Ik vind het wel een leuk dagboek,allen heb ik nog nooit gehoord van een DITFT.
Ik ben een volger!

Dankjewel allebei!
Een DITFT is een 15G challenge met voorgeschreven doelen die je per generatie moet zien te behalen en die doelen verschillen heel erg. Daarom laat ik nu bijvoorbeeld bij Paige heel veel van haar familie-gebeurtenissen zien, want dat is heel belangrijk voor G1 van de DITFT. Maar bij een andere generatie zal het verhaal misschien wel meer gericht zijn op de hoofdpersoons werkdrive en wat dat met zijn/haar privé-leven doet. Zo blijft er lekker veel afwisseling per generatie..

V Ik zal het proberen niet meer te doen

Ik vind je dagboek echt heel leuk, maar je powerpost wel heel veel... niet dat ik hier over ga, maar toch.

Ik ben nu op vakantie dus waarschijnlijk kan ik pas woensdag updaten.. Sorry!

Eehhm, veel plezier met lezen!

‘Samen lukt het ons wel. We hebben nog wel wat spaargeld over, toch?’ ‘Maar ik heb het uitgerekend, een goede kinderkamer kost bijna 3500 simdollars! Hoe gaan we dat bij elkaar schrapen? Je vind dat soort bedragen nou niet precies op straat.’ Ik keek Ben aan, het zou nooit gaan lukken op deze manier. Ik rukte mijn handen uit de zijne los en liep naar boven. Ik kroop onder de dekens en deed alsof ik sliep. Voetstappen kwamen de trap op. ‘Ik weet dat we krap bij kas zitten, maar die uitbouw was gewoon hard nodig. Als ik hard werk krijg ik misschien promotie en dan verdien ik alweer veel meer.’ ‘Ik slaap,’ mompelde ik. Ben lachte, ik haatte het als hij de lieve echtgenoot speelde. Het liet me altijd voelen alsof hij een beter mens was dan ik.


Hij kroop bij me in bed. Zachtjes fluisterde hij in mijn oor: ‘Ga nu maar slapen, morgen is er weer een dag.’ Een traan rolde over mijn wang. Ik huilde niet vaak, maar als ik boos was en me machteloos voelde was dat vaak het eerste wat ik deed, na weglopen van de problemen, dan. Hij pakte mijn hand en een rilling liep over mijn rug: zijn hand was ijskoud. Ik hield hem tegen mijn wang en zuchtte. Was het altijd maar zo simpel als nu. Gewoon zeggen dat we het morgen wel oplossen en lekker slapen. Ik viel in slaap met een schuldgevoel. Niet tegenover Ben, nee, tegenover Austin. (Ja, het werd een jongetje.) Ik wilde hem alles kunnen geven wat hij nodig had, en nu zou hij dat zeker niet krijgen.


We waren al weer een tijdje verder en ik was de volgende dag al uitgerekend. Ben en ik hadden een paar maniertjes gevonden om geld te verdienen, zonder een tweede baan te nemen. We hadden op het internet iets gevonden over honden te trainen om te zoeken naar metalen en edelstenen en het bleek dat Ruby daar best goed in was. Zo konden we die edelstenen verkopen, dat bracht weer wat geld in het laatje. Ook bleek je in Redwood Harbor voor insecten en dergelijke geld te kunnen krijgen als je ze bij het lab inleverde. Zo kon ik nog extra geld verdienen met het vangen van de prachtige vlinders die rond ons huis vlogen.


Terwijl ik in de tuin stond te werken braken mijn vliezen. Ben lag al te slapen, maar ik had hem verteld dat ik de plantjes nog eventjes laatste voeding moest geven voor we weggingen naar het ziekenhuis. Ineens begon een stekende pijn rond mijn middel en het duurde niet lang voor ik het uitschreeuwde. Die weeën lieten dan wel steeds een tijdje op zich wachten, ze maakten me echt gek. ‘BEN! BRENG ME NAAR HET ZIEKENHUIS!’ Na een paar seconden stond hij naast me, bezorgd kijkend. Hij bracht me op topsnelheid naar het kleine ziekenhuisje, noem het maar gerust dokterspraktijkje, van RH.


Zijn borstkas die regelmatig op en neer ging, zijn oogjes die me onderzoekend aankeken, zijn handjes die naar mijn wang reikten, alles aan Austin was perfect. Ik kon wel uren naast zijn wiegje zitten, wachtend tot hij wakker werd, dorst kreeg, eenzaam werd. Ik wilde hem eigenlijk niet alleen laten en het voelde meer en meer als een verplichting om in mijn tuintje te werken: ik wilde eigenlijk gewoon de hele dag naar Austin staren. Het was dan ook heel goed als Ben me even uit vissen stuurde of zoiets raars, want dan kwam ik even weg uit het huis, kwam ik nog iemand tegen en bleef ik niet de hele tijd voor mijn zoons wiegje zitten. Ben was trouwens ook zo trots als een pauw. Hij praatte tijdens het eten eigenlijk alleen maar over Austin, zijn lach, zijn ogen, zijn haar (voor zover dat aanwezig was op zijn hoofd), Ben kon maar niet over ons wonder ophouden. En dat was maar goed ook.


De volgende dag kwam ik terug van een wandelingetje op de berg samen met Austin en Ruby, toen Ben op me stond te wachten. ‘Lieverd, ik heb een lening gekregen van mijn baas! Ik krijg nu gewoon een tijdje even geen salaris meer, maar zo kunnen we de kamer en de uitbouw betalen!’ Ben keek me zielsgelukkig aan. ‘Echt waar?’ Ik geloofde het niet helemaal, ik wist niet waarom maar het lag me gewoon niet echt. ‘Austin zal zo blij zijn!’ Ik keek hem aan, hij meende het. Hij geloofde dat het allemaal goed zou komen en door zijn enorme blijdschap begon ik datzelfde te doen. Misschien hadden we ons voor niets zorgen gemaakt en hadden we gewoon de uitkomst af moeten wachten.


We wilden eigenlijk weer een nieuw kindje en we gingen het op een bepaalde manier weer proberen (maar op welke manier zeg ik lekker niet).


‘Pootje?’ Ze hield haar pootje op zodat ik hem kon schudden. Ruby bleek een hele goede jachthond te zijn en trucjes bleken haar ook zeker niet te moeilijk te zijn. Ze werd eigenlijk een deel van ons inkomen door haar zoektocht naar edelstenen die ze de hele dag voerde. Austin lieten we niet op dezelfde bank zitten als Ruby, voor veiligheidsredenen, maar als Austin iets ouder zou zijn zouden we Ruby al wel bij hem laten. Ik was trouwens hard op weg om mijn certificaat te behalen, dat betekende dat ik op een niveau tien van vaardigheid in het tuinieren zat, dat was het hoogste. Weer iets om trots op te zijn.


Ik had een tijdje later eindelijk dat certificaat binnengehaald, hoewel het certificaat niet het enige was wat ik had binnengehaald, want ik was weer zwanger! Ja, je hoort het goed. Naast mijn eerste engeltje, zou er een tweede komen. Ik kon eigenlijk niet wachten, maar het geld was een beetje schaars, dus de meubels werden flink gerecycled. Ach, we zouden het financieel vast wel halen. Denk ik.

Hele leuke update

leuke up!

Heel leuk!

Leuke up! ;D

Bedankt alle vier ! Ik ben al bezig met de volgende up..

Austin was alweer een stukje ouder geworden, hij was nu een blije peuter. Hij had mijn asblonde haar en de ijsblauwe ogen van Bens moeder. Austin was ons prinsje en we deden alles met hem. We gingen met hem naar de speeltuin, naar het strand, naar de winkel, Ben nam hem wel eens mee naar het restaurant, alles om een beetje te pronken met onze knapperd. Austin was een heel lief jongetje, altijd nieuwsgierig. Hij sliep alleen niet altijd even goed en ervaring had ons geleerd dat door op zo’n moment een wandelingetje of iets dergelijks met hem te maken hij wel weer in slaap viel.


Het leukste aan Austin vonden we nog wel hoe graag hij nieuwe dingen leerde. Hoe hij dingen zelf probeerde tot het goed ging. Ben besloot hem te leren lopen, omdat hij dat nog niet zelf kon, en ik ging hem leren praten, omdat hij daar nog wel echt moeite mee had. Ben had een heel slim maniertje om Austin zelf te laten lopen: hij zette Austin overeind en liep dan langzaam naar achteren. Austin waggelde dan vanzelf wel naar hem toe.


‘Beertje,’ deed ik voor. ‘Weeltje,’ deed Austin me na. Ik lachte. Na een tijdje heel duidelijk articuleren begon Austin het door te krijgen. Elke dag een uurtje, en voor we het wisten, kon Austin goed en duidelijk praten. We moesten vaak glimlachen als hij ons na probeerde te praten en hij niet goed uit de woorden kwam. Vooral de ‘g’ kwam er nooit goed uit. Als we hem dan toelachten keek hij ons boos aan. ‘Ik thoe het wel hoed hoor!’


Voor het slapengaan lazen we ook altijd een boekje met heel veel plaatjes samen. Nou ja, samen, ik las het voor en hij schreeuwde zijn schattige commentaar door mijn verhaal heen. We hadden geen televisie, dus wat hij leren kon, leerde hij uit de boekjes en van mij en Ben.



Ik beviel twee weken voor ik uitgerekend was van een prachtige dochter die we Dakota noemden. Ze had een prachtige glimlach en haar zachte huidje had dezelfde kleur als de mijne. Ze sliep graag zo lang mogelijk, en als ze haar mooie bruine ogen opende, dan zonk mijn hart, zo lief. Net als Austin, was ze ons prinsesje en gaven we haar en Austin alle tijd die we hadden, of eigenlijk deed ik dat. Ben moest vaak tot laat werken en moest thuis ook soms gerechten voorbereiden en oefenen zodat hij ze in het restaurant zo lekker mogelijk kon klaarmaken. Dan rende Austin vaak naar hem toe, trok aan zijn broek en vroeg hem om met hem naar de speeltuin te gaan. ‘Sorry kanjer, ik ben nu eventjes bezig. Een andere keer misschien.’ Dan gaf hij hem een kusje op zijn voorhoofd en stuurde Austin weer naar buiten, naar mij toe eigenlijk. Ik kon daar nooit goed tegen, maar ja, wat doe je eraan?


‘Mama, papa wil niet met me naar de speeltuin!’ Dan nam ik hem bij me op schoot naast Dakota en dan vertelde ik hem een verhaaltje of vertelde ik hem over zijn zusje. ‘Ze is heel mooi!’ Dat was wat hij altijd zei. Ik knikte dan instemmend. Ze was ook heel mooi. Mijn prinsesje en prins.


Terwijl ik in de bank een boek zat te lezen, wachtend op het eten, hoorde ik voetstapje op de traptreden. Ik glimlachte. ‘Austin?’ ‘Ik ben Austin niet, ik ben een… spook! Oehoehoeeeh’ Ik deed net alsof ik heel bang was. Austin kwam met een kleed over zijn hoofd de trap af kruipen. ‘O, eng spook, doe je wel voorzichtig?’ Ik zag het spookje knikken. Hij rende toen hij beneden stond naar me toe en struikelde over zijn kleed heen, maar gelukkig kwam hij neer op Ruby’s kussen. Ik tilde hem op en haalde de doek van zijn hoofd af. ‘Oh, ben jij het, Austin? Ik dacht dat je een spookje was! ‘Was ik eng?’ Ik knikte. Ik kietelde hem en hij gierde het uit. ‘Ik dacht dat jij al sliep?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben nog niet moe, mama!’ Ik gaf hem zijn tweede beer en zei dat hij met zijn beertjes mocht spelen als hij het maar in zijn eigen bedje deed. Hij rende dolblij naar boven en kwam de hele avond niet meer naar beneden.


‘Je hebt jezelf echt overtroffen,’ zei ik. Er hing een onaangename spanning in de lucht. We werden er allebei niet helemaal blij van. ‘Paige, het spijt me dat ik afgelopen tijd zo… afwezig ben geweest. Dat moet vast erg vervelend zijn geweest. Er was gewoon heel veel aan de hand op het werk en ik wilde zo graag weer eens een promotie. Dat begrijp je hopelijk wel.’ Ik keek hem een beetje verontwaardigd aan. ‘Dat het druk is op het werk en je daardoor misschien iets minder aanwezig bent kan ik nog begrijpen, maar het is geen excuus om Austin de hele dag aan mij over te laten. Heb je Dakota nou eigenlijk al eens goed vastgehouden, behalve dan in het ziekenhuis? Heb je haar al naar bed gebracht? Nee. Dat heb je niet.’Hij zuchtte. ‘Dat weet ik en ik ben daar ook niet trots op, maar ik heb nu eindelijk die promotie dus kan ik nu weer wat tijd met jullie doorbrengen.’ Met het geld zat het de laatste tijd wel goed. Ben werkte zo hard, dat hij opslag en bonussen kreeg en daarmee konden we ons gezin heel goed onderhouden. Nadat we het eten hadden opgegeten, de nectar naar binnen gegoten, stonden we op.


‘Ik ben nog steeds gewoon… Ben. En ik houd nog steeds evenveel van je.’ Ik keek hem aan. ‘Dat weet ik,’ zei ik zachtjes. Ik gaf hem een kus op zijn mond en hij kuste me terug. Toen we onze ogen open deden lachten we een beetje, wat deden we toch ook moeilijk. Als we ergens met elkaar over praatten, maakten Ben en ik het altijd weer goed. Niets aan de hand, ik was nog steeds even verliefd.

Oew leuke up!!!!

Mooie update

Leuke updates! Ook leuk dat het niet altijd vrolijk en blij is maar ook weer niet te depressief! Ga zo door.

Leuke up

Erg leuke update

Leuk Snel weer een nieuwe update?

Ik hoop dat het morgen lukt ..

EDIT:
Fijn, jongens.. Mijn computer afgepakt, iPod ook, ik kan dus niet meer updaten tot ongeveer de zomervakantie. Ik heb een aantal onvoldoendes gehaald en mijn ouders hebben me dus elektronicaloos gemaakt. Ik typ dit vanaf de computer van mijn BFF en het spijt me echt heel erg dat ik nu niet kan updaten, maar ik stop dus NIET.

Ben benieuwd!

Bonjour!! Ik heb nu weer mijn computertje terug, gelukkig maar. Eventjes een saaie update, sorry daarvoor. Bij Austin wordt het spannender.. Ik heb trouwens nu alle vereiste doelen behaald van G1, dus is dit de laatste update. Ik had langer door kunnen gaan, maar G1 is in de DITFT echt een basis-generatie met weinig drama. In de rest gebeurt gewoon meer.. Enjoy.


Ik was naar het gemeentehuis gegaan om de prijs voor ‘beste moestuin’ op te halen, omdat ik alle planten die je in de winkel kon kopen geplant had en ze ook succesvol had laten groeien. Van uien tot tomaten, van paprika’s tot appels, alles stond in mijn tuintje. Elke dag vroeg op, mijn mouwen opstropen en aan het werk met mijn handen in de aarde.


Ben had de laatste tijd echt een knop omgedraaid. Hij ging wandelen met Dakota, die trouwens sprekend op hem bleek te lijken, hij ging vissen met Austin of hij nam mij mee naar zijn restaurant om lekker uit eten te gaan. Hij wilde waarschijnlijk niet zoals zijn eigen vader zijn: die had meer dan genoeg geld, maar was doodongelukkig. Bens vader had niet zoveel aandacht voor hem gehad, daarvoor moest hij altijd bij zijn moeder zijn. Ben was ook niet zo open over zijn gevoelens, hij leefde zijn leven en wilde er eigenlijk niet al te open over zijn of er te veel over nadenken. Ach, als hij er gelukkig van werd..


Dakota was een beetje een verwend meisje geworden dat ging huilen op het moment dat ze niet kreeg wat ze wilde, maar verder was ze eigenlijk altijd heel lief. Vooral haar lach, die kon iemand laten smelten vanbinnen. Austin begon echt al ouder te worden. Het typische ‘Mahaaaam!’ klonk bij ons nogal vaak door het huis. Als ik de planten wilde verzorgen, in plaats van met hem en Ruby naar het strand te gaan, als ik hem niet alleen naar het dorp liet gaan, als hij zijn verjaardagsgeld niet uit mocht geven aan een computerspelletje voor de computer die wij toevallig niet hebben, als ik erop stond dat er absoluut geen tv in mijn huis zou komen.. Vaak dus. Austin had heel veel energie, het was dus maar goed ook dat hij snel naar school zou gaan. Kon hij daar zijn energie kwijt.


Austin had ook heel veel fantasie. Hij had de gewoonte om zijn prinsenpak aan te trekken en dan als Koninklijke Hoogheid door het huis te paraderen. Het was eigenlijk een voorbeeld van wat hij allemaal deed om meer aandacht van zijn vader te krijgen, die vooral naar Dakota keek. Als Austin problemen had kwam hij altijd naar mij toe, in plaats van naar Ben. Dat lag waarschijnlijk aan het feit dat Ben Austin eerst al geen aandacht gaf, en zonder fundering stort een huis altijd in.


‘Maar wat als ze me nou niet aardig vinden? Of raar? Of lelijk,’ zuchtte Austin bang. Hij stond op het punt om in de schoolbus te stappen voor zijn allereerste schooldag. Hij was zoals elk kind dat zou zijn een beetje bang. Ik glimlachte en omhelsde hem. ‘Ze zullen je vast net zo geweldig vinden als ik.’ ‘Denk je dat?’ vroeg hij met een klein stemmetje. ‘Zeker weten,’ verzekerde ik hem. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het wordt vast leuk,’ zei hij zuchtend. Hij liep daarna met zijn rugzakje de deur uit, op weg naar school.


Ik begon verder te werken aan mijn tuintje. Er waren al een aantal planten doodgegaan, dat kon ik niet nog eens laten gebeuren. Het was lekker rustig zo zonder Austin. Ik glimlachte, hij zou nu waarschijnlijk door de juf voorgesteld worden. Dan zou hij trillend voor de klas staan en vertellen dat zijn moeder plantjes liet groeien en zijn vader altijd kookte. Hij zou waarschijnlijk ook vertellen dat hij een zusje had dat nooit huilde. Misschien zou hij zelfs vertellen dat zijn grootste passie was om te vissen. Met mama erbij natuurlijk.


‘Gaat het al goed?’ Ik keek Dakota liefhebbend aan. ‘Het gaat best goed,’ lachte Ben. Hij zei een woordje voor en Dakota stootte dan wat geluiden uit die erop leken. ‘Hee, ik ga vissen. Als Austin thuiskomt, vraag je hem dan naar zijn dag?’ Ben knikte. Bijna onzichtbaar, maar hij deed het wel. Hij kon er niet zo goed tegen als ik hem vertelde of vroeg om iets te doen. Ik kon meestal maar alleen hopen dat hij het zou doen.


De deur ging zachtjes open. Ben stond op en liep naar Austin toe. Hij glimlachte vriendelijk. ‘En, hoe was je eerste dag? Nog vriendjes gemaakt? Wat vonden ze van je?’ Ben klonk oprecht geïnteresseerd te zijn. Austins gezicht klaarde op. ‘Het was heel leuk! We hebben leren schrijven en een film gekeken over Simlish. Blijkt dat het een hele moeilijke taal is! Ik dacht dat alle oude mensen het konden spreken, maar het wordt dus alleen op het vaste land écht gesproken.’ Ben knikte. ‘Toen ik me had voorgesteld vroeg een jongetje of ik naast hem kwam zitten. Hij heet Allessandro en hij is super aardig! En er was ook een andere jongen die heel aardig was, Bernhard. Hij is heel slim en hij heeft een hele grote bril, maar hij is dus wel aardig.’ Ben glimlachte. ‘Gelukkig zijn ze dus wel aardig daar.’ Austin knikte stralend. ‘Er is ook een heel mooi meisje, Dawn. Ze is heel lief!’ Ben lachte, zo’n casanova was Austin al wel.


‘Hee.’ ‘Hee,’ antwoordde Ben. ‘Slapen ze al?’ Ben knikte. ‘Is dat… Limoenroomtaart?’ Hij glimlachte. ‘Wil je ook een stukje?’ Ik knikte gretig. Ben en ik gingen aan tafel zitten tegenover elkaar. Eventjes was het stil. ‘Ik ben heel blij dat je Austin weer wat meer aandacht geeft. Kan hij wel gebruiken,’ fluisterde ik erachteraan. Ben knikte zachtjes. ‘Ik weet het. Ik voel me soms net mijn vader, weet je? Dan til ik Dakota op terwijl Austin al minuten lang mijn naam scandeert, of dan ga ik koken als Austin weg is, in plaats van met hem mee te gaan. Dat deed mijn vader ook. Ik wil niet zo zijn,’ zei hij, ik dacht eventjes dat hij ging huilen. ‘Dat ben je ook niet, Ben, dat ben je niet. Je bent geweldig, je hebt altijd het beste met ze voor en je zou ze nooit kwaad doen.’ Ben keek me verlicht aan. ‘Dat is waar.’ Hij boog zich over de tafel en kuste me. Ik had best veel geluk: een geweldige man,


een prachtige zoon


en een prachtige dochter.


Eigenlijk had ik alles wat ik wilde. Een vrij leven, een moestuin met alles wat ik nodig had en een lieve man. Twee prachtige kinderen en een mooi huis. Een lief klein hondje en een mooi verleden. Alles wat ik maar kon wensen. Terwijl ik over het inmiddels oranje water uitkeek rolde er een traan over mijn wang. Geen traan van verdriet, maar eentje van blijdschap. Omdat al mijn dromen uitgekomen waren. Boven mijn verwachtingen uit. Geweldig, niet? Ik kon eigenlijk niet om iets anders vragen en dat deed ik dus ook niet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Oké. Een happy ending voor onze Paige Hastings- Hicks. Ik hoop dat deze eerste generatie jullie een beetje bevallen is. Mij wel om te spelen, aangezien ik eigenlijk voor het eerst echt getuinierd heb. Hij was wel een beetje saai, maar ja, Austin wordt wel iets… spannender. Bedankt voor alle reacties!

Punten behaald:
Doelen?
Alle vier. Geeft 4 punten

Optionele doelen?
Eentje, namelijk ‘Marry a gal/guy with “Loves Outdoors” and/or “Green Thumb”. Want Ben heeft de ‘Houdt van Buiten’ eigenschap. Geeft 0.5 punten

Extra punten?
- 1 voor het bereiken van de tweede generatie
- 0.5 voor het aanpassen van het huis voor de generatie
- 0.5 voor het tot mijn voordeel gebruiken van de eigenschappen van Paige

Dat zouden er dus 6.5 zijn. Helaas heb ik af en toe een heel klein beetje gecheat met het geld, want dat was af en toe echt nodig. Zelfs al is het nooit erger geworden dan een tiental “kachings” wil ik het toch eerlijk houden. 5.5 punten voor generatie 1, Paige Hicks.