Hoofdstuk 5
Ik zat op de bank en keek naar mijn soap, goede sims, slechte sims. Zouden die acteurs en actrices in hun echte leven ook zoveel problemen hebben? Vast niet. Hun zou vast zoiets nooit gebeuren, natuurlijk niet, want dan ligt het ook direct op straat.
Mijn aandacht voor de soap verdween, ik droomde weg ik mijn eigen gedachtes. Eigenlijk moest ik blij zijn met mijn kind en dat ik niet alleen was. Lyle dacht dat hij de vader was en van Levi had ik al een tijd niets gehoord, maar wat als het kind van Levi is en dadelijk heel veel op Levi lijkt? Dan gaat Lyle toch ook iets vermoeden.
Toen ik twee maanden in verwachting was ging mijn mobiel af. Ik keek op de display. 'Levi' Stond er in grote letters. 'Shit.' Zei ik tegen mezelf. Met een bibberende vinger drukte ik op het groene knopje.
'Met Daisy.'
'Hee, met mij, Levi. Heb je iets te doen?'
'Uhh...' Ik dacht na, Lyle was werken en kwam pas laat thuis. Maar hoe haalt hij het in zijn hoofd om langer als een maand niets van zich te laten horen en dan opeens te bellen. Ik zuchtte diep.
'Nee, kom maar langs.' Ik gaf hem het adres waar ik woonde. Hij moest nu vast iets vermoeden, nu hij wist dat ik niet meer in mijn huisje woonde.
Al snel was Levi bij Lyle's huis. 'Sinds wanneer woon je hier?' Was het eerste wat hij vroeg. Ik zei dat ik hier voor een tijdje logeerde en dat hier een vriend van me woonde. We gingen op de bank zitten. Levi begon te praten.
'Hoe gaat het met de baby?' Ik trok een wenkbrauw op.
'Gaat goed hoor.'
'Ik zat te denken, dit is ons kind en ik wil hem of haar graag met jou opvoeden en dat gaat niet als we apart wonen, dus... Ik zat te denken... Je kunt bij me intrekken.'
'Wat denk jij wel niet? Je laat mij een maand met mijn buik zitten en dan bel je uit het niets en vraag je of ik bij je kom wonen! Dat werkt echt niet zo.'
'Sorry hoor dat ik tijd nodig had om het te verwerken. Maar Daisy, schat, ik wil je terug.'
'Je kon toch wel zeggen dat het hard aankwam en niet zomaar vertrekken en verdwijnen?'
'Het was fout van me.'
'Levi, ik wil je niet terug.'
'Daisy, toe, alsjeblieft! Ik wil niet dat ons kind gescheiden ouders heeft.'
'Het is je kind misschien niet!' Ik schrok van mezelf. Ik flapte het er zo uit.
'Wat?! Wat bedoel je daar nou mee?' Ik zag de woede in Levi's ogen.
'Dezelfde dag dat wij het deden, deed ik het ook met iemand anders...'
'Hoe kon je dat doen? We hadden iets.'
'Officiëel niet... En met de ander heb ik nu wel officiëel iets... Dit is het huis van mijn vriend.'
Levi stond op. Hij wees met een vinger naar me 'Als het kind geboren is, eis ik, ja ik eis dan een DNA-test en als het kind dan echt van mij is ben jij nog niet jarig.' Hij keek me nog eens met een vuile blik aan en liep daarna het huis uit.
Ondertussen begonnen we alweer met de babykamer. We kozen voor een neutrale kleur die voor een jongen en meisje kon. We waren erg trots op het resultaat.
Ondanks dat ik blij was dat ik een kindje kreeg, leefde ik elke dag met angst. Ik wou zo graag dat het kind van Lyle was en daarnaast wat als Lyle erachter kwam dat het ook kon zijn dat hij niet de vader was. Het was zo moeilijk om het geheim te houden. Lyle wilde zo graag een liefhebbende vader zijn, maar wat als zijn droom dadelijk in duigen valt?
Toen ik over de helft van de zwangerschap was kon ik het niet meer aan, ik moest en zou het vertellen en dat deed ik dus.
'Lyle, ik moet je iets vertellen.'
'Vertel 't is mop.'
'Ons kindje hé... Het kan zijn dat het niet van jou is.'
'Wat zeg je me nou?'
'Sorry, de avond voordat ik het met jou deed, deed ik het met iemand anders. Het spijt me zo. Ik wou het die nacht zeggen, maar het kwam er gewoon niet uit, omdat ik je zo leuk vond.' Lyle schudde zijn hoofd.
'Nee, nee, nee.' Herhaalde hij.
'Als het kind oud genoeg is kunnen we een DNA-test doen...'
'En als het niet van mij is?'
'Ik heb geen idee Lyle. Het spijt me zo... Ik hoop dat je me kunt vergeven.' Lyle legde zijn hoofd in zijn handen. Met een zucht stond hij op en liep naar boven. 'Truste.' Zei hij.
Die nacht durfde ik niet naar boven, dat werd dus op de bank slapen. Niet erg comfortabel, maar ik wou Lyle tijd gunnen om het te verwerken.
De volgende dag werd ik gewekt door Lyle. 'Heb je hier geslapen?' Zei hij. Ik knikte. Hij kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen.
'Ik heb nagedacht... We hopen gewoon het beste en als het kind niet van mij is, dan hou ik nog evenveel van jou en het kind.'
'Je bent geweldig.' Zei ik en gaf hem een dikke zoen. Ik kon me geen beter man wensen.
Op een late avond begonnen de weeën. Lyle en ik reden naar het ziekenhuis. We kwamen in het kamertje waar het moest gaan gebeuren. Het ging allemaal heel snel. Lyle pakte mijn hand vast en ik begon met puffen. In een vlaag had ik mijn prachtige kindje in mijn handen. De tranen rolden over mijn wangen, ik was zo blij, maar het gevoel van angst bleef...
Laatst gewijzigd door Marit. op wo 23 nov 2011, 17:52, 3 keer totaal gewijzigd.
