Echt heel mooi geschreven... zoals altijd!

Eng voor Jonathan, maar heel mooi geschreven!

Mooie up! ;D

Mooi geschreven En het is spannend..

Jullie zijn actief geweest al

Bedankt Leonson, Dave, Deetui, Matthieu en Imme! Leuk om jullie reacties al te lezen

Wat erg. Ik denk dat Noortje er volkomen naast zit met haar: 'Er lag een mooie tijd in het verschiet.'

Jij ziet alleen maar onheil, nietwaar Mikese? Dat waar Doortje op doelde, de Gouden Bruiloft, is ondertussen alweer afgelopen. De foto's liggen klaar. Een paar weken, update 40. Dan zullen we zien

In dit verhaal bestaat puur geluk niet haha. Nu alles goed gaat met de familie, sla jij ze 100 keer zo hard terug de grond in. En het ergste is: ik kan niet wachten tot je de eerste klap weer uitdeelt hahaha.

Nou nou Mikese wat een narigheid. Ik heb een heleboel in de planning zitten hoor! Zowel geluk als ongeluk. Zeker voor na het bruiloftsfeest. Ik heb zo'n zin dat weer concreet te maken. Ik zal maar snel eens verder gaan schrijven. Het is tijd dat ik Charlotte en Daniel introduceer, in 'De Vergadering'. Maar eerst 'Welkom Thuis!'. Snel, ik hoop dit weekend nog

33. Welkom Thuis!



Een warme zomerdag. Prachtig, werkelijk. Alexis zette het koffiezetapparaat aan en liep de woonkamer in, waar Nick, Noortje en Justin aan het kletsen waren. Beïnvloed door het weer en het mooie vooruitzicht waren ze vrolijk. Zenuwachtig liep ze naar het raam. “Waar blijven ze nu?” mompelde ze. “Rustig aan zusje, rustig aan. Ben vrolijk! Waarom ben je niet vrolijk?” Alexis glimlachte. “Je haar zit leuk, Nick, wil je dat horen?” “Nee, ik wil dat je nog een keer verteld over Jonathan.” Justin klapte in zijn handen. “Papa!” riep hij vrolijk. Gespannen staarde Alexis naar de straat en zag de taxi aan komen rijden.



De deur ging open. Daar kwam ze binnen. Sara. “Maam!” Noortje rende op haar moeder af, terwijl Doortje achter haar naar binnen stapte. “Rustig! Rustig Noortje, je moeder heeft rust nodig!” zei ze vlug. “Ach wat,” zei Sara en ze knielde bij haar dochter. “Lieverd, wat heb ik je gemist. Wat heb ik mijn huis gemist!” Ze drukten elkaar dicht aan. “Hoe voel je je?” vroeg Nick vanaf de bank. “Goed, ik voel me uitstekend.” Doortje viel haar in de reden. “De dokter zegt dat ze rust moet houden. Zes weken. Ze heeft medicijnen meegekregen, die moet ze langer slikken. Over zes weken heeft ze weer een afspraak.” “Gelukkig luisterde er nog iemand,” Sara draaide een beetje met haar ogen en lachte terwijl ze haar zus omarmde. “Wat kijk jij blij!”



“Ik zal koffie zetten,” zei Doortje en ze liep richting de keuken. “Waar is Adam?” vroeg Sara. “Adam?!” riep ze. “Hij zit niet boven,” zei Alexis. “Was je daarom niet vrolijk?” vroeg Nick. Hij kreeg een boze blik. Sara keek van Alexis naar Nick. “Wat is er?” “Jonathan! Hij belde, echt waar!” “Adam komt zo vast,” zei Nick snel. In de keuken pruttelde de koffie. Noortje en Adam zaten op de andere bank te kletsen, terwijl Noortje af en toe een blije blik wierp naar haar moeder. “Jonathan? Belde hij zelf? Hoe weet je dat? Wat zei hij?” Alexis had Sara weten af te leiden. Ze vertelde over het telefoongesprek.



“Een tweede kopje?” vroeg Doortje, toen ze een half uur hadden zitten praten. Ze hadden Sara wat verteld over de afgelopen weken, sinds het ongeluk. Het was allemaal veel en moeilijk te bevatten. Ze werd er niet vrolijker van. “Maar! Binnenkort hebben we het feest! Nog een paar weken!” zei Nick vrolijk. “Jonathan zal er bij zijn, denk ik,” zei Alexis vrolijk. Het ging er maar moeilijk in bij Sara. Al dat slechte nieuws over Maartje en Ellen. Nu weer dat vrolijke gedoe. “En waar is Adam?!” vroeg ze nog een keer. Nick keek naar Alexis en die keek naar Noortje. Ondertussen was haar oma snel de keuken in.



Noortjes ogen werden groter en ze maakte een stilte gebaar. Sara zag het. “Wat? Wat is er?” “Zal ik het..” begon Nick. Hij werd onderbroken door zijn telefoon. “Sorry, ik moet deze nemen,” zei hij, toen hij zag wie het was. Hij stond op en liep naar buiten. “Alexis?” vroeg Sara, maar ze kreeg geen reactie. “Mam?! Wat is er?” ze werd steeds chagrijniger. Dat was niet goed voor haar gezondheid. “Adam is al een week niet thuis geweest. Hij heeft ‘dingen’ te doen. We weten niet waar hij uithangt,” zei Noortje uiteindelijk. “Het spijt me zus. Ik, we..” “Waarom heb je dat niet gezegd? Waarom moet mijn dochter dat mij vertellen?” Sara sprong overeind. “Rustig! Rustig!” Doortje rende de keuken uit.



“Hey Sexy,” zei Nick, toen hij zeker wist dat de schuifdeur dicht zat. “Hoi, met mij.” “Dat zag ik ja, ik noem vrij weinig mensen ‘sexy’” Er klonk kort gelach. “Luister, heb je zin om met mij uit eten te gaan vanavond? Ik geloof dat er wel wat meer was daar, op het strand laatst. Tussen ons.” Het klonk allemaal twijfelend, toen het stil bleef bij Nick. “Ik heb een beter idee. Waarom kom je vanavond niet bij mij eten? Ik heb de perfecte locatie voor een romantisch diner op het strand.” “Het strand?” “Ik zal je het adres sms’en, zie ik je vanavond Romeo?” Er werd nagedacht. “Om zeven uur,” zei Nick. “Oké, oké tot vanavond dan. Leuk!” Nick had niets door dat het binnen uit de hand liep.



“Lieverd, doe rustig,” zei Doortje, terwijl ze aarzelend in de boog van de keuken stond. “Ik krijg een heleboel negatief nieuws over me heen. Dan verzwijgen jullie waar mijn zoon is! Lekker vrolijk doen over zijn haar en jouw man!” “Sara! Denk aan je gezondheid!” “Nee! Mijn huis uit! Ga mijn huis uit! Allemaal. Wie denken jullie wel dat je bent om mij zo te overvallen hier! Ik heb hier niet om gevraagd.” Doortje pakte haar dochter zacht bij haar arm, maar die trok ze weg. “Jij ook mam.” Nick kwam zacht binnen. “W at is hier aan de hand? “”Weg, allemaal. Jij ook. Vertrek!”



Zonder nog wat te zeggen, dropen Alexis, Justin, Nick en Doortje af. Het huis werd stil. Noortje bleef bang op een veilige afstand van haar moeder stil staan. “Mama?” vroeg ze voorzichtig. “Sorry,” er rolde een traan over haar wang. Sara pakte haar vast. “Niet huilen, niet huilen. Sterk zijn lieverd. Het spijt me. Ik had niet zo boos mogen worden.” Ze streelde haar dochter over haar haren, terwijl ze haar stevig vast hield. “Het komt wel goed. Echt. Ik ben weer thuis, dus alles wordt vanzelf beter.” “Waar is Adam mama? Ik mis hem.” “Hij zal ook wel thuis komen.” En inderdaad. Hij kwam ’s avonds laat thuis, toen Noortje al lag te slapen. Sara sprak niet met hem over waar hij was geweest. Alles moest normaal worden, dus deed ze alsof er niets aan de hand was.

Wow...

Speechless.....

Wow..

Erg leuk weer!

Dankjewel iedereen! Wat lezen jullie het snel
Haha om eerlijk te zijn had ik wow.. niet verwacht. Was het zo shocking?

Ik ben nu trouwens van het begin aan het lezen, maar hoe komt het dat Alexis veel bruiner is enzo... Is ze geadopteerd?

De hele familie is wat getint, maar Alexis in het bijzonder. Doortjes vader is een stuk donkerder en ook haar moeder is getint. Hoewel Doortje minder donker is dan Alexis, zijn de genen van haar vader heel sterk aanwezig bij haar jongste dochter.

nouja, de update was best wel 'woow...' ja!

V ja, en je powerpost

Toch wel positief hoop ik?

34. Schaduw



“Is het te vroeg voor een wijntje?” Ellen kwam met een fles en twee glazen de trap af gelopen. Doortje keek op haar horloge. “Ach, ik heb net de lunch op. Het kan wel. Zal ik?” ze pakte de fles, die Ellen net had neergezet, en maakte hem open. “Lieverd, hoe gaat het met je?” vroeg Doortje. Daarvoor was ze immers gekomen. “Goed hoor,” zei Ellen luchtig, terwijl ze ging zitten. Haar schoonmoeder schonk de glazen vol. “Hoe gaat het met je?” herhaalde ze. “Slecht. De bijwerkingen van de medicijnen maken me nerveus, moe en prikkelbaar. Ik mag niet eens alcohol.” Ze zette haar glas weer op het tafeltje. “Dus ik weet ook niet waarom ik dit pak. Het is allemaal zo.. zo enorm… ach..”



“Steunt Thomas je niet goed?” vroeg Doortje bezorgd. Ze zag in Ellens ogen enorm verdriet en ongeluk. “Nee, nee we praten nauwelijks. ’s Ochtends is hij vaak weg voor ik wakker ben. Hij werkt veel over, en als hij al op tijd thuis is, vertelt hij weinig. Hij raakt me nog nauwelijks aan. Ik weet niet wat ik moet doen.” Er rolde een traan over haar wang, maar ze huilde niet. “Ach Ellen, lieverd,” klonk het vol medelijden, “het komt echt wel goed. Je moet het tijd nemen. Huwelijken kennen crisissen. Die moet je de baas worden.” Ze veegde de traan weg die over haar wang rolde. “Dank je, Doortje, maar hiervoor hebben we niet afgesproken.” Er verscheen een waterige glimlach op haar gezicht. “Het feest, kom op. Ik heb behoefte aan wat positiefs”



“Ja, het feest!” zei Doortje, “Dat is nog zo ver weg. Dat is pas over vier weken, aan het einde van de zomer!” “Uhu! We moeten het plannen! Dat kwam je doen.” Doortje zuchtte: “Ja, je hebt gelijk. Iedereen heeft er al zo’n zin in en ik twijfel of ik het door moet laten gaan.” Ellen schudde haar hoofd. “Dit is jouw feest Doortje. Jullie zijn vijftig jaar getrouwd! Dat is zo bijzonder, zeker omdat jullie nog niet zo oud zijn.” Doortje moest onwillekeurig lachen. “Ja, we trouwden vroeg. Ik.. Ach laten we het niet over de eerste jaren hebben.” “Iedereen heeft behoefte aan afleiding, dus we moeten iets plannen. Het duurt nog even.”



“Goed, goed. We plannen iets! Maar ik beloof niet dat het door gaat, oké?” ze keek Ellen smekend aan. Die moest lachen. “Ik vind het leuk. Goed? Afleiding. Ik heb het nodig.” “Het is goed. We doen het.” Ellen klapte vrolijk. “Leuk, ik had al wat bedacht. Ik dacht aan een thema met twee kleuren. De mannen dragen één kleur, de vrouwen een andere.” “Thema?” Doortje klonk al aarzelend. “Ja? Niet goed? We kunnen het toch op de uitnodigingen vermelden? Als we ze volgende week de deur uit doen, is dat vroeg zat.” Het kwam alweer heel dichtbij. Doortje dacht aan haar gezin en de problemen, maar ze besloot om die van Ellen niet erger te maken. Ze begonnen samen te brainstormen.



“Ja, nou, tot volgende week! Doei!” Ellen sloot de deur, nadat ze Doortje had uitgezwaaid. Ze liep door het stille huis, waar de zeewind af en toe doorheen waaide. Het was een warme dag, de wind bracht verkoeling. Ze ging op de balustrade staan en liet de wind door haar haren waaien. Ze voelde wat nats op haar wang. Regen? Ze streek het weg met haar hand. Snel liep ze naar binnen. Daar stortte ze in. In de woonkamer hield ze het niet meer. Ze snikte, huilde, schreeuwde. Ze was alleen. Het werd haar te veel.



De schemering viel over Zomeren. Auto’s en fietsen op weg naar huis. Adam niet. School was afgelopen, maar hij was die dag niet thuisgekomen. Zijn moeder had niets gezegd over zijn afwezigheid, hij wist niet waarom. Hij bleef weg zoveel hij kon. Het gaf hem vrijheid om te gaan met wie hij wilde. Hij keek schichtig om zich heen, terwijl hij achter in een steegje schoot van de Theaterboulevard, tegenover het Zomeren Park in het centrum van Zomeren. Hier zou hij ze ontmoeten. Vannacht zou hij pas weer thuis zijn. Sara zou er weer niets over zeggen.



Er stopte een auto voor het huis, binnen de omheining. Thomas stapte uit, na een lange en drukke werkdag. Voorbereidingen voor morgen. Hij had de uitnodiging voor de aandeelhoudersvergadering de deur uit gedaan. Dat werd leuk. Hij stopte de sleutel in het slot van de voordeur en merkte toen dat het licht overal uit was. Was Ellen niet thuis? Met een beetje een slecht voorgevoel stapte hij het huis binnen. “Ellen?” vroeg hij. “In de woonkamer.” Thomas voelde zich opgelucht. Hij stapte de woonkamer binnen. “Lieverd? Waarom is al het licht uit?” hij liep naar haar toe. Er klonk treurige muziek. “Gaat het? Ellen? Heb je al gekookt? Wat is er?”



Thomas ging zitten. “Wat heb je vandaag gedaan?” Ellen keek hem aan, maar keek weer weg. Ze voelde geen connectie. Er was iets kapot. Thomas wilde niet praten over wat er was gebeurt. Ellen ook niet, maar toch moest ze het kwijt. Ze moest met hem praten over het verlies, over de gevolgen. Maar het ging niet. Ze voelde niet dat hij nog van haar hield. Dat hij haar nog als vrouw zag. Een mislukkeling was ze. “Ik ga koken.” Ze stond op, zonder nog iets te zeggen, zonder te kijken. Thomas wist niet hoe hij er mee om moest gaan. Hij zweeg het dood. Het ging over. Gewoon doen alsof alles normaal was. Zo was hij opgevoed. “We kunnen anders ook wel naar het centrum rijden om daar wat te eten?!” riep hij.