De volgende ochtend om 6 uur..
"CHRISTIAAN!! Hup wakker worden luilak, we hebben ons domein te bekijken!" donderde Gustaaf. "Over een kwartier sta je buiten!" Christiaan kreunde. Hij had nog zo gehoopt dat zijn vader het niet meende. Hij had wel vaker belachelijke ideeën, maar dit..
Gustaaf ging zich snel omkleden. Maar wat moest hij nu weer aan? Een echte heer kan toch nooit twee keer het zelfde dragen? Rijk en nobel zijn heeft zo zijn verantwoordelijkheden, ook al gaf het normale volk daar niet meer om. Tradities, tradities..
"Perfect!" Gauw liep hij naar beneden want hij hoorde Christiaan al stommelen.
... waar hij geschokt bleef staan.
... "Waarom heb je hetzelfde aan als gisteren!?"
"Omdat het 6 uur s'morgens is en ik maar een kwartier heb gekregen. En omdat het KAN."
.... Okeee....
Toch nog een van de Kerkhof, dacht Gustaaf.
Er is nog hoop. Hij wist niet of hij nu boos moest worden op zijn brutale opmerking, of trots moest zijn. "Laten we maar gaan."
"Waarom staan we voor het huis pap?" vroeg Christiaan. "Nou zoon." begon Gustaaf, "Dit is het eerste huis dat in Sunset Valley is gebouwd, en het stamt nog af uit het Victoriaanse tijdperk, toen... " -
blablablabla- Christiaan onderbrak zijn vader. "Pap, ons huis heb ik al genoeg gezien. Kunnen we niet ergens anders heen gaan?" "Nou vooruit." zei Gustaaf.
"Kijk Christiaan!" zei Gustaaf. "Hier zijn onze van de Kerkhof voorvaderen aan komen zeilen en hebben zo onze stad gebouwd!" "Maar pap." zei Christiaan, "De stad is toch niet "van ons?" die is van iedereen!" - "NEE. Van ONS." zei Gustaaf stellig.
Christiaan zuchtte. "Laten we maar verder gaan."
"Nu zijn we op ons familie kerkhof." Zei Gustaaf. Christiaan keek zijn vader scheef aan. "Nouja, het is nu dan voor iedereen, maar het was ooit van ons!" zei hij koppig. "Als dat zo is." begon Christiaan, "waarom liggen dan al onze voorouders begraven in onze TUIN?" - Gustaaf dacht even na. "Omdat wij niet naast het gepeupel horen te liggen." verzekerde hij zijn zoon. "NEXT!" riep Christiaan.
"Hier zijn we op het stadsplein Christiaan." zei Gustaaf. "Ja dat had ik al begrepen." zei Christiaan, niet lichtelijk verveeld. "Ik kan je nog vertellen hoe onze voorouders hier steen voor steen de grondbeginselen van ons stadshart hebben gebouwd, voordat die snobbische Landgrafen hier kwamen wonen." Christiaan wou zeggen dat dat absoluut niet hoefde, maar Gustaaf was al begonnen.
- Blablablabla - "Interessant he?" zei Gustaaf met een grijns op zijn gezicht.
"Ik wil naar huis..." zei Christiaan zielig. Gustaaf zag dat zijn pogingen tevergeefs waren. Nou vooruit, we gaan nog even naar de boekwinkel en dan naar huis." "ECHT?" zei Christiaan blij. "Ja, maar dan moet je wel de speciale uitgave van het boek "De van de Kerkhofs: een Nobele Geschiedenis." lezen die ik straks voor je ga kopen." "Ooh..." zei Christiaan teleurgesteld.
"Dus, ik ben even binnen, dan wacht jij hier." Christiaan knikte.
Christiaan wachtte geduldig voor de boekenwinkel op zijn vader. Waarom was zijn vader nou zo ouderwets? dacht hij boos. Waarom is hij niet zoals de vaders van de kinderen uit mijn klas?
Na een halfuur was zijn vader nog niet terug. Christiaan begon ongeduldig rond te hangen totdat er plotseling..
... iets heel onverwachts gebeurde.
Met dank aan abctje voor de goede samenwerking
Laatst gewijzigd door britje op do 12 jul 2012, 15:36, 1 keer totaal gewijzigd.