~ Hoofdstuk 7 ~
De dag begon al goed. Blijkbaar was ik vergeten om de rekeningen te betalen. Maar hier in Sunlit Tides sturen ze gelijk een deurwaarder langs. Ik kon makkelijk de rekenen betalen! Dat was echt het probleem niet. Ik was het gewoon vergeten. De Deurwaarder kon alles pakken. Maar dan wil hij net dat ene schilderijtje dat boven het bedje van Daniël hangt. Maar hij snapte niet echt wat er precies gebeurde. Bang was hij gelukkig niet.
Nick die piste bijna in zijn broek van de angst.
En toen was het helaas de dag dat ik een echte volwassenen werd. Je kan wel raden dat ik hier totaal geen zin in had. Heel mijn leven is nu over. Nu mag ik me alleen nog focussen om mijn kind en mijn werk. Dat meende ik dus niet.
Kijk dat kopje van Daniël, is hij niet super schattig? Het werd wel eens tijd dat hij kon lopen. Dat kan hij tenminste rondlopen. Of weglopen, maar dat zal niet gebeuren.
Het was avond en ik en Nick besloten om samen uiteten te gaan. Ik probeer het echt tegen te houden. Maar hoe vaker ik bij hem ben, hoe groter mijn gevoelens voor hem worden. Een gevoel wat ik eigenlijk nog niet ken. Best raar om te zeggen aangezien ik volwassen ben. Het lukt me gewoon niet om het voor mezelf te houden. Ik moet het Nick vertellen, dat is het beste zo.
‘Nick, ik moet je wat vertellen. Ik ben echt blij wat je voor ons allemaal doet. Maar ik heb een klein probleem waarmee ik nu zit.’ Nick raakte gelijk in paniek: ‘Ik doe toch niks fout? En ik zweer dat Daniël echt geen last van mij heeft.’ Ik schudde mijn hoofd: ‘Nee Nick, dat is het niet. Het is gewoon, hoe moet ik het zeggen? Ik vind je leuk Nick. Meer dan leuk. Ik heb van die gevoelens die ik niet ken.’ En toen was het stil. Ik keek Nick aan, maar hij zei helemaal niks. En ik begreep het meteen.
‘Ik weet niet wat ik ervan moet zeggen’, zei Nick tegen mij. ‘Ik begrijp het al. Je bent gewoon erg aardig tegen mij. En natuurlijk is onze leeftijd ook een groot verschil. We schelen bijna 14 dagen Nick! Ik snap het al.’ En ik rende weg.
Ik wou omkijken, hoe zou Nick nu kijken. ‘Jasmijn, blijf staan!’, schreeuwde Nick. Ik stond meteen stil en Nick kwam naar mij toe.
En dit was het einde van onze vriendschap. En het begin van een mooie relatie.
Writes Note
Het volgende hoofdstuk wordt heel erg lang. Dat kan ik alvast vertellen. Voor hoofdstuk 7 en 8 had ik in totaal 55 screens geüpload. Dus je kan alvast raden hoeveel screens je kan verwachten in Hoofdstuk 8
De dag begon al goed. Blijkbaar was ik vergeten om de rekeningen te betalen. Maar hier in Sunlit Tides sturen ze gelijk een deurwaarder langs. Ik kon makkelijk de rekenen betalen! Dat was echt het probleem niet. Ik was het gewoon vergeten. De Deurwaarder kon alles pakken. Maar dan wil hij net dat ene schilderijtje dat boven het bedje van Daniël hangt. Maar hij snapte niet echt wat er precies gebeurde. Bang was hij gelukkig niet.
Nick die piste bijna in zijn broek van de angst.
En toen was het helaas de dag dat ik een echte volwassenen werd. Je kan wel raden dat ik hier totaal geen zin in had. Heel mijn leven is nu over. Nu mag ik me alleen nog focussen om mijn kind en mijn werk. Dat meende ik dus niet.
Kijk dat kopje van Daniël, is hij niet super schattig? Het werd wel eens tijd dat hij kon lopen. Dat kan hij tenminste rondlopen. Of weglopen, maar dat zal niet gebeuren.
Het was avond en ik en Nick besloten om samen uiteten te gaan. Ik probeer het echt tegen te houden. Maar hoe vaker ik bij hem ben, hoe groter mijn gevoelens voor hem worden. Een gevoel wat ik eigenlijk nog niet ken. Best raar om te zeggen aangezien ik volwassen ben. Het lukt me gewoon niet om het voor mezelf te houden. Ik moet het Nick vertellen, dat is het beste zo.
‘Nick, ik moet je wat vertellen. Ik ben echt blij wat je voor ons allemaal doet. Maar ik heb een klein probleem waarmee ik nu zit.’ Nick raakte gelijk in paniek: ‘Ik doe toch niks fout? En ik zweer dat Daniël echt geen last van mij heeft.’ Ik schudde mijn hoofd: ‘Nee Nick, dat is het niet. Het is gewoon, hoe moet ik het zeggen? Ik vind je leuk Nick. Meer dan leuk. Ik heb van die gevoelens die ik niet ken.’ En toen was het stil. Ik keek Nick aan, maar hij zei helemaal niks. En ik begreep het meteen.
‘Ik weet niet wat ik ervan moet zeggen’, zei Nick tegen mij. ‘Ik begrijp het al. Je bent gewoon erg aardig tegen mij. En natuurlijk is onze leeftijd ook een groot verschil. We schelen bijna 14 dagen Nick! Ik snap het al.’ En ik rende weg.
Ik wou omkijken, hoe zou Nick nu kijken. ‘Jasmijn, blijf staan!’, schreeuwde Nick. Ik stond meteen stil en Nick kwam naar mij toe.
En dit was het einde van onze vriendschap. En het begin van een mooie relatie.
Writes Note
Het volgende hoofdstuk wordt heel erg lang. Dat kan ik alvast vertellen. Voor hoofdstuk 7 en 8 had ik in totaal 55 screens geüpload. Dus je kan alvast raden hoeveel screens je kan verwachten in Hoofdstuk 8
Laatst gewijzigd door Koen op za 30 aug 2014, 14:29, 1 keer totaal gewijzigd.