
Las ik het nou goed? Ik las nog een keertje. De blijdschap borrelde in mijn buik.
Het DNA van Thomas en Lyle kwam overeen.
Die zin veranderde mijn leven. Mijn angst was in één klap voorbij.

Ik rende naar binnen. 'Lyle, Lyle!' Riep ik. Ik voelde tranen in mijn ogen prikken. Tranen van blijdschap. Ik rende naar boven. 'Lyle!' Riep ik nog eens.

Ik vloog hem om zijn nek. 'Je hebt een zoon! Het is je zoon!' Een dikke traan rolde over mijn wang. 'Je hebt een zoon! Hij is van jou!' Snikte ik.

Ik pakte Lyle's hoofd vast en wreef door zijn haren. Ik lachte. 'Jij bent de vader, het is jouw zoon. Thomas is van jou!' Lyle keek me dromerig aan. 'Dus, je bedoelt dat ik de vader ben?' Ik knikte. 'Ik ben de vader...' Zei hij afwezig. 'Ik ben de vader!' Riep hij toen blij, het drong tot hem door.

Lyle zoende me. 'Het is ons kind!' Zei hij. 'Geen Levi meer, geen angst meer.' Zei ik. De tranen kwamen nu ook bij Lyle. 'Ik hou zoveel van jou!' Zei Lyle.

Lyle rende naar Thomas die vrolijk zat de spelen. Lyle tilde hem op en drukte hem tegen zich aan. Ik liep erachteraan en bleef staan in de deur opening. Ik liet mijn hoofd hangen en keek hoe Lyle Thomas knuffelde.

'Ik hou van je zoon.' Zei Lyle en er rolde een dikke traan over zijn wang. 'Ik ben je vader Thomas, jij bent mij zoon en niets kan dat veranderen.' We konden nu eindelijk een normaal gezin zijn zonder zorgen.