Heei,,
Aangezien de site gecrasht was en een groot deel van het verhaal weg was post ik nu het hele verhaal in één keer. Dave had alles bewaard op zijn computer en naar mij doorgestuurd. ^^
Zoals sommige van jullie misschien weten heeft een goede vriend van mij onlangs zelfmoord gepleegd, ondanks dat ik er nog steeds heel verdrietig over ben ga ik zijn laatste wens in vervulling brengen; hij vroeg aan mij in zijn afscheids brief of ik een dagboek over zijn verhaal wou maken. Mijn eerste reactie was: NEE dat wil ik niet ik wil er nooit meer over nadenken. Maar na lang nadenken(en huilen) kan ik nu niet alleen aan mijn gevoelens denken, maar ook aan hem. Misschien zijn er hier op het forum ook mensen die met hun gevoellens in de knoop zitten en ik hoop dat dit dagboek misschien erbij kan helpen..
"Mam mag ik even met je praten?" Mijn stem trilt van opwinding, ik ga het ze nu echt vertellen.
"Tuurlijk wat is er?"
"Nou eh.. ik wil eigenlijk met jou praten over meisjes."
"Nou volgens mij kan je daar beter met je vader over praten." Zegt ze lachend, ze zou eens moeten weten.
"Ik wil het eerst aan jou vertellen.."
"Nou draai er verdomme niet zo om heen vertel het nou." Geïrriteerd, ik kan het beter later vertellen.
"Niks laatmaar het komt wel een andere keer." Zo gaat het nu al 9 maanden lang.
Boos loop ik weg naar mijn kamer.
Lief dagboek..
Ik kan er echt niet langer tegen al dat gepest op school, buiten school en op het internet. Altijd dat gezeik over mijn uiterlijk blablabla..
EN ik moet echt met iemand over mijn gevoellens praten maar ik weet niemand waar mee ik kan praten.. Echt alles hier ademt christendom, school, buiten school, thuis zelfs op het plein waarvan je zou denken dat ze daar niet over zouden praten.. Er moet toch wel iemand zijn? Jaa ik ken Serena via het internet, maar stel je voor dat ze hier in de buurt woont? Dan zou meteen het hele dorp roddelen...
Ik was zo besluitenloos over mijn gevoellens vandaag dat ik een slechte beslissing heb genomen.. Ik weet dat het een zonde is, ik weet dat ik er niet eens aan zou mogen denken maar heb ik het gedaan.. Ik heb eindelijk met een jongen gezoend, en het was GEWELDIG! Je zou denken, het is niet anders dan een meisje zoenen maar dat is het wel.. Dit heeft alleen maar voor mij bevestigd wat ik al heel lang wist. Ik ben homo. Ik moet uit de kast komen, maar hoe? Niemand hier zal het ooit accepteren..
Lief dagboek
Vandaag weer naar school, voor de meeste mensen betekent dat gewoon weer gezellig met vrienden rondhangen, spijbelen en lol maken in de klas. Voor mij; stil tijdens de pauze in de Mediatheek zitten, daar mijn huiswerk maken en dan nog even achter de pc om met mijn "echte" vrienden te praten. Zelfs nu ik dit schrijf zit ik hier in de medioatheek, ik weet niet waarom maar ik ben zo zenuwachtig.. Ik heb een afspraak gemaakt met de vertrouwingspersoon hier op school en ik ga zometeen met haar praten. Ik heb er gister in bed nog heel lang nagedacht over met wie ik kan praten, tuurlijk kan ik met mijn mentor praten maar straks verteld die het aan mijn ouders, of wil hij dat ik het aan de hele klas vertel..
"Dus Danny ik begreep dat jij met mij ergens over wou praten."
"Uhm ja maar dit blijft onder ons toch?"
"Ja,, daar wordt ik voor betaald toch?" Ze begint te lachen, ik weet dat ze me probeerd op me gemak te stellen maar het lukt niet echt.
"Mag u eerst wat vragen?" Draai er nou niet om heen sukkel..
"Ja natuurlijk mag dat."
"Nou bent u ook Christelijk?"
"Ja, maar niet iemand die elke zondag braaf naar de kerk gaat."
"Nou mijn ouders zijn ook Christelijk, en ik dus ook, maar ik ben bang dat ik een foute beslissing heb genomen.."
"Wat is er dan?"
"Nouja ik denk eerlijk gezegd dat ik homo ben.."
"Nou Danny weet je dat wel heel zeker?"
"Want?"
"Nou, voor het zelfde geval ben je bezeten door de duivel en dan ga je foute dingen denken."
Wacht wat? Ze was toch niet een braaf gelovig persoon zei ze net?
"Tsja dat zou kunnen, maar eerlijk gezegd denk ik dat niet.."
"Wat denk jij dan dat het is?"
"Ik denk dat ik gewoon niet verliefd ben op meisjes maar op jongens."
"Hoe weet je dat zo zeker dan?"
"Ik heb één keer gezoend met een jongen, en dat voelde veel beter dan met een meisje."
"Als je het zo zeker weet, waarom kom je dan hier om te praten?"
"Omdat ik niet weet wat ik moet doen! Moet het aan mijn ouders vertellen? Moet ik het op school vertellen?! Of moet ik maar gewoon doen alsof ik helemaal geen homo ben?"
"Als ik jou was zou ik een manier vinden om jezelf te kunnen uiten. Dan gaan die rare gedachtes vanzelf wel weer weg."
"Weet je wat, zoek het maar uit ik ga weg."
En dat deed ik.
Met tranen zit ik in mijn kamer.. Ik moet toch iets kunnen doen om al die pijn niet te kunnen voelen? Dan zie ik het liggen. Mijn oplossing. Toen opa naar Zwitserland ging had hij voor mij een zakmes mee genomen. Ik doe de lichten uit zodat ik helemaal niks zie en denk er verder niet bij na en maak snelle korte bewegingen met het mes. Het doet pijn, maar zo vergeet ik alles waar ik zo mee zit.. Op één of andere manier voelt dit goed, heel goed.
Zwijgend kijk ik naar mijn armen, waarom? Waarom heb ik dit gedaan? Oke laat ik eerlijk zijn, ik was er heus wel van bewust dat ik met dat mes in mijn arm sneed maar waarom? Die krassen moet ik verbergend, dat is een ding dat zeker is. JAMILLA! Zij heeft zoveel armbanden en andere troep, daar kan ze makkelijk wat van missen. Ze is nu nog bij viool les dus het is nu of nooit. Mam pap zullen wel raar op kijken.. Ik ga gewoon naar het park, bel naar mam en zeg dat ik tot vanavond laat met iemand aan een project voor school moet werken. Dan ga ik morgenochtend naar school voor mam wakker is. Zo hoef ik die krassen niet uit te leggen, ik hoef vanavond niet te eten en ik hoef morgen niet te ontbijten. Dit plan gaat werken ik weet het zeker. Ik pak een sweater uit mijn kast en ga naar het park.
Ik heb nu al spijt van die sweater, het is 26 graden en ik loop hier in die grote zwarte trui. Maarja vanavond zal het wel koud worden. Ik ga in het gras zitten en pak mijn telefoon. Ik hoop dat Serena online is, ik weet dat ze het zelf ook moeilijk heeft maar ik moet er met iemand over praten.
Danny zegt: Heei
Serena zegt: Haaai
Danny zegt: Alles goed?
Serena zegt: Mwa met jou?
Danny zegt: Kan veel beter..
Serena zegt: Wat is er dan?
Danny zegt: Beloof je niks door te vertellen?
Serena zegt: Aan wie zou ik het moeten vertellen dan?
Danny zegt: Ja weetikveel wie jij nog meer kent van die sites..
Serena zegt: Okee ik zegt niks.
Danny zegt: Nou ik denk dat ik homo ben.
Toen werd er niet gereageerd, heb ik het nu ook met haar verpest door dit te zeggen?
Serena zegt: OOOMG ECHT SERIEUS?? DAT IS ZÓ LEUK! (Writers note: ja zo was mijn reactie echt ) NU KUNNEN WE GEZELLIG SAMEN OVER VAN ALLES PRATEN ENZO EN BLABLABLABLABLABLABLA
Danny zegt: Nee nu even serieus..
Serena zegt: Nou ik vind het echt heel goed dat je zoiets gewoon tegen mij zegt. En ja ik vind het echt leuk, ik weet niet waarom. Niet als in grappig ofzo maar gewoon, ik vind het leuk.
Danny zegt: Dus je vind het niet raar? Als je bijvoorbeeld over straat loopt en je ziet twee mannen hand in hand lopen, dat vind je niet raar?
Serena zegt: Nee natuurlijk niet..
Danny zegt: Maar ik weet niet of ik het aan mijn ouders moet vertellen..
Serena zegt: Natuurlijk moet je het aan je ouders vertellen, het is best belangrijk dat ze dit weten..
Danny zegt: Maar ik ben zó anders opgegroeid dan jij, bij jou is het normaal om over homo's te praten. Maar hier in zo'n dorp waar iedereen al over je roddelt als je een kind heb zonder getrouwd te zijn, kan je na gaan hoe ze gaan reageren als ik zeg dat ik homo ben..
Serena zegt: Oja dat was ik vergeten..
Danny zegt: En ik weet echt niet wat ik moet doen, en nu heb ik iets stoms gedaan..
Serena zegt: Wat dan??
Danny zegt: Ik heb mezelf gesneden..
Oke misschien moet ik hier niet over praten met haar, omdat ze zelf al genoeg problemen daarmee heeft, maar toch weet ik niemand anders waar ik mee kan praten. Daan is nog online, maar ik denk niet dat hij me kan helpen.
Serena zegt: Ik ga nu heel eerlijk zijn; maar hier kan ik je niet bij helpen.
Danny zegt: Waarom niet??
Serena zegt: Omdat ik zelf niet eens weet hoe ik met dat om moet gaan, hoe moet ik jou dan helpen?
Danny zegt: Sorry daar heb je gelijk in.
Serena zegt: Maar ik moet gaan.. Succes met alles.
Danny zegt: Dankje..
Fijn aan haar heb ik dus ook niks. Als ik toch niks te doen heb kan ik net zo goed gaan hardlopen in het park. Ik begin te lopen en blijf over alles na denken. Ik kan de bandjes van Jamilla niet altijd houden dus ik zou zelf nieuwe moeten kopen, daar is niks mis mee natuurlijk. Maar ik kan het echt niet nog een keer doen. Het was gewoon een opwelling. Niet goed, dat weet ik ook wel. Het gebeurde gewoon punt. Het zal nooit weer gebeuren.
Terwijl ik aan het lopen ben zie ik de supermarkt. Wat drinken zal wel handig zijn.. Twee blikjes cola voor de hele avond, en een flesje water. Als ik de supermarkt uit loop zie ik weer die jongens staan die mij altijd moeten hebben. Eentje, met een sigaret in zijn mond, begint te lachen als hij me ziet.
"Hé kijk daar hebben we onze dorps flikker! Wat moet je hier?" Gewoon doorlopen zeg ik tegen mezelf.
"Ooh ben je je stem verloren?!" Niet reageren, dan laten ze met rust.
"IK VROEG JE WAT!" Hij begint me te prikken met z'n vinger.
"NOU GA JE NOG ANTWOORDEN?!" Ze blijven achter me aanlopen. Ga nou toch weg..
Ze lopen nu al zeker een half uur achter me aan, je zou toch denken dat de grootste eikels ter wereld ook een leven hebben? Nou blijkbaar niet dus.
"Antwoord nou eens een keertje, ben je je tong verloren?!" Het klinkt nog steeds dwingend maar wel anders..
"Laat me met rust." Weet ik krampachtig te zeggen.
"Horen jullie dat? -spottend lachje- hij wil dat we hem met rust laten. En waarom zouden we dat doen?"
"Hé hallo ik vroeg je alweer wat!" Bijna ben ik bij de boom..
Dan gebeurt het.
Ze pakken met z'n alle mijn tas af en duwen mij tegen een boom aan, die jongen met z'n sigaret pakt de sigaret uit zijn mond en drukt hem uit op mijn bovenarm.
"Zo en gaan we dan nu wel netjes antwoorden op mijn vragen?" Ik reageer nog steeds niet, ik weiger gewoon. Inplaats daarvan doe ik één van de stomste dingen die je in die situatie kan doen, ik spuug in zijn gezicht en probeer los te komen. Maar net als ik bijna los ben, pakt een andere jongen mijn hoofd vast en trekt mij naar achter en slaat mijn hoofd tegen de boom aan. Zodra ze een man zien aan komen houden ze op en lopen lachend weg.
"Ik krijg je nog wel." Sist de jongen met z'n sigaret.
Ik voel aan de achterkant van mijn hoofd en ik val bijna flauw als ik voel dat het warm en plakkerig is. Rustig ademhalen. Probeer om helder te denken. Ik heb een behoorlijke brandwond op mijn arm en een gat in mijn hoofd. Als ik nu nog naar huis toe ga kan ik snel de verbanddoos pakken.. Ik berg de blikjes cola en het flesje water op in mijn tas en ga naar huis toe. Onderweg wordt ik veel aangekeken op straat. Tsja met blond haar zie je al dat bloed nogal al snel.
Als ik thuis kom kijk ik eerst op de klok, nog minimaal een half uur voor mam thuis is en nog 3 kwartier voor pap thuis is. Dit moet lukken. Ik loop naar de keuken en zie in de spiegel op de gang dat mijn gezicht helemaal onder het bloed zit. Als ik eerlijk ben weet ik niet wat ik moet doen, dus ik doe wat alcohol in de wond en verbind het met verband. Dit moet het wel een tijdje uithouden zo. Net op het moment dat ik de deur uit wil gaan staat Jamilla daar.
"Waar ga jij naar toe, Danny?"
"Ik moet wat voor school doen, ga aan de kant."
"Wat is er met je hoofd gebeurd?"
"Niks ga aan de kant."
"Niet als je niet verteld wat er is."
"GA GEWOON AAN DE KANT JAMILLA!"
"NEE!! Als jij mij niet verteld wat er is vertel ik mama dat jij armbandjes van mij gejat heb!"
"Als je het echt "moet" weten, met gym kreeg ik een speer tegen mijn hoofd."
"En daar heb je een verband voor nodig?"
"Er zit een heel gat hoor."
"Ja dus.."
"GA NU AAN DE KANT!"
" OKEE JE HOEFT NIET ZO BOOS TE DOEN!"
En ze gaat weg. Als ik haar boos omhoog hoor stampen bedenk ik dat ik nog één ding moet pakken, mijn dagboek. Nu heb ik zeker alles bij me.
Als ik het park ben kan ik alleen maar denken; tijd om te hardlopen. Als ik ga hardlopen voel ik me helemaal bevrijd, en ik val er natuurlijk door af daar is ook niks mis mee. Ik weet dat ik niet gezond bezig ben zo, maar als ik me er niet mee bezig hou voel ik me niet goed ofzo. Ik ben de hele dag door met bijna niets anders bezig dan: calorieën tellen, stiekeme trucjes om te bewegen, mezelf vergelijken met anderen etc etc.. En als ik dan teveel eet.. Moet het er weer uit. Het is zó slecht dat weet ik zelf ook, maar als ik dat niet doe dan krijg ik het idee dat ik niet mezelf kan zijn.. Of dat ik dingen fout, gewoon niet goed bezig ben. Even rusten. Als ik om me heen kijk in het park zie ik allemaal stelletjes rond lopen en ik denk; zal ik ooit op een dag ook zo zijn? Met een vriendin? Of ben ik dan gewoon uit de kast gekomen en loop ik rond met een vriend? Áls ik ooit uit de kast durf te komen.. Serena klaagt soms wel eens over de stad, dat het zo druk is enzo, ik zou denk ik niets liever willen dan met haar ruilen. Daar wonen waar het normaal is om homo te zijn, daar waar ik gewoon uit de kast zou kunnen komen. Ik zou het natuurlijk gewoon kunnen doen, weglopen. Het is niet zo moeilijk om naar Serena toe te gaan, ik ben wel vaker naar haar toe gegaan als ik haar uitleg wat er aan de hand is, zou het dan gewoon kunnen? Ik kijk meteen op me telefoon om te kijken of ze online is, natuurlijk niet. Er zijn natuurlijk ook andere opties om van m'n problemen af te komen, je leest er van alles over in boeken en in kranten en op tv.. Zelfmoord. Maar dat is zoiets dat ik natuurlijk nooit zou doen.
Lief dagboek
Vandaag is papa alleen thuis dus nu is misschien wel de enige keer dat ik kan proberen het aan hem te vertellen.. Het is nu 3 uur s'nachts en ik blijf maar draaien en woelen in bed, ik blijf maar denken wat fout zou kúnnen gaan.
-Hij zou boos kunnen worden
-Hij zou teleurgesteld kunnen zijn
-Hij zou me een viezerik kunnen vinden
-Hij zou willen dat ik zijn zoon niet meer ben
-Hij zou verdrietig kunnen zijn
En zo kan ik het lijstje nog wel een stuk langer kunnen maken.. Er moeten toch ook wel positieve punten kunnen zijn?
-Hij zou blij voor me kunnen zijn dat ik eindelijk weet wie ik ben
-..
Het is zo raar; een hetero zegt toch ook niet tegen zijn ouders of mensen in zijn omgeving: ik ben hetero? Je hoort ook nooit iemand uitschelden voor "vuile hetero" ofzo.. Ik moet niet zoveel denken! Daar ga ik alleen maar nog meer door denken en door denken raak ik vanzelf in de war, zo rare gewoonte is dat.
"Pap??"
"Jaa??" Hij klinkt -alweer- dronken, 7 uur s'avonds, het lijkt wel een nieuw wereld record.. Als ik het nu vertel is hij het morgen waarschijnlijk weer vergeten, maar ik weet wel dát ik het gezegd heb..
"Kan ik even met je praten?"
"Tuurlijk jongen ga zitten."
"Nou eh, het gaat over meisjes.."
"HA je moeder zei laatst al zoiets tegen me, vertel wat is je probleem."
"Nou eh.."
"Heb ik jou al eens verteld hoe ik jou moeder heb ontmoet?" Jaa al een miljoen keer..
"Ja dat he-"
"Het is al twintig jaar geleden dat ik je moeder voor het eerst zag.." En daar gaan we weer..
"Weetje ik kom een andere keer wel met je praten."
"Oke sorry wat is er dan?"
"Nou ik denk eerlijk gezegd dat ik niet op meisjes val.."
"WAT?! MIJN ENIGE ZOON IS GEEN HOMO HOOR JE DAT?!" Ik geef het feit dat hij dronken is maar de schuld dat hij zo reageert.
Ik loop weg zonder hem aan te kijken.
Vandaag staat gym op het progamma en opzich heb ik geen problemen met gym. Behalve het omkleden dan. Wij hebben allemaal op school 2 kluisjes, eentje gewoon in school en eentje bij de sportzaal. Bij die op school wordt er heel erg op gelet dat niemand op de kluisjes gaat tekenen, maar bij die van de gymzaal wordt er totaal niet op gelet. De meeste kluisjes hebben gewoon wat grappige tekeningetjes, lieve teksten of grappige beledigingen van hun vrienden. Maar bij mij niet. Bij mij staan er allemaal scheldwoorden en beledigingen. Iedereen heeft bij ons op school dezelfde gym kleding dus een smoes dat je je kleding niet bij je heb werkt niet. Ze hebben altijd wel een vooraad van die kleding. Ik probeer altijd zo snel mogelijk te omkleden voor de andere jongens er zijn, zodat ze me niet lastig kunnen vallen. Vandaag, helaas, moest ik langer blijven bij Engels omdat ik m'n mondeling moest afmaken, dus nu ben laat bij gym en de kleedkamer staat vol.
"HÉ KIJK!! Onze fagg is toch nog op komen dagen."
"Niet gluren viezerik!!"
Ik reageer niet, ik trek rustig mijn schoenen uit en doe net alsof er niks is.
"JEZUS KUN JE DIE SCHOENEN ALSJEBLIEFT WEER AANDOEN?!"
Gewoon doorgaan, er is niets aan de hand. Als ik gewoon snel ben.. Voor ik het door heb, heeft één van die jongens snel mijn broek naar beneden getrokken en een andere heeft mijn boxer naar beneden getrokken.
"DOE NORMAAL!" Schreeuw ik naar ze. Mijn stem slaat helemaal over.
"Waarom, ik zou toch bijna denken dat je het wel lekker vind." Ik kijk niet, maar ik herken zijn stem. De jongen met de sigaret.
"BLIJF GEWOON VAN ME AF!!"
"Waarom zouden we? Jij bent hier de gluurder." Ze pakken mijn armen vast zodat ik ze niet meer kan slaan ofzo.
"En denk maar niet dat ik vergeten ben wat je de vorige keer gedaan heb." Fluistert hij dreigend in mijn oor.
"Ik zie dat je nog steeds last van je hoofd heb? Da's rottig voor je, niet?" Hij drukt met z'n vinger tegen de plek waar het gat zit.
"Laat me met rust." Grom ik.
"Wat zei je? Als je wat tegen me zegt kun je het maar beter hard op zeggen!"
"LAAT ME NU MET RUST!" Ik probeer te schreeuwen maar één van de andere jongens stopt zijn sok in mijn mond.
"Dat zou ik maar niet proberen als ik jou was."
Hij spuugt in mijn gezicht.
"EN DENK MAAR NIET DAT WE HET HIER BIJ LATEN!" En ze lopen lachend weg. Ik trek snel mijn kleren weer aan, ik wil weg. Niet naar de gymzaal. Niet naar school. Niet naar huis. Gewoon weg van alles hier. Snel check ik of ik alles bij mij heb, kleren, geld en mijn dagboek. Meer het ik eigenlijk niet nodig.
Ik zit net tien minuten in de trein als ik gebeld wordt.
"DANNY WAAR HANG JIJ UIT?" Mam.
"Ik eh.. Ik ben in de bieb."
"EN WAAROM NIET OP SCHOOL?"
"Mam rustig, ik heb gewoon geen zin in gym en dat was toch mijn laatste twee uur."
"Maar ik wordt net gebeld door school, gaat het wel goed met je?"
"Jahoor waarom zou het niet goed gaan?"
"Je bent de laatste tijd zo afwezig."
"Niks aan de hand hoor, mam je klinkt bezorgd wat is er?"
"Ehm nou ik werd dus gebeld door school en je gymdocent zei dat hij geschreeuw uit de kleedkamer hoorde. Wat was er aan de hand?"
"Ooh gewoon wat jongens die samen aan het kloten waren."
"Je eet vanavond trouwens alleen met je vader."
"Nou gezellig."
"Nou Danny doe is normaal."
"Ik eet vanavond niet thuis. Ik moet nog wat met een klasgenoot doen voor een project."
"Alweer?"
"Jaa maar mam ik moet gaan die mevrouw van de bibliotheek kijkt heel boos."
"Okee tot morgen."
Het is druk in de trein er komt een vrouw tegenover me zitten die al redelijk op leeftijd is. Ze ziet eruit alsof ze al een lange dag achter de rug heeft.
"Zeg jongeman, ik zie aan je dat je ergens mee zit." Hoe weet zij dat nou?
"Oh het is niets ergs hoor."
"Gaat het om een meisje?" Ik wordt knal rood, en de vrouw begint zachtjes te lachen.
"Ja dus, vertel deze vrouw is wat er is. Misschien kan ik je wel helpen."
"Nou om eerlijk te zijn heeft het wel daarmee te maken. -ik slik moeizaam- Kijk ziet u ik val niet op meisjes." Ik wacht haar reactie af, zij zal toch niet zo onredelijk reageren?
"En wat is je probleem nou?"
"Nou ik durf het niet te zeggen tegen mijn ouders.. Ik probeerde het wel tegen mijn vader, maar hij werd heel boos."
"En dus loop je nu weg van huis?" Ik knik alleen maar.
"Mag ik jou een verhaaltje vertellen?"
"Ja natuurlijk."
"Hier pak maar een koekje." Inplaats van het aanbod af te slaan neem ik het koekje aan, het is wel erg lullig nee te zeggen.
"Oke ik had vroeger een vriend, die vriend wist ook niet zeker of hij op jongens of op meisjes viel. Hij liep ook weg van huis. Hij belandde op het verkeerde pad; hij begon te stelen, gebruikte drugs, raakte verslaafd aan drank en zat uiteindelijk regelmatig in de gevangenis. Hij is overleden aan een overdosis XTC." Ik blijf even stil.
"Woow dat is wel een heftig verhaal." De vrouw krijgt tranen in haar ogen.
"En dat is toch niet hoe jij wilt eindigen toch?"
"Nee." Zeg ik zacht.
"Ik mis hem nog steeds elke dag, dat wil jij je vrienden toch zeker niet aan doen?"
"Ik heb niet zoveel vrienden, maar één goede vriendin waar ik nu naar onderweg ben."
"Vluchten is nooit de goede oplossing, dat weet je toch wel he?" De stem in de intercom verteld dat het volgende station er aan komt.
"Ik moet er hier uit. Succes verder, welke keuze je dan ook maakt."
"Mevrouw?"
"Ja?"
"Bedankt voor het vertellen van uw verhaal."
"Graaggedaan." Ze knipoogt en loopt weg.
Wat moet ik doen? Die vrouw leek oprecht bezorgd om mij, maar misschien was het maar wat wartaal omdat ze dementeerd ofzo. Maar aan de andere kant, ze had wel gelijk als het op weglopen aankomt. Hoe kom ik aan geld? Ik weet zeker als ik ergens ga werken en er een opsporingsbericht over mij komt, weten mijn ouders meteen waar ik ben. Misschien kan ik eerst maar beter naar huis toe gaan. Of ik ga gewoon even naar Serena toe zodat ik wat afleiding heb. Ik blijf maar twijfelen, hoe vaak ik ook zeg dat ik dat niet moet doen. Er zitten nog wat kruimels aan mijn hand van het koekje dat die vrouw gaf. HET KOEKJE! Het moet weg! Voor alle vetten enzo in mijn lichaam komen en er nooit meer uit kunnen. Ik begin lichtelijk in paniek te raken en ik voel dat ik aan het trillen ben. Hoelang is het geleden dat ik het heb gegeten? 10 misschien 15 minuten, hoe moet ik er hier in die stampvolle trein vanaf komen? Als ik opsta voel ik dat ik een licht gevoel in mijn hoofd krijg, ik voel aan de achterkant van mijn hoofd en voel allemaal bloed. Ik draai me om en zie dat de stoel waar ik op zat ook bloed heeft op de plek waar mijn hoofd was. Niks van aan trekken, daar kan je straks nog wel wat aan doen. Als ik bij de wc ben moet ik nog 5 minuten wachten voor ik er eindelijk op kan. Mensen kijken me raar aan in de trein en werpen bezorgde blikken naar mijn achterhoofd. Ik me over de wc en probeer te kotsen. Ik begin een kloppend gevoel te krijgen bij mijn slaap en ik wil overeind komen. Maar dat gaat niet, ik val voorover en alles wordt zwart.
Als ik mijn ogen open doe zie ik dat ik in een kleine kamer lig. Ik kijk om me heen en de enige andere persoon in de kamer is een dokter.
"Je bent wakker geworden zie ik?" Ik knik
"Nou je vriendin komt er zo aan." Vriendin? Wie dan?
Dan zie ik haar staan; Serena. Niet mijn moeder of mijn vader komt mij opzoeken in het ziekenhuis, maar mijn internet vriendin. Niet vriendin als in een relatie natuurlijk, maar dan nog.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt ze bezorgd.
"Uhm ik was in de trein, op de wc en toen werd alles ineens zwart.." Dan beginnen we allebei te lachen, heel raar eigenlijk, maar we weten allebei wel wat er daar gebeurt is. Dat soort dingen zeg je gewoon niet hard op.
"Wat deed je trouwens in de trein?"
"Ik was onderweg naar jou toe..
"Ter ere van wat??"
"Ik wou gewoon even weg van huis."
"Om één of andere reden geloof ik jou niet helemaal, weet je dat?"
"Okee dan ik wou weglopen."
"Danny, je snapt toch dat dat helemaal niks oplost?"
"Moet jij nodig zeggen!"
"Wat bedoel je daar nou weer mee?!"
"Nou dat je drugs gebruikt enzo."
"Dat was maar twee keer ofzo hoor.." Lieg niet. Lieg tegen iedereen als je dat wil, maar niet tegen mij.
"Waarom ben jij trouwens hier en niet m'n ouders ofzo?"
"Ze namen niet op. Maar je moeder komt er zo aan. Gaat het nu wel weer goed met je?" De dokter komt binnen lopen en kijkt heel serieus.
"Zeg zou deze dame heel even weg willen gaan, ik moet even wat met hem bespreken." Laat me niet alleen denk ik, maar voor ik het kan zeggen is ze weg.
"Voel je je al wat beter?"
"Ja, maar waar ben ik precies?"
"In het ziekenhuis, je moeder komt zo en dan mag je weer naar huis."
"Maar??"
"Maar ik wil nu wel eerst met je praten. Hoe kom je aan dat gat in je hoofd?"
"Ooh dat, ik was gevallen meer niet." Stik tegen Jamilla had ik wat anders gezegd.
"Wat vervelend voor je. Hoe gaat het op school?" Huh dat is ook raar dat hij daarna gaat vragen.
"Uhm goed hoor, ik haal hoge cijfers en dit jaar doe ik vier gymnasium."
"Zo daar zullen je ouders wel trots op zijn."
"Nou ze zeggen altijd dat het wel beter kan, echt trots zijn ze niet."
"En heb je zelf niet iets waar je trots op bent?" Ik denk na, eigenlijk niet.
"Ik denk dat het dan iets met sport is ofzo."
"Oja wat voor sport doe je dan?" Ik wil hier weg, dit gesprek gaat denk ik zomaar de verkeerde kant op.
"Oh gewoon hardlopen en fitness meer niet, maar het is vooral met gym dat ik goed presteer met turnen ofzo."
"En hoe vaak loop je hard dan?" LIEG! Schreeuwt een stem in mijn hoofd, maar ik weet bijna zeker dat deze man dat meteen ziet als ik lieg.
"Pff denk 6keer per week ongeveer een uur of anderhalf uur, niet zo lang."
"Nou dat is best lang en dat fitness dan?"
"Uhm 4 keer.."
"En dan heb je ook nog school, vrienden, misschien een baantje en andere dingen waar je mee bezig bent, dat is wel lastig te combineren."
"Nou veel vrienden heb ik niet, school kan ik gewoon voor het grootste deel daar maken en ik heb geen baantje."
"Maar eet je wel gezond?" Zie je, daar gaan we.
"Ja gewoon drie maaltijden per dag." Nou eigenlijk niet dus, s'ochtends kan ik er meestal niet onderuit komen maar s'middags en s'avonds eet ik meestal niet.
"Maar je bent zo mager.."
"Tsja misschien gewoon mijn bouw?" *kuch* Mijn ouders hebben allebei zwaar overgewicht.
"Hoe is jullie relatie trouwens, die van jou en je ouders." Ik haal me schouders op.
"Goed hoor, intereseert mij eigenlijk niet zoveel wat ze doen."
"Want?"
"Mijn vader drinkt veel en mijn moeder werkt veel, dus wat mij betreft kunnen ze het wel een beetje uitzoeken."
"Maar je heb geen vriendin ofzo?" Die man gaat echt van het ene onderwerp naar het andere.
"Nee."
"Als ik jou dit formulier mee geef, wil je die dan zo eerlijk mogelijk invullen?"
"Okee.."
"Kan je dan over twee weken weer terug komen?"
"Ik denk het wel.."
"Dan zie ik je dan wel weer." Hij geeft me een hand en ik mag weg.
Zodra ik de deur uitstap staan Serena en mijn moeder er al.
"Oh liefje wat is er toch gebeurd?"
"Ik was gewoon niet zo lekker, niets aan de hand. Maar waarom was Serena hier eerder dan jij?"
"Mijn telefoon stond uit omdat ik aan het rijden was en toen ik thuis kwam zag ik dat je heel vaak gebeld heb.."
"MAAR WAAR IS PAP DAN?!"
"Woow rustig Danny, je vader is gaan kaarten met wat vrienden."
"Je bedoeld vast dat pap weer dronken is.."
"Serena wil je even weg gaan, ik wil even alleen met m'n zoon praten."
"Tuurlijk."
"Danny ik wil niet meer dat je zo over je vader praat.."
"ZIE JE HET NOU ECHT NIET?! HET GAAT GEWOON NIET GOED MET MIJ EN HET ENIGE WAT JIJ DOET IS EEN BEETJE LOPEN ZEGGEN DAT IK DIE LUL VAN EEN VADER MOET BLIJVEN RESPECTEREN?! DENK NOU TOCH EENS NA!" Ik schrik zelf van mijn reactie dus mam moet zich wel lam geschrokken zijn. En dat is ze. Ik zie de tranen in haar ogen staan.
"Danny alsjeblieft, je weet niet wat er is.."
"NEE PRECIES DAT IS HET FUCKING PROBLEEM HIER!"
"Rustig nou ja! Ik probeer je alleen te beschermen!"
"STIK ER OOK MAAR IN!" Ik loop in de richting waar Serena ook naar toe ging en ga opzoek naar haar. Ik ben er helemaal klaar mee.
Ik loop naar buiten toe en daar staat ze: helemaal te bibberen. Ik vraag me af of het komt omdat het koud is, wat het niet is, ze misschien net drugs gebruikt heeft of omdat ze geschrokken is.. Zal wel een soort combinatie zijn.
"Hoe ging het bij je moeder?"
"Kut. Kan ik misschien bij jou slapen vannacht?" Ik kijk haar smekend aan, als ik vannacht thuis ben weet ik zeker dat er een hoop gezeik komt.
"Uhm, alleen vanavond dan, dan ga je morgen met je ouders praten oke?"
"Jaja okee dan.. Je heb het koud, pak m'n jas maar."
"Haha nee man, hoe kouder hoe beter weet je wel."
"Hé Serena kan ik je wat vragen?"
"Tuurlijk.."
"Hoe denk je dat het zou zijn als ik er niet meer was?" Ze begint te lachen.
"Wat dan je bent toch helemaal niet ziek ofzo?" Dan kijkt ze ineens heel ernstig. "Of wel?"
"Nee ik ben niet ziek, vroeg het me gewoon af."
Pfft met m'n ouders praten, wat los ik daarmee op? Mijn ouders willen niet praten, ze willen alleen maar naar zichzelf luisteren. Dus het maakt niet uit wat er gezegd wordt, ze zullen mijn toch nooit begrijpen of accepteren. Ik doe het nooit goed voor ze, dus waarom zou ik iets proberen uit te leggen. Het is nu 6 uur s'ochtends en ik heb bijna de hele nacht niet geslapen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet onder dat gesprek uit kan komen, Serena zei dat ze er wel bij zou blijven om me te steunen ofzo. Maar als ik zorg dat ik weg ben vóór ze met mij mee kan gaan, hoef ik helemaal niet te praten. Ik moet snel beslissen de wekker gaat om half 7, dus ik moet nu beslissen. Als ik weg ga scheelt het een hoop gezeur, dat is zeker. Maar waar moet ik heen? Ik heb m'n tas vol met kleding enzo, dus ik kan eventueel een tijdje vooruit. Dan maar gewoon rondlopen en vanzelf zien waar ik uit kom. Ik pak m'n tas en sluip het huis uit.
Het is buiten kouder dan ik had verwacht, dus ik trek m'n jas aan. Ik kijk om me heen er staan hier allemaal dure huizen die waarschijnlijk worden beveiligd met videocamera's dus ik moet goed opletten dat ik niet herkend kan worden. Ik ben net ongeveer een kwartier aan het lopen als Serena mij belt. Opnemen of negeren? Als ik opneem weet ik vrij wel zeker dat ze wil dat ik terug kom. Maar als ik niet opneem, zal ze me dan missen? Of zou ze denken; Zoek het ook maar uit, ik vond je nooit echt aardig ofzo. Ik besluit maar gewoon te negeren. Dan moet ik terug komen en praten. Ik zet mijn telefoon uit zodat ik zeker weet dat ik niet zou reageren. Ik heb gewoon geen zin in gedoe, en ik weet zeker als ik vertel wat er is komt er een hoop gedoe. Ik zie een parkje en loop er naar toe. Eerst loop ik gewoon rustig rond maar dan kan ik niet langer rustig lopen, ik begin te rennen en ik begin te denken dat ik nu letterlijk aan het weg rennen ben voor mijn problemen. Waarom doe ik dit? Ik wil toch hulp? Of zeg ik dat alleen maar om andere mensen een plezier te doen? Ruim een uur later stop ik en ik voel me gek genoeg opgelucht. Ik ga zitten op een bankje en dan zie ik Serena fietsen. NEE NEE NEE! Wat moet ik doen!? Hoe kan dit nou gebeuren? Wat doet ze hier? Ik ga onder het bankje zitten en probeer niet naar Serena te kijken. Te laat ze ziet me al.
"Danny ik heb me helemaal gek gezocht, waarom ben je weg gegaan?"
"Waar heb je het over? Ik werd wakker en je was weg.." Ik probeer me er maar een beetje uit te praten.
"Kom op Danny je weet dat dat niet waar is. Kom dan gaan we weer naar mijn huis."
"Nee, ik blijf hier."
"En wat wil je nou hier bereiken?"
"Weet ik veel, ik wil gewoon niet meer naar huis toe." Ze begint aan mijn arm te trekken.
"Danny kom nou gewoon, doe niet zo moeilijk." Ik zie twee mensen lopen, ze lopen hand in hand en hun blik is bezorgd. Ze komen me vaag bekend voor maar ik zie ze niet goed genoeg om te zien wie het zijn.
"Blijf van me af!" Mijn armen zitten nog onder de krassen en het doet pijn.
"DANNY VERDOMME WAT DENK JE WEL WAT JE NIET?! ZOMAAR WEG BLIJVEN? JIJ ZIT ECHT FLINK IN DE PROBLEMEN JONGEMAN! JIJ GAAT NU MET ONS MEE!" Daarom herkende ik ze dus. Het zijn mam en pap.
"NEE IK GA NIET MEE!"
"Kom op Danny blijf nou rustig." Serena lijkt op dit moment de enige volwassene hier.
"WEES TOCH EENS EEN MAN EN LOOP NIET STEEDS WEG VOOR JE "PROBLEMEN" DAT SLAAT ECHT HELEMAAL NERGENS OP! JE HEB HELEMAAL GEEN PROBLEMEN!"
"HEB IK WEL! JULLIE TWEE DUS! JULLIE KUNNEN HET GEWOON NIET ACCEPETEREN! JULLIE LUISTEREN TOCH NOOIT!"
"WAT ZOUDEN WE NIET ACCEPTEREN DAN?"
"IK BEN HOMO! MAAR JULLIE WILLEN MAAR NIET NAAR MIJ LUISTEREN." En dan kijken ze me aan alsof ze zojuist water zien branden.
Het lijkt wel alsof mijn woorden in de lucht blijven hangen en de daadwerkelijke betekenis nog bij mijn ouders moet aankomen. Geloven ze het of niet? Mijn vader kijkt mij met een vernietigende blik aan, en mijn moeder kijkt niet eens geschrokken.
"Danny ga je alsjeblieft even mee naar huis? Dan kunnen we erover praten."
"Maar mam ik snap niet wat er over te praten valt.."
"Nou misschien denk je het alleen maar.."
"Nee ik weet het echt zeker."
"Hoe weet je het zo zeker dan?"
"Nou eh.." Hoe moet ik ze nou vertellen dat ik een jongen gekust heb?
"DANNY DOE NIET ZO MOEILIJK!" Pff pap kan echt nergens redelijk op reageren.
"Als jij nou eens met Serena mee naar huis gaat, dan praat ik wel met Danny goed?" Haar stem klinkt lief en dringend tegelijkertijd.
"Hmpf goed dan."
"Mam ik wil er echt niet over praten.."
"Nou Danny doe niet zo moeilijk. Ik wil gewoon weten waarom je dat zo zeker weet." Ik wacht tot pap buiten gehoor afstand is.
"Ik heb met een jongen gezoend.." Ze kijkt geschrokken natuurlijk.
"O-ooh uhm.. En daarom weet je het zo zeker?" Ik begin het warm te krijgen en te zweten.
"Ja.."
"Trek je jas uit joh, je heb het hartstikke warm." Om nog meer gezeur te voorkomen trek ik mijn jas maar uit. Ik denk er niet bij na dat ik hieronder alleen maar een t-shirt aan heb.
"Mam wees eens eerlijk, vind je het erg?"
"Nou om eerlijk te zijn had ik echt geen idee da- Wat is er met je arm gebeurd?" Dit is zo moment dat ik een keuze moet maken die eigenlijk mijn hele leven kan veranderen; liegen of de waarheid vertellen?
"Uhm de kat van Serena die had mij aangevallen."
"Ooh oke. Trouwens nog wat anders er zijn wat leraren die zich zorgen maken."
"Volgens mij hebben we het hier al eerder over gehad."
"Niet helemaal, je zei alleen maar dat er niets aan de hand was maar nu ik dit gehoord heb denk ik dat er wel wat is gebeurd. En als je het wil weten je gymdocent was niet de enige."
"Oh dat zijn maar gewoon wat grapjes."
"Zullen we dan nu maar naar huis toe gaan?"
"Oke.."
Zodra we thuis zijn wil ik meteen naar boven gaan maar mijn moeder houd mij tegen.
"Kom even zitten." Ik hou mijn jas aan, als het moet kan ik zo weer weg.
"Wat is er?"
"Nou toen jij er niet was heb ik even je laptop gebruikt en eh.."
"Waar gebruik je niet gewoon je eigen laptop?"
"Die lag nog op mijn werk.. Maar het was niet de bedoeling om het allemaal te lezen maar je msn stond nog open.." De laatste keer dat ik met iemand over msn praatte ging het over de krassen op mijn arm.
"Dus?" Mijn vader komt de kamer binnen lopen.
"Nouja ik kreeg van je gymdocent te horen dat het niet zo goed met je gaat ofzo.. En eh.. nouja.."
"Draai er nou niet zo omheen."
"Danny doe je mouw is omhoog.." Ze fluistert, ze is bang om achter de waarheid te komen. Als ik niet reageer staat ze op en trekt zelf mijn mouw omhoog. Ik probeer mijn arm nog weg te trekken maar het is te laat. Mijn moeder krijgt tranen in haar ogen en mijn vader wordt rood. Hij staat nu naast me. Zijn arm gaat langzaam omhoog en komt dan in mijn gezicht.
Ik kijk hem aan. Waarom? Waarom is hij zo boos? Ik begrijp dat hij het erg vind maar dan nog, je eigen kind slaan? Mijn moeder zit in een soort shock houding; ze heeft haar knieën tot haar kin opgetrokken en staart alleen maar vooruit. Ze heeft tranen in haar ogen. Ik heb haar wel vaker in die houding gezien, bijvoorbeeld toen ze erachter kwam dat haar zus was overleden. Ik weet niet goed hoe ik me zou voelen als Jamilla dood zou gaan, maar ik zou zeker niet in zo erge shock raken. En zij bij mij? Zou zij mij wel missen? Vast niet.
"Danny kom is bij mij?" Ik zie nu pas dat mijn moeder uit haar houding is gekomen. Mijn vader staat er nog steeds bij alsof hij mij elk moment kan aanvallen. Ik schud mijn hoofd en blijf zitten.
"Ga even weg." Mijn vader loopt loopt de kamer uit en gaat naar buiten. Zodra hij weg is ga gelijk naast mijn moeder zitten.
"Danny waarom heb je dat gedaan?" Ze wrijft met haar vinger zachtjes over te littekens. Toen ik 6 of 7 was deed ze dat ook altijd als ik me bezeerd had. Toen vertelde ze me altijd dat daardoor de pijn minder werd, en op een of andere manier werkt het kalmerend. Dan houd ze op. Ik kijk haar aan en zie dat ze aan het huilen is.
"Mam.."
"Ja?" En dan begin ik te huilen. Ik heb nog nooit eerder om die dingen gehuild, en nu stroomt het er allemaal uit. We zeggen niets tegen elkaar, we houden elkaar vast en zijn samen aan het huilen. Waar zou zij nu aan denken? Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om daarover na te denken. De beelden van de laatste weken flitsen voorbij. Ik voel mijn wang en mijn oog opzwellen, maar dat is niet belangrijk voor nu. Het enige wat nu belangrijk is, is hoe erg ik het vind dat ze zich zo zorgen om mij maakt.
"Nou vertel is, wat is er nou allemaal?" Ik vertel haar alleen over de ruzie in het park, maar maak het minder erg.
"Nou ik was op weg naar een iemand uit mijn klas en ik ging door het park. Er liepen een paar jongens van school achter mij aan die me al een tijdje aan het treiteren en na een tijdje trokken ze mij van mijn fiets af. En vanaf toen zijn ze er mee door gegaan.."
"Dat wist ik helemaal niet.. Wat doen ze nog meer dan?"
"Nouja ze schelden me wel eens uit.. Maar na een tijdje ging het me echt irriteren en ik wou er niet over praten dus ik.."
"Laatmaar ik begrijp je al." Ik hoor het gerinkel van drankflessen en dat kan maar één ding betekenen: pap is thuis.
"Mam wil je alsjeblieft niks tegen pap zeggen?"
"Tuurlijk. Maar als er weer zoiets is kom je dan naar me toe?"
"Ja." Als ik naar de trap toe loop staat mijn vader in de gang. Ik loop voorbij zonder hem aan te kijken.
Lief dagboek..
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Alles wat ik doe lijkt op een of andere manier altijd iemand pijn te doen. Zelfs als ik denk dat ik alleen mezelf ermee pijn doe, doe ik er nog andere mensen mee pijn. Ik kijk naar mijn armen. Wat bedoelde ze met "Ik begrijp het." Ik zou bijna denken dat mam vroeger ook depressief was, maar daar geloof ik weinig van. Iedere keer als ik nadenk over een oplossing kom ik op hetzelfde uit; ik wil dit nooit meer mee maken. Het enige wat ik daarvoor kan doen is dood gaan.
Ik kijk in de spiegel, is dit dezelfde jongen die drie jaar geleden nog gelukkig was? Dezelfde jongen die geen problemen had, goede cijfers haalde, oké hij had misschien niet zoveel vrienden, maar hij was wel gelukkig. Waar is hij gebleven? Ergens weet ik wel hoe het komt dat hij zo veranderd is. Drie jaar geleden was hij nog altijd eerlijk tegen zichzelf en andere. En hij voelde zich altijd en overal veilig, nu niet meer. Hij is bang dat hij op school gepest wordt. Hij is bang dat hij thuis een boze vader heeft. Hij is altijd bang iemand pijn te doen, zelfs als hij denkt alleen zichzelf ermee pijn te doen. Ik probeer me te focussen op andere dingen maar mijn gedachtes blijven maar afdwalen naar hetzelfde onderwerp; de dood. Hoe zou het zijn? Zouden mensen mij missen? Zouden mensen spijt hebben van wat ze tegen mij gezegd hebben? Of zouden ze alleen maar denken: weer een homo minder? Ik ben op school nog niet eens uit de kast gekomen en ik wordt al zo erg gepest, hoe zouden ze reageren als ik dat wel zou doen? Zouden ze gewoon respect hebben? Wat denk ik nou.. Tuurlijk niet, het zou alleen maar erger worden. Ik zou willen dat ik nooit meer hoef te liegen tegen wie dan ook, maar terwijl ik dit denk weet ik dat het nooit echt zou gebeuren. Ik zou eerst uit de kast moeten komen voor ik dat bereik.
Laatst gewijzigd door zoetje753 op za 09 feb 2013, 16:08, 1 keer totaal gewijzigd.
sorry voor de pp maar het kon niet allemaal in één bericht >< 
