Tevergeefs hebben Jarry en ik een tijdje lopen zoeken. We hebben gelukkig de weg terug makkelijk kunnen vinden, omdat we met opzet niet te diep te jungle ik waren gegaan. Daarna heb ik mezelf gewassen in het meer en zag ik dat mijn buik begon op te zetten. Een gelukkig stroom ging toen door me heen.

Nu zit ik op een boomstam naar het vuur te staren, in het midden van het kamp. Er zitten wel vaker mensen omheen om hun handen te warmen en natuurlijk zodra het begint te schemeren steekt iemand het aan. Het houdt de dieren weg en is een herkenningspunt voor iedereen. Als je het brandende licht ziet, weet je dat je de goede kant op gaat. Zo staar ik gedachteloos in het vuur, als ik opeens een sterke kramp in mijn buik krijg. Ik grijp naar mijn buik en buig voorover. Wat is er aan de hand? Het is toch geen miskraam? Allerlei vreselijke gedachten gaan door mijn hoofd als ik schreeuw van de pijn.

- Helen Clarkson.

'Zoek jij Flynn vast op, dan loop ik straks even naar hem toe, ok? Ik ben zo terug.' Dat was makkelijk gezegd door Jill dan gedaan... Ik had hem de hele dag al niet gezien. En ook nu kon ik hem nergens vinden. Niet bij de hangmatten, niet bij het meertje, gewoon echt helemaal negens. Ik raakte in paniek. Zou Flynn... Nee, dat kon toch niet? Maar misschien was het wel zo... Is Flynn vermoord?!? Ik begon overal heen te rennen. Hysterisch keek ik overal, maar nergens vond ik hem. De tranen stroomden over mijn wangen.

Toen zag ik Helen doodskreten uitslaan op de boomstam bij het vuur. Ik vergat even helemaal wat er was gebeurd met Flynn en rende naar haar toe. 'Alles goed? Kan ik wat doen?' Vroeg ik. Ze leek pijn te hebben aan haar buik.

-Darryl Ryan

Anne bied zachtjes haar excuses aan. 'Sorry, Flynn. Door mij zitten we zo ver in de jungle, weg van de groep'.
Volgens mij gaat ze bijna huilen, maar ze vermand haarzelf. Ik probeer haar te troosten en zeg: 'Het geeft niet, ik wilde met je mee',
Vervolgens leg ik mijn hand op haar schouder.

Dan zoeken we een slaapplek. We plukken bladeren van bomen, en maken daar twee matrassen van, half onder een boom. We gaan liggen op de bladermatrassen, en het ligt niet slecht.

Het wordt snel koud! Dus kruip ik dicht naar haar toe, maar ik kan niet slapen.

*Flynn McKinney*

Er was oproer in het kamp, Helen schreeuwde het uit en hield haar buik krampachtig vast. Ik kende haar alleen van naam en wist toevallig dat ze getrouwd was met Dave. Er moest toch iets te doen zijn? In vijf seconden sta ik naast haar en kniel neer. 'Gaat het?' oke, domme vraag. Natuurlijk gaat het niet. Anders sta je de longen niet uit je lijf te schreeuwen. 'Zal ik water voor je halen? Iets? Of moet ik Dave roepen, hij is toch je man?' Ik had inmiddels al vele relaties in het kamp uitgevogeld, dat was bij de meesten niet moeilijk. Ik keek haar bezorgd aan.

~Taylor Lawson

Ik gaf Nora een hand. 'Het is allemaal weer goed wat mij betreft. Het spijt me zo!' Toen kreeg ik nog een vervelende dreiging van Alex, maar hij had helemaal gelijk. Ik moet niet zomaar mensen beschuldigen en paniek zaaien, lette ik daar nou eens wat meer op.. Ineens hoorde ik een vreselijk gekrijs! Er wordt weer iemand vermoordt! denk ik. Het leek van vrij dichtbij te komen, nu zal ik erachter komen wie het is. Ik, Nora en Alex springen tegelijk op en zien Helen bij het kampvuur zitten die naar haar buik grijpt. Wat is er aan de hand?!

- Jill Banks -

Helen gilt het uit van de pijn en ik spring op. "Helen, wat is er aan.." ik hoef mijn zin niet eens af te maken. Snel haal ik mijn bidon uit mijn rugzak en bied haar wat water aan, maar door de pijn (vermoed ik) slaat ze de bidon uit mijn handen. "Ik wil Dave! NU!"

-Sandy

Meerdere mensen verzamelen zich om me heen, alsof ik een attractie ben. Ik probeer hevig om mijn tranen en een andere schreeuw binnen te houden. Taylor vraagt of ik water nodig heb, of Dave misschien.
"Ik wil Dave! NU!", kreun ik. De pijn stopt eventjes en ik kijk mijn ogen openen. Taylor rent net weg en Jill, Nora, Sandy en Alex staan me met grote angst aan te gapen.
"Helen, wat is er aan de hand? Heb je enig idee?", vraagt Nora. Het moet haast wel een miskraam zijn. Nee, nee, nee. Nee. NEE. Ik kan dit kind niet verliezen. Het is nog zeker drie weken te vroeg.
"Je weet toch dat.. AAAAAAAH!", een nieuwe pijnscheut gaat door mijn buik. Ik heb het verteld. Bij het kampvuur. Ik heb verteld dat ik zwanger ben. Oh, laat Dave me helpen..

- Helen Clarkson.

Ik ren zo hard ik kan, schreeuwend om Dave. Uiteindelijk, net buiten het kamp, zie ik hem zitten. Met een verbaasde blik op zijn gezicht. Natuurlijk is hij verbaasd, hij kent me niet eens en ik zit hier als een gek om hem te schreeuwen. Maar daar denk ik nu niet aan, tijd om me voor te stellen is er niet. Ik pak zijn arm en trek hem mee. 'Je moet nu meekomen, er is iets met Helen!' 'Wat...' Meteen staat hij rechtop en rent me voorbij naar het kamp. Ik hol hem gauw achterna, al is het moeilijk hem bij te houden. 'Helen! Waar is ze?!' schreeuwt hij. 'Het kampvuur...' hijg ik.

~Taylor Lawson

"Helen! Waar is ze?!" schreeuw ik. "Het kampvuur..." hijgt de vrouw. Ik ren alsof mijn leven er van af hangt. Mijn mouw blijft hangen aan een boom en die scheurt. Vervolgens raak ik in de knoop bij een stel lianen. In de verte zie ik een lichtje. "Helen!" schreeuw ik zo hard als ik kan. "Helen, ik kom er aa-" mijn roep wordt onderdrukt, ik val keihard op de grond. Zonder na te denken hoezo ik gevallen ben klauter ik weer overeind en volg mijn pad naar het vuur. Dan zie ik Helen liggen. "Dave... Dave." hijgt ze. "Helen, wat is er?" vraag ik, ze geeft geen antwoord. "Wat is er Helen?!" roep ik paniekerig.

- Dave Clarkson

Iedereen stond om Helen heen een ik zag Dave al aan komen rennen. Ze hijgt:''Dave... Dave.'' Niemand wist wat er met Helen was. Behalve ik, ik herkende deze symptomen uit duizenden..... Ze gaat bevallen!!!! Ik zei tegen Dave:''Dit herken ik, zo heb ik mijn moeder mijn broertjes en zusjes zien bevallen.'' Dave zei tegen mij:''Wat moeten we doen?'' Ik zei:''Eerst moet je zorgen dat ze kalmeert en daarna moet je haar laten liggen op een plat oppervlak en dan moet zij gaan persen....

~Zane Robbins~

Nadat we een geschikte plek hadden gevonden om te slapen zijn we begonnen met het maken van een bed. Met grote bladeren hebben we een soort matras gemaakt. Het ligt lekkerder dan dat je van te voren denk, maar ze werken niet zo goed als deken. Omdat het zo koud is zijn we maar dicht tegen elkaar aan gaan liggen.

We liggen al een tijdje in ons mooie bladerenbed zonder iets tegen elkaar te zeggen. Slapen lukt niet. Ik vraag me af of ze al hebbsn opgemerkt dat we weg zijn. Na ja, volgens mij missen ze Flynn eerder dan ik. Ik zie hem altijd met een jongen en een meisje lopen. Volgens mij het dat meisje Jill, maar dat maakt niet uit. Ik hoop dat we snel weer in het kamp zijn.

- Anne Felix

Opeens begint Zane te roepen dat ik moet gaan liggen en dat ik ga bevallen. Wat? Bevallen?! Nee, dat slaat nergens op! Het duurt nog zeker drie maanden. Ik blijf mijn hoofd schudden terwijl ik daar lig te kreunen. Dave trekt me voorzichtig van de stam af en legt mijn hoofd op zijn schoot, terwijl hij op de grond zit.
"Haar broek moet uit, haat broek moet uit!", wordt er geroepen. Iemand maakt de gulp van mijn broek los en opeens staat er een stuk minder spanning op mijn buik. De krampen worden langzaam minder en ik kan weer een zinnig woord uitbrengen.
"Het helpt. Het rust. Het stopt," mompel ik en ga een beetje overeind zitten om naar mijn buik te kijken. Nee, die is nog veel te klein. De pijn is bijna weg en iedereen kijkt me hoopvol aan.
"Is het.. Gewoon over?", vraagt Zane verontwaardigd. Ik leg mijn hand op mijn buik en voel een kleine pijnscheut na. Maar dan is de pijn compleet verdwenen.
"Het is helemaal weg," concludeer ik met een glimlach.

- Helen Clarkson.

Met mijn ogen open kijk ik naar de sterrenhemel. Ik kan niet slapen, ik maak me zorgen over Jody. Waar is ze in godsnaam nou? Ik wil haar zo graag zoeken, maar dat lukt gewoon niet. Daar heb ik geen goede botten meer voor. Het was fijn dat Helen me hielp vanmiddag. De sterren zijn er mooi, hier in de jungle. In heel mijn leven heb ik nog nooit z'n mooie sterrenhemel gezien. Zou Jody die ook zien? En denkt Jody nog wel eens aan mij? Ik blijf genieten van de sterrenhemel, maar ik ben niet de enige die de sterren bewonderd......

Jarry Sherman

Na dat we, volgens mij, al uren hebben gelopen, zijn we gestopt. 'Ik heb wel trek in een visje', zegt Flynn. 'Een visje? Hoe wil je die vangen dan?', ik kijk hem vragend aan. Best slim, er zwemmen natuurlijk genoeg vissen in de rivier. 'Gewoon met een stok, scherpe punt aan maken en je hebt een speer. Zo doen ze dat tijd in van die overlevings progamma's', zegt hij terwijl hij een geschikte stok zoekt om een speer van te maken. 'Oké, ik ben beniewd', zeg ik terwijl ik op een steen ga zitten en een slok uit mijn bidon neem. Ineens bedenk ik me dat ik lucifers heb. 'Hey, als het jou lukt op vissen te vangen maak ik wel een vuurtje. Ik heb nog wat lucifers', roep ik naar hem.

- Anne Felix

Waarom ben ik nou persé dat domme blondje. Waarom had ik niet gewoon mijn weg gemarkeerd met iets zodat ik niet verdwaald zou raken.
Waarom?
Ik zucht diep en sta op, dan maar weer wat verder lopen. Hopelijk dit keer een betere kans als mijn vorige kansen.

Na een tijdje gelopen te hebben hoor ik stemmen van links komen, mijn hart maakt een sprongetje. Ik zet het op het rennen naar de richting en ren door een aantal bosjes.
"Eindelijk!", roep ik uit en laat me languit vallen. Hehe, eindelijk het kamp gevonden.

~Jody Fox

Ik besloot te gaan vissen. Maar dat was geen succes. Uiteindelijk had ik een vis gevangen.
We gaarden hem boven het vuur en aten beide de helft op.
'Zullen we de rest nog vinden, denk je?' Vroeg ik Anne.
Ze gaf geen antwoord.
Plotseling schrok ik. Stel dat ik met een van de moordenaars uit onze groep was vertrokken?
Dat ze me vannacht in mijn slaap wilde vermoorden? Dat idee was gestoord. Ik vertrouwde Anne.
'Zullen we nog een klein stukje gaan lopen, of weer op dezelfde plaats slapen?' Vroeg ik.

Ik wilde terug naar Darryl. Ik wist niet of hij mij ook leuk vond, maar ik vond het in ieder geval fijn om bij hem te zijn.

*Flynn McKinney*

Een zucht ontsnapt uit mijn mond, ze is oke. Nog een dode had ik echt niet aangekund en al helemaal niet met het besef dat diegene ook nog een echtgenoot en kindje zou verliezen...
Ik liet me op de grond ploffen en griste een flesje water uit mijn rugzak, het water was lauw en alles behalve verkoelend. Maar het smaakte beter dan niets. Ik zag een meisje het kamp binnen strompelen en zich vervolgens neervallen op de grond. Jody heet ze volgens mij, ik had haar al een tijdje niet gezien. Volgens mij was ze verdwaald geweest.
Ik zuchtte nogmaals, mijn vroegere sportcarrière was niets meer van over. Ik voelde me duf, een eindje joggen zou me goed doen. Ik stond op maar angst overviel me, moest ik alleen gaan? Of zouden er meer zijn die wel toe waren aan een eindje joggen?
Oke, zet je verlegenheid aan de kant. 'Wil er iemand met me mee een eindje joggen, even een frisse neus? Ik word suf van het stilzitten. En ik dacht er ook over om een lekkere duik te nemen?' Zou er iemand mee willen?

~Taylor Lawson

Ze zei dat het over was.. Hmm.. "Helen.. Ik, net als iedereen, weet ook wel dat zulke pijnscheuten niet zomaar komen." weet je zeker dat alles goed komt? Ik maakte me best wel zorgen.. Ik hoop dat het goedkomt.. "Doe maar gewoon rustig, ik weet zeker dat Dave je zal helpen, zeg, al een idee van wat het wordt of hoe de baby gaat heten?" zei ik om het ijs te breken.

- Alex

Het vissen was geen groot succes, maar zeker wel voor herhaling vatbaar. We hebben allebei een halve vis opgegeten. Ik denk dat we zelfs lekkerder hebben gegeten dan de rest. Ik vraag me af wat ze aan het doen zijn..

'Zullen we nog een klein stukje lopen, of weer op dezelfde plaats slapen?', vraagt hij na een tijdje. 'Terug gaan lijkt mij geen goed idee. Ik heb het gevoel dat we de goede kant op gaan. We zouden ook hier kunnen slapen, toch?', antwoord ik. Ik bdenk me nu pas dat ik misschien wel met een van de moordenaars op stap ben geggaan. Nee, Flynn is zeker geen moordenaar. Al zou hij er wel een zijn, had hij me allang vermoord. Hij is erg aardig en ik vertrouw hem.

'Wil er iemand met me mee een eindje joggen, even een frisse neus? Ik word suf van het stilzitten. En ik dacht er ook over om een lekkere duik te nemen?' Zou er iemand mee willen?' bood een vrouw aan. Dit fitte lichaam kan dat wel gebruiken, het moet strak blijven. Ik kende de hele vrouw niet, maar ik ging dan maar gelijk socializen. 'Ik wil wel!' zei ik. 'Uhm oke! Verder nog iemand?' vroeg ze, maar niemand leek enthousiast. 'Dan zijn we met zijn tweeen' En we renden de jungle in. 'Ik heet trouwens Taylor, mocht je het nog willen weten.' grapte ze. 'Oh sorry!' ik verontschuldigde me meteen. Genant. 'Ik ben Darryl, aantrekkelijk supermodel' en ze moest lachen. Terwijl we onder weg waren zag ik een vuurtje. 'Kijk een vuurtje' riep ik meteen enthousiast. 'Hoe kan dat nou weer?' zei Taylor. 'Kom laten we erop afgaan!' En we liepen er heen. Ik zag Flynn en die Anne-chick. Ze lagen onder allemaal bladeren. 'Flynn!' riep ik. En ze werden allebei wakker. 'Darryl! Hoe heb je ons gevonden?!' vroeg hij, stijf van de adrenaline. 'Oh, dat leg ik wel uit.' En ik vertelde het verhaal. 'En dan kunnen we eindelijk terug naar het kamp!' zei die Anne. 'Oh' hoorde ik Tayolr zeggen. En ook ik wist de weg niet meer terug....

-Darryl Ryan