Hoofdstuk 3
De momenten dat het stil is in huis kan ik op één hand tellen, maar ik geniet er heel erg van. Op die momenten ga ik even in het gras in de mega tuin liggen, met het zonnetje op mijn gezicht, drink ik een bakje koffie, eet ik een lekkere maaltijd of lees ik een goed boek.
Ook vandaag is er weer zo'n momentje dat Boas en Tina allebei lekker aan het slapen zijn en ik klaarwakker ben. Ik blader door mijn agenda en zie tot mijn schrik dat ik die middag moet werken. Dat is alweer een hele tijd geleden, dat ik in het restaurant ben geweest. Maar steeds krijg ik een paar dagen vrij als ik een kindje adopteer, wat natuurlijk heerlijk is, want die tijd heb ik hard nodig om voor de kinderen te zorgen.
Opeens hoor ik gekrijs van boven komen en ren ik de trap op om te kijken wie er wakker is geworden.
'Ja, voor overmorgen. Van 12 tot ongeveer 10 uur 's avonds, dan heb ik nog wat extra tijd en dat is wel handig. Oke, bedankt,' eindig ik het gesprek.
'Zo, lieverd,' zeg ik tegen Tina, die ondertussen al een grote peuter is geworden, 'als ik ga werken komt er gezellig iemand oppassen. Het zal vast erg gezellig zijn.'
De oppascentrale is gelukkig niet al te duur, bedenk ik terwijl ik samen met Tina naar beneden loop. Ze vragen 75 Simdollar voor een hele middag.
'Poepbroek, poepbroek!' roept Tina in mijn oor. Ik ruik aan haar en trek de conclusie dat het inderdaad een poepbroek is. Snel verschoon ik haar en ren dan terug naar boven om Boas te halen, die ondertussen ook wakker is geworden en het op een krijsen heeft gezet.
Die middag zijn Boas en Tina erg lief aan het spelen met hun knuffels. Maar ik moet de kinderen wel een beetje opvoeden en daar hoort ook leren praten en lopen bij. Samen met Tina ga ik op de veranda voor ons huis zitten en begin met een aantal woordjes leren. Tina luistert goed en zegt bijna alle woordjes perfect na.
Na een uurtje vind ik het wel weer genoeg en zet ik haar weer binnen om Boas te leren lopen. Terwijl Boas bijna zelf kan staan en lopen, begint Tina weer te huilen. Boas schrikt en valt achterover en begint ook te huilen. Met de twee kinderen op mijn arm loop ik naar boven om ze in bed te leggen. Boas stopt al snel met huilen en ook Tina houdt op nadat ze een flesje melk heeft gedronken.
'Zo, en nu stil, dan kan mama ook even slapen.'
Twee dagen later is het zo ver: ik ga weer werken! In mijn oude, vieze werkkleren wacht ik op de toeter van de auto die mij komt ophalen. Nog één keer neem ik afscheid van mijn kindjes en leg ik de oppas nog snel een keer uit hoe hij eten moet verwarmen en wanneer ze gewassen moeten worden.
'Tot vanavond schatjes!' roep ik en dan rijdt de auto weg.
Op mijn werk gaat alles gelukkig goed, collega's vragen hoe het met mijn geadopteerde kindjes is en mijn baas maakt ook nog een aardig praatje.
'Ik hoop niet dat ik je nog teveel vrij moet geven, Milou, want dan kan ik beter iemand anders aannemen.'
Ze eindigt het gesprek zodat ik weer verder kan met koken. Hopelijk meent ze het niet, want ik ben van plan om nog meer kindjes te adopteren...
En ben zelf al veel verder dan hier, en ik kan jullie verklappen: er komen nog meer kinderen 
