2 Maand later
Verdwaasd dacht ik terug aan de gebeurtenissen van da afgelopen twee maanden. Ik had veel water binnengekregen en moest daarom 5 weken in het ziekenhuis blijven. Godzijdank was ik daar nu weer weg.
Ik lag te midden van mijn lege woonkamer. Tom en ik gingen verhuizen. Hij was nu de spullen in de verhuiswagen aan het laden. Ik moest nog even rustig afscheid nemen van mijn jeugd.
"Danniëlle! kom je?! we kunnen vertrekken!' Hoorde ik Tom van beneden roepen.
Zuchtend kwam ik overeind. Onderweg naar de deur moest ik mezelf steeds vertellen: niet om kijken Danniëlle, gewoon doorlopen.
Ik liep de lift in en drukte op het knopje, voor het laatst.....
Tom zat ietwat ongeduldig in de auto te wachten. Logisch, hij stond te popelen om te vertrekken. Ik moest even wennen aan het donker voordat ik de auto kon onderscheiden. Het was 3 uur s'nachts. We moesten midden in de nacht vertrekken omdat sunset valley nu eenmaal niet om de hoek was.
Toen hij me zag verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Ik lachte schaapachtig terug.
Zuchtend stapte ik in de auto en sloeg het portier met een klap achter me dicht. Tom keek verbaasd op.
'Is er iets?' vroeg hij.
'Nee hoor, ik heb de laatste tijd wel meer last van stemmingswisselingen' antwoorde ik afwezig.
Het was eigelijk best wel vreemd. Ik had anders nooit last van zoiets en nu opeens wel. Ik voelde me ook al zo misselijk. Werd ik ziek?! Dromerig staarde ik naar buiten.
Al snel lieten we het bruisende nachtleven van Bridge port achter ons. Aan de ene kant was ik blij om daar weg te zijn, lekker vrij, maar aan de andere kant wou ik wel schreeuwen en huilen en meteen rechtsomkeert maken. Tom had door dat ik ergens mee zat. Zachtjes tikte hij me op mijn schouder, met zijn ogen nog op de weg gericht. Ik schrok van zijn plotselinge aanraking en draaide me om.
'Er is iets met je aan de hand, alsjeblieft, vertel het me. ' vroeg hij met een rimpel in zijn voorhoofd
'Wat..ohh.. nee, het is niks. Ik ben gewoon een beetje moe, verder niets. '
Na zeven uur onderweg te zijn geweest, reden we eindelijk Sunset valley binnen.
Verbijsterd stond ik voor het huis, ONS huis. Het was prachtig! Niet te groot, niet te klein. Gewoon perfect! Glimlachend stond Tom naast me.
'Er moet nog wel het een en ander aan gebeuren en tot die tijd slapen we in een caravan hier in de buurt maar het zal niet te lang duren. ' zei hij trots.
Hij had zich echt overtroffen met dit huis. Natuurlijk moest het nog wel wat gedecoreerd worden van buiten om het een huiselijke sfeer te geven maar dat kwam nog wel.
Snel rende ik naar binnen en keek om me heen. Overal stonden dozen met behang en andere troep. De verhuisauto was nog onderweg maar die kon ook elk moment komen.
Er moest inderdaad nog best veel gebeuren maar dat maakte me niks uit. Ik zag het al helemaal voor me. Huisje boompje beestje, als zou dat beestje nog maar even moeten wachten.
Even later kwam Tom binnenlopen en keek me lachend aan.
'En, bevalt het een beetje?' vroeg hij met een glimlach.
'Het is perfect!' gilde ik.
Ik rende naar hem toe en viel hem om de hals. Ik zoende hem letterlijk plat.
'Ik hou van je!' zei ik ter bevestiging van mijn blijdschap.
lachend en zoenend liepen we het hele huis door, ONS hele huis.
-------------------------------------------------------------------------------------
Het is niet z'n lange update omdat ik weinig tijd had.
Reacties zijn welkom
!
Ik heb even een mededeling, Ik weet namelijk nog niet precies hoe het verder moet aangezien al mijn sims3packs wegzijn door die *** Demo (<---Niet persoonlijk bedoeld..) Het hele nieuwe huis is een puinhoop omdat alle patronen weg zijn dus ik moet alles eerst even ordenen...... 
