"Rotcomputer," mompelde ik geïrriteerd. 't stomme ding deed nooit wat ik wilde dat het deed. Ongeduldig tikte ik op het toetsenbord, toen ik plotseling voetstappen buiten hoorde rennen.
Diana kwam huilend binnen gestormd, waardoor ik geschrokken op sprong. Ze liet zich in mijn armen vallen en snikte gesmoord tegen mijn schouder.
"Dian? Dian wat is er?" Ze bleef door snikken. "Diana, praat tegen me, alsjeblieft. Heb je pijn?" Ik klonk zo bezorgd dat ze glimlachte.
"N-n-nee, het gaat wel," snikte ze zacht. "I-i-ik b-ben gewoon g-g-geschrokken."
"Wat is er? Waar ben je van geschrokken? Is alles goed met de baby?"
Ze schudde haar hoofd. "Het is Daniel.. Hij... Hij probeerde..."
Ze barstte weer in huilen uit. "Shh," suste ik haar. "Wat probeerde hij? Vertel me wat er is gebeurd, alsjeblieft..?"
Ze haalde diep adem. "Ik was Shadow aan het voeren, en toen kwam Daniel binnen... Hij probeerde me te zoenen, maar ik duwde hem weg."
Ik deed geschrokken een stap achteruit. "Serieus? Diana je maakt toch geen grapje? Zeg alsjeblieft dat dit een grap is?"
"S-sorry," snikte Diana. Ze trilde een beetje nu ik haar niet meer vast had. "Wat moet ik nou doen, Chase? Ik.. Hij is je broer, maar.." Ze keek me aan. "Sorry," fluisterde ze snikkend.
"Je hoeft je niet te verontschuldigen, lieverd, het is niet jouw schuld," zei ik, mezelf bij elkaar rapend. "Weet je wat we gaan doen? Ik ga nu naar Daniel, en dan ga jij boven op bed liggen en even lekker slapen."
"Wat ga je met hem doen?" vroeg ze met een klein stemmetje.
Ik haalde diep adem. "Ik ga hem weg sturen. Ik hou van hem, hij is mijn broer, maar jij bent mijn vrouw. Als jij je niet veilig kunt voelen bij hem, moet hij weg. Maak je geen zorgen, oké?"
Ik zag dat ze zich weer ontspande en ze glimlachte naar me. "Oké," zei ze instemmend.
Ik glimlachte terug. "Ga nu maar lekker naar boven, ik kom zo terug."
Diana knikte, kuste me op mijn wang en liep toen de trap op.
Nog een beetje ongelovig rende ik naar de schuur. Ik kon niet geloven dat Daniel zoiets zou doen.. Dat hij überhaupt een vrouw zou zoenen, maar dan ook nog míjn vrouw..
Ik liep door de schuurdeur en zag hem daar staan. Mijn broer, de verrader. Hij aaide Shadow over haar hoofd, maar ik merkte aan zijn lichaamstaal dat hij door had dat ik hier stond.
"Wat is er mis met jou, man?" vroeg ik beschuldigend - sorry hoor, hij had mijn vrouw gezoend - en ik liep naar hem toe. "Sinds wanneer zoen jij andermans vrouwen?"
"De jouwe is de eerste," zei hij, zich zichtbaar inhoudend.
Ik zuchtte. "Sorry, Daniel.. Ik mocht je heel graag, maar op het moment dat je aan mijn vrouw komt, kan ik je niet meer om me heen hebben.. Ik wil graag dat je dit huis verlaat. En je bent niet meer welkom in de band, het spijt me."
"Hoezo kwam ik aan jouw vrouw?! Ik hou al van Diana sinds ik haar ken!" schreeuwde hij kwaad. "Jij pakte haar van mij af!"
Ik keek hem geschrokken aan. "Echt.. Wow, dat spijt me Daniel.. Maar toch... Je zult echt weg moeten, sorry. Diana heeft voor mij gekozen, en ik heb jou liever niet meer hier."
Toen viel hij me aan.
----------------------------------------------
Whoo, eerste update sinds tijden haha Proefwerkweek voorbij, alles weer even gehad, bijna vakantie.. Halleluja.
Deze update zou langer worden, maar ik moet nu weg dus ik heb hem ingekort ;$ Wilde per se nog even updaten.. volgende update waarschijnlijk zondag! <33
Er waren niet veel dingen waarin Daniel mij kon verslaan, maar eens te meer merkte ik dat ik in een fysiek gevecht tegen hem kansloos was. Voor ik het wist lag ik op de grond met een bloedneus. Terwijl ik kreunend overeind kwam hoorde ik rennende voetstappen van Daniel.
Ik wist niet waar hij heen ging, ik heb hem ook nooit meer gezien na die dag, behalve een paar keer van een afstandje.
Ik liep moeilijk terug naar het huis en liep naar onze slaapkamer. Waarschijnlijk hoorde Diana me aankomen want ze stond op me te wachten toen ik de kamer binnenliep. Ze staarde geschokt naar het bloed op mijn gezicht. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze angstig.
"Niets, niets," suste ik. Ik omhelsde haar stevig. "Daniel is weg, dus je hoeft je geen zorgen meer te maken."
Diana knikte, maar ik voelde dat ze weer een beetje begon te huilen. Hormonen, bedacht ik me.
"Ga jij maar even je gezicht wassen," zei ze, "en daarna gewoon even lekker in het bubbelbad zitten, daar hebben we hem voor aangelegd."
Ik knikte glimlachend. "Oké, schatje."
Even later stond ik in de badkamer om het bloed van mijn gezicht te wassen. De schade viel nog wel mee, vond ik zelf. Het zag er waarschijnlijk erger uit dan het voelde.
Dit bubbelbad was één van de bijdragen die ik aan het huis had geleverd, en een verdomd goeie, als ik het zo mag stellen. Genietend liet ik me in het water zakken.
"Chase?" hoorde ik een klein stemmetje plotseling zeggen.
"Wat is er Dian?" vroeg ik, meteen bezorgd.
"Ik.. Ik voel me niet zo goed.. Kun je me naar het ziekenhuis brengen, misschien?"
We besloten een taxi te nemen naar het ziekenhuis, omdat ik te bezorgd was om te rijden.
"Het zal vast goed zijn," suste Diana.
"Je bent drie weken te vroeg!" paniekte ik.
Ze was inderdaad te vroeg. Na een bevalling van acht uur moest Diana nog paar dagen in het ziekenhuis doorbrengen wegens controle, daarna mochten we naar huis.
Ik ben verheugd aan te kondigen dat Diana beviel van een gezonde - ietwat te vroeg geboren - tweeling. Het jongetje werd als eerst geboren, we noemden hem Chris Dumonceau. Hij had zijn moeders blonde haren en mijn blauwe ogen - het was net een engeltje.
Vervolgens kwam het meisje, Dana Dumonceau. Ook zij leek op haar moeder met haar blonde haren en bruinige ogen. Ik wist nu al zeker dat dit meisje het toonbeeld van perfectie zou worden als ze groot werd.
Mijn leven was nu volmaakt, bedacht ik me, toen ik naast mijn vrouw stond met onze twee prachtige kinderen.. Daniel was al vergeten.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje heb valsgespeeld Ik had eerst het jongetje gekregen maar ik werd zo gek van de jongetjes dat ik maar gewoon nog een kind heb gekregen en nu doe ik alsof het een tweeling is ;3 maar volgens mij kan een jongen-en-meisje tweeling wel, hoor