'Wat? Eerst betalen, ventje! Eerst betalen!', sneerde de taxichauffeur. 'Hier blijven! Hier!'
Een vrouw in het huis werd opgeschrikt uit haar middagslaapje toen ze het rumoer opmerkte. Ze keek uit het raam en geloofde haar ogen niet. Hij was terug! Ze moest gauw een telefoontje plegen...
Ik liep naar de deur, belde aan en sprong in de armen van mijn geliefd vrouwtje.
Ik kon mijn emoties niet meer bedwingen. 'Wheiheiheiheihei! Emmytje van me! Ik heb je zooooo gemist!'
'Alan... Alan... Ik hou ook van jou... Maar mijn... Mijn....!'
'Zeg het liefje!!!'
'MIJN RUG, Alan!'
'Ow, ok, sorry Emmy.'
'Alan, waar heb je gezeten? Heel de wereld was op zoek naar jou! Ik telefoneerde net nog met verscheidene media, die allemaal op de hoogte willen zijn van jouw toestand....'
'Het is een lang verhaal. Ik zat in Egypte, gestrand in de woestijn, in een tentenkamp...'
'Met hoeveel sterren?'
'Geen! Om geld te verdienen moest ik allerhande opdrachtjes van verdachte Egyptenaren aannemen. Ik ben zelfs vervloekt geweest en ik heb vergeving moeten vragen aan de Sfinks!'
'Ja. Ok. Ik heb slecht nieuws, Alan, maar ik kon het niet weigeren...'
'Wacht! Eerst een zoen!'
'Alan. Het slechte nieuws is... Mijn moeder...Woont hier nu....'
Alan, succes!!!
dit doet me even denken aan een stukje van Bert Visscher.
"heb je een schoonmoeder?"
"ja, een engel"
"heb je geluk, die van mij leeft nog"
'... Maar Alan, rustig, rustig, kalm aan... Hier neem een pilletje... Nee, niet de hele doos...', ging Emmy verder.
Ik had moeite om bij mijn bewustzijn te blijven. De gedachte aan Clothilde Starr... Teveel emotie in anderhalve minuut!
Toen dat ze daar hoogstpersoonlijk in eigen persoon en bovendien in haar eigen levende lijf verscheen, sloeg de schrik mij om het hart.
'Niet bang zijn Alan. Ze doet niets. Allez, ze bijt soms. Maar slechts heel zelden. Ze woont hier nu al een week en heeft zich tot nu toe heel goed gedragen. Je moet enkel driemaal daags haar luiers ververse...'
'DANKJE, EMMYTJE VAN ME, DAT VOLSTAAT. IK ZOU GRAAG HOOGSTPERSOONLIJK EVEN GOEIEDAG ZEGGEN AAN DE HEER DES HUIZES.'
'Alan Stanley. Wat is het 'geweldig' om je te mogen ontmoeten', ging ze verder. Haar wandelstok priemde pijnlijk op mijn keel. 'Wat ben ik 'vereerd' om Alan Stanley, de regisseur van kaskrakers zoals 'Cora Is Reeds Gevonden'...'
'...En nog vele andere geweldige producties', ging ik uit gewoonte zelf verder.
'ZWIJG ALS IK PRAAT!', riep ze. 'Jij, Stanley, hebt gezorgd voor de dood van mijn man, en daar zal je voor boeten!
'Euh... Sorry dat ik het vraag, maar ik heb eigelijk nooit gesnapt hoe ik gezorgd heb voor de dood van uw man.'
'JE WEET HET MAAR AL TE GOED! JOUW 'CORA IS REEDS GEVONDEN' HEEFT MIJN MAN EEN BEROERTE BEZORGD! HOOR JE DAT? HOOR JE DAT?' Er verscheen schuim op haar lippen. Het mens is knettergek. Stapelzot. Niet voor rekening vatbaar. Klaar voor de psychiatrie. In een dwangbuis.
'En daarom', vervolgde ze, 'daarom heb ik zonet, nadat ik mijn privédetective die jou doormiddel van allerlei valstrikken in Egypte had moeten houden, telefonisch had ontslagen, een bom geplaatst in het toilet op het gelijksvloers die binnen 2 minuten zal ontplo...
'Alan.'
'Ja, Emmy.'
'De baby is nog binnen.'
'Emmy, de goudvis reken ik niet als baby hoor.'
'Die bedoel ik niet Alan, ik bedoel Alan Junior.'
Mijn hersens vallen stil bij die schoonheid van geweld en vuur. Ik herinner enkel nog die woorden van 5 jaar geleden.
'Nooit, kindje, nooit van zijn leven gaat deze man, als je het zo wilt noemen, een dappere daad doen. Hij gebruikte zelfs zijn eigen moeder om je te huwelijk te vragen!'
Mijn besluit stond vast. Vlammenzee, zeg 'hi' tegen vuurbestendige Superman Stanley Alan!