If I Die Young Geïnspireerd door If I Die Young van Sam Tsui.
Waardeloos. Niets. Niet goed genoeg. Zijn woorden spookten door haar hoofd,
leken haar telkens te achtervolgen. Elke keer staken ze haar opnieuw, creërden ze een nieuwe wond. Ze miste hem meer dan ze ooit voor mogelijk had gehouden, iets wat ze nooit zou kunnen toegeven. Hij had haar weggegooid, weggegooid als een opgebruikte pen, een lege batterij. Er was niet veel meer over van wie ze was geweest. Had ze ooit gedacht dat hij haar had gewild? Dat hij net zo van haar zou kunnen houden als ze van hem had gehouden? Ze had niet gedacht, haar eigen liefde had haar verblind, verblind voor zijn duistere kant. Was het echt zo geweest? Misschien niet, ze wist alleen dat zijn echte gezicht, de echt hij er niet toe had gedaan. Ze had gehouden van wat ze had gezien, geloofd in de leugens die ze te gehoor had gekregen. Ze had zich er niet eens tegen verzet. Na al die weken, die weken waarin ze hem zag, had ze slechts het verlangen gehad om zijn stem te kunnen horen. De woorden die hij zou hebben gesproken hadden er niet toe gedaan. Hij was er geweest, en hij had haar verteld dat hij van haar had gehouden. Misschien was het ooit nog waarheid geweest, maar de tijd vloog sneller voorbij, en met de tijd verdween meer van de waarheid in zijn woorden.
Ze herinnerde zich de eerste keer dat ze hem had gezien nog precies zoals het was geweest. Die ene jongen, hij die ze nog niet eerder had gezien. Hij was nieuw geweest op haar school, ze had niets van zijn verleden geweten. Zijn verleden die later zoveel gemeen zou hebben met zijn toekomst. Maar het enige wat ze had gekend was zijn façade, het schijnbeeld van een perfecte jongen. Nee, hij was niet de knapste geweest, niet de opvallendste, niet de charmantste, maar iets in die lichtbruine ogen had haar overgehaald. Had haar ertoe gezet om van die jongen te houden. En ze had van hem gehouden, met heel haar hart. Het was fout geweest om haar liefde met deze jongen te willen delen, om te verlangen naar hem, maar ze had niet anders gekund. Sommigen hadden het misschien als zwak gezien, hadden haar idioot gevonden. Ergens had ze wel geweten dat het nooit echt wat had kunnen worden, dat ze niet bij elkaar pasten. Ze had het opgegeven als zijn aandacht niet net op dat moment op haar was gevallen. Opeens had hij haar zien staan, dat meisje dat iedereen angstvallig negeerde, bang dat ze net zo raar was als ze zich kleedde.
Het was precies waarvan ze had gedroomd. Nee, het was niet volmaakt geweest, maar ze had gekregen wat ze wilde, ze had hem. Waar zij steeds meer van hem begon te houden, begon hij zich te vervelen. Ze was gewoon het zoveelste meisje, zijn zoveelste waardeloze liefde. Hij hield het nooit lang vol met meisjes die zo snel voor hem vielen. Ze konden handig zijn, een tijdje konden ze je vermaken, maar daarna.. Ze werden vervelend, bezorgd, vroegen zich af of er iets mis was, of zij iets fout hadden gedaan. Nee, hij hield van zijn vrijheid, hij hield van kunnen doen wat hij wilde. Maar zij.. Ze had echt gehoopt dat het wat zou kunnen worden, en die ene dag.. Die dag dat hij haar hart had gebroken, die ene vervloekte dag die haar hele wereld had veranderd. Uiteindelijk was alles weer geworden zoals eerst, voordat ze hem had zien zitten, voordat ze in die prachtige ogen had gekeken. Hij had zichzelf uit haar leven gewist en was weggegaan. Ja, alles was weer precies zoals het ooit was geweest, maar haar herinneringen stonden helderder in haar gedachten dan ze eerder maar hadden gedaan. Ze herinnerde zich elke streling van zijn warme hand, elk liefkozend woord die over zijn zachte lippen was gekomen, elke liefdevolle blik, die blik waarbij zijn ogen leken te stralen.
Het leek net alsof niet alleen hij was verdwenen, maar ook alle hoop die ze ooit had gehad. Niets voldeed nog nu ze wist wat ze had kunnen hebben, en het idee maakte haar kapot.
