Allemaal mensen, hysterisch liepen ze rond. Er was iemand vermoord, onze kok van de cruise, een rood bloedspoor begint bij het lijk en gaat de hoek om. Nieuwsgierig volg ik het spoor.

~•Suzy Bradley•~
sorry voor het korte stuk! :X

De man waarmee ik zat te praten, James, rende weg toen een paar mensen begonnen te gillen. In een stroming van mensen werd ik meegevoerd naar de keuken. De kok ligt levenloos op de grond, naast hem een plas bloed en een rood geworden mes. Ik wilde dit niet aanzien, en probeerde te vluchten, maar door de hysterische mensen lukte het niet. Toen drong pas tot me door wat er gebeurd was. Er waren nu al twee mensen vermoord, vérmoord. Het was opzet, en stel dat de moordenaar, of de moordenaars door zouden gaan tot er geen levende ziel meer te bekennen zou zijn op dit schip. Ik liep naar het dek en probeerde mijn adem op controle te brengen.

Amy~

Alweer was er iemand dood. De kok, zo hoorde ik. Waar gaat dit naar toe? Komt er hier iemand levend vanaf? Straks kende ik de moordenaar, wat dan? Waarom was ie vermoord? Allemaal vragen, waarop ik het antwoord niet wist. Misschien zei die wel iets verkeerds en vandaar dat ie vermoord is. Moet iedereen dan op zijn of haar woorden letten, het kan namelijk je einde zijn. Wat zou Karien doen?
Ik weet niet hoe, maar misschien kan ik haar om hulp vragen. Ik deed de deur van mijn kamer op slot en maakte een cirkel van brandende kaarsjes. Ik legde de foto's van Karien mooi netjes in het midden en ging erbij zitten.
"Karien..." begon ik

-Jinzo-

‘Ik zal je vertellen wat je moet doen’ vertelde ik aan René.
'Les 1: Altijd je zelf blijven en je niet als iemand anders voor doen.
Les 2: Altijd je netjes aankleden en gedoucht hebben als je op date gaat, want vrouwen houden namelijk niet van stinkende mannen.
Les 3: Praat over dingen die zij leuk vind...'
René was aandachtig aan het luisteren totdat we plotseling een vrouw hoorde roepen. ‘Help!, help nou!’ We stonden meteen op en rende er naartoe. Verstijfd stonden we voor de bloedende kok die op de grond lag met drie messen in z’n lichaam.
Het was te verschrikkelijk voor woorden.

~Dick Walcom

Er is wéér iemand vermoord. Dit keer is het de kok, hopelijk hebben ze een reserve kok want anders gaan meteen allemaal dood. 'We moeten Helen vertellen van mijn kamer', zegt Edward na een tijdje. 'Nu niet, ze heeft het niet waarschijnlijk veel te druk met de moord op de kok. En bovendien, ik vertel het. Jij moet uitrusten', beveel ik. Het blijft even stil. 'Weet je hoe hij is vermoord', vraag ik voorzichtig. 'Neer gestoken, er zaten drie messen in zijn lichaam', antwoord hij. Niemand heeft dus iets gehoord van de mogelijke moordenaar. Misschien zijn het er wel meer. Misschien zijn er wel wat moordenaars. Heeft iemand daar al over nagedacht? .Het is eng om te bedenken dat er mensen op dit schip zijn die zomaar andere mensen vermoorden. Eerst de kapitein, nu de kok. Het zijn allebei belangrijke mensen. Ik begin hoofdpijn te krijgen. Ik fris me even op onder de douche en ga daarna denk ik slapen.

- Anouk Mooij

Moe omdat ik nog altijd mijn kamer niet heb gevonden, loop ik rond. Ik versnel mijn pas als ik een redelijk grote groep zie en vooral, hoor. Meteen wordt er tegen me verteld, als ik vraag waar iedereen zich nú weer druk over maakt, dat de kok vermoord is. Er vormt een knoop in mijn maag, en ik moet denken aan die vrouw waar ik vandaag nog mee had gepraat. Amy. Ze zou hier toch niets mee te maken hebben?

-Bernard

Anouk heeft me verboden om het tegen Helen wat er is gebeurd in mijn kamer. Maar ik doe het toch. Ik zoek haar en vind haar tussen de mensenmassa. IK vertel haar het verhaal over wat er is gebeurd in mijn kamer.


-Edward

(sorry voor klein stukje)

Ik laat Lauren en Carina maar even alleen. Ik zie Amy weglopen en loop achter haar aan. Ze hangt een beetje over de reling van de boot en staart in de verte. Ik zie geen emotie op haar gezicht, ze staart levenloos voor haar uit. Zonder iets te zeggen ga ik naast haar staan en kijk ook voor me uit. Ze merkt mijn aanwezigheid op en kijkt me even aan maar zegt niets. Zo staan we enkele minuten. Niet wetend wat we moeten zeggen en geschokt van wat er is gebeurd.

-James Mequari

Edward doet zijn verhaal bij mij maar ik heb nu even wat anders aan mijn hoofd. Ik zeg hem dat ik later met hem kom praten en hij verdwijnt weer tussen de mensen. Ik probeer mensen gerust te stellen en achteruit te drijven. Maar ik ben zelf net zo in paniek als al deze mensen. De moordenaar, of moordenaars lijken het gemund te hebben op belangrijke personen. Straks ben ik de volgende.
"Waar zijn de de lijkschouwers?", roept iemand. Een van de personeelsleden.
"Ze hadden hier allang moeten zijn!", vult een ander de persoon aan.
"Ze zijn er vast vandoor. We kunnen niemand bereiken. Maar de kok is dood. We noeten hem zo snel mogelihk opruimen. Iedereen uit de weg! Zijn er vrijwilliger?", schreeuw ik boven de paniekerige massa uit.

~ Helen Wane.

James was naast me komen staan, en we stonden hier al een tijdje zwijgend. 'Hoe kan dit? Hoe kan het zo zijn dat er nu al twee mensen vermoord zijn?' Ik verwachtte geen antwoord op mijn vragen, ik mompelde ze gewoon. En het ergste was dat ik niet eens wist wat ik met de moorden aanmoest. Beide personen had ik niet gekend, en al schokte het me dat de moorden gepleegd waren, ik dacht niet aan de vermoorde mensen. Alleen aan de levende mensen, die elk moment vermoord zouden kunnen worden. Voor iedereen kon deze cruise zomaar het einde worden.

Amy~

Als we een tijdje naast elkaar staan zegt Amy ineens 'Hoe kan dit? Hoe kan het zo zijn dat er nu al twee mensen vermoord zijn?' Ik hoor haar vraag maar ik geef geen antwoord. Ik wist geen antwoord. Ik kijk naar haar, ze wil waarschijnlijk nog zo veel meemaken in haar leven maar ze zal de kans misschien niet eens krijgen.
Plots valt me iets op. 'Er zijn twee belangrijke mensen vermoord: de kapitein en de kok. Misschien heeft de moordenaar of hebben de moordenaars het op de belangrijke mensen gemund.' Dit keer is zij degene die een tijdje zwijgt totdat ze zegt: 'Je kan best gelijk hebben, wij zullen dan veilig zijn maar als alle belangrijke mensen dood zijn overleven wij het ook niet.'
En nu, nu was zelfs mijn laatste sprankje hoop weg.

- James Mequari

Eenmaal aangekomen bij het zwembad, hijgend en al, kreeg ik de schrok van mijn leven. Eva was er niet, tenminste, niet op de plek waar ze was toen ik weg was gegaan. Eva, waar is Eva? Het enige wat door mijn hoofd ging. Je zou kunnen zeggen dat ik rustig zou kunnen blijven, aangezien ze de vorige keer er ook gewoon was, maar iets in mij zorgde ervoor dat ik niet rustig kon blijven. Ik ging steeds sneller ademhalen, ik pakte mijn telefoon, geen verbinding. Oja, verdomme, we zitten op zee! Ik wou mijn telefoon op de grond smijten, maar gelukkig bedacht ik me op tijd. Iemand* staarde me nieuwsgierig aan, iemand die nog niets van de tweede moord wist. Ik probeerde gauw de ongeruste blik van mijn gezicht te halen, maar het ging niet. Die persoon stond op en liep naar me toe.

- Dave Clarkson
*wie? iemand die nog niets van de tweede moord 'weet'? iemand die dave nog niet kent?

Het drong tot me door, we zouden hier niet overleven. We zouden hier niet overleven als de moordenaar(s) hier nog rondliepen. 'We moeten ze pakken voordat ze ons pakken' fluisterde ik tegen James 'anders overleven we niet.' Ik wist dat het bijna onmogelijk was. Wij waren maar doodgewone mensen, die hier op deze cruise zaten. Zij waren moordenaars, gekken, niet bang om mensen om te leggen.

Amy~

Zo stil mogelijk probeert Edward naar binnen te sluipen, maar ik hoor hem. Hij mag dan wel slechthorend zijn maar dat betekend niet dat ik hem niet goed kan horen. 'Je bent naar Helen gegaan he?', vraag ik terwijl ik het antwoord al weet. 'Waarom kan je me niet gewoon vertrouwen?! Ik zei toch dat je haar met rust moest laten? Ze heeft al genoeg dingen aan d'r hoofd', zeg ik. 'Ja sorry ik..' 'Wat zei ze?', onderbreek ik hem. 'Ze zei dat ze later met me komt praten..', zegt hij voorzichtig. 'Dat bedoel ik, je had haar hier niet mee lastig moeten vallen. Laat mij later maar met haar praten', zeg ik. Helen en de anderen personeelsleden moeten zich richten op hoe we hier levend uit komen. Of hoe er zoveel mogelijk van ons kunnen overleven. Ik denk niet dat de kapitein en de kok de enige slachtoffers zijn die de moordenaars willen pakken. 'Misschien is het een grap van een paar jongeren, om je kamer overhoop te halen. Gewoon om ons bang te maken. Daar kicken ze op', probeer ik hem te kalmeren. 'Ik had net ook niet zo tegen je moeten uitvallen. Sorry', zeg ik. 'Ik had ook gewoon naar je moeten luisteren, je had gelijk', zegt hij. 'Word het nou een wedstrijdje wie er het meest fout zat?', zeg ik lachend 'Het is gebeurd we kunnen er niks meer aan doen. Zo heel ernstig is het nou ook weer niet'.

- Anouk Mooij

'Wij moeten ze pakken voordat ze ons pakken.' zegt Amy. Ergens vind ik dat ze gelijk heeft, op deze manier kan ik ook Carina beschermen. Maar aan de andere kant, als wij hen proberen te pakken zijn wij de volgende die vermoord worden. Maar toch, toch ben ik het met haar eens. 'Je hebt gelijk, ik zal je helpen. Op een voorwaarde...'

- James Mequari

ik ga op haar bed zitten. Ik breek. Ik laat een paar tranen lopen. Anouk komt naast me zitten. Ik ben best wel emotioneel ingesteld en begin harder te snikken.' Ik wil dit niet meer' Zeg ik snikkende tegen Anouk.' Ik wil niet meer alleen zijn, ik ben nooit alleen geweest tot deze cruise en dan al dit.' 'Ik ben er nog voor je' Zegt Anouk. Ik vraag aan haar of ik bij har op de kamer mag slapen totdat we weg van dit schip kunnen.

-Edward

Ineens begint Edward te huilen. Ik schrik er best van. Ik wist niet dat hij zo emotioneel is. Ik ben helemaal niet zo emotioneel beroemd zijn en elke avond optreden is niet niks. Het is heel hard werken. Door alle kritiek die ik over me heen heb gekregen ben ik een stuk harder geworden. Ik heb medelijden met hem. 'Ik wil dit niet meer', zegt hij snikkend 'Ik wil niet meer alleen zijn, ik ben nooit alleen geweest tot deze cruise en dan al dit'. 'Ik ben er voor je. Je bent nooit alleen want ik ben er', zeg ik en wrijf over zijn hand. 'Mag ik bij jou in je kamer blijven tot we weg van dit schip kunnen?', vraagt hij op een smekende toon. 'Natuurlijk mag dat', zeg ik.

- Anouk Mooij

Deze vakantie wordt steeds erger en erger! Eerst word de kapitein vermoord, dan worden de kamers overhoop gegooid en nu word de kok vermoord! Hoe moeten we dit nou overleven?
'Zijn er vrijwilligers?' schreeuwde Helen boven de paniekerige mensenmassa uit.
René en ik liepen naar haar toe om te kunnen helpen.
'We moeten de kok zo snel mogelijk opruimen en de mensen geruststellen ' vertelde Helen.
Iedereen was in shock en sommige begonnen te huilen of te schreeuwen.
‘Zijn er geen camera's hier op dit schip om te kunnen zien wie dit gedaan heeft?' vroeg ik aan Helen

~Dick Walcom

Ik kijk hem afwachtend aan. Wat voor voorwaarde? Het was vast niet iets al te moeilijks, iets waar ik aan kon voldoen. Terwijl ik op zijn antwoord wachtte, haalde ik mijn BlackBerry uit mijn zak en tikte op het icoontje van internet, die heel sloom opstartte.

Amy~
Eh, ja, wat voor voorwaarde? x3

De golven slagen tegen onstuimig tegen de boot, een schuim spat over de rand. Er was slecht weer op komst.
Met een blik op de oneindige zee leun ik tegen de relingen. Achter me hoor ik voetstappen en ik draai me om.
Het is dat ene hysterische meisje, Suzy, van enkele dagen geleden. Ze kijkt me aan en glimlacht, ik glimlach flauw terug. "Hoi" mompel ik opgelaten.

- Jeroen Right -