Ik was Anouk aan het zoeken om te vragen van wat voor chocola ze houdt. Het is morgen valentijnsdag en ik wil haar cocola en bloemen geven. Ze was niet op haar kamer dus ging ik maar naar de bar. daar trof ik haar aan met twee andere mannen. Ik zag haar, en zij zag mij en ik keerde me om. Wat deed zij met die twee mannen. Misschien ben ik wel een beetje jaloers maar ze zag me al dus ik durfde niet terug te gaan de bar in. Ik haal wel een cola uit mijn minibar.

-EDward

"Hoi, ik ben Dave. En ik zoek metgezellen. Mijn vrouw geniet met volle teugen van deze rot boot, en ik zit maar met die rot moorden in mijn hoofd. Jullie zien er gezellig uit, en volgens mij zijn jullie net als ik wel toe aan een keer stomdronken worden." Even kijken ze me allebei sprakeloos aan. Dan beginnen ze hard te lachen. "Zo willen we het horen, ik ben Dick, en dit is mijn vriend René." Zegt Dick lachend. Eindelijk, echte mannen. Ik wenk de barman. "Drie bier graag!" De barman knikt. René zegt voorzichtig: "Oh, maar ik heb nog een biertje hoor." Dick moet daar weer om lachen. "Ach man, die krijgen we wel op joh!" En in een teug giet Dick zijn biertje naar achteren.

- Dave Clarkson

Ik loop door het restaurant en breng borden rond met niet erg exclusieve gerechten. Het gaat van een bord nasi tot worteltjes met een biefstuk, dat niet eens goed gegaard is. Met mijn gedachten ben ik er totaal niet bij. Ik denk constant aan gisteravond en heb voor het eerst ook echt goed geslapen. Denkt hij nu ook aan mij? Moet ik hem opzoeken? En wat als ik hem tegen kom, moet ik hem dan een kus geven? Nee, we zouden het rustig aan doen. Voorlopig zal deze cruise nog niet aan een haven stranden. Sterker nog, we liggen nog steeds stil. En de moordenaar is nog niet gevonden. Ik ben blijkbaar niet echt een goede leider.. Ik maak maar geen vordering.

~Helen Wane.

James trok de deur open en opende een van de vele kastje. Ik zakte neer op een stoel en keek naar de kamer. Het was er nogal vol, en er waren ongelofelijk veel kastjes. Ik vroeg me af wat iemand met zoveel kastjes moest. 'Zo, dat zijn veel kastjes..' mompelde ik, maar James was te geïnteresseerd bezig met iets wat in een van de geopende laatjes lag. 'Heb je je laptop al?' vroeg ik, en deze keer kreeg ik wel antwoord. 'Nee.. Maar wel dit..' Ik stond op om te komen kijken wat er in het laatje lag.

Amy~

Ik begon keihard te lachen. Anouk grinnikte mee, en Dick zat ook om zijn eigen grap te lachen. Dave proestte bijna zijn bier uit. Daardoor moest iedereen nog harder lachen.
'Dat kan nooit!' roept Anouk, nog steeds lachend.
'Ik zweer het je, het is echt waar!' roept Dick ook lachend, waarna hij een slokje nam van zijn biertje.
Lachend keek ik op mijn horloge. Zou ik misschien Helen moeten zoeken?
Anouk porde in mijn zij. 'Hey, doe niet zo ongezellig! Het is nog lang geen tijd om weg te gaan!' zei ze terwijl ze een nipje nam van haar whiskey.
'Oooo, René, die wilt naar Helen toe!' roept Dick lachend. Ik geef hem een boze blik.
'Wat?! Ga jij met Helen? Die kapiteins-dingetje?' vraagt Anouk, terwijl ze lachend Dave aankijkt. Ook Dave kijkt verbaast.
Ongemakkelijk nam ik nog een slok van mijn bier. Dit was beslist mijn laatste.
'Dat had ik dus echt noooooooooooooit verwacht,' lacht Dave.
'Ach, hou toch op. Anouk, jij bent zo bekend enzo, heb jij niet iemand op deze cruise?' vroeg ik een beetje ongeïnteresseerd, zodat ik iniedergeval het onderwerp veranderde. Terwijl Anouk druk is aan het vertellen over een of andere Eduard ofzo, zag ik Helen net het restaurant uitlopen, richting de kamers. Snel drink ik mijn glas leeg, zet hem met een harde klap neer, en sta op.
'Jongens, het was gezellig, hier hebben jullie tien euro, ik betaal mee. Ik moet gaan.' Snel pak ik een tientje uit mijn broekzak en leg het op tafel. Zonder op antwoord te wachten loop ik het café uit, richting de uitgang van het restaurant.
'Hey,' zeg ik als ik naast Helen loopt. Ze schrikt op.

René Smith.

Ik gooi mijn theedoek over het aanrecht en loop de keuken uit. Het restaurant door naar de uitgang. Alle taken liggen op mij, ik moet nu ook zo ongeveer de keuken besturen. Waar zal ik heen gaan? Ik besluit richting de personeelskamer te gaan en loop de gang op.
"Hey!", hoor ik een vertrouwde stem naast me. Ik schrik op en zie René naast me lopen. Mijn hart begint te bonken.
"Hai", antwoord ik glimlachend.
"Ik heb heel veel aan je gedacht", begint hij het gesprek. Mijn hart maakt een sprongetje. Dus toch!
"Ik ook aan jou."
"Wat heb je vandaag gedaan?", vraagt hij vast uit interesse.
"Alles op een rijtje proberen te zetten in mijn hoofd. Maar jij leid me telkens af", ik geef een kneepje in zijn arm.
"Zullen we even naar die besturing gaan kijken?"

~ Helen Wane.

Mijn benen leiden mij naar het restaurant. Een logische zet. Het ontbijt is in volle gang, maar hoe ik ook om me heen kijk, hij is nergens te bekennen. Uit pure besluiteloosheid schuif ik een stoel naar achteren en neem plaats aan een tafeltje. Gelukkig is deze maaltijd inclusief, anders was ik helemaal nergens geweest.
Mijn blik houdt de ingang in zijn greep. Nee, vastklampen is misschien toepasselijker. Vastklampen, ja, want op de een of andere manier maakt mijn nieuwsgierigheid plaats voor wanhoop.

Dani Broertjes...

Ik hoorde een harde klap, René zette zijn glas hard neer. 'Jongens, het was gezellig, hier hebben jullie tien euro, ik betaal mee. Ik moet gaan.' Snel pakt hij een tientje uit zijn broekzak en leg het op tafel. Zonder op antwoord te wachten loopt hij het café uit, richting de uitgang van het restaurant. Ik kijk waar hij heen gaat. Helen! Ik zoek haar al de hele tijd. Wiebelig sta ik op en loop ik hem snel achterna.
"Hey!" Zegt hij. "Hai." Lacht ze terug. "Wat heb je vandaag gedaan?" vraagt hij. "Alles op een rijtje proberen te zetten in mijn hoofd. Maar jij leid me telkens af" flirt ze met hem terug. "Zullen we even naar die besturing gaan kijken?" Ze wil antwoorden maar dan kom ik snel tussenbeide. "He jongens! Ik wil jullie romantische moment niet verstoren. Maar dat doe ik wel!" Ik lach. "Oh, sorry. Maar ik zoek jou al de hele tijd." Ik prik tegen Helen's jukbeen aan, en sla een arm om René. "En nou zag ik dat deze jongen jou had gezien. Maar, ik wou dus even zeggen." Ik hik. "Da-haaat. Tamtam. Dat ik je wil helpen met de boot!" Ik lach er hard achteraan.
Ze kijken me beiden geïrriteerd aan. "Is het goed al stap ik op een later moment op je af?" Vraagt Helen vriendelijk. Ik knik en loop weer terug.

- Dave Clarkson

René legt een tientje op tafel en loopt weg. Hé, daar staat Helen ook. Later ga ik wel weer opzoek naar haar, ik wil geen moment verpesten tussen die twee. Dan staat Dave ook op en loopt naar de toe.
Hij gaat een kort gesprekje met ze aan en loopt dan weer weg. Alleen Dick en ik zitten hier nog.
Waarom liep Edward weer weg? En wat kwam hij hier doen? Naja, ik spreek hem later wel..
'Nog eentje?', vraagt Dick. 'Ja lekker', antwoord ik.

- Anouk Mooij

Zuchtend liep ik over het dek. Was het waar? Had ik echt mijn twijfels over onze relatie?
Ik wilde die gedachte zo snel mogelijk weg hebben, maar het bleef in mijn hoofd. Dave verdiende mijn twijfels niet. Hij was altijd zo goed voor mij.

~Eva Greenland

Karien had mij geholpen, dus ik kon er wel weer tegenaan. Ik ging naar buiten. Ik hoorde mijn maag al weer knorren, hoelang heb ik eigenlijk op mijn kamer gezeten?
Wat moest ik eigenlijk doen? de kok was dood en ik had nog steeds geen antwoord van Jessica. Hoe zat dat nou? Was het eigenlijk wel verstandig om haar nu te zoeken, of... ach, wat kan het voor kwaad.
Ik dacht bij mezelf na, Jessica werkt op dit schip... dus ze zit waarschijnlijk in de personeelskamer. Ik liep erheen, negeerde het bordje en liep gewoon de deur in. Iedereen keek mij verschrikt aan. Wat als iemand nou opstond? ja, er stond iemand op.

-Jinzo-

Is ben vandaag niet mijn bed uitgekomen, waarom niet? Omdat ik me rot voel, alles doet pijn. Waarvan heb ik geen idee, waarschijnlijk van het gespannen zijn, van het niet kunnen slapen.
Ik zucht en staar naar het plafond. 'Hallo? Mag ik binnenkomen?', klinkt opeens een stem.

~°Suzy Bradley°~

Ik schrik wat daar ligt. Niet mijn laptop, maar een foto van Carina waar op staat 'Zij kan ook de volgende zijn.'. Voordat ik deze foto voor Amy kan verstoppen ziet ze hem al. Zij schrikt ook heel erg en zegt: 'Deze tocht kan voor ons allemaal het einde betekenen. We zullen dus samen moeten werken.'

- James Mequari

Nog in schok ga ik weer op de stoel zitten. We konden dit toch niet door laten gaan? Als de moordenaars iedereen wilden vermoorden, lagen wij ook binnen de kortste keren om. Er zouden mensen zijn die het misschien zouden kunnen overleven, maar ik? Ik was de dochter van een heel rijke man, en het zou me niet verbazen als de meeste mensen me ergens van herkenden. 'Wat moeten we doen?' piepte ik, behoorlijk in paniek. Stel dat ze mijn vader zouden bedreigen? Stel.. Maar ik wist dat ik me nu om andere mensen druk moest maken, om de mensen die hier op deze boot zaten. Vastzaten, want we zaten ergens midden op zee, en ik had er geen idee van waar. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en kalmeerde een beetje. 'Als ze zo doorgaan zou het het waarschijnlijkst zijn dat ze iemand van het personeel omleggen, dus misschien moeten we maar eens naar de personeelskamer gaan? Dan weten we tenminste wie het volgende slachtoffer zou kunnen zijn.. Al zou iedereen het kunnen zijn..' mijn stem vervaagde in een fluister, waardoor het einde van de zin haast niet hoorbaar was.

Amy~

Verveeld las ik een van mijn boeken. Ik kwam er niet in, kon me niet concentreren. Ik keek naar buiten, een fel blauwe hemel met weinig wolken en veel zon. Misschien kon ik in het zwembad zwemmen? Ik ging terug naar mijn kamer om me om te kleden. Rennend arriveerde ik op het dek waar het zwembad was en dook erin. Het koele water omsingelde me en liet me rillen. Meer mensen kwamen naar het zwembad, kleine kinderen en oude mensen liepen om het bad. Ik zwom een eindje op mijn rug en neuriede een liedje.
'Pas op!'
Ik keek om me heen en iemand stormde op me af, deed een bommetje in het water en landde precies op mij.
'Au, verdomme,' mompelde ik zacht en keek diegene boos aan.
'Gaat het wel?'

Kaylee Bratt

"We kunnen niet gaan varen, Helen. We hebben geen satelliet verbinding en we hebben radar nodig. Straks varen we tegen een rots op en dan is iedereen in één keer dood", zegt René na een tijdje op knopjes te drukken en rare codes in te typen. Ik slaak een zucht, we zitten dus echt vast.
"Wat jammer..", zeg ik sarcastisch en draai een plukje van zijn haar om mijn vinger. Ik sta achter hem en leun op zijn rugleuning. Ik heb geprobeerd te volgen wat hij deed, maar ik snapte er helemaal niks van.
"Voorlopig heb ik er geen probleem mee", zegt hij lachend en draait zich om om me aan te kijken.
"Ik ook niet, totaal niet zelfs", we geven elkaar een kus. "Alleen die moordenaars maken het misschien iets minder verdraaglijk. Hé, nu ik er aan denk. Dave zou mijn detective worden. Waar is hij?"
"Je gaat nu niet weg, toch?", kreunt hij. Ik kus hem op zijn voorhoofd.
"Natuurlijk niet. Nu is het jij en ik. Kun je de deur ook afsluiten?"

~ Helen Wane.

Het was weer een dag geleden sinds de moord, maar hoewel ik het slachtoffer nauwelijks kende voelde ik me rotslecht en moe. Het ging de laatste tijd echt niet meer. Mijn job was een sleur geworden, ik was altijd eenzaam (niet dat ik dat erg vond) en ik huilde mezelf vaak in slaap. Echt, soms had ik zin om mezelf over boord te gooien. Maar op die momenten dacht ik eraan dat mijn broertje me nodig had en toen voelde ik heel even een sprankje hoop, dat met het minste windvlaagje uitdoofde. Mijn leven was een sleur geworden, en mijn gevoelens een cirkel zonder begin of einde.

= Cindy Sand =

Lachend keek ik Helen aan.
'Blijf staan waar je nu staat.' zei ik vlug en liep naar de deur om hem af te sluiten.
Ik liep weer terug naar Helen, en ging voor haar staan. Ze legde haar armen om mijn middel en ik boog naar voren, om haar te zoenen. Na een poosje voelde ik een hand om mijn rug, onder mijn shirt.
'Helen,' zei ik. 'We moeten iets doen aan deze situatie. We moeten een plan maken, om alle mensen veilig te stellen.' zei ik nerveus. Geen idee waarom ik dit zei.
'Dat komt later wel.' zei ze terwijl ze me aankeek. Zachtjes pakte ik haar gezicht met een hand vast, en trok haar gezicht naar de mijne toe. Weer voelde ik de strelende hand op mijn rug.

René Smith.

René is nog zo onbekend op dit gebied. Waarschijnlijk is hij nog niet eens ontmaagd. Ik streel zachtjes met mijn hand over zijn rug, onder zijn shirt. Hij voel zijn onrustige ademhaling in mijn nek als ik in zijn oor fluister.
"Jij en ik, weet je nog?", ik glij met een vinger over zijn ruggengraat naar beneden.
"Ik ben het niet vergeten", fluistert hij terug. Ik bijt zachtjes in zijn oor en merk dat dit ook voor hem helemaal nieuw is. Hij lijkt er een beetje van te schrikken, maar hij vind het vast ook fijn. Zijn hand gaat onhandig over mijn onderrug, langs mijn heup. Hij probeert mijn blouse uit mijn rok te friemelen, wat niet erg soepel gaat. Ik leg mijn hand op de zijne en help hem mijn blouse helemaal rondom los te maken. Hij geeft me een zenuwachtige glimlach en drukt snel een kus op mijn mond.

~Helen wane.

-Foute update. Sorry.-