Proloog:
Zwijgend zat ik op de leren bank van de stinkende gele taxi die mij naar het puntje van Bridgeport bracht. De afgelopen maanden waren niet niks, ze waren zelfs heel erg zwaar geweest. Er was van alles gebeurd en het had zich allemaal opgestapeld, heel diep vanbinnen. Gisteren stortte ik in, met mijn 16 jaar kon ik al die heftige dingen niet aan. Niet dat mijn ouders of een ander volwassen iemand dat wel kon. Maar mijn ouders wisten niks van dit alles. Ze hadden nooit een vraag gesteld over hoe het nou was op die school…
De chauffeur stopte en ik drukte hem 50 Simdollar in de hand, kleiner had ik niet. Ik wachtte tot hij weg reed en stapte toen van de weg af. Hier, aan de rustige kant van Bridgeport, kwam ik vroeger vaak met mijn opa en oma. Vroeger… Toen dacht ik dat als het lipje van het pak hagelslag was gescheurd het al een ramp was. Dat er alleen maar vrede op de wereld bestond. En dat mijn ouders de beste van de wereld waren.
Nu wist ik wel beter. Mijn grootouders overleden toen ik 12 jaar was en vanaf dat moment was ik elke dag alleen. Als mijn ouders op tournee waren zorgde de butler voor mij, maar die man vergeet ik liever. Als ze wel thuis waren, iets wat zelden gebeurde, waren ze te druk met zichzelf.
En toen ik net 15 was geworden, kreeg ik een groot cadeau volgens mijn ouders. We gingen namelijk verhuizen, van Hollywood naar Bridgeport. Al mijn vrienden moest ik achterlaten, en ja, ook het meisje waar ik zo verliefd op was. Belle…
Maar nu was het zo ver, dit was het moment. Al mijn gedachten over mijn tijd als kind schoof ik weg. Zenuwachtig, maar vastbesloten, keek ik naar beneden, naar het water. Vanaf hier leek het niet ver, maar ik wist dat het wel zo’n 5 meter was.
Ik wilde dit leven achter mij laten. Waarschijnlijk deed ik hier mijn ouders nog een plezier mee ook, maar dat boeide mij nu niet. Ik wilde naar mijn opa en oma, daarboven.
Voor de laatste keer keek ik om mij heen, maar het was heel stil. In mijn hoofd kwamen de gezichten van mijn ouders, mijn grootouders, mijn klasgenoten in deze stad, Belle en mijn vrienden uit Hollywood voorbij. De één knikte ‘ja’, de ander schudde ‘nee’.
Trillend op mijn benen nam ik een grote hap adem, schuifelde ik nog een paar centimeter dichter naar de rand, en toen…
Lees het in Lost!
'...' 
Mooi hoor 