wow vet spannend, ik heb alles gelezen en je bent zoon goeie schrijver.

Ik ga dit zeker volgen

Dank jullie.

Spannuuuunndd!

ik wil meer!

misschien wel handig als je de datum van de update er bij zet, want ik heb dat telkens niet door.

Ok, zal ik doen!

Je gaat behoorlijk snel van start. Wat een tempo! Goed geschreven en boeiend.

Ja ik ga meestal snel van start, en dat loopt vanzelf over in een normaal tempo hoor.
Was best enthousiast dat ik eventjes de andere dagboeken een paar dagen los wou laten, maar deze gaat wel heel snel ja haha.

En bedankt voor het leuke compliment!

Wanneer komt weer up?

Heuj. Een nieuw dagboek van Mike. HOE KAN HET DAT IK DIT NOG NIET LEES. Ga ik nu even doen, ha.

edit: Ik ben wel wat gewend maar je hebt 't weer helemaal leuk gemaakt!

Komt er weer een update?

Up komt volgende week! Denk rond donderdag! Ben namelijk weer even bezig geweest met de huizen van de Rosenbergjes enzo. Wel net op het spannendse moment, hè?

O_O
Spannend!:O

kom op er moet een update komen

Ik ben benieuwd. Het wordt vast spannend.

je hebt een niuewe volger.... maar wat edoel je bij de 2de post met personages?

Dank jullie!
In de 2e post komen de personages te staan.

Goed nieuws, slecht nieuws


'Maar het feit dat je hier weer ineens voor de deur staat. Nadat je zo lang in New York bent geweest. Ik was bang.. Ik was gewoon..' De telefoon rinkelde. 'Sorry, Maud, deze moet ik nemen. Maud knikte. 'Wat? Nee, Ramon, meen je dat?' Chris deed niet haar best om de telefoon recht in de haak te krijgen maar sloeg de voordeur open en rende naar buiten. Maud twijfelde geen seconde en volgde haar zus. 'Chris, wat doet?' Al rennend riep Chris: 'Het is Jacob! Hij heeft een ongeluk gehad!' 'Maar.. maar.. waar ga je heen?' riep Maud haar na. 'Het ziekenhuis, ik neem Rayton mee.' 'Nee, wacht, rij met mij mee.'


Chris dacht even na en besloot toen met Maud mee te rijden. Stiekem had ze gehoopt dat Maud zou zeggen dat zij mocht rijden, maar dat deed ze niet. Chris hield er niet van om naast iemand anders te zitten in de auto. Ze moest zelf controle hebben, maar nu had ze wel wat anders aan haar hoofd. Ze was al blij dat ze gewoon met de auto kon.


Chris wachtte bij het ziekenhuis niet tot haar zus de auto geparkeerd had, maar stapte zo vlak mogelijk bij de ingang al uit om het ziekenhuis binnen te gaan. Maud volgde pas toen ze de auto geparkeerd had, maar had geen idee waar ze haar zus moest zoeken, tot ze haar uit de klapdeuren zag komen. 'En? Zeg me dat alles goed gaat, alsjeblieft!' zei Maud bang. 'Rustig maar. Zijn been is gebroken en hij heeft een wond op zijn bovenarm.' Gelukkig!' 'Alleen..' 'Alleen wat, Chris?' 'Hij kan geen paardrijden. Sterker nog.. hij kan niets meer doen op de boerderij.' Chris zuchtte diep. 'Alsof we hier het geld voor hebben.' 'Staan jullie zo erg in het rood, dan?' vroeg Maud. 'Nou, ik bespreek het liever niet hier. Iedereen kent elkaar in dit dorp, zoals je weet, maar het gaat niet goed..'


In de stal van de familie ging het ondertussen niet goed. Helemaal niet zelfs. Heaven maakte ontzettend veel lawaai, maar niemand hoorde haar.. Niemand kwam haar redden..


Toen de zussen weer thuis kwamen ging Chris linea recta naar de stal. Ze zei niets, maar Maud was niet verbaasd. Chris was misschien sympathieker tegenover haar geworden, maar dat betekende niet dat ze als persoon veranderd was. Gelukkig kon Maud het accepteren, zo was haar zus nou eenmaal.


Chris pakte de deurklink en voelde gelijk dat er iets aan de hand was. Iets klopte niet. Ze opende de deur en haar gevoel bleek gelijk te hebben. Haar mond viel open. 'Heaven!' riep ze. Ze snelde naar het oude paard en knielde bij haar neer.

Verlies


'Wat is er gebeurd denk je?' vroeg Maud voorzichtig. 'We moeten wachten tot Lucinda klaar is.' Net op dat moment kwam de vee-arts naar buiten. Chris keek haar hoopvol aan, maar Lucinda schudde haar hoofd. 'Hoe kan het nou?' vroeg Chris wanhopig. Maud hoefde het niet te horen, ze vond het al erg genoeg dat haar moeder, en het paard van haar moeder zo vlak achter elkaar stierven. Eigenlijk vond ze het ook wel bijzonder.


Maud maakte binnen een simpele macaroni klaar en verdeelde het over twee borden. 'Eet anders met ons mee, ik moet toch nog koken,' hoorde ze Chris zeggen die net binnen kwam met Lucinda. Snel pakte ze nog een bord en verdeelde het nauwkeurig. 'Oh, je hebt al gekookt?' vroeg Chris. Maud knikte. 'Ga zitten,' zei ze tegen haar zus en Lucinda. Chris en Lucinda schoven aan. 'Jij bent dus de vee-arts?' vroeg Maud die een gesprek wou beginnen. Lucinda knikte vriendelijk. 'Al bijna vijf jaar.' 'Je hebt zeker veel te doen hier. Iedereen is zo druk met zijn koeien, schapen, paarden. Je moet het wel druk hebben.' 'Dat klopt,' zei Lucinda knikkend. 'En jij? Weer terug uit New York begreep ik van Chris. Hoe is het op het platteland?' 'Anders..' zei Maud. 'Maar ik ben blij dat ik terug ben.' Lucinda knikte vriendelijk en at verder van haar macaroni. 'Ik moet even een telefoontje plegen, mag ik de telefoon op de gang gebruiken. Ik heb hier namelijk geen bereik,' vroeg Maud. 'Ga je gang,' antwoordde Chris.


Snel tikte Maud een nummer in. Ze verschuilde zich achter de muur, want ze wou net dat de andere twee dames haar hoorde. Terwijl de telefoon over ging dacht Maud aan wat ze die middag had uitgezocht. Ze dacht te weten waarom Chris dacht dat ze hier voor het geld zou zijn. Misschien zat ze er naast, maar dat betwijfelde ze. De telefoon werd opgenomen. 'Larissa, fijn dat ik je kan spreken.'

Weer leuke ups en je schrijft echt super...

spannend!