Proloog
Stel je word gevonden door twee vreemde mensen, mensen die je nog nooit gezien heb. Ze zijn vreemd voor je maar toch worden ze opeens je familie.
Je gaat van ze houden, ze zorgen voor je, ze behandelen je als hun eigen kind.
Maar je voelt je anders, je bent anders. Je huid is bleek, je kan niet tegen zonlicht en je voed je zelf met bloed...


Het ontstaan van midnight Butterfly:
Update 1.1
Update 1.2
Update 1.3
Update 1.4
Update 1.5

Winsy
Hoofdstuk 1 Zoeken
Hoofdstuk 2 droom
Hoofdstuk 3 liefde
Hoofdstuk 4 Opzoek deel 1
Hoofdstuk 4 Opzoek deel 2
Hoofdstuk 5 Wel of niet? deel 1
Hoofdstuk 5 Wel of niet? deel 2

Dit is meer een aankondiging dan een proloog. In de regels staat dat dat niet mag. x:

Verder lijkt het me spannend.

Het is wel een proloog, maar volgens de regels moet er een foto bij... Maar wel heel leuk! Ben benieuwd!

Klinkt interessant, ik ben benieuwd!

We kijken niet meer zo streng naar of het nu wel of niet een aankondiging is, omdat er een speciaal gedeelte is voor uitgelichte dagboeken

Verder, erg leuk! Klinkt een beetje zoals Twilight

Update 1.1



Tevreden keek ik naar mijn opgezwollen buik. Op een zwangerschap hadden wij niet gerekend, maar ik was blij met onze nieuwe aanwinst. Ik aaide over mijn buik. Ik voelde het kleine wezentje in mijn buik schoppen. 'Carsten, kom! moet je ons wondertje nou eens voelen schoppen.' Carsten mijn man kwam aan strompelen. Je kon nog een paar rode vegen bij zijn mond zien zitten. 'Channa, hier heb ik toch helemaal geen tijd voor. Dat kind..' Hij wees naar mijn buik. ' Is niet welkom in dit huis!'



Zuchtend pakte ik zijn hand. 'Voel nou gewoon!, Het is ons wondertje.' Ik legde zijn hand op mijn buik. 'En natuurlijk is het kind welkom!' Carsten moppelde iets onverstaanbaar's en boog zich iets voorover naar mijn buik. 'Ik weet dat het kind niet gewenst was, maar ik hou van hem!' Ik keek verlangend naar mijn man.



Hij kwam weer overeind en keek mij geiriteerd aan. 'We kunnen niet voor dit kind zorgen! We moeten elke nacht jagen om in leven te blijven. Hoe gaan we dat doen als we ook nog een kind hebben waar we voor moeten zorgen?' Hij deed een stap achter uit. 'Je had een adoptie moeten plegen Channa. Als hij geboren word dan gaat hij weg!' Boos gooide ik mijn armen in de lucht. 'Ik kan hem niet weg doen! Hij is een deel van mij, een deel van ons Carsten.'



Er ontsnapte een kwade grom tussen de tanden van Carsten vandaan. 'DAT K-KIND Z-ZAL NOOIT EEN D-DEEL VAN MIJ ZIJN!' Boos vloog hij de trap af. Ik hoorde hem beneden met verschillende deuren slaan en ik wist dat hij weg was.

Update 1.2



De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Geeuwend stapte ik voorzichtig uit bed. Mijn buik leek met de dag te groeien en ik kon amper nog op mijn benen staan. Strompelend liep ik naar de televisie die in de slaapkamer stond en liet mij op de bank neer ploffen.
Ik hoorde Carsten iets moppelen. Ik liet een zucht ontsnappen. Hij was gister avond laat thuis gekomen. Ik was nog nooit zo boos op hem geworden. Hij had een hoog zwangere vrouw alleen gelaten!



Ik pakte de afstandsbediening en begon wat te zappen. Carsten trok de dekens van zich af en rekte zich uit. 'Kon je die televisie niet wat zachter zetten?, ik heb de hele nacht niet kunnen slapen.' Expres zetten ik de tv nog harder en zetten een vecht scene op. Carsten kwam van het bed af en ging voor mij staan. 'Soms kan ik je echt wel wurgen!' Hij liet zijn tanden zien en ging naast mij op de bank zitten.



Boos keek ik voor mij uit. Heb je ooit wel is een man gehad die dat tegen je zegt? Ik dagelijks sinds ik zwanger ben. Boos keek ik naar Carsten. 'Het is dat ik een kind van je in mijn buik heb, maar anders was ik al lang bij je weg gegaan!' Boos kwam ik overeind. Het duurde even voor ik op mijn beiden benen stond maar het was als nog sneller dan een normaal mens. Ook Carsten stond boos op. 'Van mij mag je nu al weg gaan! Ik hoef dat kind niet.' En weg was hij... Al weer.



Carsten liep haastig een winkel binnen. Het was niet druk maar er waren toch wat mensen die misschien wel in de smaak zouden vallen. Hij was woedend! en als hij woendend was moet hij jagen. Hij ontblote zijn tanden en ging wat door zijn knieen. De perfecte aanval houding!

terwijl Carsten zijn woede aan het afreageren was, waren de vliesen van Channa aan het breken!
Waar was je man als je hem nodig had??



Hou zou het aflopen? Zal Channa alleen het kind op de wereld moeten zetten?

Erg leuk dagboek, ik ben benieuwd naar het kind! (:

Update 1.3



De vogeltjes vloten vrolijk in het park van Appaloosa Plains, ik zocht een bankje op en keek voor mij uit. Ik woonde hier nu al een tijdje samen met mijn man Jacco. Ik glimlachte in mij zelf. Ik had het gewoon niet beter kunnen wensen! Ik had Jacco leren kennen toen er brand bij mij thuis was, hij is brandweer man. Als of ik het over de duivel had kwam hij net aanlopen. Ik zwaaide naar hem. Hij grijnsde naar mij en liep naar het bankje toe. 'Hoi, schatje. Zit je hier al lang?' Hij ging naast mij zitten en gaf mij een kus. 'Nee net een half uurtje ongeveer.' Ik keek op mijn horloge. 'Maar moet jij niet op je werk zijn?' Hij sloeg een arm om mij heen. 'Er was niet zo veel te doen op de karsene dus heeft de baas mij naar huis gestuurd. Maar ik zag een brief je van je liggen dat je naar het park toe was gegaan.' Ik knikte. 'Ik was boodschappen aan het doen.' Opeens begon zijn telefoon te piepen. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en keek er zuur naar. 'Nee he! nu is er natuurlijk een brand.' Hij rekte zich uit en gaf mij snel een kus. 'Ik zie je vanavond.' Ik zuchtte, het was leuk een man als brandweer maar je had bijna geen tijd meer voor elkaar!



Jacco was al snel geariveerd bij de brandweer. Hij schoot in zijn pak en gleed via de stang naar beneden. Zijn collega's rende achter hem aan. 'Het is een redelijke grote brand, volgens de buren was er niemand thuis.' Jacco sprong achter het stuur van de brandweer auto en starte de motor. 'Is het adres al door gegeven?' Scheeuwde hij naar zijn collega. Hij zetten de sirene aan en reed het gebouw uit. Het adres vloog in beeld en hij schuurde over de weg.



Als snel waren de brandweer mannen gearriveerd op het adres. Het rook steeg op uit de ramen. Jacco sprong uit de auto en rende naar het huis toe. Zijn collega's pakte de brandweer slang en brandblussers. Jacco schopte de deur open en rende naar binnen. Het huis was gevuld met rook. 'Is er iemand, Zeg waar je bent en hoe je heet!' Er kwam geen reactie dus ging Jacco er van uit dat er geen mensen meer waren.



De vlammen waren nog niet zo hoog. De mannen rende naar binnen en begonnen het vuur te blussen. Jacco rende naar boven en keek in alle ruimtes om er zeker van te zijn dat er echt geen mensen meer waren. Toen hij weer naar beneden rende om zijn collega's te helpen zag hij een schim in het vuur bewegen. 'Wacht! Volgens mij staat er iemand in het vuur!' Hij rende naar zijn collega's toe.



Maar toen hij dichter bij kwam stond er helemaal niemand. Verward schudde hij zijn hoofd. 'Vals alarm!' Zijn collega's keken hem geschrokken aan. Hij haalde zijn schouders op en ging ze helpen om de rest van het vuur te blussen.

Opeens hoorde hij een baby huilen..



Wat vinden jullie er tot nu toe van? en wat denken jullie dat Jacco met de baby gaat doen? Zal hij hem kunnen vinden?

Update 1.4

Drie uur terug in de tijd



Met trillende vingers tiep ik het nummer van Carsten in mijn telefoon. Als hij maar opnam! Ik stond te hijgen van de inspanning en pijn. Bijna twee minuten was de telefoon aan het over gaan maar hij nam niet op. Snel sprak ik de voicemail in: 'CARSTEN! Kom alstjeblieft naar huis! De baby komt er aan!'



Ik haalde een paar keer diep adem en strompelde naar mijn bed toe. Met gezucht en gesteun ging ik op het bed liggen. 'Auw!!' Ik duwde tegen mijn buik aan. Ik had toch zo gehoopt dat ik geen pijn zou hebben. Ik ging recht op zitten en begon wat puf geluiden te maken.
Ik lag nu al bijna een half uur op het bed en Carsten was nog steeds niet thuis. Er gleed een traan over mijn wang naar beneden. Ik kon het bijna niet meer houden! Ik stond op en probeerde steun te vinden aan het bed.



Ik greep naar mijn buik toen er weer een kramp aan kwam. Ik moest dit door staan! Voor het kind. Ik gaf een kreet van schik, de pijn werd minder. Ik sloot mijn ogen en concentreerde mij op mijn ademhaling. Ik kon nu niet gaan auto rijden dus ik moest thuis blijven. Ik pakte mijn mobiel weer en begon Casten nog een keer te bellen, en nog een keer en nog een keer. Maar zijn mobiel stond nu zelfs uit!



Ik schreeuwde het uit! Ik zag opeens wit voor mijn ogen. Ik wankelde en viel bijna op de grond. Maar hoe snel het was gekomen was het ook weer weg. Overal waren opeens lichten en kleuren. Ik voelde iets zwaars in mijn armen belanden.



Opeens had ik een heel klein meisje in mijn armen. Ik wist dat ik droomde dat de bevaling niet zo was gegaan maar zo was hij wel een stuk minder pijnlijk. Ik legde het meisje op de grond. Net toen ze de grond raakte voelde ik mij naar de werkelijkheid gesleurd worden.



Ik zag de grond steeds dichter bij komen. Ik voelde hoe mijn lichaam op de grond viel en toen werd het zwart voor mijn ogen.

Ik hoop dat ze nog leeft o:
Snel meer!

Update 1.5



Ik opende mijn ogen. Het duurde even voor ik besefte waar ik was. De pijn in mijn buik kwam weer met scheuten terug. Ik haalde diep adem en kreunde toen ik probeerde op te staan. Ik keek naar het kindje dat daar op de grond lag. Heel bleek en stil. Ik wilde naar haar toe maar iets hield mij tegen. Opeens rook ik een sterke geur. Mijn ogen werden groot.



Snel rende ik naar beneden. De geur was zo niet echt. Een paar brandweermannen waren bezig het vuur te blussen. Ik kon nog net een gil onder drukken. Een man van een jaar of 28 keek mij aan, geschrokt. Snel vloog ik de deur uit. Nog nooit had ik zo hard gerend!



Jacco
Snel greep ik het kind van de vloer. Het was het mooiste kind dat ik ooit gezien had. Ik kreeg geen lucht meer, meteen wist ik dat het kind achtergelaten was. Maar wie deed nou zo iets. Ze begon te huilen. 'Rustig maar meisje. Je bent veilig nu!' Ze keek naar mijn gezicht heel lang zonder te knipperen. Het leek wel alsof ze mij begreep.



Ik drukte het kind tegen mijn lichaam aan. Ze vouwde haar kleine handjes om mijn borst heen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Opeens werd ik weer naar de werkelijkheid gesleurd. Dat kind moest hier weg! En wel nu meteen. Ik duuwde haar nog wat dichter tegen mij aan. Ja nu is ze veilig. Ik rende de trap af. Mijn collega's waren zo druk bezig om het vuur in bedwang te houden dat ze mij niet zagen weg gaan.
Ik wist waar ik heen moest. Dit kleintje heeft een huis nodig.



De hele weg had ik gelopen. Ik moest wel want we waren met de brandweerauto gekomen. Ik haalde diep adem toen ik mijn huis dichter bij zag komen. Mijn vrouw en ik woonden nog niet zo lang in dit dorp. Maar we wilde samen een huisje. Nooit geweten dat ik nu met een kind thuis zou komen. Maar toch leek het zo bestemd te zijn.

Ik drukte op de bel. Het duurde even voor er iemand open deed. 'Jacco?!' Verward keek Anne mij aan. Het duurde even voor ze in de gaten had dat ik een kind bij mij had. Ze wees er naar. 'Wat is er gebeurd? Waarom heb je een kind bij je Jacco?' Ik haalde diep adem en gaf mijn vrouw een kus op haar wang. 'Als je mij binnen wil laten, vertel ik je alles!'



Een tijdje hadden wij op de bank gezeten. Ik had haar het verhaal verteld. 'Ik kon haar toch niet laten liggen Anne? Dat had jij ook niet gekund!' Ze keek het meisje aan dat ik nog steeds in mijn armen had. 'Dat weet ik ook wel. Maar stel dat ze nog ouders heeft?' Ik zuchtte. 'Geen goede ouders dan in iedergeval! Ze was zo bleek toen ik haar vond. Volgens mij lag ze al uren boven!' Ik keek haar aan. Nog steeds was ze zo bleek als troebele sneeuw, het was bijna grijs.. 'Mag ik haar vast houden?' Anne keek mij aan en sterkte haar armen. Ze pakte het meisje op meteen zag ik een traan uit haar ooghoek stromen.

Anne
'We moeten iets doen he?' Ik keek mijn man aan. Ik had het raar gevonden toen hij opeens met dit meisje kwam aan zetten, maar nu leek het alsof het zo hoorde te zijn! Hij deed zijn armen om ons heen. 'We houden haar tot we meer weten.' Ik knikte. Voorzichtig duwde ik het meisje tegen mij aan. Meteen voelde ik mij haar moeder. Ik keek Jacco aan.
'Ik hou nu al van haar.'

Leuk! Benieuwd naar meer!

Dank je wel davevanleeuwen!

Wat vinden jullie er van tot nu toe? :3
hebben jullie nog tips? en ik ga vanavond miss weer een update plaatsen, en nu gaat het echt over het meisje. (dit was zeg maar de inleiding;))

Hoofdstuk 1 Zoeken



Jacco
Ik kon mijn aandacht maar niet op mijn werk houden. Elke keer als ik mij kon consenteren moest ik aan dat arme meisje denken. IK haalde het zweet van mijn voorhoofd. Vandaag moest de brandweerauto opgeknapt worden, meestal vind ik dat een leuk klusje maar vandaar was ik er echt niet bij. Zuchtend liet ik de schroevendraaier op de tafel vallen. 'Je bent er niet echt bij he Jacco?' Ik keek mijn collega aan. 'Nee, ik heb wel beter dagen gehad.' Hij knikte en liep weer verder. In de war schoten mijn wenkbrauwen omhoog.



Omdat er geen brandjes plaats vonden vandaag moest ik aan de gang met het brandalarm. Alle alarmen moesten gereapareerd worden, en natuurlijk moest ik dat weer maken. IK zichtte. Ik hoop dat Anne een betere dag heeft. Als het goed is gaat ze op zoek naar de ouders van Winsy. Meteen voelde ik een brok in mijn keel, Ik was al zo aan haar gehecht.



Anne
Ik keek voor de laatste keer op het papiertje waar het adres op stond van een opvangtehuis. Het gemeentehuis had mij dit adres gegeven omdat hier nog wel is kinderen kwamen die hun ouders kwijt waren geraakt. Ik haalde diep adem. Eigenlijk wilde ik Winsy helemaal niet kwijt raken, maar ze had biologische ouders en die moesten gevonden worden.



Het gebouw was best klein en het zag er oud uit. De deur kraakte toen ik die open duwde. Ik had de sterke neiging om er vandoor te rennen. Ik verhef mijn stem. 'Goede middag!' Nergens stond een balie. Ik wou bijna weg gaan toen er een vrouw van een jaar of dertig op mij afkwam. 'Kan ik u ergens mee helpen?' Ik keek de vrouw aan en glimlachte. 'Klopt het dat jullie weeskinderen hebben?'



De vrouw knikte en gaf mij een hand. 'Ja dat klopt, aangenaam ik ben Lotte.' Ik haalde diep adem, het moment van de waarheid. Ik nam haar hand aan. 'Hallo, Ik ben Anne en ik had een vraag.' Ze wees mij naar een bank. 'Momentje alstublieft, ik had net een telefoontje. Ik kom zo bij u.' Toen ze weg liep ging ik verward naar het bankje toe die ze had aangewezen.



Na ongeveer een kwartiertje kwam ze weer aan lopen. 'Daar ben ik weer hoor. Excuses voor het lange telefoon gesprek. Waar kan ik u mee helpen?' Ze kwam naast mij zitten. 'Mijn man is brandweerman en heeft twee dagen terug een kind gevonden. Een meisje van nog geen jaar oud.' De vrouw knikte. 'En u hoopt of haar ouders zijn langs gekomen?' Ik knikte. 'Momentje alstublieft!' De vrouw liep weer weg. Nog steeds was ik verward. Hoe kon ze de ouders vinden als ze niet eens wist hoe het meisje er uit zag? 'Ik heb geen bezorgde ouders langs gehad.' de steen was minder diep in mijn maag komen te zitten en ik kon al wat rustiger ademhalen, ik wou hier weg! Ik stond op. 'Ok, bedankt voor u medewerking.' En zonder af te wachten wat de vrouw terug zou zeggen liep ik al naar mijn auto. Ik wou naar mijn man toe, en naar mijn lieve dochter Winsy.

----------------------------------------------

Wat vinden jullie er van?? nog tips? :3

Ik vind het een erg leuk verhaal! Vampieren spreken mij altijd wel aan. x:
Verder één tip, lees het hoofdstuk altijd nog even goed na op je spelling. Zoals in je laatste update, heb je in plaats van "brandweerman" - "Brandweer" staan.

Anyways, keep up the good work!

dank je wel:) ik heb het aangepast!

Ik heb vanavond een verjaardag dus vandaag geen UP!
Morgen wel weer ^^ Ik hoop dat jullie er naar uit kijken :3

Hoofdstuk 2 droom



Jacco
Uitgeput pakte ik Winsy op. Ik had de hele dag gewerkt en Anne lag al lekker te slapen. 'Kom je Winsy? Dan ga ik je naar bed brengen!' Winsy graaide met haar handjes naar mij toe. Ik werd altijd zo vrolijk van dit meisje! We hadden haar nu al weer twee maanden en habben nog geen informatie kunnen vinden over haar biologische ouders. Ik liep met Winsy in mijn armen naar haar slaapkamertje. We hadden een oud wiegje gevonden op marktplaats en die had Anne op nieuw bekleed. Ik legde haar voorzichtig in het bedje, en gaf haar een kus. 'Slaap lekker Winsy, morgen zijn we er weer.' Ik liep zonder naar haar te kijken naar mijn eigen slaapkamer.



Winsy
Elke avond lied papa mij alleen. Ik had de neiging om te gaan huilen maar ik wist dat dat niet ging helpen. Er gleed een traan over mijn wang, ik wil helemaal niet alleen slapen!
Maar al snel werd ik moe, mijn oogleden werden zwaar en ik liet mij achterover vallen in mijn bedje. Al snel was ik in een andere wereld.



Er kwam een droom, de kamer die opdoemde uit de duisternis was opeens gevuld met vuur. Ik kende deze kamer, maar ik wist niet meer van wat. Ik keek door de ogen van een man, een man van een jaar of 25. Hij was bleek en ik voelde dorst. Ik voelde altijd dorst maar bij deze gedaante was het heel erg. Ik liep angstig naar voren. Ik hoorde gescheew: 'Carsten! Help mij dan!'



Er doemde een vrouw op in mijn droom, een vrouw met langblond haar. De angst was op haar gezicht te lezen. Ze scheeuwde naar iemand. 'Ik sta in brand Carsten!' Ze keek mij recht in mijn ogen aan. Ik had de neiging om iets te doen, en opeens begon ik terug te scheeuwen: 'Maar ik kan je niet helpen!' De vrouw scheeuwde en viel op de grond..



Opeens was er een man, een man in een mantel. Zijn ogen kon je niet zien en hij hield iets groots vast, een soort bijl. De vrouw was dood, de man in de mantel stuurde haar weg, haar geest bleef achter en ik kon niets doen! Opeens was ik de man niet meer maar een klein meisje dat op de grond lag. Ik wilde huilen want ik voelde verdriet om die vrouw.



De andere man stond te springen en kon het niet lang meer uithouden. Ook hij was in paniek maar ging niet dood, ik voelde dat hij niet dood ging. Ik wilde naar de man toe maar ik kon hem niet bereiken.



Opeens lag de man op de grond. Hij was weg, voor even was hij verlost van de pijn. Ik voelde hoe ik weg werd gesleurd uit deze tragische situatie.



Scheeuwend werd ik wakker. Ik kon niet meer stoppen met huilen, ik was de droom weer vergeten maar ik voelde heel veel angst. De tranen liepen over mijn wangen en ik scheeuwde mijn longen uit mijn lijf.

Jacco
Geschrokken werd ik wakker. Ik hoorde Winsy heel hard huilen. Het leek wel alsof ze was gevallen of ergens heel bang voor was. Snel stapte ik uit mijn bed en liep gehaast naar haar slaapkamertje. Toen ik de deur open deed trilde haar hele lichaam. 'Winsy!' Ik rende naar haar toe en haalde haar uit haar wiegje.



'Rustig maar meisje! Papa is bij je.' Door deze woorden begon ze nog harder te huilen. Ik snapte het niet, ze was nog zo jong en toch zag ik die angst in haar kleine oogjes. Ik drukte haar tegen mij aan en langzaam werd ze rustig. 'Gaat het weer meisje? Had je een nare droom?' Ik keek haar aan en veegde wat tranen weg. Ik nam haar mee naar onze slaapkamer en ging op het bed zitten. 'Morgen is het weer over Winsy.' Ik legde haar tussen mij en Anne in. Anne deed haar ogen open. 'Wat is er aan de hand? Waarom huilde ze zo?' Ik legde de deken over Winsy heen. 'Ze had een droom geloof ik.' Anne knikte en aaide over Winsy haar hoofd. Winsy ging tegen Anne aan liggen, en sloot gapend haar ogen. Ik sloot mijn armen om hun heen en liet de slaap over ons heen vallen.

------------------------------------

Wat vinden jullie er van? Reacties zijn meer dan welkom!