hahahah, ik moet toegeven, ik dacht al: wanneer komt er een update? ik ben zo nieuwsgierig!
maar dat zou oneerlijk zijn, want ik update mijn dagboek echt heel weinig, net als andere mensen. jij daar in tegen update zo veel, echt heerlijk! super dagboek, ben zo benieuwd!
ik heb vandaag veel geupdate omdat ik pas ben begonnen met een nieuw dagboek vandaag maar dat zal wel afzwakken denk ik
jij update idd veel echt fijn, kan je gwn door lezen:D
Ben echt benieuwd
Na een nacht op de keiharde grond van het parkje gelegen te hebben, word ik wakker gemaakt door de warmte en felheid van de zon. Verward en niet helemaal bewust van wat er gisteren is gebeurd, grijp ik naar me hoofd. De hoofdpijn is extreem. Zodra ik omhoog zit, kijk ik om me heen. Wat doe ik in het parkje? Langzaam probeer ik op te staan, maar het moment dat ik mezelf omhoog help, begint me zij te steken. Rustig til ik me shirt deels omhoog en een gigantische beurse donkere plek maakt zich zichtbaar. Een lichtelijke kreun verlaat mijn mond als het me ineens begint te dagen wat er zich vannacht heeft afgespeeld. Ik moest naar huis. Kallu heeft me nodig. De verdriet begint weer terug te keren terwijl ik een poging waag naar huis te lopen. Alles doet zeer en de emoties helpen ook niet mee. Toch bleven mijn gedachten bij Kallu. Ik wou hem niet kwijtraken.
De weg naar Kallu duurde een eeuwigheid. Wat normaal veel te snel leek te gaan als ik verzonken was in mijn gedachten, was nu het tegenovergestelde. Bij mijn voordeur aangekomen te zijn, laat ik mezelf ertegenaan zakken. Mijn zij werd steeds pijnlijker, maar ik moest doorzetten; nog maar een paar stappen naar binnen en ik was weer bij Kallu. Met het weinige beetje kracht forceer ik mijn lichaam naar binnen te gaan richting de slaapkamer. Daar ligt hij, nog altijd met zijn ogen gesloten. Ik kruip voorzichtig op het bed om vervolgens mijn hoofd op zijn borst te leggen. Langzaam begon ik tegen hem te praten. "Ik hou van jou, lieverd.." Ik haal diep adem en mijn ogen werden weer waterig. Ik wou huilen, maar het lijkt alsof ik leeg ben. "We krijgen een kindje.." ging ik verder, alsof hij gewoon wakker was. "Is dat niet mooi..? Ons eigen gezinnetje." Mijn onderlip begint te trillen en daar kwam de stortregen van tranen toch aanzetten.
Een aantal maanden vlogen voorbij en steeds meer begon ik mijzelf te laten geloven dat hij gewoon bij bewustzijn was. Dagen spendeerde ik naast het bed, pratend in mezelf. Ik wist niet of hij mij kon horen. Misschien, wie weet. Toch, hoe langer de weken duurden en hoe eenzamer ik werd, betrapte ik mezelf er steeds vaker op tegen hem te praten. In de keuken, buiten, in het meer en soms lachte ik zelfs naar het niks. Na verloop van tijd zag ik hem zelfs bij mij zijn. Hij voelde aan me buik en praatte er zelfs tegen. We zouden een gelukkig gezin vormen. Dit kon natuurlijk niet; Hij lag nog altijd in het bed, maar het gaf mij een gevoel van vrede. Stukje bij beetje werd dit mijn realiteit. Mijn gedachtespinsels en verbeeldingen namen me over.
Apart van dat ik een vorm van waanzin in mij kreeg, bleef Kallu zijn toestand hetzelfde. Ik ging steeds minder naar de slaapkamer. Ik slaap wel in hetzelfde bed, maar nam mij iedere keer voor dat hij zelf ook gewoon lag te slapen. In het begin voelde ik mij hier schuldig om, maar hoe meer ik hem zag buiten de slaapkamer, hoe minder ik mij realiseerde dat hij er niet was; tot het punt dat hij helemaal vergeten was. Tot op een dag dat ik thuiskwam na het wassen. Ik opende de kast om schone kleding te pakken. Er stond een vredige glimlach op mijn gezicht en ik begon weer te praten naar het niets. "Het water was lekker warm vandaag, toch schat?" In mijn gedachten had hij al geantwoord, maar ineens hoor ik achter mij vanuit het bed een lichte kreun komen. Mijn ogen versperren en mijn lichaam verstijfd. Alles wat ik vasthield, viel gewoon weer terug in de laden van de kast. "Kallu..?" schoot er door mijn gedachten heen. Nee, toch? Kallu ging net naar boven. Hij ging eten maken had hij gezegd.
Mijn glimlach keerde weer terug naar mijn gezicht en ik greep de kleding weer die ik ervoor al gepakt had. Ik keer mijn rug richting de spiegel om het knoopje van mijn badkleding los te maken en even naar mijn al aardig gegroeide buik te kijken. Ik wrijf even zacht met mijn hand over mijn buik, als ik plots vanuit de hoek van de spiegel in het bed Kallu zie omdraaien naar zijn zij. Geschokt kijk ik om naar het bed en besef me ineens dat Kallu daar nog steeds lag. Hij was niet boven. Hij was niet met me naar de badplaats geweest en hij praatte ook zeker niet tegen me. Ik weet niet hoe ik moet reageren op het feit dat hij na al die tijd een beweging had gemaakt en geluid. Een enorm gevoel van spijt en schuld ging door mij heen. Mijn lichaam begon te trillen als ik terugdenk aan deze maanden. Het was allemaal een trieste leugen geweest die ik voor mijzelf gecreeërd had. Ik had hem al die tijd voor dood gelaten. Helemaal alleen. Ik neem een stap richting het bed, maar kruip al gauw naar hem toe en leg mijn hand op zijn wang. "Kallu..?" begon ik stilletjes, in de hoop dat hij misschien weer geluid zou maken. "Het spijt me zo.." Even heb ik gewacht, maar er kwam niks. Toch was zijn beweging een doorbraak geweest. Zou het dan toch allemaal goed komen?
-----------------------------------
Aargh, sorry voor de flutupdate.
Heel erg leuk weer! Ook supermooie foto's en ook leuk dat je er soms 2 hebt bij een verhaaltje. Ook superspannende verhaallijn enzo echt heel erg goed en origineel!
Hier een kleine update. Excuses voor de plaatjes, het was niet helemaal gegaan zoals ik wilde in het spel zelf.
---------------------------------------
Hoofdstuk 1. - Welkom.
De tijd die daarop volgde had ik mij voorgenomen zoveel mogelijk mijn houding te veranderen. Ik moest positief blijven en vooral gefocust. Ik was immers nog steeds zwanger en mezelf weer verliezen was geen optie. Ook moest ik het goedmaken met Kallu. Elke dag ging ik even naast hem zitten. Ik vertelde hem over ons kindje, hoe actief het al niet was en dat terwijl het nog niet eens geboren was. Af en toe greep ik zijn hand en legde die op mijn buik om de schopjes te laten voelen. Ik wist nu zeker dat hij me wel degelijk kon horen en voelen. Soms zou ik zelfs zweren dat hij glimlachte. Dat terzijde, had ik ook de dingen verbeterd in mijn leven. Ik had een tuintje aangelegd voor gezonder voedsel dat niet te dicht bij de stad lag. De afgelopen paar dagen was ik hier vaak te vinden want ik kon eindelijk oogsten. Zo ook vandaag; toch voelde vandaag anders.. op een positieve manier.
Het was een zonnige dag waardoor mijn humeur optimaal was. Tuurlijk, het leven zat nog steeds niet echt mee, maar dat komt allemaal nog wel goed. Daar geloofde ik heilig in. Ik besloot na mijn ontbijt in me tuintje te gaan werken. De planten moesten water krijgen, want door de sterkte van de zon op Lunar Lakes drogen de levensmiddelen al snel uit. Met mijn waterkannetje in mijn ene hand en de andere ondersteunend tegen me rug aan, loop ik naar buiten. Ik werp een blik op me kleine tuintje; het hangt er allemaal al redelijk slapjes bij, dus ik ging gauw aan de slag. Toch, een klein kwartiertje later begint me buik te steken. Het zal wel weer één van die voorweeén zijn. Met moeite ga ik rustig verder, maar dan ineens stroomt mijn broek vol met wat water leek te zijn. Is de tijd zo snel gegaan?
Ik wist al vrij snel wat er te gebeuren stond en ik had me er al een paar weekjes op voorbereid. Ik probeer nog naar binnen te lopen, maar het is al te laat. Ik moest gaan bevallen in de tuin. Nooit had ik adviezen gehad of gezien hoe mijn moeder dit deed en toch wist ik precies wat ik moest doen. Tweede natuur, misschien? Ik ging zitten op de grond, lichtelijk achterover geleund en rolde mijn broek omlaag. Het deed allemaal erg pijn, maar wetende dat er straks een wonderschoon kindje in mijn leven zou zijn hielp mij enorm. Ik begon te puffen en kracht te zetten. Het gebeurd niet vaak dat een vrouw in haar eentje een kind op de wereld moest zetten. Ik grijp met één van mij handen een stengel van mijn druivenplant. Ik moest ergens mijn pijn op afreageren. Ik bleef persen en persen.
De zon leek steeds heter te worden. Ik werd al een beetje licht in mijn hoofd. Blijkbaar had ik de moeite van een bevalling onderschat, maar het was nu al te laat. Ik moest doorzetten. Met alle kracht in mijn onderlichaam begin ik te persen. Langzaam maar zeker voelde ik dat het kind eraan kwam. Nog een paar keer put ik al mijn sterkte uit naar de onderkant van mijn lichaam en een ijzige schreeuw van pijn kwam vanuit mijn stembanden opzetten. De laatste pers was zo krachtig geweest dat het me gelukt was. Ik liet de plant los om het kind op te vangen en voor ik het wist keek ik in de oogjes van een prachtig pas geboren meisje. Ik kon mijn blijdschap en emoties niet te buiten. Het meisje begon vrijwel meteen te huilen en ik hield haar stevig tegen mijn aan. Zelfs huilend was ze prachtig. Ondanks dat ik me zwak voel en mijn lichaam bezweet is, is dit één van de mooiste dagen uit mijn leven. Ik lachte naar het mooie meisje, mijn dochter. Met mijn lippen plaatste ik een kusje op haar nog bebloede hoofdje. "Welkom, mijn lieve Prixa."
------------------------
Sorry! Geen jongetje, helaas!
Laatst gewijzigd door ChanCake op vr 24 feb 2012, 18:05, 1 keer totaal gewijzigd.
Nee Dat vond ik ook al vreemd.
Er verscheen dat het een meisje was. en ik dacht
en toen later zag ik de blauwe doek na de naam ingevuld te hebben en dacht echt "what the..f"
Denk een foutje in mijn spel?
Edit: Ik heb trouwens wel vaker probleempjes gehad met babies. Bugs; zoals dat ze maar bleven komen enzo.
Also! @deetui; Ik zal nu beginnen aan jou simmetje.
Laatst gewijzigd door ChanCake op vr 24 feb 2012, 18:17, 2 keer totaal gewijzigd.
Het gaat iig beter met hem, dus dat is helemaal niet flut 
Ook superspannende verhaallijn enzo echt heel erg goed en origineel! 
