Thank you both <3
Ik word er echt vrolijk van als ik een mailtje krijg: Er is een reactie op - The life of the dead ;D

Leuk

Ik vind jouw verhaal super cuwk. Moet verder schrieften >.<

Teii schreef:Ik vind jouw verhaal super cuwk. Moet verder schrieften >.<

pragtige speling

^ Beetje respect voor mensen met hun eigen awesome taal. Want zo schrijf ik die dingen namelijk ook x3 Alleen cuwk had cuwl moeten zijn.

Maar super bedankt alle twee ~<3

Hoofdstuk 14 ~ The explanation


Ik kleedde me snel aan en nam een broodje mee in mijn hand. Ik plakte een briefje voor oma op de koelkast. Ik trok mijn leren jas aan en stapte de opkomende zon in. Het was nog vroeg en de vogels in de bomen floten een vrolijk deuntje. Ik liep door het vochtige gras naar de achterkant van het huis, waar mijn motor stond. Met moeite duwde ik het ding door de modder. Gelukkig bereikte ik snel de weg.


Ik reed op volle snelheid naar het kerkhof. Binnen een paar minuten was ik er dan ook. Gehaast liep ik langs alle graven, zoekend naar die van Christine. Bijna helemaal achteraan vond ik haar graf samen met die van haar ouders. Ik veegde het mos van haar steen.


Christine Jade McCourtney,
26-10-1987 - 19-12-1999
Omgekomen in een tragisch ongeluk.
Voor altijd in ons hart.
Rust in vrede.


‘Ik was pas twaalf, toen ons huis in de fik werd gestoken,’ zei Chrissie.
‘In de fik gestoken? In de krant stond dat het door een blikseminslag kwam,’ zei ik terwijl ik naar de grafsteen bleef staren.
‘De politie wist dat het geen ongeluk was. Nadat ze drie jaar lang onderzoek hadden gedaan, hebben ze de zaak onoplosbaar verklaard. Het bewijs materiaal is in een diepe kelder opgeslagen en wordt nooit meer aangekeken.’ Ik keek naar het meisje naast me dat wezenloos naar haar graf staarde.


‘Jarenlang heb ik geprobeerd om contact te maken met iemand, zodat hij me kon helpen met het pakken van mijn moordenaar. Tien jaar later heb ik eindelijk die persoon gevonden.’
‘Maar waarom kan ik je wel horen?’ vroeg ik haar. ‘En wat zijn die andere stemmen?’ Ik keek haar doordringend aan.
‘Cassie, je kan met de doden praten,’ zei ze.
___________________________________
Sorry voor de falende plaatjes, want ik werd van de computer afgekicked maar moest en zou uppen vandaag ;P
Dit zal voorlopig de laatste up zijn. Want van woensdag tot zondag is mijn Engelse exchange partner hier en kan dus niet uppen o:
Maar me blij en zorg dat ik een mailtje krijg met: Melding van het plaatsen van een reactie - The life of the dead ^^

Leuk

Wow, awesomee ´<3

Oyay thank youu ~<3

Yaay ik ben weer terug en bezig met een nieuwe up :3 Waarschijnlijk komt hij maandag of dinsdag onlinee :3

wauw, je verhaal is echt awesome! ik ben erg benieuwd!


wow ik snap je onderschrift nu pas!
plaatje 1: klein kind speelt bij boom.
plaatje 2: het kind neemt haar geliefde mee naar die boom.
plaatje 3: het kind, inmiddels oudere staat bij het graf van geliefde bij boom.
plaatje 4: twee graven bij de boom.

TOTALLY AWESOME!

Ik ga nu foto's maken, zometeen hopelijk een upje :3

Kanniewachteeh :3

Hoofdstuk 15 ~ The secret of the past


Ongelovig keek ik Chrissie aan.
‘Dat kan toch…’
‘Niet?’ maakte ze mijn zin af. ‘Dat dacht ik eerst ook, maar jij heb het tegendeel bewezen,’ zei ze terwijl ze over haar graf wreef. Ze draaide zich weer om en keek me met tot spleetjes geknepen ogen aan.
‘En ik ben niet de enige die dat weet.’


Op het moment dat ik haar wilde vragen wat het betekende, zag ik oma richting het graf van mijn moeder lopen. Wat deed zij zo vroeg hier? En nog in haar pyjama ook! Ik draaide me weer naar Chrissie om. Ik wilde eerst weten waar ze het over had, voordat ik naar mijn oma zou gaan. Maar tot mijn grote teleurstelling was Chrissie alweer verdwenen. Ik draaide een rondje op een voet en liep richting mijn moeders graf.


Ik vond mijn oma met een bos bloemen in haar hand voor het graf staan.
‘Oma, wat doe je hier zo vroeg?’ vroeg ik bezorgd. Ze keek me emotieloos aan. Het was alsof ze helemaal leeg van binnen was.
‘Ik had hier afgesproken met Penelope,’ zei ze verward.
‘Mama is niet hier, oma. Mama komt niet hier niet meer,’ zei ik kalm. Iets in haar leek te knappen, waardoor ze weer een beetje bij bewustzijn kwam. Ze zette de bloemen bij het graf neer en bleef er naar staren.


‘Cassie, ik moet je iets vertellen,’ zei ze opeens.
‘Ehm, oké,’ zei ik twijfelend. Ik liep achter haar aan naar een oud houten bankje.
‘Weet je nog de dag dat je moeder vertelde dat ze binnenkort zou overlijden?’ zei ze.
‘Je gaat toch niet…’ begon ik boos.
‘Luister nou even, Cassie,’ kapte ze me ongeduldig af. Ik knikte kort.
‘Ik voel dat mijn tijd er binnenkort ook aan zit te komen, daarom moet ik je dit nu vertellen.’


‘Je moeder kon met de doden praten. Ik weet het, het klinkt raar, maar het was echt zo. Bij elke volle maan maakte ze een kring van kaasjes in haar kamer. Daar ging ze in zitten en wachtte. Langzaam werd het steeds kouder in de kamer, totdat ze opeens weg viel. Het enige bewijs dat ze nog leefde, was het bewegen van haar lippen. Ze praatte met de doden, Cassie. Je vader heeft haar een paar jaar geleden verteld dat haar tijd was gekomen. Maar ze had er vrede mee, ze zou weer bij haar lang verloren geliefde komen.’


Ik luisterde aandachtig naar haar verhaal. Maar er was toch iets dat aan me knaagde.
‘Had ze er dan geen problemen mee om mij te verliezen?’ vroeg ik droevig.
‘Cassie.’ Oma keek mij doordringend aan. ‘Ze wist dat jij op een dag ook de kracht zou bezitten om met haar te praten, je moet er alleen op wachten.’
‘Maar, oma, ik heb geloof ik al met de doden gepraat,’ zei ik, helemaal in de war.
_______________________________________________
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is 'ie dan!! :3
Reacties en tips zijn altijd welkom ^^

Wow ;o

Heftug ;o
Erg spannend ;o

ik vind het echt een heel gaaf verhaal, ik ga het zeken volgen! ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk!

Awesome <33

Oyay thank youu ~<3

wow, heftig o: