Austin was alweer een stukje ouder geworden, hij was nu een blije peuter. Hij had mijn asblonde haar en de ijsblauwe ogen van Bens moeder. Austin was ons prinsje en we deden alles met hem. We gingen met hem naar de speeltuin, naar het strand, naar de winkel, Ben nam hem wel eens mee naar het restaurant, alles om een beetje te pronken met onze knapperd. Austin was een heel lief jongetje, altijd nieuwsgierig. Hij sliep alleen niet altijd even goed en ervaring had ons geleerd dat door op zo’n moment een wandelingetje of iets dergelijks met hem te maken hij wel weer in slaap viel.


Het leukste aan Austin vonden we nog wel hoe graag hij nieuwe dingen leerde. Hoe hij dingen zelf probeerde tot het goed ging. Ben besloot hem te leren lopen, omdat hij dat nog niet zelf kon, en ik ging hem leren praten, omdat hij daar nog wel echt moeite mee had. Ben had een heel slim maniertje om Austin zelf te laten lopen: hij zette Austin overeind en liep dan langzaam naar achteren. Austin waggelde dan vanzelf wel naar hem toe.


‘Beertje,’ deed ik voor. ‘Weeltje,’ deed Austin me na. Ik lachte. Na een tijdje heel duidelijk articuleren begon Austin het door te krijgen. Elke dag een uurtje, en voor we het wisten, kon Austin goed en duidelijk praten. We moesten vaak glimlachen als hij ons na probeerde te praten en hij niet goed uit de woorden kwam. Vooral de ‘g’ kwam er nooit goed uit. Als we hem dan toelachten keek hij ons boos aan. ‘Ik thoe het wel hoed hoor!’


Voor het slapengaan lazen we ook altijd een boekje met heel veel plaatjes samen. Nou ja, samen, ik las het voor en hij schreeuwde zijn schattige commentaar door mijn verhaal heen. We hadden geen televisie, dus wat hij leren kon, leerde hij uit de boekjes en van mij en Ben.



Ik beviel twee weken voor ik uitgerekend was van een prachtige dochter die we Dakota noemden. Ze had een prachtige glimlach en haar zachte huidje had dezelfde kleur als de mijne. Ze sliep graag zo lang mogelijk, en als ze haar mooie bruine ogen opende, dan zonk mijn hart, zo lief. Net als Austin, was ze ons prinsesje en gaven we haar en Austin alle tijd die we hadden, of eigenlijk deed ik dat. Ben moest vaak tot laat werken en moest thuis ook soms gerechten voorbereiden en oefenen zodat hij ze in het restaurant zo lekker mogelijk kon klaarmaken. Dan rende Austin vaak naar hem toe, trok aan zijn broek en vroeg hem om met hem naar de speeltuin te gaan. ‘Sorry kanjer, ik ben nu eventjes bezig. Een andere keer misschien.’ Dan gaf hij hem een kusje op zijn voorhoofd en stuurde Austin weer naar buiten, naar mij toe eigenlijk. Ik kon daar nooit goed tegen, maar ja, wat doe je eraan?


‘Mama, papa wil niet met me naar de speeltuin!’ Dan nam ik hem bij me op schoot naast Dakota en dan vertelde ik hem een verhaaltje of vertelde ik hem over zijn zusje. ‘Ze is heel mooi!’ Dat was wat hij altijd zei. Ik knikte dan instemmend. Ze was ook heel mooi. Mijn prinsesje en prins.


Terwijl ik in de bank een boek zat te lezen, wachtend op het eten, hoorde ik voetstapje op de traptreden. Ik glimlachte. ‘Austin?’ ‘Ik ben Austin niet, ik ben een… spook! Oehoehoeeeh’ Ik deed net alsof ik heel bang was. Austin kwam met een kleed over zijn hoofd de trap af kruipen. ‘O, eng spook, doe je wel voorzichtig?’ Ik zag het spookje knikken. Hij rende toen hij beneden stond naar me toe en struikelde over zijn kleed heen, maar gelukkig kwam hij neer op Ruby’s kussen. Ik tilde hem op en haalde de doek van zijn hoofd af. ‘Oh, ben jij het, Austin? Ik dacht dat je een spookje was! ‘Was ik eng?’ Ik knikte. Ik kietelde hem en hij gierde het uit. ‘Ik dacht dat jij al sliep?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben nog niet moe, mama!’ Ik gaf hem zijn tweede beer en zei dat hij met zijn beertjes mocht spelen als hij het maar in zijn eigen bedje deed. Hij rende dolblij naar boven en kwam de hele avond niet meer naar beneden.


‘Je hebt jezelf echt overtroffen,’ zei ik. Er hing een onaangename spanning in de lucht. We werden er allebei niet helemaal blij van. ‘Paige, het spijt me dat ik afgelopen tijd zo… afwezig ben geweest. Dat moet vast erg vervelend zijn geweest. Er was gewoon heel veel aan de hand op het werk en ik wilde zo graag weer eens een promotie. Dat begrijp je hopelijk wel.’ Ik keek hem een beetje verontwaardigd aan. ‘Dat het druk is op het werk en je daardoor misschien iets minder aanwezig bent kan ik nog begrijpen, maar het is geen excuus om Austin de hele dag aan mij over te laten. Heb je Dakota nou eigenlijk al eens goed vastgehouden, behalve dan in het ziekenhuis? Heb je haar al naar bed gebracht? Nee. Dat heb je niet.’Hij zuchtte. ‘Dat weet ik en ik ben daar ook niet trots op, maar ik heb nu eindelijk die promotie dus kan ik nu weer wat tijd met jullie doorbrengen.’ Met het geld zat het de laatste tijd wel goed. Ben werkte zo hard, dat hij opslag en bonussen kreeg en daarmee konden we ons gezin heel goed onderhouden. Nadat we het eten hadden opgegeten, de nectar naar binnen gegoten, stonden we op.


‘Ik ben nog steeds gewoon… Ben. En ik houd nog steeds evenveel van je.’ Ik keek hem aan. ‘Dat weet ik,’ zei ik zachtjes. Ik gaf hem een kus op zijn mond en hij kuste me terug. Toen we onze ogen open deden lachten we een beetje, wat deden we toch ook moeilijk. Als we ergens met elkaar over praatten, maakten Ben en ik het altijd weer goed. Niets aan de hand, ik was nog steeds even verliefd.

Oew leuke up!!!!

Mooie update

Leuke updates! Ook leuk dat het niet altijd vrolijk en blij is maar ook weer niet te depressief! Ga zo door.

Leuke up

Erg leuke update

Leuk Snel weer een nieuwe update?

Ik hoop dat het morgen lukt ..

EDIT:
Fijn, jongens.. Mijn computer afgepakt, iPod ook, ik kan dus niet meer updaten tot ongeveer de zomervakantie. Ik heb een aantal onvoldoendes gehaald en mijn ouders hebben me dus elektronicaloos gemaakt. Ik typ dit vanaf de computer van mijn BFF en het spijt me echt heel erg dat ik nu niet kan updaten, maar ik stop dus NIET.

Ben benieuwd!

Bonjour!! Ik heb nu weer mijn computertje terug, gelukkig maar. Eventjes een saaie update, sorry daarvoor. Bij Austin wordt het spannender.. Ik heb trouwens nu alle vereiste doelen behaald van G1, dus is dit de laatste update. Ik had langer door kunnen gaan, maar G1 is in de DITFT echt een basis-generatie met weinig drama. In de rest gebeurt gewoon meer.. Enjoy.


Ik was naar het gemeentehuis gegaan om de prijs voor ‘beste moestuin’ op te halen, omdat ik alle planten die je in de winkel kon kopen geplant had en ze ook succesvol had laten groeien. Van uien tot tomaten, van paprika’s tot appels, alles stond in mijn tuintje. Elke dag vroeg op, mijn mouwen opstropen en aan het werk met mijn handen in de aarde.


Ben had de laatste tijd echt een knop omgedraaid. Hij ging wandelen met Dakota, die trouwens sprekend op hem bleek te lijken, hij ging vissen met Austin of hij nam mij mee naar zijn restaurant om lekker uit eten te gaan. Hij wilde waarschijnlijk niet zoals zijn eigen vader zijn: die had meer dan genoeg geld, maar was doodongelukkig. Bens vader had niet zoveel aandacht voor hem gehad, daarvoor moest hij altijd bij zijn moeder zijn. Ben was ook niet zo open over zijn gevoelens, hij leefde zijn leven en wilde er eigenlijk niet al te open over zijn of er te veel over nadenken. Ach, als hij er gelukkig van werd..


Dakota was een beetje een verwend meisje geworden dat ging huilen op het moment dat ze niet kreeg wat ze wilde, maar verder was ze eigenlijk altijd heel lief. Vooral haar lach, die kon iemand laten smelten vanbinnen. Austin begon echt al ouder te worden. Het typische ‘Mahaaaam!’ klonk bij ons nogal vaak door het huis. Als ik de planten wilde verzorgen, in plaats van met hem en Ruby naar het strand te gaan, als ik hem niet alleen naar het dorp liet gaan, als hij zijn verjaardagsgeld niet uit mocht geven aan een computerspelletje voor de computer die wij toevallig niet hebben, als ik erop stond dat er absoluut geen tv in mijn huis zou komen.. Vaak dus. Austin had heel veel energie, het was dus maar goed ook dat hij snel naar school zou gaan. Kon hij daar zijn energie kwijt.


Austin had ook heel veel fantasie. Hij had de gewoonte om zijn prinsenpak aan te trekken en dan als Koninklijke Hoogheid door het huis te paraderen. Het was eigenlijk een voorbeeld van wat hij allemaal deed om meer aandacht van zijn vader te krijgen, die vooral naar Dakota keek. Als Austin problemen had kwam hij altijd naar mij toe, in plaats van naar Ben. Dat lag waarschijnlijk aan het feit dat Ben Austin eerst al geen aandacht gaf, en zonder fundering stort een huis altijd in.


‘Maar wat als ze me nou niet aardig vinden? Of raar? Of lelijk,’ zuchtte Austin bang. Hij stond op het punt om in de schoolbus te stappen voor zijn allereerste schooldag. Hij was zoals elk kind dat zou zijn een beetje bang. Ik glimlachte en omhelsde hem. ‘Ze zullen je vast net zo geweldig vinden als ik.’ ‘Denk je dat?’ vroeg hij met een klein stemmetje. ‘Zeker weten,’ verzekerde ik hem. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het wordt vast leuk,’ zei hij zuchtend. Hij liep daarna met zijn rugzakje de deur uit, op weg naar school.


Ik begon verder te werken aan mijn tuintje. Er waren al een aantal planten doodgegaan, dat kon ik niet nog eens laten gebeuren. Het was lekker rustig zo zonder Austin. Ik glimlachte, hij zou nu waarschijnlijk door de juf voorgesteld worden. Dan zou hij trillend voor de klas staan en vertellen dat zijn moeder plantjes liet groeien en zijn vader altijd kookte. Hij zou waarschijnlijk ook vertellen dat hij een zusje had dat nooit huilde. Misschien zou hij zelfs vertellen dat zijn grootste passie was om te vissen. Met mama erbij natuurlijk.


‘Gaat het al goed?’ Ik keek Dakota liefhebbend aan. ‘Het gaat best goed,’ lachte Ben. Hij zei een woordje voor en Dakota stootte dan wat geluiden uit die erop leken. ‘Hee, ik ga vissen. Als Austin thuiskomt, vraag je hem dan naar zijn dag?’ Ben knikte. Bijna onzichtbaar, maar hij deed het wel. Hij kon er niet zo goed tegen als ik hem vertelde of vroeg om iets te doen. Ik kon meestal maar alleen hopen dat hij het zou doen.


De deur ging zachtjes open. Ben stond op en liep naar Austin toe. Hij glimlachte vriendelijk. ‘En, hoe was je eerste dag? Nog vriendjes gemaakt? Wat vonden ze van je?’ Ben klonk oprecht geïnteresseerd te zijn. Austins gezicht klaarde op. ‘Het was heel leuk! We hebben leren schrijven en een film gekeken over Simlish. Blijkt dat het een hele moeilijke taal is! Ik dacht dat alle oude mensen het konden spreken, maar het wordt dus alleen op het vaste land écht gesproken.’ Ben knikte. ‘Toen ik me had voorgesteld vroeg een jongetje of ik naast hem kwam zitten. Hij heet Allessandro en hij is super aardig! En er was ook een andere jongen die heel aardig was, Bernhard. Hij is heel slim en hij heeft een hele grote bril, maar hij is dus wel aardig.’ Ben glimlachte. ‘Gelukkig zijn ze dus wel aardig daar.’ Austin knikte stralend. ‘Er is ook een heel mooi meisje, Dawn. Ze is heel lief!’ Ben lachte, zo’n casanova was Austin al wel.


‘Hee.’ ‘Hee,’ antwoordde Ben. ‘Slapen ze al?’ Ben knikte. ‘Is dat… Limoenroomtaart?’ Hij glimlachte. ‘Wil je ook een stukje?’ Ik knikte gretig. Ben en ik gingen aan tafel zitten tegenover elkaar. Eventjes was het stil. ‘Ik ben heel blij dat je Austin weer wat meer aandacht geeft. Kan hij wel gebruiken,’ fluisterde ik erachteraan. Ben knikte zachtjes. ‘Ik weet het. Ik voel me soms net mijn vader, weet je? Dan til ik Dakota op terwijl Austin al minuten lang mijn naam scandeert, of dan ga ik koken als Austin weg is, in plaats van met hem mee te gaan. Dat deed mijn vader ook. Ik wil niet zo zijn,’ zei hij, ik dacht eventjes dat hij ging huilen. ‘Dat ben je ook niet, Ben, dat ben je niet. Je bent geweldig, je hebt altijd het beste met ze voor en je zou ze nooit kwaad doen.’ Ben keek me verlicht aan. ‘Dat is waar.’ Hij boog zich over de tafel en kuste me. Ik had best veel geluk: een geweldige man,


een prachtige zoon


en een prachtige dochter.


Eigenlijk had ik alles wat ik wilde. Een vrij leven, een moestuin met alles wat ik nodig had en een lieve man. Twee prachtige kinderen en een mooi huis. Een lief klein hondje en een mooi verleden. Alles wat ik maar kon wensen. Terwijl ik over het inmiddels oranje water uitkeek rolde er een traan over mijn wang. Geen traan van verdriet, maar eentje van blijdschap. Omdat al mijn dromen uitgekomen waren. Boven mijn verwachtingen uit. Geweldig, niet? Ik kon eigenlijk niet om iets anders vragen en dat deed ik dus ook niet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oké. Een happy ending voor onze Paige Hastings- Hicks. Ik hoop dat deze eerste generatie jullie een beetje bevallen is. Mij wel om te spelen, aangezien ik eigenlijk voor het eerst echt getuinierd heb. Hij was wel een beetje saai, maar ja, Austin wordt wel iets… spannender. Bedankt voor alle reacties!

Punten behaald:
Doelen?
Alle vier. Geeft 4 punten

Optionele doelen?
Eentje, namelijk ‘Marry a gal/guy with “Loves Outdoors” and/or “Green Thumb”. Want Ben heeft de ‘Houdt van Buiten’ eigenschap. Geeft 0.5 punten

Extra punten?
- 1 voor het bereiken van de tweede generatie
- 0.5 voor het aanpassen van het huis voor de generatie
- 0.5 voor het tot mijn voordeel gebruiken van de eigenschappen van Paige

Dat zouden er dus 6.5 zijn. Helaas heb ik af en toe een heel klein beetje gecheat met het geld, want dat was af en toe echt nodig. Zelfs al is het nooit erger geworden dan een tiental “kachings” wil ik het toch eerlijk houden. 5.5 punten voor generatie 1, Paige Hicks.

Leuke up! Dit is een van mijn favoriete dagboeken! Lange tekst met goede plaatjes en inhoud! Dat lukt mij nooit, laat staan alle 4!

Super update

Superleuk! Ik vind het ook erg leuk dat je je ook echt aan de doelen houdt!

Echt een heel leuk dagboek, Austin de volgende generatie? Ik ben benieuwd naar meer!

Ja, Austin wordt ons kleine zakenmannetje. Lekker veel drama mogelijk, gnagnagna. Ik ga weer aan het werk voor de volgende update. Ik had vorige week en deze week toetsweek, dus veel simmen kon niet, maar nu is het voorbij.

Oké, het maken van deze update heeft weer eventjes geduurd, maar hier is hij dan. Ik had toetsweek en niet veel tijd om te simsen. Hier het begin van het verhaal van Austin. Het is heel veel om te lezen, vooral het vierde plaatje (ik ben daar een beetje los gegaan ), maar dat zijn jullie nu denk ik wel van me gewend. Trouwens, wat vinden jullie van mijn nieuwe banner en avatar?
Enjoy!


Als kind was ik al een kleine ondernemer. Ik zocht recepten op in de krant en bakte met mijn kleine oventje muffins, koekjes en taartjes. Mijn vader was eindelijk trots op me en gaf me bergen met tips om mijn kookkunsten te verbeteren. Voor mijn tiende verjaardag kreeg ik een verkooptafel zodat ik overal mijn koekjes etc. kon gaan verkopen. Ik werd er blij van en elke verkoop was weer een gigantische overwinning.


Maar mijn zusje overtreffen, dat lukte me maar niet. Ze was perfect: ze hielp mama met de planten en ging Ruby altijd uitlaten. Misschien was het ergste nog wel dat ze altijd de keuken opruimde voor papa. Ze kreeg meer aandacht en deed in mijn ouders' ogen alles goed. Mijn ouders vonden het moeilijker om haar straf te geven dan mij, maar ik deed dan ook meer ondeugende dingen. Ik verwisselde papa's shampoo met roze haarverf, bleef tot heel laat buiten op het strand om te zwemmen, ik maakte hen altijd boos of ongerust. Het was niet altijd met opzet, maar meestal wel.


Toen ik alweer een stuk ouder was geworden, was er een meisje van mijn leeftijd naast ons komen wonen met haar vader. Hij was een rijke zakenman met een gigantisch bedrijf dat handelde in elektronica en dat ook maakte, Simsung. Het meisje heette Toulouse en ik was smoorverliefd op haar vanaf het moment dat ze zachtjes aanklopte en zich blozend voorstelde.


's Middags was ze vaak bij mij thuis om samen met me huiswerk te maken. Het was maar goed dat ze er was, want anders had ik aan niets anders kunnen denken dan haar. Ze las dan zachtjes een som voor en dan gaf ik antwoord, te bang om haar in haar ogen te kijken. Op een middag moesten we een beroepskeuzetest maken. Toulouse was na een paar minuten klaar: ze zou dierenarts worden, dat wist ze nu al. Maar ik deed er eeuwen over. Ik zuchtte bij bijna elke vraag. Elke keer dat ik een antwoord invulde bedacht ik me dat mijn moeder wilde dat ik iets anders invulde. Ik wilde namelijk een zakenman worden, voor het grote geld gaan. Mijn kinderen alles kunnen geven wat ze wilden, zonder er over na te moeten denken. Die droom was absoluut het tegenovergestelde van alles waar mijn moeder voor stond, maar het was wat ik wilde. 'Gaat het,' glimlachte Toulouse. Ik keek door het haar dat voor mijn ogen hing naar haar perfecte gezicht. Ik had haar al in tijden niet meer in haar ogen gekeken. Ik knikte aarzelend. 'Niet dus. Je weet toch dat dit iets is dat je zelf moet doen? Zo'n keuze moet je zelf maken. Daar hebben je ouders niets mee te maken.' Ik keek op. Las ze mijn gedachten? 'Hoe weet jij nou dat...' Ze ging naast me zitten. Mijn handen trilden en mijn knieën knikten. 'Omdat ik je moeder ken. Mijn oma was ook zo. Ze had het beste met je voor, maar ze snapte niet altijd dat mensen zelf moesten kiezen wat hen gelukkig zou maken. Geef je test eens?' Ik schoof hem naar haar toe. Ze knikte af en toe en hmm-de terwijl ze haar vinger langs de ingevulde bolletjes haalde. 'Jij wil helemaal geen tuinier worden, of wel? Jij wil zoals mijn vader zijn.' Ik knikte weer. Ze legde haar hand op de mijne. 'Je moet doen wat je zelf wil, niet wat je moeder wil,' zei ze. Ik verzamelde al mijn moed en pakte zachtjes haar kin en kuste haar op de mond. Ze keek me blozend aan. Toen kuste ze me terug. Nadat we samen mijn test hadden ingevuld zoals ik dat zelf wilde ging ze weer weg. Ze zwaaide nog blozend naar me door het keukenraam.


Na school bleven Toulouse en ik nog eventjes hangen. 'Wat zei mevrouw Werner?' 'Ze zei dat ik een opvallende maar begrijpelijke keuze had gemaakt en ze snapte dat ik moeite had met het maken ervan. Ze zei dat ik met een zakenman moest proberen te praten om een beeld te krijgen van het vak. Om mijn keuze bewuster te maken. Ik weet alleen niet waar ik die ga vinden.' Natuurlijk wist ik dat wel, Toulouse's vader was een van de beste. 'Je kan met mijn vader praten, misschien kan hij je meer over dat wereldje vertellen.' 'Denk je dat hij dat wil, dan?' Ze knikte. 'Maar hij is... je váder,' zei ik, alsof hij de koning van Engeland was. 'Ik vind je toch ook geweldig? Dan moet hij dat ook maar vinden.' Ze stond op van haar schommel, ging op mijn schoot zitten en kuste me teder op mijn mond. Ik gaf me over aan Toulouse, als ze me nu vroeg om in de sloot te springen, had ik het met plezier gedaan. Ze pakte mijn hand en stond op. Samen liepen we naar haar huis.


Die avond kwam haar vader thuis. Ik stapte snel naar buiten. Toulouse's vader leek absoluut niet op haar, hij had een lomp gezicht en een stevige handdruk die ik dan ook maar net zo stevig beantwoordde. Hij glimlachte vriendelijk, maar zijn strakke gelaatstrekken gaven het een angstaanjagend randje. 'Dus jij bent Toulouse's droomprins?' Het klonk minachtend, hoewel dat vast niet de bedoeling was. Ik keek over zijn schouder naar Toulouse en zag dat ze haar handen voor haar gezicht hield en naar beneden keek, zich schamend voor haar vader. 'Kom toch binnen, jongen. Laten we kijken of jij de harde zakenwereld aankunt.' Ik knikte. Laten we dat maar doen, dan. Toulouse deed de deur open op de gracieuze manier waarop zij ongeveer alles deed. Zij kon zelfs het oppakken van een boek er mooi uit laten zien.


Toulouse's vader keek me onderzoekend aan. We praatten urenlang over zijn baan en over wat mij wel niet allemaal te wachten stond, en ik vond het geweldig. Aan het einde gaf hij me een bemoedigende klop op mijn schouder. 'Misschien kan ik je als je ouder bent een baan aanbieden bij Simsung. Dan kan jij het bedrijf overnemen, nu Toulouse dat niet helemaal ziet zitten.' Ze glimlachte dolblij. 'Je bent trouwens mijn dochter meer dan waard, jongen.' Ik keek hem niet-begrijpend aan, maar begreep al snel dat dit ook een soort test was geweest. Ik vond het allemaal best, als ik mijn droom maar waar kon maken, samen met Toulouse.


Nadat we ons huiswerk de volgende dag afhadden, kwam ze mee naar mijn kamer, die ik haar al tijden geleden had willen laten zien. 'Droomprins, hè?' Ze glimlachte. 'Hmm,' deed ze instemmend. Ik kuste haar en we begonnen een beetje te zoenen. Voor we het doorhadden lagen we zo ongeveer op elkaar en had het kleine blauwe bankje waarop we zaten, of eerder lagen, niet genoeg plaats voor ons beiden. Op dat moment kwam mijn moeder binnen. 'Austin, ik heb hier je uitnodiging voor het eindbal... Wat gebeurt hier?!' Ze schreeuwde het uit met akelig veel afgunst. 'Niets,' fluisterde ik, terwijl ik zag dat Toulouse, met een hoofd rood als haar haar, de haren uit haar gezicht veegde. Mijn moeder glimlachte. 'Sorry, ik zag dit alleen niet helemaal aankomen. Waarom heb je me niet verteld dat je een vriendin hebt?' Ja, waarom eigenlijk? 'Ik heb eigenlijk al heel lang geen normaal gesprek met je gehad. De volgende keer zal ik het zeggen. 'En Toulouse nog wel, je had me dat toch best kunnen vertellen? Zo'n mooi meisje met mijn Austin...' 'Mam, kun je nu alsjeblieft weggaan?' Ze knikte lachend. Snel verliet ze mijn kamer en Toulouse keek me met een rood hoofd aan. 'Zo'n mooi meisje, hè?' Dat wist ze vast zelf ook wel. Ik nam haar gezicht in mijn handen en knikte. 'Ja, een héél mooi meisje.' En we gingen verder waar we gebleven waren.

Is Toulouse niet prachtig? Ik ben nu een boek aan het lezen, de Valeriusmoorden, en daarin heb je ook een personage genaamd Toulouse dat geverfd rood haar heeft en blauwe ogen en bekend staat voor haar uitzonderlijke schoonheid. Toen ik dat las dacht ik gelijk aan Austin en besloot ik haar na te maken zoals ze er in mijn gedachten uitziet. Dat boek is ook echt een aanrader!

Leuk uP! Maar je hebt 2 dezelfde plaatjes!


V ik zie het, waarom eigenlijk een andere kleur tekst?

Ik zal het eventjes fixen

EDIT: gefixt!

Erg leuke update

Mooie update! Toulouse is inderdaad erg mooi!