Miracle's kinderjaren gingen voorbij terwijl ze bijna iedere dag bij de psychiater zat. Dag in dag uit, zodra ze uit school kwam zat ze eerst een uur bij haar. De dame tegenover haar was best vriendelijk, deed haar best maar toch, toch mocht ik haar niet.

"Miracle, is hij hier?" ik hield mijn adem in. Ik moest tegenwoordig mijn best doen om bij Miracle in de buurt te zijn. Ze wilde de problemen niet meer. Had er genoeg van. 'ik wil gewoon zijn' was het laatste wat ze tegen me gezegd had, terwijl de tranen over haar wangen stroomde.
"Nee" Miracle's stem was koud, glashard maar ik hoorde de eenzaamheid in haar toon.
"Ben je er blij mee dat hij niet hier is?" Ik keek om mijn stoel heen, gluurde naar Miracle, zag het verdriet in haar ogen.
"Als mama en papa hierdoor weer van mij gaan houden. Ja."

Miracle werd een opgesloten kind, zat vast in zich zelf. Wist niet wat ze moest doen, was eenzaam en mocht daar niks aan doen. Niemand geloofde haar meer, op school was ze gebrandmerkt als het kind dat ze zag vliegen. Ondanks haar bekende ouders wilde niemand met haar gezien worden.
Ze deed zo haar best, de eerste dagen bleef ze mensen aanspreken, maar na vele dagen genegeerd worden had ze de moed opgegeven. Het was de problemen niet waard. Het was veiliger om van begin af aan dan zich af te sluiten. Ze deed zo haar best, om het niet te horen, niet te voelen, om gewoon.. te overleven.

In het begin was ik gewoon bij Miracle's zijde, ondanks dat ze dit niet wilde. Ik moest gewoon bij haar zijn, anders deed het me teveel pijn. Maar op een dag wist Miracle zelf mijn hart te breken, ze keek door me heen. Zag me niet meer. Ze begon te geloven in alles wat iedereen om haar heen zei, geloofde zelf niet meer in mij, en zag me dus niet meer.

"Miracle" Miracle keek op haar van haar gedachten, ik zag hoe ze vlug de andere kant op keek en even een traan wegveegde. "Je mist hem he?" "Ja.." mijn hart brak terwijl ik keek naar Miracle die eindelijk haar tranen op de vrije loop liet.
"Hij is de enige die me echt mag, alles gelooft, alles weet, maar ik heb hem weg gestuurd, bij het oud vuil gezet"




Een dag later dan gepland, maar hier is de update dan! Ik hoop dat ie het wachten waard was!
EDIT 28 NOVEMBER 2011 spelling update.

Super

Awesomee <3

Nice

Echt superleuk geschreven en heeul zielig.

Haha, mooi! En die vrouw op dat laatste plaatje...

Aww, zieligg =(

Zielig maar wel erg goed geschreven!

Dit verhaal is echt super en die foto's zijn echt mooi (je moet er maar op komen ze zo te bewerken )

Awh echt zielig. Je schrijfstijl is geweldig. Je foto's zijn geweldig. Dit dagboek is geweldig. <3

Origineel dagboek. (: Leuk.

leuk! Heb wel 1 klein puntje, ben grammatica snob soms..
'mijn hard brak terwijl ik keek'
Moet een t zijn. =)

Spelling aangepast, dank voor het op wijzen.

Kleine persoonlijke update tussen door, de vorige update was 'laat' de volgende up gaat nog later zijn. Ik lig ziek in bed, en kan me zo doende niet goed genoeg focussen op de volgende up. Hoewel de outline al geschreven is wil de rest gewoon nog niet.
Maar ik ga met een beetje geluk later deze week veder! En anders is er altijd nog de week daarna...

En nog bedankt voor alle complimentjes~!

Hoop dat je snel beter wordt

Beterschap! =D

Alles is klaar wat betreft de tekst. Alleen nu wil sims niet meewerken. Zodra sims werkt maak ik zo snel mogelijk alle foto's en wat niet. Maar bedankt voor het wachten en de beterschap wensen.


Stukje van het volgende hoofdstuk;
Ik wou mezelf echt niet zo martelen, maar geloof je me als ik zeg dat ik niet anders kon? Ik was immers alles wat Miracle wilde dat ik was. En hoewel ze nou niet meer genoeg geloofde waardoor ze me niet meer kon zien, geloofde ze genoeg. Daarom was ik er nog.

oooohhh.

Miracle's kinderjaren gingen voorbij terwijl er weinig tot bijna niks veranderde, maar alles werd anders toen ze haar tienerjaren bereikte. Miracle was ineens het meisje op school met wie iedereen bevriend wilde zijn. Iedereen nodigde haar uit voor zijn of haar feestje. Ineens had ze vrienden, ineens hield iedereen van haar en leek ze alles te hebben. Is het gemeen dat ik dit niet leuk vond? Ik was jaloers op de mensen naast haar. Ik wilde gewoon nodig zijn.

Miracle was cheerleader met trots, ze had er altijd zoveel plezier mee. Samen met haar 'beste' vriendin schreeuwde ze zich schor aan de zijlijn bij de wedstrijden. Alles leek voor hem te zijn. Ik walgde van hem , mocht hem echt niet. Hij keek naar mijn idee niet genoeg naar haar en teveel naar haar imago dat ze ineens had.

Het was een zonnige zomermiddag voor de dag dat Miracle's ' sweet 16' gevierd werd. Samen met haar twee 'beste-vrienden-sinds-altijd' was ze aan het rond hangen bij ons clubhuis. Ik keek met walging toe hoe hij haar hand vast pakte, hoe ze samen lachten om iets dat er gezegd werd.

Ik wou mezelf echt niet zo martelen, maar geloof je me als ik zeg dat ik niet anders kon? Ik was immers alles wat Miracle wilde dat ik was. En hoewel ze nou niet meer genoeg geloofde waardoor ze me niet meer kon zien, geloofde ze genoeg. Daarom was ik er nog. Een deel van haar, dat deel diep verstopt in haar hart geloofde nog steeds in mij. Vroeg nog steeds om mijn aandacht. Wilde dat ik in haar buurt was en haar ridder op het witte paard was.




Sims werkt weer soms... Valt veel uit, wilt niet opstarten, dan wel.. Genoeg irritante dingen, maar zo nu en dan werkt het prima en dat deed ie dus eerder eindelijk dus ik kon screens maken~ Niet de beste, maar ach ze voldoen!

Logan lijkt zo niet blij met het feit dat ie haar ridder op het witte paard mag zijn op de laatste foto, aansteller.
We zijn nu heeeel dicht bij het einde, kunnen jullie het ook al zien?

Het einde?! Ben je gek!

wooow, echt heel gaaf, maar nu al een einde?