Heey.
Ik ga met een nieuw dagboek beginnen!




Proloog
Nog steeds kon ik het niet geloven. Het was ook zo oneerlijk! Ik voelde alles tegelijk verdriet ,boosheid maar ik voelde ook de vrijheid voor mij liggen. Misschien was dit wel de grote kans! De kans om verder te gaan met mijn leven. Ze hadden mij dan wel in de steek gelaten maar wat kon ik nog van mijn familie herinneren? Helemaal niets dus! zuchtend stond ik op en keek om mij heen. Al twee weken zag ik alleen maar bomen om mij heen.

Hoofdstuk 1
hoofdstuk 2
hoofdstuk 3
I waiting for you.

leuke proloog!

De proloog maakt me nieuwsgierig, ben benieuwd naar meer!
Al denk ik dat de titel niet in caps hoeft :')

Hier komt de eerste update! Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Hoofdstuk 1
In gedachten verzonken ging ik na wat er allemaal gebeurd was de afgelopen twee weken. Het waren koude, en verwarrende dagen geweest. Ik voelde een rilling door mijn lijf gaan. Eigenlijk had ik mij zelf belooft om alleen maar vooruit te kijken, niet stil te gaan staan bij de dagen van gisteren of van vorige week. Voor iemand die al veel heeft mee gemaakt waren die dagen misschien niet zo erg geweest. Misschien zelfs heel gewoontjes, maar voor mij waren het dagen die ik nooit zal vergeten!

Ik staarde naar het huis voor mij. Al een paar dagen was ik er naar aan het staren maar zoals gewoonlijk hielp het niet. Toen ik dit huisje gevonden had had ik verwacht dat het leeg zou zijn. Het zag er oud en onbewoonbaar uit. Ik was echt opgelucht toen ik het huisje had gevonden. Heel even had ik gedacht dat ik niet meer buiten hoefde te slapen. Maar toch had ik mij voor de zekerheid tussen de bomen verstopt. Ik wilde net de sprong wagen...



Toen ik opeens geschreeuw hoorde. Ik schok mij rot! Omdat mijn instinct zei rennen wou ik dat ook bijna gaan doen, maar iets hield mij tegen. Voorzichtig en met ingehouden adem draaide ik mij om naar de schreeuwende stemmen. ´Ik h-had het j-je gezegt! W-waarom luister j-je nou nooit naar m-mij? Het i-is ook zo lo-ogies!' de stem was heel ruw en het bibberende aan alle kanten, maar de stem die terug scheeuwde was bang maar had ook een vleugje woede in zich.



'Ik luister altijd naar u! Maar u luister nooit naar mij. Ik moest wel gaan!' Ik hoorde de wanhoop in de stem. Ik had bijna medelijden met hem gekregen. 'N-natuurlijk had j-je een k-keus Tom.' De bibberende stem leek wat te kalmeren maar nog steeds had het woedende klanken. 'D-de volgende k-keer blijf j-je thuis!'



De klap die daar opvolgde was oorverdovend. Het laatste wat ik hoorde was een soort gegrom en een deur die hard dicht geklapt werd. Ik moest toch wat doen? Ik was zonder het te weten dichter naar de schreeuwende mensen toe gelopen, maar ze hadden mij niet gezien. De jongen was alleen achter gebleven. Ik ademde diep in en wist dat ik mij er niet mee moest bemoeien, maar ik kon die jongen daar toch niet laten staan? voorzichtig deed ik nog een paar stappen naar voren.



Ik voelde het gekraak van de bladeren onder mij voeten. Ik bleef als versteend staan en keek voorzichtig naar de jongen die mij nu met grote ogen aan stond te staren. Ik glimlachte verlegen en ik wist dat ik nu niet zomaar weg kon rennen. Toch keek ik snel om mij heen om te kijken of er een uit weg was. Verschrikt kwam de gedachten boven dat ik nergens heen kon. Ik kon wel weg rennen maar waar heen? De moed zonk mij in de schoenen maar toch liep ik naar de jongen toe. 'Gaat het wel met je?' De jongen keek mij aan alsof ik gestoord was. Ik moest snel wat verzinnen. 'I-ik woon hier in de buurt e-en ik hoorde geschreeuw en..' Ik kon mijn zin niet eens afmaken. Beschamend keek ik naar beneden, Ik kon ook zo slecht liegen.



'Het kan mij niet schelen waar jij vandaan komt!' Geschrokken keek ik naar de jongen. Zijn gezicht stond boos en hij leek wel in paniek. Voorzichtig deed ik een paar stappen naar achteren. 'S-sorry ik maakte mij alleen m-maar zorgen om je.' Ik haalde diep adem. 'Hij heeft je geslagen.' Hij gooide zijn armen in de lucht en ik verwachte de klap die niet kwam. 'GA WEG! Het gaat je helemaal niets aan!' Ik viel bijna naar achteren in de haast om weg te komen. Mijn benen gingen te langzaam ik wilde sneller rennen. Ik wilde weg van deze plek. Ook al wist ik dat ik geen huis had. Ik wilde opeens maar al te graag buiten slapen.



Word vervolgd...

Hoofdstuk 2
De oorverdovende klap die de oude man had gegeven aan die jongen, hoorde ik nog steeds in mijn hoofd rond spoken. Elke keer als ik er aan terug dacht kreeg ik kippenvel en voelde in de rillingen over mijn lichaam lopen. Het duurde een hele tijd voor ik had durven lopen, het ritme dat ik nu had was nog steeds niet soepel maar ik hield dit wel langer vol.



Ik was moe en uitgeput en ik moest even blijven staan om weer bij zinnen te komen. Al mijn spieren waren nog steeds aangespannen. En de angst stroomde door mijn hele lichaam. Niet alleen de angst voor die klap - de rillingen gierden door mijn lijf - maar ook door dat ik niet wist waar ik nu heen moest. Het leek bijna onmogelijk dat de wereld niet alleen maar uit bomen bestond. Ik keek naar de weg naast mij die ik nu eigenlijk onbewust al een tijdje aan het volgen was, want als er een weg is moest hier ergens ook een huis zijn toch?



Het verbaasde mij dat het nog middag was toen ik eindelijk het dorp had gevonden. Voor mijn gevoel was ik al dagen aan het lopen, maar waarschijnlijk waren het nog niet eens een paar uur geweest. Versuft liep ik de berg af en zocht een plek waar ik misschien de nacht door zou kunnen komen. Want vroeg of laat zou het toch wel donker worden.

Opeens begonnen mijn benen te rennen. Ja echt heel raar maar ze brachten mij ergens naar toe! Ik keek voor mij uit en zag waar mijn lijf mij heen zou brengen. Het eerste wat ik rook was stank. Geeen stank die wel mee viel maar het was echt niet om aan te ruiken! Met een zuur gezicht ging ik weer langzamer lopen en liet mij door de geur lijden.



Ik kwam op een soort van vuilnisbelt terecht. Opgelucht liep ik het erf op. Op de één of ander manier was de stank hier een stuk minder. De vuilnisbelt bestond uit bergen afval. Ik keek om mij heen en het eerste wat ik zag was een in de kreuk gereden auto. Het was jammer dat ik geen auto kon rijden. Ik liet mij op mijn knieen vallen voor een grote berg afval, misschien kon ik wel wat vinden dat van pas zou komen.



Ik hield een lap dik stof omhoog wat een slaapzak bleek te zijn. te vrede legde ik het voorwerp - het was eigenlijk meer vuilnis maar beter dan helemaal niets - naast mij neer. Ik wilde net weer verder gaan toen ik een gegrom hoorde. De angst kwam meteen weer terug van uit mijn tenen. Door de schrik viel ik achter over en stootte mijn hoofd hard tergen de grond. Het gegrom ging over in geblaf. Voorzichtig ging ik overeind zitten, de duizeligheid kwam meteen naar boven. Ook dat nog. Zuchtend stond ik op en heel voorzichtig keek ik om de grote berg afval heen.



Ik had verwacht een heel woest dier te zien die helemaal zwart zou zijn door al het afval hier. Alles dan mijn verwachtingen zag ik nu voor mij. Het was een witte hond, echt helemaal wit! Zo wit als sneeuw. Het dier zag er niet agressief uit maar toch nam ik het zekeren voor het onzekere. Ik wilde een omweg nemen, om de berg heen lopen maar om alle afval bergen heen zat een groot hek. De angst die eigenlijk nooit weg was geweest laaide weer op. Wat moest ik nu doen? Ik was gevangen genomen door een hond!

Versuft ging ik op de grond zitten en hield mijn benen bij elkaar door mijn armen er omheen te slaan.
Mijn ogen begonnen dicht te vallen en voor ik mij kon beseffen dat het heel onverstandig was om met een hond in de buurt in slaap te vallen was ik al weg.

Benieuwd hoe het verder gaat? klik hier!

Wat vinden jullie er tot nu toe van?:)

hebben jullie nog tips, complimenten? Ik hoor het graag!

Ik vind het erg goed geschreven, en ik ben benieuwd naar meer.. Ik heb maar een tip, en dat is soms komma's gebruiken, maar dat is alles wat me stoort

leuk geschreven

Leuk! Er staat alleen dat ze door de oude man geslagen is, bij hoofdstuk twee aan het begin, maar ze is door de jongere man geslagen toch? Verder vind ik het heel leuk, en wil ik wel meer weten!

bedankt!

Ik zal de volgende keer letten op meer komma's!
en davevanleeuwen' het meisje zelf is niet geslagen maar die jongen door de oudere man. (heb het verbeterd in hoofdstuk 2)

Hoofdstuk 3

Toen mijn ogen dicht waren gevallen viel ik meteen in een diep gat, het gat werd steeds dieper en dieper. Ken je dat gevoel, dat je niet eens meer kan schreeuwen, ook al voel je de angst overal in je lichaam zitten?

Het felle licht overviel mij meteen. Ik knipperde met mijn ogen, toen mijn ogen gewend waren wist ik meteen waar ik was. Het huisje scheen vel in het zonlicht. Mijn voeten begonnen dichter naar het huisje toe te lopen. Ik probeerde ze uit alle macht te laten stoppen, want ik wilde kosten wat het kost niet naar huisje toe. Het geschreeuw kwam weer op mij af, ik wilde weg rennen! Het maakt niet uit waar heen, maar mijn voeten luisterde niet. Opeens stond ik voor de veranda, mijn vingers gleden over het beschimmelde hout.
Ik stapte het trapje op, ik was te zwak om mij om te draaien. Het geschreeuw kwam duidelijk uit het huisje vandaan..



Ik wist dat de klap zou komen maar toen hij kwam schok ik toch. Ik stapte verschikt naar achteren, wetend dat ik nu zou vallen. Want achter mij stond geen hek maar voor dat ik de grond raakte werd alles anders, het huis dat er net nog gestaan had vervaagde en werd vervangen door een groot weiland zo groen als het groenste gras. Ook het weiland had een witte gloed en mijn ogen moesten er weer aan wennen. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Opeens was ik niet alleen meer. Ik hoorde hoefgetrappel dat steeds dichter bij kwam en opeens stond ze daar. Het mooiste paard dat ik ooit gezien had!



Er stonden nog meer paarden om haar heen maar die zag ik nauwelijks. Voorzichtig deed ik een stap naar voren en nog één. Maar bij iedere stap die ik nam en hoe dichter ik bij dit schepsel in de buurt kwam, vervaagde ze. De angst die helemaal verdwenen was nam weer toe. 'Ga niet weg! Blijf bij mij, nu voel ik mij veilig!' Ik nam een grote stap en toen was ze verdwenen..



Ik schok wakker, meteen stond ik op mijn benen en deden al mijn spieren pijn. Verward schudde ik mijn hoofd, ik wist even niet meer waar ik was tot ik de stank rook waar ik vanmiddag op af was gelopen. Meteen werd het plaatje weer compleet en wist ik weer waarom ik hier in slaap was gevallen. Ik wou mij net omdraaien toen ik geblaf achter mij hoorde.




De grote witte hond keek mij onzeker aan. Ik wist echt niet wat ik van hem moest verwachten. Voorzichtig deed ik een stap naar achteren. De hond kwam juist dichter bij en begon aan mij te snuffelen. Meteen was de angst er weer en moest ik aan het mooie dier denken die ik in mijn droom had gezien. De angst werd meteen minder en ik kon al wat gemakkelijker ademhalen. 'Ik doe je niets, echt niet!' Ik deed nog een stap achter uit. 'Rustig maar.. Het is al goed.' Zenuwachtig keek ik om mij heen, dat stomme hek ook, ik kon nergens heen! Ik keek naar de hond en zag achter hem een uitgang. Misschien als ik hem kon afleiden kon er voorbij glippen. Ik wilde net een tak pakken toen hij opeens voor mij ging zitten en begon te kwispelen. Door de zenuwen begon ik te grinniken. 'Zo ben je braaf! Rustig maar.. Als je nou rustig blijft zitten ga ik meteen weg goed!' Ik deed aarzelend een stap naar voren en meteen sprong het beest op mij af. Ik slaakte een gil en sloeg beschermend mijn armen om mijn hoofd heen.



Maar ik voelde de pijn niet die ik verwacht had. Ik liet mijn armen wat zakken en werd meteen verliefd op zijn lieve ogen. Hij kwispelde en ging van mijn lichaam af. Nu pas merkte ik dat hij mij op de grond had gegooid, ik stond op en veegde het stof van mijn kleding af. 'Volgens mij ben jij helemaal niet zo agressief he!' zonder te aarzelen aaide ik het beestje onder zijn kin. Hij kwispelde nog steeds en deed even zijn oogjes dicht. De zenuwen verdwenen weer en ik haalde opgelucht adem.



Ik liep langs hem heen en begon aarzelend te rennen, ik merkte nu pas dat het donker was geworden. had ik zo lang geslapen? Terwijl ik aan het rennen was hoorde ik opeens geblaf achter mij ik keek achter mij en zag met een glimlach dat ik een vriend had gemaakt. De hond rende achter mij aan, zijn vacht schudde heen en weer en ik wist wel waarom hij daar weg wilde, wie wil er nou op een vuilnisbelt wonen?

Word vervolgd...

I waiting for you.



Bewonderend keek ik naar mijn nieuwe metgezel. Ik kon dagen naar hem kijken zonder afgeleid te worden. De leegte in mijn hart die eerst gevuld werd door mijn familie was niet zo diep meer. Hij lag daar onbezorgd en zonder twijfels. Ik aaide over zijn dikke witte vacht. Door hem had ik weer een beetje hoop, Ik zuchtte en rekte mij uit. We waren al een paar dagen samen, eigenlijk hadden we niets anders gedaan dan rond gelopen.
Wat mij wel achter na zit waren de dromen. De droom van de ruzie en het geschreeuw zat nog op mijn netvlies gebrand. Maar dat was niet het deel dat mij wakker hield als ik wilde slapen. De droom met het weiland en het mooie schepsel was betoverd geweest, het leek zo echt. Ik deed mijn ogen dicht en zag haar weer voor mij. Ze was bruin met witte vlekken, een lange staart en mooie lange manen. Ik was vroeger dol op paarden, had een tijd op paardrijden gezetten maar had nooit aan een eigen paard gedacht...

De droom kwam ook zo onverwachts.. De scheeuwende mannen was een gebeurtenis geweest, een scene uit mijn bestaan als, als, als zwerver? Ik voelde een golf van walging over mij heen slaan. Ik wilde mij geen zwerver noemen, maar wat was ik anders? Ik keek weer in de gouden ogen van mijn hond. Maar de andere helft van mijn droom was een landschap en scene die ik nog nooit mee gemaakt had. Ik had het paard nog nooit gezien maar toch voelde het zo vertrouwd aan. Opeens kreeg ik een duister plan, mijn ogen schoten open en er vormde een glimlach over mijn lippen. Misschien was het een beeld uit de toekomst! Misschien kwam ik het mooie dier wel tegen. Ik keek om mij heen maar zag nergens een mooi bruin met wit gevlekt paard. Meteen zonk het plan weer naar beneden. Het was ook wel heel toevallig geweest als ze opeens langs zou galopperen toch?
Zuchtend sloot ik mijn ogen weer. Ik liet mij van het bankje op de grond zakken en leunde tegen de hond aan. Eigenlijk zou ik hem wel een naam moeten geven..
Hij keek mij aan en kwispelde even toen hij zijn hoofd op mijn been liet zakken en zijn ogen sloot. Ik volgde zijn voorbeeld en zakte in een rommelige slaap. De droom die ik had ging over een mooi paard dat een bruine vacht had met witte vlekken, het mooiste paard dat ik tot nu toe gezien had.



Een kleine update. Maar het word zeker vervolgd..
Aanmerkingen, tips of complimenten zijn altijd goed!

ga stoppen want wil met een ander dagboek beginnen!

oh. jammer. het is trouwens affraid ipv afraid. volgensmij...