'Vivian?' vroeg ik, 'Vivian Vermazel bedoel je?'
'Ja, zij,' reageerde Oeleboele, die blijkbaar het stamhoofd was.
Ohmijngod, Vivian was dus dood. Waarschijnlijk door die dief, die mijn diamant probeerde te stelen!
'I-ik weet denk ik wie de moordenaar is.. Nouja, niet precies wie, maar hij of zij wilde ook mijn diamant stelen! Vivian ging hem zoeken! Ik geloofde eerst niet dat er echt een dief was, ik dacht gewoon dat Vivian mijn diamant wilde stelen, maar nu ze dood is... Er móét wel een dief zijn die ook nog een moordenaar is!'

- Amanda Amòre

Ik sjok een beetje wezenloos over het strand. Stanley is op dit moment zijn eigen weg gegaan, op zoek naar milieuvervuilers. De honger in mijn maag leid me niet eens af van hoe geweldig dit eiland eigenlijk is. Ik heb gemerkt dat iedereen op dit eiland goed voor de natuur zorgt. Het dorp waar die stam met de rare naam woont, heb ik maar één keer gezien. Ik besluit het weer te zoeken en op zoek te gaan naar eten. De pijn in mijn maag maakt me zo zwak. Uiteindelijk beland ik twintig meter voor het dorp in het zand. De kracht om weer overeind te komen heb ik momenteel niet.

- Woud Bosbehoud.

Ik voelde me schuldig toen de dief ter sprake kwam. En verachting toen een van de vrouwen op de bank opperde dat de dief waarschijnlijk ook een moordenaar was. Waarom was ik meteen een moordenaar als ik een simpele diamant had gestolen, die ik uiteindelijk vast ook wel had gekregen?
En eigenlijk verbaasde me het niet dat iedereen zo schrok van die 'vloek' en 'monsters'. Elk eiland heeft zoiets wel.
Laat de voodoo-poppen maar komen.

- Bolle Benno.

Amanda kwam meteen met een antwoord dat het een dief had gedaan, en Benno begon te blozen. Er klopte wat niet, maar ik heb geen tijd om daar over na te denken. 'Amanda, die monsters zijn geen dieven. Ze moorden alleen maar mensen, maar ze stelen niet.' Ik draaide me om, wilde de deur uitlopen tot ik me bedacht dat: 'Amanda, Benno en BlingBling. Kijk alsjeblieft uit naar de monsters, als je iets in de gaten hebt, ga meteen naar me toe, aarzel niet.' Ik deed de deur achter me dicht. Ik keek even het strand op en 30 meter verder dacht ik dat ik iets zag liggen. Maar waarschijnlijk was het niks. Ik ga even kijken in mijn huisje voor speren of andere wapens.

~ Oeleboele ~

'Amanda, Benno en BlingbBling. Kijk alsjeblieft uit naar de monsters, als je iets in de gaten hebt, ga meteen naar me toe, aarzel niet.' En Oeleboele ging weg.
'Dus jij bent Benno?' Ik draaide me om naar de dikke man. 'Hoe kom je aan al die vieze vlekken op je kleding? En, ben je ook zo'n bewoner van dit eiland?' Ik wilde zoveel mogelijk te weten komen over deze man. Hij zag er een beetje apart uit.

- Amanda Amòre

/// volgens mij is er een misverstand, ik heb mijn diamant gewoon terug gepakt toen Vivian 'm wou stelen, Vivian heeft alleen nog een zilveren kettinkje met "Amanda" erop tussen dr boobies ///

Tierelantijntje wilde weer gaan zwemmen in dt warme weer. Het was al laat, maar het leek haar nog steeds een goed plan. Ze trok haar kokosnoten bikini aan en liep naar het strand. Het water was al best koud. Ze probeerde het water uit, en ze stak een teen in de zee. Al snel daarna volgde haar hele voet, andere voet, de benen, haar buik en uiteindelijk ging ook haar hoofd kopje onder. Dat zou niet de eerste keer zijn die avond, maar ze hoopte ook niet de laatste. Er kwam een grote vloedgolf aan en Tierelantijntje kwam niet boven. Wat ze ook probeerde, ze bleef in de onderstromming. Ze wered meegesleurd, na twee minuten gaf ze het op. Ze werd meegesleurd, na een kwartier spoelt ze aan op het strand. Ze is niet meer te redden. Ze is dood.

Tierelantijntje (Ayumii) is overleden. Ze was de tweede moordenaar, Ayumii, je mag nog een eindpost plaatsen

'Kapitein Benno,' herhaalde ik voor mijn gevoel voor de zoveelste keer. Ik begon langzamerhand zelf aan de titel te wennen. Zolang Kapitein Knibbe maar niet terugkwam dan.
Ik wilde net de andere vragen beantwoorden, toen ik mezelf abrupt afkapte. 'En wie zijn jullie nou in godsnaam? Jullie vragen me nu wel dingen, maar voor hetzelfde geld zijn jullie die "monsters" ' met mijn vingers maakte ik aanhalingstekens in de lucht.

- Bolle Benno.

Dat was inderdaad een foutje en ik heb al een oplossing, maar dat moet ik langzaam toepassen. Anders is het zo raar :')

'Jij kan er net ook zo goed ééntje zijn! En, zit mijn haar zo vreselijk dat je me niet meer herkent? Ik ben Amanda Amòre weet je wel, iedereen kent mij! En dit is BlingBling, volgens mij de enige normale persoon op dit eiland.'
Toen schoot me nog iets te binnen. Kapitein Benno, nou, een kapitein ziet er echt anders uit.
'Waar zijn je bemanningsleden, kapitein Benno?' Ik begon een beetje sarcastisch te praten. 'Als je echt zo'n goede kapitein was, zouden ze je niet hier alleen achter gelaten hebben, toch?' Ik zet mijn nep-glimlachje op.

- Amanda Amòre

"Hmmm.. Jaa.. Daar heeft Amanda wel een punt." zei ik met achterdocht.. ik liep rustig naar de keuken met de grote ramen, ik zag dat de storm al aan het afbouwen was, het was nu alleen nog regen... Ik keek rustig naar het strand tot ik opeens een lichaam zag aanspoelen.. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" riep ik.. Ik deed de deur open en rende zo snel mogelijk naar het strand.. Het was.. Het was Tierelantijntje.. Ik zag dat Amanda en Bolle Benno er ook aankwamen.. Maar het was te laat.. Tier was dood..

Ik schrik wakker van een luide kreet. Vervolgens rennen er meerdere paren voeten over het strand en al het opwaaiende zand komt op mij terecht. "Hé, kijk uit waar je loopt ja!", schreeuw ik de mensen achterna terwijl ik het zand uitproest. Ze lijken me niet te horen en rennen recht op de zee af. Ik duw mezelf overeind en kijk naar wat zo'n haast heeft. Net buiten het bereik van het water ligt een lichaam, roerloos en doorweekt. De drie mensen die me bijna ingegraven hebben met zand zakken neer bij het meisje. Als er eentje begint te snikken is het duidelijk, dat meisje is dood.

- Woud Bosbehoud.

'AAAAAAAAAAAAAAAAHH' hoorde ik iemand gillen. Toch niet weer iemand vermoord? Ik ren zo snel mogelijk naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Richting het strand dacht ik. Ik zie een aantal mensen, drie zitten op hun knieen en een staat. Als ik dichterbij loop zie ik dat het BlingBling, Amanda Amore en Bolle Benno zijn, en een van de twee milieubeschermers die hier aan waren gekomen. BlingBling is in tranen. Ik ren harder, en als ik kijk wat er is gebeurt, zakt de grond onder mijn voeten vandaan. Ik lag op de grond, bewusteloos van de schrik.

~ Oeleboele ~

Verbijsterd staarde ik naar het lichaam op het zand. Levenloos. En, wat boeken ook mochten beschrijven, ze leek bij lange na niet alsof ze sliep. Het was verschrikkelijk.
Langzaam keek ik op, naar Amanda en het meisje dat blijkbaar BlingBling heette, die allebei nog verschrikt naar het lijk staarde. Ik stond op om het zand van mijn broek af te vegen. 'Trouwens, ik weet niet of het er nog aan doet, maar ík heb mijn schip verlaten en ík heb mijn bemanning bevolen om me niet te volgen. En weet je wat? Volgens mij is dat het verstandigste bevel wat ook maar íemand kan geven. We gaan hier er allemaal aan.'

- Bolle Benno.

Wie is dat? Is ze dood? Woonde ze ook hier op het eiland? Er komen allemaal vragen bij het zien van het lichaam dat op het strand is gespoeld. Ik zie hoe BlingBling in tranen naast het meisje zit, en vanuit mijn ooghoeken zie ik Oeleboele op de grond zakken. Maar ik kan hem niet helpen. Ik kan alleen maar kijken. Nog een dode. Wat betekende dat? 'We gaan hier er allemaal aan,' hoor ik Benno, pardon, kapitein Benno zeggen. Het lijkt alsof hij mijn gedachten kan lezen. Brrr, wat een enge gedachte. Maar dat doet er niet toe. Het gaat erom wat we nu gaan doen. Blijven we gewoon afwachten totdat iedereen vermoord wordt?
'Wat is het plan?' vraag ik dus maar. 'We kunnen niet gewoon blijven wachten. In ieder geval, dat ga ik niet doen. Ik wil niet hier niet sterven om vervolgens in een krakkemikkig doosje begraven te worden. Ik ga een plan bedenken, om weg te komen van dit verschrikkelijke eiland. En jullie mogen zelf kiezen of jullie willen helpen, maar ik zou het erg op prijs stellen.'

- Amanda Amòre

Ik mocht die Amanda en ik wist niet eens waarom. Maar ze bleef in ieder geval niet stil zitten, bang wachtend om vermoord te worden. En verrek, als we hier vermoord werden zou de bewoonde wereld het niet eens weten.
'Ik doe mee,' antwoordde ik vastbesloten. Of in ieder geval het meest vastbesloten als je kan zijn, als je weet dat elk moment je laatste kan zijn.

- Bolle Benno.

Willen alle moordenaars een pm naar Simsfreak sturen wie je wilt vermoorden.

Geschrokken grijp ik naar Woud zijn hand. Hij kijkt verbaasd en geschrokken opzij, hij knijpt in mijn hand, dan laten we los. We knikken naar en lopen stilletjes op het lijk af. We houden niet van dit lijk. Dood gaan hoort bij de natuur maar ik heb zo het gevoel dat deze dood wel eens niet bij de natuur zou kunnen horen.

- Stanley Mes

"Dit kan niet! DIT KAN NIET!" gilde ik keihard. "Tier!?" "Tier!?" Schudde ik het lichaam van haar.. "REAGEER!" en ik viel huilend neer... Ze was m'n nichtje.. Maar ze voelde als een zusje.. Toen keek ik naar Bolle Benno. "JIJ HEBT DIT GEDAAN!" "WAARSCHIJNLIJK HEB JE EERDER AL IEMAND VERMOORD AANGEZIEN JE DIE BLOEDVLEKKEN HEBT!" gilde ik. Ik rende weg naar huis en ging gauw naar m'n kamer.

`'-. BlingBling .-'`

Alleen kapitein Benno stemde in om met mij een plan te maken. Beter hem, dan helemaal niemand. Ik kon hem de vervelende dingetjes doen. Alleen dan moest hij er wel wat schoner uitzien, anders wilde ik écht niet met hem samenwerken. Ik was zo in gedachten dat ik opschrik van BlingBling, die keihard iets naar Benno schreeuwt. Dan rent ze weg. Ik kijk Benno vuil aan en ren achter BlingBling aan. 'BlingBling! Wacht!' roep ik haar achterna. Goh, wat kon ze snel rennen zeg. Ik bleef achter haar aan rennen tot ik bij haar kamer was. Ik klopte op de deur en liep naar binnen. Ik kwam naast haar op het bed zitten. Het was een poosje stil, maar af en toe hoorde je toch een snik. 'Wie is dat meisje?' vroeg ik maar om de stilte te verbreken.

- Amanda Amòre

Stanley was vanuit het niets naast me komen staan en op een afstandje keken we naar het tafereel van de mensen voor ons, waarvan een meisje kennelijk het lijk had gekend. Niemand leek ons te zien of horen, ze renden ons gewoon voorbij terug naar het kamp. Mijn maag rammelde nog steeds, hoewel het inmiddels meer als een voortdurende aardbeving voelde, en even kwam de vreselijke gedachte in me op om dat lijk op te eten. Van die gedachte in míjn hoofd schrok ik zo, dat ik opnieuw achterover in het zand viel en meteen schoot Stanley me te hulp. "Je kan kiezen. Mee terug komen naar onze hut, waar ik bessen en aardbeien heb, of naar dat kamp. Maar je kunt niet opgeven nu. Je MOET eten," en verder liet hij me geen kant op gaan, dus ik koos voor het kamp.

- Wout Bosbehoud.

Ik opende de deur en liet Amanda binnen en sloot gauw de deur weer, "Dat meisje komt uit mijn stam... Ik ken haar praktisch al mijn hele leven... Ze is als een zus voor mij.." en de tranen vloeiden mijn ogen uit, "Ze keek altijd naar mij op en ik hield van haar..." zei ik, en ineens knuffelde ik Amanda.. Ik had gewoon een knuffel nodig.. Het leek alsof ze er geen problemen mee had.. "Hoe ga ik dit aan Oeleboele en Oef vertellen?" dat was de zin die de hele tijd door mijn gedachten sjeesden, hoe... hoe?

`'-. BlingBling .-'`