Mooi huis en leuk gedaan met die trap. Alleen op die derde screen kijk je door de overloop heen zeg maar

Uitstraling



1 Augustus 2013
“Ik vind de locatie geweldig, maar ik wil nog wel even de berging inspecteren,” zei Alexis, terwijl ze met Anouk nogmaals door het veilinghuis liep. “Natuurlijk, volg mij maar. De ruimtes zitten in de kelder, onder het podium.” “Ik wil je trouwens bedanken, Anouk. Je zet je altijd zo in voor onze familie.” Anouk zette een gemaakte glimlach op. “Ik draag jouw hele familie een warm hart toe, Alexis. Voor mij is het een vanzelfsprekendheid.” Ze kwamen aan in de berging. “Zoals je kunt zien, genoeg ruimte voor jullie wijn.” “Hmhm,” Alexis keek kritisch rond. “Hoe zit het met de brandveiligheid? Het is immers een oud gebouw.” “Dat zal ik laten controleren,” antwoordde Anouk.



Alexis verexcuseerde zich, toen ze zag hoe laat het was. Ze kwam weer in de grote zaal terecht, waar ze haar tas had staan. Ze haalde haar mobiel eruit, en zag dat haar moeder haar al had gebeld. Snel belde ze terug. “Mam, met mij. Heb je al wat gehoord?” “Ja, dat heb ik. Frank is net weg. We praten vanavond wel lieverd, ik weet niet of er iemand mee luistert.” Doortje verbrak snel de verbinding weer. De plannen waren in werking gezet.



Beneden in de berging checkte Anouk haar telefoon. Nog geen bericht. Ze had de hele week nog niets van Jonathan gehoord, nadat ze hem had verteld dat ze zwanger was. Dat was het plan. Even de relatie op een laag pitje zetten, want niemand mocht weten dat zij samenspanden. Gelukkig had Anouk nog niet de uitstraling van een zwangere vrouw. Alexis mocht haar nog steeds, en dat moest nog even zo blijven. Nog even, want na de veiling zou alles goed komen.



“Verse bonen,” zei Maartje, “Een kopje verse bonen koffie. Waarom moet dat zo lang duren?” Ongeduldig wachtte ze tot het hypermoderne apparaat klaar was met haar koffie. “Hallo, ik vraag iets.” Samen met Ellen was ze naar Romeo gegaan. Het was nu eindelijk augustus en de plannen voor de bruiloft waren bijna klaar. Maar Romeo was er niet echt bij met z’n hoofd.



Het was nu anderhalve week geleden, maar Romeo kreeg het voorval niet uit zijn hoofd. Het onverwachte bezoek van Felix had veel teweeg gebracht, maar niet tussen hem en Nick. Nick was alleen maar bezig met de fusie, die bijna klaar was. Bijna klaar, dan kon hij zich volledig richten op de bruiloft. Romeo hoopte dat zij dan al klaar waren, want het perfectionisme van Nick kon veel geld kosten. Weer dwaalden Romeo’s gedachten af naar die verschrikkelijke avond.



20 juli 2013
Romeo had Felix binnengelaten. Domme keus. Ze waren gaan zitten en hadden gepraat. Romeo wilde in eerste instantie weten wat hem bezielde, om zo hard op Ellen af te rijden. Nadat Felix weer zijn excuses had gemaakt, ging het gesprek over op zijn geschiedenis met Nick. Felix vertelde onder het genot van een wijntje openhartig over Nicks bindingsangst. Romeo begon aan alles te twijfelen, aan zichzelf, aan de bruiloft, aan hun relatie.



Een nieuwe fles wijn ging open. Romeo dacht niet meer helder en Felix’ toon was omgeslagen. Hij was hier niet voor Romeo gekomen, maar voor Nick. Hij was ook niet gebleven, omdat hij vond dat hij wat goed te maken had met Ellen. Hij was hier slechts met één doel. Het terugwinnen van Nick. Dat vertelde hij echter niet aan Romeo. Toen er genoeg wijn op was, kwam hij dichterbij. Er werd gezoend. “Blijf van me af!” geschrokken sprong Romeo op. “Ga weg!”



“Romeo, Romeo, waar zijt gij?” lachte Maartje, terwijl ze met haar koffie naar de tafel liep. “Nou, dat is ook geregeld,” verzuchtte Ellen. “De locatie is niet op het strand, maar ziet wel uit over de zee. Ik denk dat het mooier kan worden. Ik bel nog even die decorateur en de bloemist om de locatie door te geven.” “Oh Ellen, wat moeten we toch zonder jou.”



“Nou, kom Romeo. Ik heb wat boekjes binnen voor ringen!” riep Maartje. Romeo draaide zich om, eindelijk wakker geschud. In zijn hoofd echode het. Ga weg! Ga weg! Romeo kon zich niet meer herinneren of Felix was weggegaan. Hij voelde zich zo schuldig. “Ik kom,” zei Romeo zacht. Maartje had ondertussen haar eigen zorgen, want de vrolijkheid verborg het verdriet dat ze had.



20 september 2007
Zo langzaam als Maartje was ingestort, zo snel ging het nu. Er werd hard geremd, gegild. Een klein meisje rende de straat op. Ruben zag haar, net op tijd voor haar, maar te laat voor hem en zijn vrouw. Hij rukte aan het stuur, trapte tegelijk het rempedaal helemaal in. De auto draaide, de snelheid nam af, maar was te hoog. De moeder van het onbezonnen meisje rende boos roepend achter haar aan en zag het gebeuren. De auto schampte langs het muurtje rond het museum, maar raakte het hek erachter. Een harde klap en de auto stond stil tegen de lantaarnpaal. Vier seconden gebeurde er niets. Gesis, rook. En toen vuur. Het meisje gilde, de moeder gilde. Ruben gilde niet, Maartje ook niet. “Help! Help!” de woorden echode nog altijd door Maartjes hoofd wanneer ze aan Ruben dacht. Zijn hulpgeroep mocht niet baten. De vlammen waren genadeloos.



Nick sloot zijn laptop. Eindelijk, eindelijk was het klaar. De laatste documenten waren nagekeken en verbeterd. De printer was klaar, uitgezet. Zijn secretaresse was al lang naar huis en het werd tijd dat hij dat nu ook deed. De fusie was afgrond en Nicks werk zat er op. De komende weken was zijn agenda leeg. Enkele verplichtingen, zoals de veiling, maar verder: tijd voor de bruiloft!



“Daar ben je,” Doortje liep de woonkamer binnen. “Wat is het stil in huis,” merkte Alexis op. Doortje ging naast Alexis zitten en staarde naar het haardvuur. “Sarah en Adam maken overuren. Alle wijn moet worden gecontroleerd, gesorteerd en in dozen worden gestopt. Er worden een aantal partijen geveild en een aantal zeer exclusieve flessen. Jonathan, god mag weten waar hij uit hangt.” “Werken,” zei Alexis. “Nou, en Maartje is met Ellen de bruiloft van Nick en Romeo regelen. We zijn met z’n tweeën, schat.”



“Heb je nieuws?” vroeg Alexis. “Geen nieuws, wel informatie. Frank heeft wat dieper in jouw verleden gegraven. De moord die je hebt gepleegd,” “Om mijn gezin te beschermen!” riep Alexis fel. “Ja, rustig maar. De man die de moord volgens de rechtbank heeft gepleegd, zit levenslang vast. Dat betekent dat we alles, maar dan ook alles moeten wissen, waaruit blijkt dat jij ermee te maken hebt. Frank is daar nu mee bezig. Gelukkig is het niet veel, maar Frank heeft het vermoeden dat er camerabeelden van zijn. Die zijn echter door iemand goed verborgen.” “Jonathan…” concludeerde Alexis.



“Dat was wat Frank ook dacht. Oh lieverd, we moeten echt van die man af.” “Maar hoe, mam? Hoe?” “Als we die camerabeelden hebben vernietigd, dan kunnen we stappen ondernemen.” Ondertussen liep Sarah van de trap af. De openstaande deuren van de woonkamer trokken haar nieuwsgierigheid. Zachtjes stopte ze achter de deur. Wat ze hoorde, kon ze nauwelijks geloven. Hoe lang waren ze hier al mee bezig? Ze wilde de kamer binnenstormen, maar begreep ook dat er een duidelijke reden was, om dit allemaal geheim te houden. Het leek Sarah beter om haar mond te houden en te zwijgen.



Hij stak zijn sleutel in het slot en haalde diep adem. Nick keek er naar uit om het goede nieuws te vertellen aan zijn lieve vriend. Hij kon eindelijk delen in Romeo’s zorgen. Hij keek er naar uit om zich te verdiepen in de bruiloft. Ze gingen er wat moois van maken. Binnen wachtte hem een slapende Romeo. Zo zacht als hij kon liep Nick op zijn sokken naar de bank. Hij staarde naar zijn mannetje en voelde zich zo enorm gelukkig.

Erg leuke update

Spannend!

*Werd weer meegezogen in het verhaal!*

Echt geweldig hoe je schrijft enzo! Hoe zijn je examens o.i.d. eigenlijk gegaan?

Geweldige update!
Hopelijk is er die nacht niet meer gebeurd tussen Romeo en Felix, dat zou ik echt heel erg vinden voor Nick nu hij net tijd heeft voor de bruiloft.
En ik hoop ook dat die beelden snel gewist kunnen worden om Jonathan er vervolgens genadeloos uit te knikkeren, met Anouk erbij.

Super spannend!
En net zoals anderen ik word helemaal meegezogen in het verhaal!

Leuke update!

Ik ben benieuwd wat er nu allemaal weer gaat gebeuren.

heel erg leuk!

En ik ben inderdaad ook benieuwd

Muchos Gracias allemaal! Hele leuke reacties weer Ik ben zo blij met jullie!

Ik heb leuk nieuws om te delen. Ik weet niet of jullie het zagen, maar de kwaliteit van de foto's was enigszins minder dan van het vorige dagboek. Goed, de kwaliteit van mijn Sims was minder, omdat ik op mijn laptop moest spelen. Ik heb nu echter een nieuwe laptop gekocht! Een super mooi ding, dat Sims veel sneller doet spelen. Alles laadt veel sneller, en dat was toch echt wel een bezwaar van mijn oude laptop. Zoals jullie vast hebben gezien, heb ik nogal wat uitbereidingen en store spullen, dus die snelheid was wel gewenst.

Maar, het voordeel is dus, dat ik mooiere foto's kan maken en dat ik het leuker vind om te simsen (En dus om te updaten) Volgende week weer een update. Voor nu:

Oh wauw!
Wat een super mooie trouwlocatie

Ook geweldig dat je een nieuwe laptop hebt, en dat je daarom meer speelt (en dus meer update. :3)
De laatste update is trouwens weer ontzettend leuk, ik ben benieuwd!

Super goede update weer, een prachtige locatie en screen!

Echt super leuk!

Mooie screen! Mooie locatie en mooi licht.

Wauw, die prachtlocatie is geweldig!!!
En super dat je een nieuwe laptop hebt! Meer updates dus!
Haha, veel plezier met simsen!

Erg mooie up weer! Het was mij trouwens niet opgevallen van de kwaliteit van je foto´s. Maar fijn dat je nu wel mooie foto's van hoge kwaliteit kunt maken!

Mooie screen en prachtige locatie!!

Mooie update. Echt heel mooi hoe je kan vertellen. En die screen met die auto in vlammen...wow

Mooie update

Hele mooie update En de trouwlocatie ziet er prachtig uit

Verzoening



6 augustus 2013

"Het is zo fijn je gewoon weer 's middags te kunnen zien," zei Romeo. Hij pakte Nick om zijn middel en lachte vrolijk. "Dat is fijn om te horen. Ik ben blij dat al dat gedoe achter de rug is. Die hele fusie heeft me overigens wel alle kosten van onze bruiloft opgeleverd!" "Alle kosten?" vroeg Romeo met een stiekeme blik in zijn ogen. Nick lachte. "Ja, lief, alle kosten."



"Dan kunnen we een huwelijksreis plannen? Lekker een tijdje met z'n tweetjes weg. Weg van de stress van je werk en van je familie?" "Ja, dat kan. Daarover gesproken. Het wordt eens tijd dat je me op de hoogte brengt van de vorderingen. Ik heb geen idee hoe het ervoor staat. Ik zou de locatie graag willen bekijken en zijn de uitnodigingen al naar je familie verstuurd?" Romeo zuchtte. "Nick, laat dat nou allemaal aan mij over, zoals we hadden afgesproken." Nick glimlachte. "Kunnen we een datum prikken?" dramde hij toch door. "Goed, jij je zin. Ik bel Ellen om volgende week nog even te gaan kijken."



"Eindelijk," Anouk staarde over het vijvertje. Ze had veel moeite gedaan om Jonathan te zien. Nu hadden ze afgesproken in een parkje, ver buiten het dorp. "Ik heb het druk, Anouk. We hebben een missie, herinner je je dat nog?" "Ja, natuurlijk herinner ik me dat, Jonathan. Maar verdorie, ik dacht dat je wel blij zou zijn met het nieuws, maar ik heb niets van je gehoord sinds ik je heb verteld dat ik zwanger ben."



Jonathan stapte op Anouk af. Hij twijfelde nog aan zijn relatie met Anouk, maar de zwangerschap had iets bij hem losgemaakt. Een kans om opnieuw te beginnen. "Ben je al bij de dokter geweest?" vroeg hij. "Geloof je me niet?" reageerde ze meteen vijandig. "Rustig, rustig. Ik wil gewoon zeker weten dat je zwanger bent en dat het geen..." "Geen wat?" "Geen opleving is. Iets dergelijks. Maar ik ben er blij mee." Anouk voelde zich meteen minder bedreigd. "Echt?" vroeg ze, met een klein beetje twijfel. "Echt," verzekerde Jonathan haar.



Het was middag. De zon verstopte zich achter de wolken. Het was zomer, maar bij lange na niet zo warm als normaal. Ook op de wijngaard was het frisjes. Thomas liep, nadat hij even de wijnvaten had geïnspecteerd, naar het hoofdgebouw. Sarah zat daar op hem te wachten.



"Sluit de deuren, wil je? Het is frisjes." Merkte Sarah op, toen hij binnenkwam. Thomas sloot de deuren. "Hoe staat het ervoor? Met de veiling, bedoel ik." "Goed, goed. Alexis doet haar uiterste best er een klassiek feest van te maken. Als je wilt weten hoe het ervoor staat, moet je haar maar even bellen." "Hmpf." Sarah zuchtte toen ze dat hoorde. "Thomas, kom eens zitten. We moeten praten."



"Ik wil dat jij je verzoent met Alexis. Deze ruzie is uiterst onaangenaam en doet niemand goed." Sarah legde haar eis helder op tafel. Ze had hier lang over nagedacht. Nee was geen antwoord dat ze zou accepteren. "Pertinent nee. Alexis heeft haar keuze gemaakt. Ik trek mijn conclusies. Zo lang ze bij die man blijft, hoef ik haar niet te zien."



"Werkelijk, Thomas. Jij denkt dat Alexis en Jonathan niet aanwezig zullen zijn op de veiling? Of op Nicks bruiloft? Mama zal haar ook niet zomaar aan de kant schuiven. Je kunt haar en Jonathan niet ontwijken." "Ik weet niet of Nick haar wel op de bruiloft wil hebben!" "Laat dat maar aan mij over. Thomas, ik wil dat jullie het bijleggen. Het is geen vraag." Thomas gromde. "Dan doe ik het op mijn eigen manier," zei hij.



De avond was gevallen. Thomas was de hele dag druk in de weer geweest op de wijngaard. Samen met Adam had hij ervoor gezorgd dat alle wijn nu klaar was voor de veiling. Toen het half zeven was, had hij Adam weggestuurd en maakte hij zich klaar voor zijn 'gast'. Jonathan liep het kantoor van Thomas binnen. De uitnodiging was dwingend geweest en Jonathan kon moeilijk anders dan gehoor geven aan Thomas' oproep vanavond langs te komen. Bovendien zag hij dit als een kans nog wat wrijving in de familie te veroorzaken.



"Thomas, wat was er zo dringend, beste man?" vroeg Jonathan joviaal. "Ik ben je 'beste man' niet. Laat ik daar mee beginnen." Thomas liet zich niet zo snel van zijn stuk brengen. Hij stapte op Jonathan af en nam een assertieve houding aan. "Ik wil je even wat duidelijk maken." "Wat is er mij niet duidelijk?" vroeg Jonathan quasi-naïef. "Alexis is mijn zusje, mijn familie. Familie komt voor alles. Wat mij betreft hoor jij daar niet bij."



"Volgens begrijp jij het dan niet helemaal, Thomas. Ik ben de vader van je neefje en de man van je zusje. Ik hoor nu eenmaal bij de familie." "Jij kunt denken wat je wil, maar ik accepteer jou niet. Het is een kwestie van tijd voordat Alexis ziet wat voor man jij bent. Ik weet niet waar je mee bezig bent, maar daar kom ik nog wel achter!" "Mee bezig bent? Wat zijn dat nou weer voor beschuldigingen. Doe rustig Thomas Maar als het wat helpt, ik zal mij meer gedragen als een voorbeeldige man."



Jonathan verzachtte zijn toon. "Ik heb wat problemen gehad met Alexis, met jullie, maar dat ga ik helemaal recht zetten." Thomas' gebalde vuist ontspande wat. "Jullie zijn uitgenodigd op de veiling, maar laat ik niets van je aanwezigheid merken." "Wat lief dat je de man van de organisator van de veiling persoonlijk uitnodigt, Thomas. Erg aardig van je." Beide kookten ze van binnen, maar geen van beide liet daar nog wat van merken. "Dan zie ik je snel weer, Thomas."



10 augustus 2013

Een week later was er voor Alexis maar weinig veranderd. Ze probeerde Jonathan nog zoveel mogelijk te ontwijken. Dat lukte aardig. Hij werkte veel buitenshuis en bleef dan vaak een paar dagen achter elkaar weg. Ze kon hem nog maar nauwelijks in de ogen kijken. Ondertussen zocht ze naar een kans om op zijn laptop te zoeken. Dat filmpje, dat was het enige wat ze had. "Alexis? Hallo?" Sarah riep nog een keer om haar aandacht te trekken.



"Oh, hey Sarah. Wat is er?" "Hoe gaat het? Met de voorbereidingen?" "Ja, ja gaat goed. Anouk heeft net doorgegeven dat alle voorraadhokken klaar zijn voor gebruik, dus als het goed is vervoeren ze morgen de wijnen naar het veilinghuis. Volgende week is het zo ver, hè," reageerde Alexis. Ze voelde plots Sarah's hand op haar been. "Ik weet het van Jonathan," fluisterde ze. Alexis hield haar adem in. "Als je wilt, dan komt hij niet." Alexis schudde zwijgend haar hoofd. Ze slikte even. "Nee, hij moet komen." Alexis twijfelde even, maar besloot toch haar kaarten open te leggen. "Frank heeft die avond de kans zijn laptop te doorzoeken en al het belastend materiaal te wissen."



Romeo had, op herhaaldelijk verzoek van Nick, gezorgd dat de trouwlocatie er gereed uitzag. Hoewel er nog een aantal dingen moesten gebeuren, kon Nick zo wel een idee krijgen van hoe het eruit moest zien. Samen met ceremoniemeester Ellen bezochten ze die namiddag de plek. Het was een frisse dag. Romeo hoopte dat het goede weer op tijd zou zijn voor de bruiloft.



"Dus dit is het?" vroeg Nick, terwijl hij kritisch rond keek. Romeo zuchtte en zag het al aankomen. Nick had iets in z'n hoofd zitten. Hij was een perfectionist. "Ja, dit is het lieverd," zei hij. "Hm, hm..." "Is er iets niet goed?" vroeg Ellen, "Dan moet ik het wel weten. We hebben niet alle tijd meer." "Ja, nou ik zat te denken, deze bloemen. En de stoelen, hebben ze geen andere stoelen?" Romeo was ondertussen naar het altaar gelopen. Nick liep achter hem aan. "Hmm, Romeo. Waarom heb je niet om mijn menig gevraagd om dit tapijt? En de kleuren, ik weet het niet hoor."



"Hierom dus. Om dat eeuwige gecontroleer en verbeter. Ja jij weet hoe het wel moet, hoe het beter kan. Welke kleuren we beter kunnen nemen. Nick het ging precies zo toen we ons huis inrichtte hier. Ik zou het regelen en vervolgens blijft er maar weinig van wat ik uitzoek staan." "Hm ja, maar ik weet het gewoon niet zeker." Nick besteedde weinig aandacht aan Romeo's gezucht.



"Ik denk dat ik me er toch maar even mee ga bemoeien. Weet je lieverd, als jij je nou bezig houdt met de pakken, dan doe ik de locatie nog even." Opperde Nick. "Mag ik de pakken wel zelf uitzoeken?" vroeg Romeo. Het kwam er iets snauwerig uit dan hij dacht en Nick raakte geïrriteerd. "Nee, ik zal de kleuren wel uitkiezen. Het moet natuurlijk wel matchen met dit decor." Hij draaide zich om. "Ellen, heb jij de tijd? Ik denk dat ik de komende week nog maar even full time ermee bezig ben." Ellen knikte. "Ja, ik of Maartje. Dat moet lukken." Ze had medelijden met Romeo en wist precies hoe hij zich voelde. De Sims wisten altijd wat ze wilden en hoe ze dat wilden. Ze zuchtte.