Dankjewel allemaal
Vandaag post ik wel erg vroeg, maar dit omdat ik vanmiddag weer ga dansen met mensen met het syndroom van Down. En daarna meteen door ga naar een High-Thea van een vriendin en daar ook meteen blijf slapen.
Dag 351:
Het is midden in de nacht wanneer Sammy zachtjes Luca's kamer binnenkomt. Ze kon niet slapen en wilde even een kijkje bij haar achterkleinzoon te nemen.
Luca wordt wakker en ziet Sammy staan, hij begint te lachen en strekt zijn armpjes uit.
Sammy moet lachen en haalt hem eruit. "Hé jongen, heb ik je wakker gemaakt?" ze kietelt hem.
"Weet je, lieve Luca?" begint ze "Je overgrootvader en ik, we zijn oud. Ik hoop dat ik jouw kleine broertje of zusje nog mag ontmoeten, en dat ik jouw nog een grote jongen mag zien worden. Maar ons eind is niet ver meer. Zul je goed voor je papa en mama, opa en oma zorgen wanneer wij weg zijn?"
Luca begrijpt natuurlijk niet volledig wat Sammy zegt. Maar hij beseft wel dat zijn overgrootmoeder verdrietig is. Hij legt zijn hoofdje in Sammy haar nek.
Sammy legt hem weer in zijn bedje, en geeft hem een kus op zijn kruin.
"Nie weggaan hoor" brabbelt Luca terwijl hij zijn handje in die van Sammy legt. "Nee jongen, nog niet hoor" glimlacht Sammy.
Sammy moet moeite doen om niet te huilen, ze wil ook nog niet weg.
Ze gaat terug naar hun slaapkamer, waar Donnovan wakker is geworden.
"Waar ben je geweest?" Vraagt Donnovan terwijl hij zijn vrouw tegen hem aan trekt. "Ik heb even bij kleine Luca gekeken." antwoordt ze. "Ach.. Ik ga die kleine knul missen" zucht hij. "Ik ook lieverd, ik ook."
Na nog even te hebben bijgepraat, vallen ze uiteindelijk toch weer in slaap.
tsja...
Sammy en Donnovan hebben echt niet veel tijd meer over.