'Wat zag je dan?' vraag ik aan Zane die me vertelde iets te zien bij Gregs hangmat. Het was al zo laat, waarom sleepte hij me nu mee naar zijn hangmat. Toch besloot ik hem te volgen, misschien zag hij wel echt wat en zouden we de moordenaar op heterdaad betrappen. Ik voelde angst toen we in de buurt kwamen van Gregs hangmat. Ik zag hem liggen, hij leek gewoon te slapen. 'Zie, hij ligt gewoon rustig te slapen. Nergens om je zorgen over te maken. Je hebt het je vast verbeeld,' lachte ik. 'Ja dat kan, sorry dat ik je mee liet gaan voor niks,' zei hij. 'Maakt niet uit, heb ik toch nog wat gezelligs te doen,' antwoordde ik. Zane was zo'n schatje, hij had wat weg van Brad. Een bad boy met een gouden hartje. Ik knipoogde naar hem en liep naar m'n eigen hangmat.

- Jill Banks -

''Kom jongens, we moeten verder! Pak allemaal jullie spullen, dan kunnen we verder gaan lopen. Is iedereen er, missen we iemand?'' ''Greg ligt volgens mij nog in zijn hangmat'', hoorde ik iemand zeggen. Ik zuchtte, waarom heeft niemand hem wakker gemaakt. ''Kan even iemand Greg wakker gaan maken?'', vroeg ik aan de groep. ''Dat doe ik wel even'', zei iemand in de groep. En hij/zij liep naar de de slapende Greg toe. Maar degene die naar Greg toe ging kwam maar niet terug. ''Waar is (?) gebleven?'', vroeg ik. De rest van de groep wist ik niet en ik besloot om naar de hangmat van Greg toe te lopen. Ik zag (?) op de grond liggen. ''Jongens, (?) ligt op de grond!'', riep ik. Al snel kwamen de groepsgenoten. ''Jarry, volgens mij doet Greg zijn ogen niet meer open'', hoorde ik iemand achter me zeggen.

Jarry Sherman

Wie o Wie is de (?)

"Jarry, volgens mij doet Greg zijn ogen niet meer open", zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik voel zijn pols en schud mijn hoofd. "Geen hartslag meer, hij is dood". Hij is dood. Hij is dood?!?!?!?!? "Greg, NEEEEEEE" gil ik gefrustreerd. Het mag niet zo zijn, Greg mág niet dood zijn.
Ik stort in, en de wereld erbij. Na een tijdje doe ik mijn ogen open. "Hey jongens, ik had een nachtmerrie. Greg was dood, maar nu leeft hij weer. Kijk, hij staat achter jullie, te lachen".

-Sandy-

Stilletjes sliep ik, sinds lange tijd sliep ik. Ik droomde over de wereld zou zijn, als ik hieruit zou komen. Samen met Haylee, wederom. Het slapen bracht mij naar een andere wereld, maar niet genoeg. Ik voelde iets strak trekken rond mijn keel, steeds strakker en strakker. Uit paniek opende ik mijn ogen, ik was het volgende slachtoffer, besefte ik. Ik probeerde mij te verzetten, maar het had geen zin, mijn pistool lag te ver weg en veel kon ik niet meer doen. Zwarte vlekken begonnen voor mijn ogen te komen, het einde leek gekomen. Haylee, Haylee... ik probeerde haar beeld voor mijn ogen te krijgen, ik wou geen lege vlakte in de dood. Ik wou in de dood verder dromen. Ik draaide mijn hoofd een klein beetje en keek naar Haylee, daar lag ze, zo vredig... met elke seconde ging het ademhalen moeilijker, steeds moeilijker. 'Haylee...' zei ik nog. Vlak voor mijn laatste adem, daarna zakte ik weg. Ik zakte weg, in een lange, diepe, oneindige slaap. De dood was gekomen.

-Greg-
laatste post

Wat, wacht? Door alle commotie word ik met een ruk uit mijn slaap gehaald en kijk verdwaasd om me heen. Greg. Zijn naam. Op de ene manier maakt het me rustig maar toch ook niet. 'Hij is dood!' Wat- nee- dat kan niet. Het kán niet. 'Wat?!' Gil ik uit het niets en alle hoofden draaien mijn kant op. Ik probeer zo snel als ik kan naar Greg's lichaam toe te rennen en probeer hem wakker te schudden. 'Greg, toe nou! Je kan me hier niet achterlaten! Ik- ik hou van je!' Krijg ik nog net uit mijn mond voordat ik in een onbedaarlijke huilbui uitbarst. Hysterisch vervloek ik alles en iedereen om mij heen tot ik een hand op mijn schouder voel die me steeds weer rustig probeert te maken, tevergeefs. Laatst heb ik Jill zelf nog moeten troosten, al heb ik spijt dat ik dat niet beter heb gedaan. Zo voelt het dus, om iemand zo close te verliezen. 'Greg, kom terug, alsjeblieft..'

- Hayelee

De wanhoop begint me steeds meer naar de keel te grijpen. Gister had ik weer een hoogtepunt. Of eerder een dieptepunt te noemen. Greg was vermoord, een slimme zet van de moordenaar, want Greg had een wapen. En dat was het enige waar ik nog aan kon denken. Het wapen. Het pistool. Als ik dit wilde overleven, was het beste wat me kon beschermen dat pistool. Terwijl iedereen huilend om Greg heen zat, sloop ik naar zijn tas en haalde het pistool eruit. Zachtjes sloop ik weg om het in mijn tas te stoppen en daarna kwam ik er snel huilend bij staan.

Het pistool.. Je hebt een pistool in je tas. Een wapen, Helen. Je hebt een dodelijk wapen in je tas! Ben je niet goed snik? Je weet niet hoe je dat moet hanteren! Allerlei krankzinnige en verstandige gedachtes lopen door elkaar. Ik sta bij het gat dat voor Greg gegraven wordt en geef als een levende dode aanwijzingen. Zonder dat het echt tot me door dringt wat ik allemaal roep.
"Helen, zou je me een plezier kunnen doen?" *

- Helen Clarkson.
* Wie is dit?

"Helen, zou je me een plezier kunnen doen?", vroeg ik aan haar. Verbaast keken Helen even om, volgens mij zat ze even in haar gedachten te dwalen. ''Dat ligt eraan wat'', zei ze terug. ''Iedereen vertrouwd jou Helen, je schept vertrouwen. Niemand luistert naar elkaar, want niemand vertrouwd elkaar. Maar jou, jou vertrouwen ze wel.'' Helen wist eventjes niet wat ze moest zeggen. ''Maar wat ik daar dan aan doen Jarry?'', vroeg Helen. Ik zuchtte: ''Wist ik het maar.''

Jarry Sherman

Gisternacht zag ik in mijn ooghoek dat Jill naar me knipoogde, van dat had ik nog steeds een warm gevoel van binnen. Ik merkte dat ik dorst had, ik ging wat water drinken. Daarna waste ik me snel en ik liep terug. Ik zag sommige mensen rommelen in hun tassen. Ik had even geen zin om er naar te gaan. Ik ging naar Jill, maar voordat ik naar haar toeging gebruikte ik deodorant. Ik liep naar Jill toe, ze zag me en ze zei:''Hey Zane!''...

~Zane Robbins~

Ik... Ik wist het even niet meer. Wat moest ik doen? Was ik het maar geweest.
Er was niks, geen enkele reden waarom ik nog door zou gaan met deze reis.
Maar Greg, er waren veel mensen die om Greg gaven. Eigenlijk gaf ik meer om Greg dan om mezelf. En ik kende Greg niet eens.

Maar toch sta ik hier nog steeds. Nu niet meer. Ik plof neer op de grond.
Ik zie iets over het hoofd.
Iets belangrijks, maar wat?
Ik zuchtte. Wat? Wat zag ik niet? Er moest iets zijn wat ons kon redden.

*Flynn McKinney*

Er zit nog steeds een wapen in mijn tas, waarvan ik niet weet hoe ik het moet gebruiken. Dat is het enige wat er de afgelopen dag door mijn hoofd heeft gespookt. En ik kan het niet meer aan. Ik kom overeind van de steen waar ik op zit en pak mijn tas. Niemand let op, denk ik. Zonder wat te zeggen loop ik weg. Ik ga het juiste doen. Ik ga leren het wapen te hanteren. De wind waait naar de zuiden, dus volg ik die richting. De schoten mogen namelijk niet gehoord worden. Steeds verder loop ik de jungle is. Steeds verder van de groep verwijdert. Ik hoor gelukkig niemand achter me aankomen. Als ik een tijdje gelopen heb, leg ik mijn rugzak neer. Nu moet ik toch zeker niet meer te horen zijn vanuit het kamp? Ik haal het pistool uit mijn tas en ga ongeveer tien meter van een boom af staan. Daar, precies in het midden wil ik hem raken. Ik haal de trekker over en de kogel schiet naar de boom. Mis. Dat betekend meer oefenen.

- Helen Clarkson.

In de afgelopen week zijn weer twee van de groep verloren. Nu merk je echt dat de groep kleiner wordt en meer afstand gaan nemen. Op dit moment is de enige die ik vertrouw Helen, iedereen vertrouwt haar. En door dat ik Helen vertrouw moet ik Dave ook wel vertrouwen.
'Dave?', zeg ik terwijl ik naar Dave loop die onder een boom aan het eten is. 'Oh hé Anne, wat is er?', vraagt hij terwijl hij opstaat. 'Nou, ik heb nog eens nagedacht over het plan van weggaan en.. Ik denk dat we het moeten doen', zeg ik. Ik zie hem denken, hij wilt vast niet dat ik mee ga, maar met mij heeft hij een betere kans Helen over te halen. 'Oké, waarom vind je dat nu ineens?', vraagt hij.

- Anne Felix

Ik zit onder een boom een banaan te eten. Plotseling hoor ik Anne achter me. "Dave?" vraagt ze. Ik draai me om. "Oh, hé Anne. Wat is er?" vraag ik als ik opsta. "Nou, ik heb nog eens nagedacht over het plan van weggaan en... Ik denk dat we het moeten doen." zegt ze. Ik slik even, weggaan? Ja. Met Anne? Ik weet het niet. Tot nu toe is ze te vertrouwen, maar niets is wat het lijkt, toch? "Oké, waarom vind je dat nu ineens?" vraag ik dan maar. Ze twijfelt even, maar geeft dan antwoord. "Nou, de groep wordt gewoon kleiner, en iedereen neemt afstand enzo." Ze is een beetje vaag, waardoor ik haar wantrouw. Ik denk aan wat Helen zou zeggen. 'Je kan Anne vertrouwen, vertrouw mij nou maar. Ik slik nogmaals en kuch zachtjes. "Als je een plan hebt, kom maar op dan." besluit ik.

- Dave Clarkson.

Gisteren had ik een leuk gesprek met Zane gehad. Het was relaxt, gezellig, ik had geen speciale gevoelens voor hem of zou ik dat nog onderdrukken? Misschien wegens Brad.. In ieder geval had ik weer even kunnen lachen, want na het verlies van Darryl en Brad was het erg achteruit gegaan met me. Fysiek werd ik al steeds zwakker en mentaal bleef er ook niets van me over. Nu zat ik heerlijk te zonnen met Haylee en Flynn. 'Ik vind dat deze trip zo zijn voordelen heeft,' zei ik vrolijk. 'Je krijgt een heerlijk kleurtje.' Haylee lachte en vroeg: 'Hoe kom jij ineens zo vrolijk?' Flynn en Haylee keken elkaar aan alsof ze al wat besproken hadden. 'Dat weet ik wel!' zei Flynn lacherig en beiden schoten ze in de lach. Ik kreeg een rode kleur. 'Wat?' Op dat moment liep Zane langs en knipoogde naar me. Ik lachte vriendelijk terug en die lach bleef staan toen Zane al voorbij was. 'Dat dus,' zei Flynn, 'dat bedoelen we.' 'Mijn god, nee, jongens, het is niet wat jullie denken, hoor!'

- Jill Banks -

De vrede in de groep begint weer een beetje terug te komen. Sommige mensen praten weer met elkaar en doen activiteiten met elkaar. Jill, Haylee en Flynn zaten gisteren gewoon met elkaar te zonnen. Is er tenminste nog een voordeel van deze trip. Zonnen kan je altijd nog doen, maar het lijkt net of niemand hier weg wil gaan. Willen sommige nog wel weg? Maar ik ga me er niet meer mee bemoeien, ze luisteren toch niet meer naar mij. Jody was een goede leidster, maar wie is nu de leider. Hadden we maar een goede leider.

Jarry Sherman

Lachend denk ik terug aan gisteren, in lange tijd was het weer even gezellig. Gewoon de zon en dat verschrikkelijke jungle klimaat. Flynn had inmiddels al opgemerkt dat Jill wel erg vaak naar Zane zat te kijken. Ik por Jill als ik haar alweer bijna zie wegzwijmelen. 'Stop nou, het is niets! Echt!' Giechelt ze terug terwijl ik met mijn ogen rol en vrolijk met haar meelach.

- Haylee Castro

Eigenlijk konden we wel weer wat vrolijkheid gebruiken. We moesten weer wat leuks doen.
En nu zitten Haylee en ik Jill een beetje te plagen. Gisteren hebben ik samen met Haylee en Jill gezond, en het viel ons al op dat Jill de hele tijd naar Zane kijkt. Zane en Jill. Zou best een leuk setje kunnen zijn.
Ik lachte. Ik fluisterde naar Haylee: 'Misschien moeten we ze koppelen?'

*Flynn McKinney*

Telkens als ik langs Jill en Haylee lopen zaten ze te giechelen, zelf moest ik ook een beetje te lachen. Het was al laat en ik moest maar eens gaan slapen, maar eerst ging ik nog zwemmen. Ik deed mijn shirt uit en ik ging het meertje in. Ik maakte mezelf ook helemaal schoon, tot ik wat voetstappen hoorde. Het was Jill. "Hey Jill", zei ik.
Terwijl ik nog steeds shirtloos in het meertje stond, ik merkte er niks van tot ze begon te giechelen ik deed snel me shirt weer aan...

~Zane Robbins~

'Hey Jill,' zei Zane tegen me. Hij stond onweerstaanbaar in het meer in z'n halfnaakte lichaam. Snel trok hij zijn shirt aan. 'Dat hoef je voor mij niet te doen, knapperd,' zei ik stout en ik zet één voet in het meertje. Hij keek me alleen aan met open mond. Ik trok mijn shirtje uit en gooide het naar de oever. Ik legde een arm om hem heen. 'Trek je nu je shirt weer uit voor me?' Hij deed wat ik vroeg en zoende me daarna, ik zoende terug.

- Jill Banks -

Het was al een paar dagen geleden dat ik met Dave heb gepraat. Hij vroeg of ik al een plan had voorbereid en dat had ik niet. Nu zou ik er een bedenken en dan zou Dave overwegen om mij ook mee te nemen. Intussen heb ik een soort van plan bedacht, dus ik besluit om naar Dave te gaan om het hem te vertellen.

'Dave, ik heb een plan', zeg ik als ik hem hem gevonden. 'Kom maar op', zegt hij. 'Nou, als eerst lijkt het me logisch om het aan Helen te vertellen. En als ze het met ons eens is lijkt het mij het handigst om zo snel mogelijk te vertrekken. Ik zat er aan te denken om vroeg in de ochtend weg te gaan of laat in de avond', vertel ik.

- Anne Felix

'Ik zat er aan te denken om vroeg in de ochtend weg te gaan of laat in de avond,' hoorde ik Anne zeggen. Ok, we gaan dus vertrekken, wat fijn dat iemand dat initiatief neemt. Ik was blij dat ik dat niet telkens meer hoefde te doen. Opeens besefte ik dat Anne, Dave en Helen de laatste dagen wel vaker geheimzinnige vergaderingen hadden. Ik besloot achter een boom te gaan zitten en hoopte dat ze me nog niet gezien hadden. 'Maar onthoud,' begon Dave, 'vertel het niemand. Alleen wij met z'n drieën, ik moet Helen en m'n kind redden en dat werkt niet als er een moordenaar met ons meereist.' Ik denk dat Anne knikte of iets dergelijks want ik hoorde niets meer dan iemands voetstappen op me af komen. Ik ging wat lager zitten en zag Anne vlak langs me heen lopen, gelukkig zag ze me niet!

- Jill Banks -