Door Daniels vertrek moesten Ralph en ik een nieuwe drummer voor onze band vinden. Ik keek er ongelofelijk tegenop, maar het moest gebeuren. Ralph en ik ontvingen tientallen drummertjes, maar onze voorkeur ging meteen uit naar één iemand.
Hij heette Kai en hij was een ongelofelijke excentriekeling. Zo zat hij bijvoorbeeld onder de tatoeages en was zijn haar blauw en rood geverfd. Ondanks dat hij er zo vreemd uitzag - en Ralph een beetje bang voor hem was - kon hij geweldig drummen.
Aan het einde van de middag kwam er plotseling een vrouw binnen die zich voorstelde als Coco Sanchez.
"O mijn God, Chase Dumonceau!" zei ze zenuwachtig toen ze mij zag staan. "Ik ben Coco Sanchez."
"Hey Coco," zei ik vriendelijk. "Drum jij?" Ik kon mijn verbazing niet zo heel goed verbergen blijkbaar, want Coco giechelde.
"Nee, eigenlijk niet, maar ik wilde jullie zo graag ontmoeten.. Ik speel bas. Ik weet dat jullie geen bassiste zoeken, maar ik vroeg me af of jullie misschien toch naar me willen luisteren, want dat zou echt geweldig zijn."
Ik wilde me net verontschuldigen dat we daar geen tijd voor hadden, toen Ralph me waarschuwend aanstootte. Ik zuchtte en gebaarde naar het podiumpje.
"Doe je ding."
En haar ding deed ze zeker!
Terwijl haar nummer vorderde werd ik steeds teleurgestelder dat we inderdaad niet zochten naar een bassiste. Ralph ging helemaal los en vond Coco duidelijk geweldig.
Toen ze klaar was met haar ding doen was het besloten; wij hadden een bassiste gevonden.
Één drummer hadden we verloren, we hadden een drummer en een bassiste ervoor teruggevonden. En onze nummers klonken ook nog beter dan ze hiervoor deden. Langzaam begon ik het vertrek van Daniel te verwerken, iets wat me veel pijn had bezorgd.
Diana kwam af en toe bij de repetities kijken met kleine Chris. Ze kwam nooit met Dana, want die begon telkens te huilen als ze het lawaai hoorde.
Diana en Coco waren goede vriendinnen geworden. Tijdens de repetities van de nummers waar geen bas bij hoorde stonden Dian en Coco enthousiast samen te praten of dansen.
Diana's carriere als professionele fotografe liep steeds beter. Ze maakte alle coverfoto's van onze band en kreeg ook steeds meer andere opdrachten.
Ondertussen was ik naast mijn band vooral bezig met mijn twee prachtige kinderen. Chris was het liefste jongetje ooit. Hij lachte continu en vond alles leuk en interessant.
Dana was iets meer een huilbaby. Ze kon er niet tegen om alleen te zijn in een kamer en begon al te huilen als Diana naar het toilet ging.
Om deze reden zette Diana Chris vaak bij ons tijdens onze repetities en ging dan met Dana wandelen. Zolang Dana in de kinderwagen zat en Diana binnen bereik was vond ze alles leuk, dus dit was iets dat Diana heel vaak deed.
Ondertussen maakte ze foto's van allerlei dingen voor haar persoonlijke galerij die over een paar maanden geopend zou worden - ik was zo trots op haar.
Op een dag kreeg ik een telefoontje uit het ziekenhuis... Mijn leven stortte in.
---------------------------
Bedankt voor de superlieve reactie's iedereen
Hope you like!
Laatst gewijzigd door nonnieven1 op vr 11 mei 2012, 17:00, 1 keer totaal gewijzigd.
^^ Damm hoopte dat niemand dat zou merken
Hahah heeft er namelijk niets mee te maken, ik moest alleen iemand hebben die de auto kon besturen.. Misschien had ik hem moeten editen, maarja..
ik ben benieuwd!
Dat zou echt afschuwelijk zijn!! 
