Ik rende heel hard van huis weg want mijn moeder kon elk moment thuiskomen, door de bossen door het zand totdat ik zeker wist dat ik op een plek was waar ze mij niet konden vinden. Natuurlijk was ik niet verdwaald, ondertussen kende ik Sunset Valley als mijn broekzak.
Ik liep op m'n gemak naar het meer daar in de buurt, ik wist dat het er was, maar ik was er nog nooit geweest. 'Wauw' dacht ik meteen. Het was het mooiste plekje van Sunset Valley, beslist. Ik pakte mijn opvouwbare hengel uit mijn rugzak en viste wat in het water. Na 2 minuten had ik al beet, een flinke zalm had ik aan mijn roze hengel hangen. Ik behandelde de vis eerst goed zodat alle bacteriën en alle andere dingen eraf waren. Daarna at ik hem in een keer op. Het begon te schermen, ik besloot door te lopen.
Na ongeveer anderhalf uur lopen kwam ik in een ander dorpje aan. Ik liep langs een karoakeclub. Ik stapte meteen naar binnen, ik had altijd al eens willen zingen. Er waren nog geen mensen, behalve de barman. 'Hallo kindje, kom toch binnen' begroette hij terwijl hij me niet recht aankeek. 'Hallo meneer' 'Wat doet zo'n kind als jou nog zo laat op straat?' vroeg hij. 'Ik wou eventjes gewoon weg' zeg ik. 'Oh, en wat brengt jou in een karaokeclub?' vroeg de man. 'Ik heb altijd al willen zingen, en hier is het lekker warm' zeg ik weer. 'Voorruit, en dan mag je hier ook een nachtje slapen, als je dat wil' zeg de man. 'Jazeker, hartelijk bedankt! Ik ben Harper, hoe heet u meneer?' 'Ik ben Peter, zullen we even oefenen, jongedame of jonkheer?' lacht hij. 'Kunt u niet zien dat ik een meisje ben?' vraag ik verbaasd. 'Ik ben blind, ik kan je niet zien, sorry' zegt Peter. Ik schrok. 'Sorry, dat wist ik niet meneer' 'Maakt niet uit, je kunt het niet weten, kom dan maar mee jongedame' lacht hij dan toch weer. Vandaar dat hij me ook niet als een andere behandelde.
Na een paar keer geoefend te hebben begonnen de gasten binnen te stromen. Om een uur of een negen kondigde Peter mij aan. 'En hier is een speciale jonge, superster: Harper!' Ik liep voorzichtig het podium op. Je zag een paar mensen eerst raar opkijken, en daarna hoorde ik wat geroezemoes in het publiek over schmink. Ik lachte, iedereen dacht natuurlijk dat ik was geschminkt! Ik begon te zingen, het liedje 'Concrete Angel' van Martina McBride. Alle zorgen vielen van mijn schouders af en het publiek werd helemaal stil. Het gevoel wat ik kreeg was onbeschrijfelijk.