H1:
'Maar? Je ziet er helemaal niet ziek uit, je kunt nog paardrijden, je kunt alles nog! Het kan toch ook gewoon een fout van het ziekenhuis zijn?' Wanhopig klemde ik me vast aan dat kleine beetje hoop, dat het gewoon een fout zou zijn van het ziekenhuis.
'Lieverd, het spijt me maar het is nu eenmaal zo. Het ziekenhuis maakt echt niet zulke fouten, het spijt me. ' Mijn moeder klonk vastberaden.
'Voor alles is een eerste keer! Het kan toch? Je hebt nooit ergens last van gehad, hoe kan het dan dat je zo ziek bent?!'
Mijn moeder en ik waren op een ritje door Apaloosa Plains. Even er tussenuit om het nieuws te verwerken.
'Rixt, je hebt de dokter toch gehoord, het kan heel onverwachts optreden en je voelt het in het begin niet eens! Het is zo en daar zul je je bij neer moeten leggen. '
'Hoe kun je er zo luchtig over doen! Je gaat misschien wel dood! '
'Rixt! Ik wil het er niet over hebben, Alsjeblieft!'
Ik voelde de tranen prikken maar ik hield me in. Ik zag echt wel dat mijn moeder het moeilijk had.
'Nou ja zeg, Kom op! Wedstrijdje wie het eerste thuis is!'
Voor ik besefte wat ze had gezegd, galoppeerde mijn moeder al weg. Ongeacht het moment moest ik lachen en spoorde Nora aan om erachteraan te gaan.
s'avonds zat ik op de bank, terwijl mijn moeder aan het koken was. Mijn vader keek naar haar, hij had het er nog moeilijker mee dan ik. Ik staarde naar het beeld maar zag niet echt wat er voor was. Ik was met mijn gedachten ergens anders, bij mijn moeder. Ze zou nooit laten zien dat ze het er moeilijk mee had, daar was ze te trots voor.
'Eten!'
vijf minuten later zaten we aan tafel, er heerste een gespannen stilte. Niemand was er bij met zijn hoofd.
'Lekker' Zei mijn moeder in de hoop de stilte te verbreken maar het hielp niet.
'Ach kom op zeg! Ik ben nog niet dood!' Ze probeerde grappig te klinken maar die opmerking was bij mij de druppel.
Kwaad sprong ik op,
'Hoe kun je dat nou zeggen mam! Je gaat dan misschien wel dood, maar dat betekent nog niet dat je daar zo over hoeft te praten! Alsjeblieft zeg!'
Ik zag dat mijn moeder wel was geschrokken van mijn plotselinge uitbarsting, geschokt keek ze me aan.
Zonder de tijd te nemen om mijn excuses aan te bieden rende ik weg. Ik rende naar mijn kamer. Mijn ouders verbaasd achterlatend. Tranen stroomden over mijn wangen, ik liet ze de vrije loop. Ik had een gevoelige snaar geraakt maar het deed me niks, helemaal niks.
Met mijn kleren nog aan kroop ik op bed. Huilend sloot ik mijn ogen en viel in slaap. Ik droomde dat alles van vandaag een droom was geweest en dat ik morgen wakker zou worden zonder dat mijn moeder ziek was, zonder mijn woede uitbarsting. Ik droomde dat alles weer 'normaal' was. En ik hoopte dat het ook echt zo zou zijn.
Hope you like!
