De een na laatste peuterfoto, daar doet Storm de wave o;

Echt heel schattig <33

Bedankt voor de reacties!

Ik ben zelf onwijs blij met Storm, ik vind het echt een scheetje!

Hoofdstuk 9 - Absurdisme.


Ik liep de trap af. Makkertje, Papa en Lana stonden in de gang. 'Hé paps! Wat doe jij hier?' 'Ik kwam even met deze jongeman hier praten.' Hij keek er boos bij. 'Ben je boos papa?' Makkertje staarde boos terug. Waarom zouden ze boos op elkaar zijn? Ik snap er niets van? Zou Makkertje soms iets gedaan hebben? Dat kan niet, dat is onmogelijk, Makkertje is perfect! 'Papa, rustig nou. Niet boos zijn.' Zei Lana sussend. Hij is dus boos.


Ik liep dichter naar ze toe, Lana en Makkertje wisselden blikken, vervolgens wisselde Lana weer blikken met papa. Wat was hier aan de hand? 'Verdorie papa! Wat is er aan de hand?' Vroeg ik ongerust. 'Aan de hand? Aan de hand? DIT is hier aan de hand.' en bij het woord dit wees hij met een priemend vingertje naar Makkertje. 'Makkertje, wat is er aan de hand? Hoezo is papa boos op jou?' Intussen begon mijn vader te trillen. 'Die jongen verpest alles!'


Ik liep naar Makkertje toe en omhelsde hem uitbundig. 'Zeg liefje, gaan jullie mij nog vertellen wat hier aan de hand is?' Gelijk voelde ik ogen op mij gericht. Iedereen keek mij aan. Was ik de enige die niet wist wat hier gaande was? Alles was toch normaal geweest, alles is toch normaal? Justin, zelfs Justin wist wat hier aan de hand was, want ik voelde zijn blik. Zijn blik van afkeuren, zijn overduidelijk laten merken dat iets niet goed zit.


Ik moest wat tegen hem zeggen. 'Justin!' Riep ik uiteindelijk maar. Maar hij had zich al omgedraaid, reageerde niet op wat ik riep. Ik keek verbaasd naar Lana, vervolgens naar papa en als laatste weer naar Makkertje. Geen van allen vond het raar dat hij reageerde, integendeel. Zij keken mij raar aan. 'Wat?!' Gilde ik zowat uit. Ze zeiden niets, maar staarden. 'Ah toe nou, dit is echt heel flauw! Waar is Storm?' Alle drie beleven ze nog stiller staan dan ze al stonden. 'Sto-' Mijn stem happerde. 'Is er iets met Storm?' Drie hoofden schudden van nee. Gelukkig.


Ik draaide me om naar mijn vader. Justin draaide zich ook om, ik besloot er geen aandacht aan te besteden. 'Pap, wat kwam je nou doe-oen?' Zeurde ik als een klein kind. 'Och, ik kwam gewoon... langs.' 'Gezellig!' Al het geheimzinnige gedoe was meteen verdwenen, hij kwam gewoon langs. Alles was nog goed, Makkertje, Lana, Storm, Justin, papa en ik. Gewoon net als altijd. 'Aha, jullie hebben een verassing of niet?' Ze keken me verbaasd aan. Nee dus.


Lana liep naar de woonkamer, en had ineens een zaklamp. Ineens zat ik op de vloer, en naast mij zat Justin. 'Er was eens...' Begon Lana. Dit was mijn lievelingsgedeelte, gezellig met zijn allen, spelletjes doen. Net als vroeger. Of eigenlijk nu. Alle mensen die belangrijk zijn, alle mensen van wie ik hou. Met uitzondering de rest van mijn familie, want je kan immers niet met zijn állen zijn, toch? 'Mama en Mees liepen samen door het duister. Een klein roodharige jongetje viel ze plotseling aan.' Haha, ze had het over Storm! De kleine lieverd!


Kijk, daar was ie dan. Met zijn rode haartjes, zijn prachtige bruine ogen, en zijn geweldige, spontane glimlach! Al vanaf het begin hield ik van hem. Hij was perfect, net als Makkertje. Twee perfecte wezens, samen dat het zo perfect was. Het was ongelofelijk om te zien, dat het bestáát! Als twee druppels water. Net als Mama en Lana, leken Makkertje en Storm ook vreselijk op elkaar. Zo vader zo zoon. Zeiden ze altijd.


Ik liep naar de keuken om een lekkere pannenkoek met spek te eten. Lennie zat op zijn paard in de keuken. Gekke Lennie. Lennie het konijn. Lennie het ijsje. Lennie is een idool. Hij is zowat nog bekender dan papa en mama! En zowat net zo bekend als heel onze familie. Hun kinderen. Mees, Flip, Lana, Ik en Justin. En natuurlijk de liefste Makkertje, en zijn zoon Storm. Zijn zoon. Mijn zoon. Onze zoon. Onze lieve zoon Storm.


Mijn armen vliegen omhoog. Mijn Storm? Zijn Storm? Er klopt iets niet. Er klopt iets heel erg niet. Wat doen papa en Justin hier eigenlijk? Zo vaak komen ze niet langs toch? En Makkertje. Makkertje wat... Huh? Waarom... Maar als... Dit klopt niet. Dit klopt heel erg niet. Hoe kan Makkertje hier zijn? Makkertje? Huh? Ik was hem toch vergeten, ik zou toch nooit meer, maar dan ook echt nooit meer aan hem denken? Laat staan dat hij hier is?


HIJ IS HIER? Wat doet hij hier! Rustig Lune, denk na. DENK NA! Als Makkertje hier is, dan is er wel degelijk wat gebeurd. Daarom is papa dus boos op hem. Daarom keken ze elkaar zo aan. Makkertje was natuurlijk weg geweest! Maar hoezo zijn ze dan zo boos dat hij terug is? Het is toch fijn dat hij er is. Met zijn allen, een gezin? Makkertje, Storm en ik? Lana vindt het toch ook leuk? Papa toch ook? Waarom is niet iedereen gewoon heel blij?


Iedereen moet toch blij zijn? Ik draai me om. Makkertje speelt met Storm. Dat mag niet. Hoezo speelt hij met Storm? Hij was er nooit, en nu is hij er plotseling. Ik wil dat hij weg gaat. Maar hij moet blijven! Hij móet blijven! En hij móet Storm met rust laten! Hij moet mij met rust laten! Hij moet ons met rust laten. Hij moet weg. Ga weg. Ga weg. Ga weg. Ga we-heg. Misschien moet ik het zeggen. 'Ga weg, Makkertje.'


Hij hoort me niet, hij kijkt alleen maar naar Storm. Mijn kind. Zijn kind. Was het zijn kind maar niet. Was het míjn kind maar niet. Waarom is Storm hier. Storm moet ook weg. Lana, Lana moet Storm wegbrengen. Ik wil ze niet zien. Ik moet ze zien. Ik moet bij ze blijven, maar ik wil ze weg. Waarom is het ineens zo ingewikkeld, waarom klopt hier niets van?


Zijn ogen. Nee niet zijn ogen, die van Storm, zijn ogen. Zijn ogen, zijn mijn ogen. Zijn bolle wangen. Zijn bolle wangen. Ze hebben dezelfde bolle wangen. Zijn lach, en zijn lach. Ze hebben dezelfde lach. Zijn haartjes, en zijn haren. Hun rode haren. Ze hebben dezelfde rode haren. Maar mijn ogen, mijn lippen, en zijn neus. Mijn huid, maar ook zijn huid. Storm's huid. Het is precies Makkertje, maar het is ook precies mij. Het is perfect. Té perfect.


Ik had moeten kunnen leven met deze perfectie. Maar ik heb gekozen, ik heb fout gekozen. Ik moet van ze houden. Ik moet onvoorwaardelijk van ze houden. Kon ik Makkertje maar zo makkelijk terugkrijgen. 'Lune.' Kon ik Storm maar zo makkelijk vergeven. 'Lune?' Vergeven dat hij mij doet denken aan hem? 'Lune!' Kon hij mij maar vergeven, vergeven hoe ik tegen hem doe. 'LUNE!' 'WAT?!' Schreeuw ik terug tegen de stem. De mooie kleuren vervagen. Kleuren worden echt. De realiteit. Ik besef, dat ik droom.


Langzaam schuif ik naar de rand van mijn bed. Ik heb gedroomd. Vreselijk gedroomd. 'LUNE! VERDOMME!' Ik kijk haar vragend aan. 'Je schreeuwde, in je slaap! Het was vreselijk om te horen.' Ik snap het nog steeds niet. 'Verdorie, Lune. Ik dacht dat er wat aan de hand was.' Ik zeg nog steeds niets. Ik droomde eerst fijn, en later niet meer. Had ik gepraat? 'Je schreeuwde tegen iemand dat die op moest letten.'


'Je schreeuwde, dat je die er in trapte. Dat alles fout ging. Oh Lune, ik schrok zo erg!' Zou mijn onderbewustzijn geweten hebben, dat tijdens de droom, het fout was. Dat het niet klopte dat Makkertje er was. Zou een onderbewustzijn dat kunnen weten, terwijl je droomt, al droom je ben je toch onder bewustzijn?


'Je liet me echt heel erg schrikken hoor!' Lana probeerde er een grapje van te maken. Wat dacht ze wel niet. Zo maar even mijn slaap storen. Wat gemeen. Wat laf van haar! Niet dat het nou zo een fijne droom was, maar misschien praat zij ook wel in haar slaap, dan had ik haar nooit wakker gemaakt. 'Doe nou even normaal Lana, er is niets aan de hand, oké?!' zei ik verontwaardigd. Ze keek me bezorgd aan.


'Ja, wat is er nou, kom op zeg. Doe nou even normaal, ik word niet goed van dat over-bezorgde gedoe van jou. Alsof er iets mis is met mij.' Ik kijk haar vol afgrijzen aan. Hoe durft ze. Het gaat gewoon goed met mij. Nou ja, niet alles. Maar daarover wil ik niet praten. Al waagt ze het ook maar daar over te beginnen. 'Het gaat niet goed met je, Lune.' Precies op het moment dat ik het dacht. Hoe durft ze. Hoe durft ze zich zo met mijn leven te bemoeien, we zijn dan wel een tweeling, maar op dit moment heb ik er schoon genoeg van.


'Ga toch lekker weg Lana.' Snauwde ik haar toe. Zo, die zat. Plotseling keek ze me boos aan. 'LUNE! Ik word echt helemaal gek van jou! Ik doe alles hier verdorie in huis. Ik zorg voor jou kind, ik zorg voor jou, ik zorg voor het geld. Ik lijk wel een full-time verzorger! En dat ben ik niet. Dat ben-ik-niet.' 'Ach, ga nou niet zielig lopen doen. Ik heb jou nooit gevraagd of je voor mij wou zorgen, ik heb nooit gevraagd of je voor hem wou zorgen. Heb ik jou überhaupt wel ergens om gevraagd?'


Ze keek me ongelovig aan. Zei ik nou net iets raars? Nee. Want het is zo. Ik heb haar nóóit wat gevraagd. 'Kom op zeg. Doe nou niet zo stom. Als ik niet voor hem, of voor jou had gezorgd, dan was alles nog slechter geweest, dan had je elke dag pizza besteld. Al was ik er überhaupt niet geweest, hoe had je hem dan kunnen laten leven, als je jezelf nota bene kan verzorgen. Dit is echt heel flauw van je, weet je dat?' Nou beweert ze dus dat ik niet voor mezelf kan zorgen?


'Je doet echt, vreselijk irritant Lana. Als mijn tweeling zus had ik wel meer van jou verwacht. Het verbaasd me dat je mam en pap nog niet heb ingeschakeld. Ja, dat verbaasd me nog het meeste.' 'Waarom zou ik mama en papa onnodig ongerust maken?' 'Dus dan gaat het toch goed met mij? Anders zou je ze ONNODIG ongerust maken, zoals je zelf net zij.' 'Je weet best wat ik bedoel!' 'Nee, dat weet ik niet. Dat mag jij me haarfijn uitleggen!' 'Omdat, als ik mam en pap inlicht, dan worden ze alleen maar meer bezorgder. Denk je niet dat ze zich zorgen maken om jou?'


'Nee dat denk ik inderdaad niet!' Ik was nu zo boos, dat alles wat ze zei als onmogelijk in mijn oren klonk. 'IK MAAK ME OOK ZORGEN LUNE! DIT KAN ZO NIET LANGER! HOE KUN JE NOU LEVEN MET JEZELF, ALS JE ZO DOET?' Ze hijgde erbij. 'Ik leef toch nog, of niet soms.' 'Gelukkig wel ja!' 'Nóg wel.' Ze keek me angstig aan. Had ik mijn zus nou zojuist bang gemaakt met de woorden: nog wel? 'Lune, dit meen je toch niet? Je bent toch niet aan drugs? Gebruik je pillen, zeg dat het niet zo is. Zeg het!'


'WAT IS DIT NOU WEER VOOR IETS ACHTERLIJKS? Oke, ik ben dan misschien niet op mijn beste moment in het leven, maar dan ben ik niet gelijk aan de drugs, kom op zeg!' Ze weet niet wat ze moet zeggen, ik zie het aan haar geschrokken uitdrukking, haar onmogelijk diepe ogen. 'Lune...' 'Lana, ik ben hier klaar mee, ga alsjeblieft weg. Laat me met rust, oké? Ik heb niet om jou hulp gevraagd!'


Ik zag tranen in haar ooghoeken staan. Bah, moest ze nou weer gaan huilen. Het slachtoffer uithangen. 'Meen je het? Meende je wat je net zei? Moet ik echt weg?' Ik zuchtte. 'Het zou beter zijn van wel...' Ze haalde haar neus op. Keek me verdrietig aan. 'Dus hier houd onze zussen relatie op? Na een ruzie? En wie zorgt er voor Storm? Kan je dat zelf dan?' Op dat moment hoorde we de deur open gaan.


Een klein roodharig jongetje, het mooiste jongetje wat ik ken, kwam de kamer inlopen. Storm. Hij keek verdrietig. 'Mama's boos?' Zei hij met een verdrietige stem. Mama's. Lana zorgde voor hem, Lana had zijn moeder moeten zijn, maar hij zag mij, net zo veel als Lana, ook als zijn moeder. Lana wist niet wat ze moest zeggen, ik wou dat ik kon zeggen wat ik wou zeggen. Dat ik van hem hou. Maar ik krijg het niet over mijn lippen. Zijn woorden hameren in mijn hoofd. Mama's boos? Mama's boos? Nee, mama's zijn niet boos op jou, mama's zijn boos op elkaar, maar wij houden van jou.


Het wordt me te veel. Ik moet weg, ik wil niet van hem houden.
_________________


Oke, na lange tijd weer een up. Komt omdat ik in het weekend gewoon meer tijd heb. Ik hoop dat jullie het een goede up vinden. Ik wil elk weekend gaan uppen, en door de weeks. Dat betekend, twee up's per week. Ik hoop dat me dat ook gaat lukken.

Reacties, tips, commentaar? GRAAG!

Leuk dagboek!

Maar je moet updaten wanneer jij wilt, het moet leuk blijven natuurlijk! Je moet je niet verplicht voelen om het te doen!

Ik vind het echt heel zielig voor Lune, voor Lana omdat Lune haar zo slecht behandeld en natuurlijk ook voor Storm. Was aan het begin wel erg verwarrend maar dat maakt dit juist een mooie up

Ik vind dit echt één van de mooiste ups Dave

Wel heel zielig voor die hele familie ;( En die foto's dat ze droomt zijn echt super gedaan!

Bedankt voor de reacties! Ik vind dit dagboek echt heel leuk om te doen, en daarom wil ik ook vaker updaten want ik heb echt een hele leuke verhaallijn, en dit is het begin ervan. Alleen is het probleem dat ik ook aan school moet werken en dat vind ik zelf heel jammer maar dat is logisch.

Dit vind ik echt één van je beste ups Dave.

Super!

Supergoed geschreven! En mooie foto's en de droom is ook zo gaaf gedaan! Ben benieuwd..

een nieuwe up?

k krijg telkens foutcode 12, dan kan ik dus niet opslaan, waarschijnlijk moet ik weer opnieuw installeren.

Hoofdstuk 10 - Vergeven.


Na onze ruzie van vanochtend negeerde Lana me volkomen. Ze had gelijk. Natúúrlijk had ze gelijk. Ik liep langzaam Storm's kamertje binnen. Nieuwsgierig kwam hij naar mij toegelopen. Ik kwam hier eigenlijk nooit. Hij zei niets, maar ik kreeg het gevoel dat hij wist waar ik voor kwam. Voor hém. Zijn moeder kwam voor hem. Ik ben zijn moeder. Ik slikte, en met een enorme brok in mijn keel glimlachte ik voorzichtig naar hem.


Langzaam stak hij zijn armpje naar me uit. Ik bukte, en nu keken we elkaar aan vanaf gelijke hoogte. Voorzichtig pakte ik hem onder zijn okseltje. Hij keek me met trouwe bruine ogen aan. Mijn ogen. Weer moest ik slikken. Verdorie, dit is echt moeilijk. Die rode haren... Niet aan denken. ongemakkelijk hing hij half in de lucht, in mijn handen. Ik hield hem van me af, maar hij stak nu beide armpjes naar mijn gezicht uit.


Langzaam trok ik hem dichter naar me toe. Zijn kleine handjes waren nog steeds uitgestoken en ik liet hem voorzichtig mijn gezicht aanraken. "Mama." Zei hij plots. Ik schrok zo erg, dat ik hem gauw weer van me afduwde. Hij keek sip. "Sorry." Zei hij toen. Ik moest moeite doen om niet mijn emoties te laten overlopen. Ik slikte een paar keer, toen schudde ik mijn hoofd. "Nee, het spijt mij. Sorry." Zei ik tegen de nieuwsgierig Storm.


Hij lachte liefjes naar me. Zijn lach was onweerstaanbaar. Ik kreeg er kriebels in mijn buik van. Ik kneep mijn ogen dicht. Niet aan denken. Dit is Storm. Mijn zoon. Iemand anders. Ik ademde diep in, opende mijn ogen. Zijn nieuwsgierige blik, en zijn zachte lachje was onweerstaanbaar. Zijn rode krullen zijn zo mooi. Mees' krullen. Ik drukte hem tegen mijn lichaam aan. Hoe kan ik dit kind zo lang in de steek hebben gelaten. Dit geweldige, prachtige kind.


Ik voel een kusje in mijn nek. Ik druk mijn neus in zijn haren. Lana wast zijn haren met mijn shampoo... Een vertrouwde geur, de geur die zo bekend is. Ik sluit mijn ogen, geniet van het moment, waar ik sinds zijn geboorte nog nooit van genoten heb. Ik voel een zacht druppeltje in mijn nek vallen. Hij is zo slim. Ik had dit nooit later kunnen doen, anders had hij het me misschien nooit vergeven. Welke moeder zorgt zo slecht voor zijn kind in zijn eerste jaren? Ik dus. Zonder dat ik het wil loopt er ook een traan over mijn wang.


Met Storm op mijn heup, zijn handjes op mijn schouder rustend, loop ik naar beneden. Ik had gedacht dat het moeilijker zou zijn om hem onder ogen te zien, maar juist dankzij hem wordt het makkelijker. Ik loop de woonkamer in. Storm streelt zachtjes mijn haar, en weer krijg ik die kriebels. Alsof ik verliefd ben, maar dan anders. Samen kijken we naar Lana, die rustig op haar laptopje zit te tikken. Het regelmatige getik van een toetsenbord. Het getik wat ik lang niet gehoord heb.


Plotseling besef ik dat Lana niet meer geschreven heeft sinds Storm's geboorte. Eigenlijk sinds mijn tweede depressie. Tenminste, ik heb nooit gemerkt dat ze geschreven zou hebben. Zou ze weten- "Lune." Ik schrok van haar stem. Vlug veegde ik de tranen die nog op mijn gezicht lagen weg. Dan draait ze zich om. Ze lacht. Ik kijk haar onzeker aan en zet Storm op de grond neer. Dan staat ze op, en ze loopt naar me toe.


Dan komen alle emoties weer naar boven. Lana, ik heb haar zo gemist, terwijl ze er altijd voor me is. Ik sla mijn armen om haar heen. Tranen van geluk lopen over mijn wangen. "Het spijt me zo." Fluister ik in haar oor. Ze probeert wat te zeggen, maar volgens mij heeft weet ze niet wat. "Echt." Zeg ik er nog achteraan. Ze giechelt zachtjes, en ik giechel mee. "Je bent echt een sukkel." Zegt ze dan. "Dacht je echt dat ik zo tegen je zou doen, alleen omdat ik voor je kind moet zorgen."


Verbaasd kijk ik haar aan, dan begint ze te lachen. "Ach, ik wist wel dat je spijt van je gedrag zou krijgen, en daar moest ik gewoon een begin aan maken." "Maar..." Probeerde ik tegen haar in te brengen. "Het geeft niet, echt. Ik ben het van je gewend, maar beloof me wel, dat dit de laatste keer was." Dan moet ik lachen. "Stom kind! Ik ben zo gemeen geweest en dan vergeef je het me?" Zeg ik lachend. Heel ontoepasselijk om dit moment, maar het voelt zo fijn. "Jaja, ik ben gewoon blij dat ik mijn zusje terug heb!"


Plotseling hoor ik een bekend lachje.. Lana draait zich om, en samen staren we naar het kleine jongetje. Hij speelt samen met Bella, een van de drie puppy's, op de vloer, en lacht. Storm heeft de grootste pret, maar het enige wat ik hoor is zijn vrolijke lach, die intensie, de vrolijkheid. Zou hij blij zijn, omdat ik ook weer blijer ben. Zou mijn humeur invloed hebben op zijn humeur? Lana pakt mijn hand en knijpt erin. Ze fluistert: "Kijk, hij is vrolijk als jij vrolijk bent."


Dan horen we een hoog kefje, een kort gilletje, en een bonk.


Even ben ik bang, maar dan zie ik dat Storm weer overeind gaat zitten. Boos kijkt hij de pup aan, en de pup kijkt hem schuldig aan. Dan begint hij keihard te lachen. Vrolijke lange uithalen, en de pup begint vrolijk om hem heen te rennen, en hij probeert Storm nog een paar keer om te gooien, maar dat lukt hem niet. Lachend grijpt Storm naar de Pup, maar hij krijgt hem niet te pakken.


"Lune, je moet je spullen gaan pakken." Ik kijk haar vragend aan. "We gaan weg hier, de rekeningen waren al maanden te hoog, en eind deze maand moeten we weg. Ik heb al een mooi appartement gevonden, maar ik wou je er niet mee lastig vallen. Hopelijk vind je het niet erg." Ik trek haar lachend mee naar boven. "Natuurlijk niet, dan kan ik eindelijk weer wat ontwerpen!"
_________________


Een vrolijke up, sorry voor het lange niet uppen, wegens foutcode twaalf, school, ouders, en een muis en toetsenbord die ingenomen zijn, kon ik gewoon niet uppen. Ik hoop dat jullie wel blijven volgen, want ik ga dit dagboek nog lang niet stoppen! Hierna komen nog 5 hoofdstukken, omdat ik elke generatie 5 hoofdstukken wil. Aangezien Storm nog zo jong is gaat alles nu veel sneller en begint generatie 3 met Storm als hij nog tiener is. Dus dan krijgen we ook het leven van een tienerbrein te zien!

Reacties?

Leuke up! Storm is de meest schattige baby I've ever seen ;o

Super!

Vet!

Whiee, super leuk & lief. <3

Bedankt voor de reactie, ik hoop dat ik snel weer kan simsen!

Leuke up
En storm is idd heel schattig

Awwh, Storm is echt lief.