Mooi !

Misschien zaterdag heel snel nog een update maar volgende week zal niet gaan en de week daarop ook niet, ik heb namelijk examens.
In de paasvakantie ga ik heel hard werken aan mijn machinima's en misschien post ik nog wel updates. Dan moet ik ook nog gaan werken Vakantiewerk het zal druk worden

Waar blijft de 'snelle' update....?

Mijn spel doet het niet

Ooooooh, jammer...

Update 8: Moeder



Rosaline zat binnen tv te kijken en kon mij gelukkig niet horen huilen. Ik dacht na over mijn toekomst, wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Wat zouden de buren zeggen? Mijn familie? Zouden ze mij nog graag zien? Ik zie het nu al voor me, het verhaal dat rond gaat in Riverview, Lauren die gedumpt is met een kind. Ze zouden me uitlachen, van schande spreken. Dit kon ik allemaal niet aan. Maar toen kreeg ik een idee.



Ik stond op en maakte mijn bed op, deed mijn pyjama's aan en ging naar de badkamer.



Mijn handen en gezicht wassen deed goed, maar nog steeds lieten mijn rode ogen merken dat ik een hele tijd gehuild had. Wat maakt het ook uit. Toen ik terug naar binnen liep stormde Rosaline op me af:
'Waar bleef je nou?!' Vroeg ze en trok een heel verbaasd gezicht toen ze mijn rode ogen zag.
Ik vertelde haar dat de test positief en barstte in tranen uit. Rosaline gaf me een knuffel en troostte me. Ik dacht aan mijn moeder, ik miste haar. Nog nooit had ik haar zoveel gemist.
Moeder waar ben je...



De volgende morgen was Rosaline al vroeg opgestaan en blijkbaar had ze het ontbijt al klaargemaakt en stond ze de keuken te poetsen.
'Sorry, ik heb een beetje rommel gemaakt, maar het eten smaakt lekker !' Grijnsde ze
Ik bedankte haar en ging aan tafel zitten.



Tijdens het ontbijt vroeg Rosaline wat we vandaag gingen doen.
'Ik wil naar het ziekenhuis.' Antwoordde ik bot
Rosaline verslikte bijna in het hapje die ze net had genomen.
'Waarom, voor een controle?' Vroeg Rosaline
'Neen, geen vragen stellen aub, ik ga naar het ziekenhuis, je kunt beter niet mee komen.'
'Geen sprake daarvan, Lauren je gaat toch niets doms doen hoop ik.'
'Wat bedoel je?'
'Ik weet niet, het begint met een A en eindigt op bortus?' Zei Rosaline
Ik gaf geen antwoord en ze werd nu chagrijnig.
'Haal het uit je hoofd Lauren, dat is geen oplossing, hij komt heus wel opdagen, misschien is er iets belangrijks gebeurt?'
'Dan had hij op zijn minst een sms'je kunnen sturen !' Schreeuwde ik en met een zwaai viel mijn bord op de grond. Rosaline sprong van haar stoel en duwde mij opzij.
'Kijk uit ! Laat maar ik ruim het wel op.' Zei ze



Ik kreeg uiteindelijk toch mijn zin en zonder vragen te stellen bracht Rosaline me naar het ziekenhuis. Dit moest snel gebeuren, voordat ik van gedachte zou veranderen.



Voor de deur van het ziekenhuis bleef ik even staan. Ik wilde net terugdraaien. Maar ging toch naar binnen.

Wordt vervolgd...

Ohoo! Wat vervelend allemaal !

Update 9: Voorgoed weg !



Een rosse vrouw met grote ogen staarde ons beide aan.
'Hoe kan ik jullie helpen dames?' Vroeg ze
'Zeg het dan.' Siste Rosaline en gaf me een duwtje
Ik gaf haar een duw terug 'Zeg jij het, ik durf niet.'
Rosaline sloeg met haar hand op haar voorhoofd. Daarna pakte ze mijn arm vast en trok me weg zodat de vrouw ons niet kon horen.
'Jij wilt dit niet Lauren, ik ken je beter dan je jezelf kent.' Fluisterde ze
Ik zei niets maar zuchtte alleen.
'Je moet nu kiezen, ofwel een stap vooruit, ofwel een stap terug naar huis.'
Ik zette een stap naar achter en wendde me tot de deur. Rosaline glimlachte en we gingen samen naar buiten terwijl ik nog steeds niet wist waarom ik dit deed.

Na de heledag door te brengen in het winkelcentrum besloten we naar huis te gaan. Iedereen naar haar eigen huis. Rosaline moest nu wel terug, haar vakantie was voorbij, ze moest weer aan het werk. Maar ze beloofde me dat ze elke week langs zou komen.



Omdat Rosaline er niet weer was om me af te leiden dacht ik weer na. Natuurlijk dacht ik over Shane. Mijn gevoelens veranderden. Stel dat hij ergens heen moest, maar toen een ongeval gehad heeft? Ik weet eigenlijk helemaal niet wat er met hem aan de hand is, en zijn spullen liggen hier nog, behalve zijn auto. Opeens hoorde ik een grote vrachtwagen rijden, wat mij eigenlijk heel erg stoorde zo laat nog om 7 uur 's avonds. Ik keek door het raam en zag dat de vrachtwagen net voor Shane's huis stopte. Mijn hart begon sneller te slaan.
Een aantal mannen stapten uit en gingen naar binnen. Ik deed vlug mijn schoenen aan en ging naar buiten. De man met de bril merkte op dat ik daar stond.
'Wat doen jullie hier meneer?' Vroeg ik op mijn aller beleefdste toon.
'Dieze spulln motten ier weg.' Antwoordde hij met een raar dialect.
'Waarom dan?' Vroeg ik hopeloos.
'Da wee kik nie meiske.' Antwoordde hij, 'Wat ist probleem?'
Een traandruppel gleed naar mijn wang, 'Er is niets.' Zei ik
Ik ging naar binnen terwijl de werkmannen steeds meer spullen in de vrachtwagen begonnen te plaatsen.



De zetels waren bedekt met plastic en een aantal dingen al geplaatst in dozen. Hoe had hij dit ooit kunnen doen, en dan heb ik zijn kind nog in mijn buik. Ik had het ziekenhuis vandaag niet moeten verlaten. Waarom heb ik ook geluisterd naar Rosaline, zij zal toch nooit weten hoe het voelt. Rosaline is perfect, ik ben maar een idioot.
Ik rende naar huis.



Ik wilde net wat water gaan drinken, maar ik voelde me misselijk en had de neiging om over te geven. Mijn hoofd voelde zwaar aan en even leek het alsof alles draaide.



Ik kon het niet laten om Shane nog eens te bellen, hoewel ik het niet echt durfde. Ik wilde echt weten waarom hij dit deed.
'U bent verbonden met een mailbox van ...'
Ik haakte af en smeet mijn mobiel op de grond en rende naar de badkamer.
Dit voelde niet goed.



Ieuw



Ik nam een warm en rustig bad, dat hielp een beetje.



Om afgeleid te worden besloot ik de tv aan te zetten, en viel toen in slaap. Ik had mij nog nooit zo alleen gevoeld...

Mooi deel!

Super mooi!! :bloemetje

Heel mooi....en sip....en boeiend....en en en !

leuke update :applaus

Update 10: Laatste kans?



Vandaag wilde ik iets nuttigs gaan doen, je zou bijna helemaal gek worden door elke dag thuis voor je televisie of je computer te zitten.
Ik ging naar het park voor de gemeentehuis om me daar wat te ontspannen. Ik plande later die dag mijn oude school eens te gaan bezoeken, maar waarschijnlijk zou dat niet lukken.



Opeens kreeg ik telefoon van een onbekende nummer. Ik nam op en antwoordde met 'hallo' maar ik kreeg niks te horen. Eerst werd ik zenuwachtig, maar na een aantal keren 'hallo, halloooo' geroepen te hebben, en mensen die raar begonnen te kijken, werd ik wel boos.
Vast iemand die even lol wil hebben. Of.......



Ik hoorde een mevrouw in het park zeggen dat mandarijntjes gekomen waren in de supermarkt, en ik had er best zin in gekregen dus loopte ik even de supermarkt in.



Toen ik thuis aan mijn deur stond, zag ik de meneer van gisteren weer. Hij kwam naar mij toe.
'Luister me kind.' Begon hij
'Is er soms een probleem?' Vroeg ik bezorgd.
'Nee nee, ik zag u gistern zo droeviig en kik dacht der moet ne manier zen om et op te lossn.' Zei hij weer met zijn rare dialect.
Ik snapte er geen snars meer van en liet dat ook merken met mijn gezichtsuitdrukkingen.
'Ier is et adres van de spulln die we gistern gebracht hebbn. Kik hoop da ge er wa mee kunt doen me kind.
Salut.' Zei hij en holde zo snel hij kan terug naar zijn vrachtwagen en reed weg, nog voor ik mijn mond open kon doen.



Ik rende naar mijn auto, ik moest niet logisch denken nu. Ik moest de plaats vinden voordat ik van gedachten zou veranderen. Het adres was in New York. Dus dat is wel even rijden. Bovendien neem ik geen bagage mee. Gelukkig zat mijn handtas nog in de auto.



Daar ging ik dan, opweg naar New York, bye bye huis...

Tjee, New York. Daar kan je van alles gebeuren .... ben benieuwd.

spannende update
ben benieuwd wat er in NY gaat gebeuren

Spannund! Kan niet wachten!

WE WANT MORE!

NY :yeah simle

Update 11: New York



New York was even rijden dus het was al donker geworden toen ik net een goed hotel gevonden had om te rusten. Het was een enorme hotel met 5 blokken van misschien 30 verdiepingen met een grote zwembad in het midden. Het was wel duur, maar ik dacht: ik ga morgen toch weg dus het voor 1 dagje kan het nog wel...



Er waren speciale parkeerplaatsen waar ik mijn auto geparkeerd had. Ik pakte mijn tas en ging naar binnen.



Mijn kamer zag er goed uit, rustgevend en mooi gedecoreerd. Ik had ook een prachtige uitzicht op de stad en er hing een grote tv aan de muur. Maar dat allemaal deed er nu niet aan toe, ik was hier met een doel. Voordat ik ging slapen pakte ik mijn mobiel om een nieuw bericht te maken.
Ik ben in NY, Sun Plaza hotel
Verzenden.



Toen ik 's morgens na het ontbijt even op een bankje ging zitten voor het tennisveld voelde ik iemand op mijn schouders tikken. Rosaline stond met haar mobiel in haar handen en keek me heel vreemd aan. Ze liet me het schermpje van haar mobiel zien en vroeg toen 'Wat doe je in New York?'
Terwijl Rosaline ging zitten haalde ik het papiertje die de meneer mij had gegeven uit mijn zak.



Ik toonde haar het papiertje: 'Shane is hier, op dit adres.' Zei ik terwijl ik voor me uit keek.
Rosaline keek me heel boos aan: 'Ben je daarom helemaal naar hier gekomen?'
Ik zei niks, ik had al getwijfeld of ik het tegen Rosaline zou zeggen. Zij wordt altijd snel boos als het om hartbrekende mannen gaat.
'Ga naar huis Lauren !' Zei ze met een kwade blik
'Nee! Ik moet hem vinden en op zijn minst vragen waarom hij dit heeft gedaan !' Schreeuwde ik
Rosaline zei niks en keek me heel diep aan, ik veranderde mijn blik en smeekte van binnen dat ze mee zou gaan.
'Stap in je auto, ik kom met je mee.' Zei ze kort.



De hele zoektocht lang sprak Rosaline geen woord tegen me, wat best wel tegenviel.
Uiteindelijk zei ze wat.
'Hoe verloopt de zwangerschap?' Zei ze zonder me aan te kijken.
'Goed.'
'Mooi.'
We stopten even om de weg naar het adres te vragen en een oude dame wees ons dat we helemaal terug moesten draaien. Dat werd een lange rit.



Klapsteenweg 22 dat moet hier zijn zei Rosaline. Ik remde zo hard als ik kon omdat we anders het huis voorbij reden. Rosaline vloog naar voren.
'Allemachtig kun je nu ook niet meer rijden.' Zei ze boos
'Sorry.'
Ik stapte uit de auto, mijn hart begon sneller te slaan, mijn handen en voeten werden ijskoud. Ik durfde niet, maar ik moest. Ik kreeg kriebels in mijn buik. Wat moest ik tegen hem zeggen? Wie zou de deur openen? Vragen zonder antwoorden.
Ik bleef even staan. Ik was bang, misschien teruggaan?

Wordt vervolgd, zal Lauren aanbellen? Je ziet het de volgende keer

Spannend :applaus Je schrijft in een fijne stijl