Christiaan zat na schooltijd op het muurtje naast de school. Dit was officieel de slechtste dag van zijn leven. Hij had zich nog nooit zo alleen en ellendig gevoeld. Hij had zijn moeder nog zo gesmeekt geen uitnodigingen te sturen naar zijn klasgenootjes voor zijn verjaardag. Hij had haar al zo vaak verteld dat hij geen vrienden had. Maar zijn ouders wilden er niks van weten. “Je moet je gewoon wat meer.. open opstellen lieverd.” Had zijn moeder vriendelijk gezegd. “Een van de Kerkhof is geen buitenbeentje!” Had zijn vader gedonderd. Maar nu was er toch precies gebeurd wat hij had gedacht; De juf had de uitnodigingen die zijn moeder zo zorgvuldig in mooie enveloppen had gedaan uitgedeeld aan zijn klasgenootjes. Ze gniffelden, giechelden, wezen naar hem als ze dachten dat hij niet keek, en niet één iemand had gezegd dat hij of zij op zijn feestje zou komen. Toen de bel ging wou hij zo snel hij kon naar huis rennen, maar zijn vader zou dat vast laf vinden. Een van de Kerkhof mag niet laf zijn.
“Kijk hem daar nou zitten!” Gniffelde Sandi French. “Had je die uitnodigingen gezien? Zwart met allemaal spinnetjes erop! Dacht hij nou echt dat WIJ naar ZIJN verjaardag zouden komen?” Zei ze gemeen. “Nou…” Zei Malcom Landgraaf. “Nee wij gaan niet om met die FREAK!” Zei Sandi extra hard zodat Christiaan het kon horen. “Laten we naar huis gaan, misschien krijg ik mijn moeder zo ver dat we een feest kunnen geven waar alleen COOLE kinderen kunnen komen!” En met die woorden draaide ze zich om en liep het schoolplein af. De jongens haalden hun schouders op en liepen achter haar aan naar de schoolbus.
Christiaan zat als versteend op het muurtje.
“Niet laten merken dat je het erg vind, niet laten merken dat je het erg vind, niet laten merken....” mompelde hij tegen zichzelf, maar de tranen biggelden al over zijn wangen. Zachtjes hoorde hij voetstappen achter zich.
Te laat zag hij Cora Vrijevogel naast hem staan. “Ik heb gehoord wat ze zeiden…” begon ze. Christiaan veegde snel zijn tranen af. Hij wou niet óók nog dat een meisje hem zou zien huilen, En al helemaal niet Cora. “E- En?” Zei hij. “Moet je niet snel met ze meegaan, voordat je gezien word met een… een FREAK?” Zei hij. Hij sprong van het muurtje af en draaide zich snel om zodat ze niet zag dat zijn ogen rood waren.
“Ik vind je geen freak.” Zei Cora opgewekt. “Ik vind je wel aardig.” Christiaan wist niet hoe hij moest reageren. Hij draaide zich om.
“M-meen je dat echt?” vroeg Christiaan. “Ja natuurlijk, dommie.” Zei Cora. “En ik kom ook op je feestje!” zei ze opgewekt.
“Ehm, nou..” zei Christiaan. “Dan ben je wel de enige op mijn feestje..” zei hij beschaamd.
Cora haalde haar schouders op. "Dat geeft niet.” Christiaan keek bedenkelijk. "Dan is het eigenlijk geen verjaardagsfeestje, als je maar met zijn tweetjes bent." zei hij. Cora dacht even na. "Dan is dit ons eigen speciale feestje. Ons jij-en-ik feestje!" Ze keek Christiaan stralend aan. Christiaans gezicht klaarde op. "Dat klinkt nog veel leuker." zei hij.
Zo trokken de kinderen door Sunset Valley, hun speciale feestje vierend...
Swingend op een Simfest…
Naar ijsjes eten in het park…
Gezellig zandkastelen bouwen op het grote strand.
En tikkertje bij de Simhenge stenen..
Dollen op het nieuwe Kinderspeelstrand..
En natuurlijk een verkleedpartijtje als prins en prinses.
Maar prinsje en prinsesje spelen is natuurlijk niet leuk zonder zo’n deftige dans, zoals de grote mensen dat doen. Eerst ging het nog lacherig en onhandig, maar langzamerhand voelden de twee dat de sfeer begon te veranderen. Wat voor sfeer dat was wist Christiaan niet precies, maar hij werd er een beetje nerveus van. “Eh, laten we maar naar huis gaan, mijn ouders zullen zich wel afvragen waar we blijven.”
Eenmaal thuis werd er na het eten de kaarsjes uitgeblazen en de cadeautjes uitgepakt. Zoals gewoonlijk kreeg Christiaan de duurste moderne speeltjes die te koop waren. “En lieverd, is dit niet wat je wilde?” vroeg Cornelia. “Eh ja.. het… het is leuk.” Zei Christiaan. Om heel eerlijk te zijn vond Christiaan al die hypermoderne dingen helemaal niet zo interessant, maar hij wou zijn ouders niet kwetsen. Hij had zijn vader nog om nieuwe scheikunde boeken gevraagd, maar zijn vader had dat geen waardig cadeau gevonden.
“Mooie spulletjes hoor.” Zei Cora. “Ik krijg meestal een pop en dat is het.” Lachte ze. “Sorry..” Zei hij zachtjes zodat alleen Cora het kon horen. Hij schaamde zich een beetje dat zijn ouders zo overdadig waren. “Dat geeft niet.” Fluisterde ze terug. “Ik geef daar helemaal niet om.” Op een of andere manier luchtte dat Christiaan heel erg op.
“Ik denk dat je Britt’s cadeautje nog moet zien Christiaan. Ze vond het heel jammer dat ze er niet bij kon zijn, maar ze moest echt weer naar tante Frida toe. Ze heeft wel een heel bijzonder cadeautje voor je. De verrassing is op zolder.” Zei Cornelia.
Eenmaal op zolder hield ze de kinderen nog even apart. “Voor we naar binnen gaan, wil ik jullie op het hart drukken dat je heel voorzichtig moet zijn met je nieuwe cadeau, en dat je het alleen mag gebruiken als je vader en ik in de buurt zijn.” Christiaan werd steeds nieuwsgieriger. Cornelia haalde een briefkaart uit haar zak. “Voor mijn liefste neefje Christiaan, dat je maar een grote jongen mag worden! Een klein vogeltje heeft mij toegefluisterd dat jij wel van natuurkunde/scheikunde houdt, en wat is er nou leuker dan erover te lezen? Juist, het zelf te ontdekken! Ga maar gauw kijken!” Christiaan draaide zich om en holde het kamertje binnen.
Binnen slaakte Christiaan een kreet.
Dit was de nieuwste Katalysator Scheikunde Labstation waar hij zoveel over had gelezen in zijn boeken!
Christiaan was gelukkig. Nee, hij was dolgelukkig! Zijn dag kon niet meer stuk. Hij begon hard te lachen van blijdschap.
Cora deed vanzelf mee. Ze had een aanstekelijke lach, waardoor ze allebei nog harder gingen lachen.
Christiaan greep 2 dikke handdoeken van het aanrechtje en begon een wild gevecht met Cora. hikkend van het lachen mepten ze op elkaar in, totdat ze de handdoeken in de hoek gooiden en moe stonden uit te hijgen. Christiaan kreeg plotseling een impuls; en zonder na te denken….
... gaf hij Cora een kus.
Toen Christiaan doorkreeg wat hij aan het doen was, liet hij snel weer los. Cora raakte geschrokken haar lippen aan. Had ze nou zojuist een grote-mensen-kus gehad? Van beneden hoorde ze Cornelia roepen. “Kom naar beneden jongens, het word al laat. Het is tijd om Cora naar huis te brengen.”
Snel liep Cora naar de trap, want dit vond ze allemaal een beetje eng. Maar toen keek ze naar Christiaan, en bedacht ze zich zij Cora Vrijevogel was. En Cora Vrijevogel is nergens bang voor.
Samen liepen ze hand in hand de trap af. Dit was officieel de beste dag van Christiaans leven. Nouja, Tot nu toe dan.
Laatst gewijzigd door britje op vr 31 aug 2012, 17:11, 1 keer totaal gewijzigd.