Familie Landgraaf Hoofdstuk 5, opdracht 1, 29-7
Klasse en grandeur, maneschijn en rozengeur. De familie Landgraaf bezit en bestuurt half Sunset Valley, en dat tot ongenoegen van andere, niet nader genoemde families. Geld maakt niet gelukkig, maar toch wel een beetje... Hopen ze!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Geplaagd door een enge nachtmerrie woelt Evy Landgraaf in het bed. Niet haar bed, want ze ligt op een veel te zachte matras en een te diep hoofdkussen. De lichtinval klopt niet, het vers gewassen beddengoed is te zacht, zonder deken is het te koud. En de geur is anders. Ze wordt in een zwarte draaikolk van slechte herinneringen gezogen, en ziet haar ex, zijn nieuwe vriendin en de politie... Ze rent voor haar leven, maar haar benen lijken vastgezogen aan de grond. Ze kan haar voeten niet verzetten, haar ledematen niet bewegen. De politie haalt haar in, en opnieuw probeert ze weg te rennen. Maar ze wordt hardhandig in de boeien geslagen, en kijkt haar belager diep in de ogen. De kille, zwarte ogen van haar ex doorboren haar en doorspiezen haar en de pijnlijke steken komen samen in haar bloedende hart. Ze schreeuwt het uit, gilt de logen uit haar lijf. Angstig schiet ze overeind, opent haar ogen, bang om ze ooit opnieuw te moeten sluiten. Badend in het zweet hijgt ze, kijkt in het rond maar herkent de kamer niet; even denkt ze dat ze nog steeds aan het dromen is, maar dan kan ze alle puzzelstukjes gelukkig weer op hun plaats plaatsen.
Nancy Landgraaf komt binnen. Het toonbeeld van oppervlakkige standvastigheid, levend in een wereldje waar een hoeveelheid geld integraal gelijk staat met een hoeveelheid geluk. Haar nicht was nog nooit zo blij haar te zien.
'Heb je goed geslapen?' kirt Nancy. 'Vast wel, want dat bed is toch oh zo zalig!' 'Euh, ja', liegt Evy. Wat was ze blij dat ze wakker was. Jammer genoeg herinnert ze zich de droom echter nog haarscherp. Koude rillingen lopen over haar rug. 'Ja, ik heb geweldig geslapen', zegt ze nogmaals, omdat ze vermoedt dat haar vorige bevestiging niet bepaald overtuigend klonk. 'Dan is het goed! Kom maar mee naar beneden! Het is al 6u in de namiddag trouwens. Je hebt lang geslapen, liefje!' Evy schiet in haar kleren, en volgt Nancy naar beneden.
'Ik denk dat een douche je goed zal doen', zegt Nancy. 'Niet persoonlijk opvatten, hoor!' Ze schiet in de lach van haar eigen mopje. Evy vindt het niet eens grappig, maar beleefd lacht ze toch mee. In één van de badkamers wordt ze achtergelaten door Nancy, die nog even zegt dat ze binnen een halfuurtje verwacht wordt voor een heerlijk avondmaal, klaargemaakt door Geoffrey.
Nog nooit heeft Evy zo genoten van een zalige douche. De vele, vernuftige knoppen voor allerlei sproeiers, de vele zeepjes en shampoos, de heerlijke geuren die uit de flesjes opstijgen. Optimaal geniet ze, en voor het eerst na haar vlucht, nu zo'n 48 uur geleden, kan ze even haar hoofd leegmaken en zich verfrissen. Na 25 minuten beseft ze dat ze nog bij het eten verwacht wordt, en ze droogt zich snel af met de aanwezige, sneeuwwitte handdoeken. Opnieuw schiet ze in haar vuile, bezwete kleren. De enige bagage die ze heeft kunnen meenemen. Met een zucht beseft Evy dat ze terug in de echte wereld is, na even weg te kunnen dromen onder die douche. Ze kijkt op haar horloge en ziet dat ze eigenlijk nog 2 minuten heeft voor het eten. En omdat ze aanneemt dat Nancy en Geoffrey nogal veel aandacht besteden aan op tijd komen en etiquette, snelt ze vlug naar de keuken. Gelukkig gokt ze dat de keuken in de linkervleugel van het kasteel is, want anders zou ze nog urenlang kunnen ronddwalen!
Dokter Geoffrey Landgraaf roert in de potten. 'Vandaag eten we macaroni met kaas!' kondigt hij aan. Evy watertandt. Een warme maaltijd... Het gedacht alleen al. 'Vertel nu eens: Evy, wat is er juist gebeurd?' 'Dat is een lang verhaal, Nancy, maar kort samengevat: mijn man, de vuile rotzak, heeft mij bedrogen met een 10 jaar jongere vrouw! We hadden uiteraard vlammende ruzie, en ik ben weggelopen, want hij begon me bont en blauw te slaan.'
Geoffrey merkt op: 'Slagen en verwondingen? Klaag hem dan toch aan? En trouwens, eigenlijk zou je hem moeten buitenzetten. Daar heb je alle recht op. Zou ik de verwondingen mogen zien? Als dokter kan ik je helpen.'
'Euh...' Evy aarzelt en wordt rood. 'Dat is heel vriendelijk, maar het hoeft niet. De blauwe plekken zijn al genezen.'
Geoffrey denkt na, terwijl Nancy vol ontzag verder naar het verhaal van haar nicht luistert. Nancy gelooft elk woord, maar Geoffrey denkt niet dat Evy's verhaal klopt. Of althans niet volledig. Nancy wekt hem uit zijn gedachten: 'Geoffrey, schat, het ruikt hier vreemd...? Aangebrand?'
'OH NEE, MIJN MACARONI!!!!!' Geoffrey kan wel door de grond zakken: zijn favoriete recept heeft hij gewoon laten aanbranden!
'Gelukkig zijn we in dit huishouden creatief, Evy'tje van me', sust Nancy.
'Ik zal je even het huis laten zien. Het moet jaren geleden zijn dat je hier nog was!' De voldane Evy - die normaal geen fan is van diepvrieseten, maar dit was toch wel een Landgraaf waardig - volgt haar gewillig, en kijkt haar ogen uit in de reusachtige hal van de statige villa.
Evy kijkt naar de vloer. De vierkanten en cirkels in marmer zien er duur uit, maar als ze eerlijk is, vindt ze ze oerlelijk... Maar veel tijd om daarover na te denken, gunt Nancy haar niet. 'Volg me naar het huiskantoor!' Evy haast zich achter haar enthousiaste nicht en volgt haar naar een met hout afgewerkte kamer. Wederom chique, maar mooi...?
'Hier werken wij! Ik ben onderdirecteur bij een plaatselijke firma, en mijn man Geofrey is - zoals je wel weet - dokter, gespecialiseerd in gentherapie', meldt Nancy. 'Ook ons mini-bibliotheekje', zegt ze, terwijl Evy twijfelt bij het voorzetsel 'mini', 'is hier gehuisvest. Heb je zin in een boek? Dit is je plek!' Kirrend loopt ze verder.
'Hier zullen we even gaan zitten!' Een idee dat Evy kan bekoren. Jammer genoeg is Nancy vandaag blijkbaar niet in staat 2 seconden achter elkaar te zitten. Ondanks de heerlijke, zachte zetels kan ook deze kamer de moderne Evy niet bekoren. Zo kitsch! Maarja, ieder zijn smaak.
'We gaan eens kijken bij onze Malcolm! Dat is ons zoontje! Hij heeft je natuurlijk nog niet ontmoet, maar hij is wel op de hoogte van je komst, hoor.' Evy schrikt. Een zoon? Daar had ze geen rekening mee gehouden. Peinzend volgt ze Nancy naar boven.
'Malcolmpje van me! Doe je je huiswerk? Goed hoor, schat! Mammie is trots op je!'
Malcolm zucht: moet zijn moeder nu altijd zo kinderachtig tegen hem praten? Hij is al elf, hoor! 'Dit is mijn nicht Evy, maar jij mag tante Evy zeggen.' 'Dag tante Evy! Ik ben Malcolm', stelt Malcolm zich voor. 'Dag Malcolm, ik ben Evy, een nicht van je mama. Ik heb al veel van je gehoord', liegt ze. Terwijl de nog steeds vermoeide Evy eventjes Malcolms zetels uittest, geeft Madame Landgraaf Malcolm een berisping over zijn orde of het ontbreken ervan. Ze dekt gauw even zijn bed op en zegt tegen Evy: 'Wil je de andere kamers nog zien, of ben je al moe?' Evy is nog niet moe, maar ze is Nancy wel moe. Dat zegt ze uiteraard niet, maar ze is blij dat ze even later de logeerkamer opnieuw binnengaat.
Toegegeven, villa Landgraaf is beter dan dakloos zijn, maar hoe gaat ze haar nicht Nancy overleven? Zo'n irritant mens. Ocharme die lieve Geoffrey! En ocharme die schattige Malcolm! Alhoewel, schattig... Hij zal toch geen roet in het eten gooien...?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn langste update ooit...
Ik heb er mijn opdracht subtiel in verwerkt!
Laat mij horen wat jullie ervan vinden!