Ik had niet echt een rede om niet te updaten, maar eigenlijk werd ik gek van de sims omdat hij telkens vastliep.
Ik vraag trouwens ook om jullie hulp, ik wil mijn dagboek wat spannender maken enzo, en ik vraag me af of jullie misschien tips voor mij hebben zodat meer mensen het ook gaan lezen. Ik wel tevreden met het aantal lezers, want zat mensen lezen het, maar ik denk dat ik er toch iets aan moet verbeteren. Ik weet niet hoezo.
Wat vinden jullie ervan, ik wil ook wat meer gaan uppen! Reacties graag!

BTW: IK HEB DE SAVE WEER! Ik heb de back-up gekopieerd!

mooi geschreven
Die puppies zijn ook echt lief
Ik denk dat ze een meisje krijgt trouwens