Hoofdstuk 8 - Kleine jongen.
Ik hield hem in mijn handen, mijn Storm. Mijn zoon. Mijn bruine ogen. Zijn rode haren. Zijn volle lippen. Zijn brede neus. Zijn bolle wangen. Zijn bruine huid. Hij lijkt sprekend op hem. Het is dan wel mijn zoon, maar het enige wat hij van mij heeft, zijn zijn ogen. Zijn gezicht, alles aan Storm doet me denken aan hem. Zijn vrolijke gezichtje. De mooie bruine ogen die mij aankijken. Ik voel de tranen in mijn ooghoeken, en een brok in mijn keel.
Vanuit Lana.
Ik kom Storm zijn kamertje binnen. Vlak na zijn geboorte heeft Lune al het roze uit zijn kamer gehaald. Toen ik die dag thuis kwam hoorde ik gehuil. Lune suste hem niet, maar was zijn kamer aan het verven. Ze had hem in bed gelegd. Ik rende naar boven en gaf hem gelijk wat melk. Lune keek me niet aan, maar toen ze klaar was met zijn kamer wist ik dat ze het moeilijk had. Hij lijkt ook sprekend op hem. En nu, nu zit hij lief met zijn pop te spelen, de pop die ik hem gegeven heb. Net ze een pop die wij ook hadden.
Ik kijk hem aan, ik kijk hoe mijn neefje speelt. Storm. Kleine brutale Storm. Hij hoeft je maar een keer lief aan te kijken, en je bent verkocht. Bij iedereen werkt zijn geweldige lachje. Behalve bij Lune, ze wordt er depressief van. Het gaat niet goed met haar. Daarom heb ik besloten dat ik voor Storm zal zorgen, net zo lang totdat Lune zich weer beter voelt. Ik wil haar helpen, ik wil met haar praten maar ze wil het zelf niet. Ik wil haar niet nog een keer in depressie laten, maar niets helpt. Dan kijkt hij mij aan, en lacht zijn stralende lachje.
'Pinda.' Zegt hij dan vrolijk. Hij heeft zijn knuffel al een naam gegeven. 'Lieve Pinda.' Hij slaat zijn armen om de pop en knuffelt hem. Lune wil zelf niet geholpen worden door mij, ik heb het vaak gevraagd. Dan schreeuwde ze woedend tegen me dat ik haar met rust moest laten. Ik vergeef haar dat wel, en het enige wat ik nu voor haar kan doen, is voor Storm zorgen. Zorgen dat Storm een goede jeugd heeft. Maar ik kan nooit zijn moeder zíjn. Hij lijkt totaal niet op mij, dus ooit zal Lune het weer over moeten nemen.
'Leg je pop maar even weg, Storm.' Hij kijkt me met grote ogen aan, en ik glimlach terug. 'Je moet vast een poepje doen, of niet?' Dan giechelt hij, en praat me na: 'Poepje.' Ik til hem op, en zet hem op het potje. Hij doet zo zijn best, ik vraag me af of hij wel door heeft wie zijn moeder echt is. Kon ik maar in het hoofd van een peuter kijken. Kon ik überhaupt maar in iemands hoofd kijken, dan zou alles zo veel makkelijker en simpeler zijn.
Met Storm op mijn arm liep ik de trap af, een koele bries waaide door het huis. Eindelijk is het weer zomer, korte broeken en wijde truitjes. Heerlijk. Storm plukt wat aan mijn haar. Mijn haar is een flink stuk gegroeid, en daar ben ik trots op. Toen ik een peuter was had ik best lang haar, dat kan ik me wel herinneren, en onze ouders zorgden altijd goed voor ons. Papa en Mama hebben Storm een paar keer gezien, maar ook dit keer weten ze niets van Lune's depressie. En ik zou ze er niet mee willen opzadelen ook.
Ik loop de woonkamer in, en ik zie Lune in de ligstoel liggen. Ik zucht, ze slaapt. Of het lijkt of ze slaapt. Ze voert niks uit, en ze is niet eens met tekenen of huizen bezig. Vroeger, al was ze ergens mee bezig, was ze altijd heel actief daarmee. Net als met haar scheikundetafel. Ik snap niet hoe ze al die dingen heeft uitgevogeld, maar dat laat ze ook weer achterwege. Ik zie haar ogen trillen. Storm en ik staren haar ademloos aan. Allebei willen we niet dat ze weer gaat huilen. Net als de andere keren dat ze Storm ziet. En dat is... vaak.
'Mama verdrietig?' 'Ja, mama is verdrietig.' 'Mama verdrietig om mij?' Dit keer weet ik niets te zeggen. Ja, ze is verdrietig, maar het komt niet door Storm. Hoewel... ze wordt wel verdrietig als ze hem ziet. 'Nee. Mama is niet verdrietig om jou.' Ik haat die gozer. Ik haat die gozer om wat hij Lune heeft aangedaan. Omdat hij haar achterliet, met een kind notabene!
Ik zet Storm op de grond. Hij kijkt me vragend aan. Ik wou gaan oefenen met lopen met hem... Ik zucht. Ik besluit om voor Storm op de grond in kleermakerszit te gaan zitten. Hij kijkt me nog steeds aan. 'We gaan oefenen met lopen. Vind je dat goed?' Hij kijkt me aan en slaat een handje voor zijn mond. Hij giechelt. 'Ja hoor.' Ik sta op, en pak zijn handjes beet. Waarom leer ik mijn neefje lopen. Waarom doet Lune dat zelf niet? Ik begin langzaam boos te worden. Dit is oneerlijk tegenover Storm. 'Zo, nu sta je. dan mag je straks proberen om naar mij toe te lopen.'
Ik loop naar achter. Het is eigenlijk veel ste gek ook. Straks gaat hij naar school, dan heeft hij oudergesprekken, en wie moet er dan gaan? Lune kan geen jaren in depressie blijven. Zij werkt niet meer, ik ben de enige die nog wat doet om geld binnen te krijgen. Ik schrijf, maar veel minder omdat ik nu voor Storm zorg. Ik moet praten maar ze wilt niet praten. Er moeten dingen veranderen, en al gebeurd dat niet, dan ga ik dingen veranderen. 'Storm, kom maar bij
mama.'
_________________
Korte update, ik heb voor de naam Storm gekozen omdat ik deze het beste bij het kind vond passen.
Ik hoop dat jullie het leuk vinden, en ik wil nog steeds heel graag tips om dit dagboek beter te maken!
Nu er eindelijk een kind is, beloofd het heel interessant te worden!
Laatst gewijzigd door Dave. op zo 29 jan 2012, 15:08, 2 keer totaal gewijzigd.
