Ach, wat heb ik toch een goed leven, dacht ik altijd.
Niet wetend dat ik de ergste periode nog moest meemaken. Veel kennissen hadden het over hun vele problemen die ze hadden, maar ik wist nooit iets terug te zeggen. Dan vroegen ze: 'Hey June, hoe gaat het nou eigenlijk in jouw leven?' Ik werd al rood toen ik die vraag aan zag komen. Alsof ze vroegen hoe het met mijn problemen ging, terwijl ik die helemaal niet had. Eigenlijk zag ik mijn leven als een grote meevaller. Een mooi, groot huis, een man en ik kon altijd mijn gangetje gaan. En dan was mijn leven nog meer compleet toen onze dochter werd geboren.



Het begin van de familie Town, met als generatie 1 June!

Awesomeee, ben benieuwd <3

Oehh, weer een 10G
Ik ben benieuwd, want het is onmogelijk dat haar leven geweldig blijft :3

Hoofdstuk 1



Ik was diep in dromenland, maar werd eruit gehaald door hard gekrijs. Ik deed mijn ogen open en zag dat Jord niet meer in bed lag. Het gekrijs bleef. Ik stond op om te kijken waar het vandaan kwam. Ik stapte uit bed en zag opeens Rosalie, met vochtige wangen, naast het bed zitten. 'Papa weg!' zei ze snikkend. Ik gaf geen antwoord, ik had nog wat tijd nodig om mijn zicht helder te maken. Ik voelde me zwaar misselijk. Zuchtend ging ik op het bed zitten en keek naar de lege plek. Mijn blik viel daarna op de wekker, die vier uur 's nachts aangaf. 'Jord!' riep ik. Geen gehoor. 'Jord!' riep ik nog harder. Weer geen gehoor. Alleen het geluid van een peuter die nog harder begon te huilen.



Met moeite tilde ik Rosalie op. 'Rustig maar, meisje.' Na een paar minuten was ze eindelijk rustig en bracht ik haar naar haar eigen kamer en legde haar in haar wiegje. 'Zo, we gaan weer lekker slapen.' Ik deed het licht uit en gaf haar een kus. 'Nee mama, Rosalie nie slape!' Opeens leek al mijn troostwerk voor niets te zijn geweest, want ze begon weer te huilen. 'Ssst...' Ik probeerde haar te sussen, maar het hielp niks. 'Rosalie, mama gaat naar bed.' zei ik na een tijdje. Ik probeerde haar te laten liggen, maar wat ik ook deed, ze bleef zitten. Ik zuchtte. Wat moet ik hier nou mee, dacht ik. Uiteindelijk tilde ik haar op en samen gingen we naar de woonkamer.



Ik zette haar in de schommelstoel en pakte de telefoon. Ik toetste het nummer van Jord in. Voicemail. Ik had geen zin om hem in te spreken. Ik had geen zin om er verder energie in te steken. Maar na drie keer bellen, sprak ik toch maar iets in. 'Ja, met mij.' zei ik geiïriteerd. 'Waar zit je?!' 'Is het soms normaal om midden in de nacht weg te zijn?' 'En trouwens, je dochter was net helemaal overstuur.' Ik legde de hoorn neer. Ik ging op de bank liggen en zag Rosalie aandachtig naar het rustigevende liedje luisteren. Als ze zo maar gaat slapen, dacht ik.



Het was zeven uur 's ochtends en ik werd wakker van harde voetstappen. Jord. Ik wreef in mijn ogen en keek naar Rosalie, die gelukkig lag te slapen. De bank sliep niet echt comfortabel, maar in ieder geval had ik het gevoel dat ik de dag weer aankon. De voetstappen kwamen richting de woonkamer en ik besloot om er op af te stappen.



Ik zag het gezicht van Jord en werd meteen kwaad. Hij keek om en schrok blijkbaar van me. 'Jezus June, je laat me schrikken.' zei hij. 'Jezus Jord.' deed ik hem na. 'Waar was je nou!' Ik probeerde niet te hard te schreeuwen, anders werd Rosalie wakker. 'Mens, ik was gewoon even op kantoor.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Volgens mij is er echt wat met jou hoor.' antwoordde ik geiïriteerd. 'Nee June, er is wat met jou.' 'Ja inderdaad, ik ben ontzettend misselijk, al dagen!' 'Ik heb toch al gezegd, dan moet je naar de dokter gaan!' zei hij. 'Jord, laat me niet lachen.' 'Ik weet niet hoe vaak ik die test al heb gedaan, maar hij blijft positief en jij wil het nog geen eens geloven!' Dat was blijkbaar iets te luid gezegd, want Rosalie begon weer eens te huilen. 'Je kind huilt.' zei Jord geeuwend. 'Jouw kind?!' 'Ons kind zul je bedoelen!' 'Nu mag jij het opknappen, want als jij niet weg was geweest had ik niet vanaf vier uur 's nachts opgeweest!' 'Jij hebt echt geen begrip voor me hè!' 'Ik werk, zodat jij kleding enzo kunt betalen!' antwoordde hij kwaad. Alsof hij niet wist wat ik een stukje van de nacht had meegemaakt.




'Rosalie, kijk eens, wat is dit voor dier?' 'Schap.' 'Heb jij trouwens nog een keer die test gedaan?' hoorde ik opeens vanuit de keuken. Verbaasd keek ik op. 'Mama, kijke.' 'Even wachten, schat.' 'Ik liep naar hem toe. 'Geloof je het nou nog steeds niet?' 'Ach naja, ik dacht, misschien kan je er nog eentje doen, voor de zekerheid. Ik glimlachte. Dat was de Jord die ik gewend was. De Jord die in zulk soort dingen geïnteresseerd was. Ik liep naar de badkamer. 'Mama!' schreeuwde Rosalie. 'Mama komt zo weer.' Ik sloot de deur van de badkamer. Eigenlijk had het niet zoveel zin, ik wist de uitslag toch al.



Voor de zoveelste keer zag ik dat de uitslag positief was. Snel rende ik naar de keuken. 'Jord, schat, ik ben zwanger.' zei ik enthousiast. 'O, leuk.' zei hij nukkig. De moed zakte in mijn schoenen en mijn blijheid veranderde in verdriet. 'Nou, ook leuk dat je het zo leuk vindt.' zei ik boos. Hij merkte mijn boosheid. Hij draaide zich om en hield me vast. 'Natuurlijk, ik vind het heel leuk, maar ik zit nu even in een drukke fase met mijn werk.' Hij voelde over mijn buik. 'Dit kindje gaan we, net zoals bij Rosalie samen op een leuke manier opvoeden.' Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Allebei waren we de ruzie van die ochtend vergeten, maar nog steeds zat het me dwars. Maar toen hij me zo lief aankeek, toen hij zei dat we samen het kindje op een leuke manier gingen opvoeden, kon het me niks meer schelen.

Oke, Jord is een zak :l
Ben benieuwd naar meer

Wow, leukk n_n

En Jord is inderdaad stom

Hoofdstuk 2



'Kom nou, kom nou.' smeekte ik. Ik had Jord al een aantal keer proberen te bereiken. De heftige steken in mijn buik waren begonnen, de baby kwam eraan. Ik moest naar het ziekenhuis, maar kon Jord niet bereiken en ik kon niet verder lopen dan twee meter. Rosalie lag te slapen, dus dat was op zich wel een voordeel. Met moeite kreeg ik de telefoon weer in mijn handen en belde Jord. Weer geen gehoor. De telefoon viel uit mijn handen en lag op de grond met de batterij eruit. Ik kon niet bukken, ik kon niks. Na nog een paar minuten schreeuwde ik het uit, met tranen in mijn ogen en viel op de grond. Wazig zag ik een vrouw voorbij komen, maar niet lang daarna werd alles zwart voor mijn ogen.



Er flitste allemaal rare dingen door mijn hoofd, een hele lange tijd. Maar opeens voelde dat ik weer bij bewustzijn was. Langzaam deed ik mijn ogen open. Ik zag een blauw/witte ruimte. Ik dacht dat ik nog steeds buiten bewustzijn was, maar toen ik even keek, werd mijn beeld weer helder. Ik wist het zeker, ik lag in het ziekenhuis. Ik keek rond in de kamer. Ineens zag ik een wiegje voorbij komen. Ik voelde dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen.



Ik stond op, maar belandde meteen weer op mijn bed. Ik probeerde het voor de tweede keer en het lukte me toen wel om het wiegje te bereiken. Ik voelde de adrenaline door mijn lichaam stromen. Voorzichtig keek ik in het wiegje en zag een lief klein jongetje. Ik snikte, maar dan van geluk. Toen ik een beetje rustig was geworden, tilde ik het jongetje uit zijn bedje. 'Welkom, lieve Boas.' Ik hield mijn zoontje stevig in mijn armen en voelde hoe warm hij was. Toen besefte ik opeens dat Jord er niet was. Ik probeerde de dingen die gebeurd waren voor me te halen en besefte toen dat Jord me geen eens hier naartoe had gebracht. Maar wie dan wel? Ik schrok. Waar is Rosalie? Ik hyperventileerde zowat en riep de verpleegster. Toen ze binnenkwam vroeg ze wat er was. Ik had moeite om het eruit te halen. 'Wa..waar is mijn doch...dochter?' vroeg ik angstig. 'Rustig maar mevrouw, uw dochter is veilig bij een oppas.' zei ze geruststellend. Wat een opluchting. De verpleegster glimlachte. 'O ja, weet u trouwens wie me hierheen heeft gebracht?' vroeg ik. 'Ja, uw buurvrouw.' Ik voelde de tranen weer opkomen, maar wilde ze niet laten merken. 'Gefeliciteerd met uw zoontje.' zei de verpleegster. Ik knikte alleen maar, maar ze leek te begrijpen dat ik eigenlijk 'dankje' wilde zeggen. 'Mag ik vragen hoe hij heet?' zei ze een beetje verlegen. 'Natuurlijk, dit lieve kleine jongetje heeft de naam Boas en zijn tweede naam is Ian.'



Toen de verpleegster weg was, voelde ik dat ik moest gaan zitten. Ik was zo trots op Boas. Ik dacht aan de buurvrouw, die me hierheen had gebracht. Zonder haar hadden we het misschien allebei niet gered. Weer voelde ik tranen, maar kon ze nog net bedwingen. Ik zat net een paar minuten, toen de kamerdeur openvloog. Daar stond Jord, hij hijgde helemaal van het harde rennen. Ik keek hem boos aan, maar hij leek het niet te merken en keek naar Boas. Toen keek hij naar mij. Een hele lange tijd was het stil. 'Zo, hier ben ik dan.' zei hij opeens. Ik keek hem verbaasd aan. 'Naja, we hebben een zoon.' zei hij erachteraan. Hij probeerde me een kus om mijn voorhoofd te geven, maar ik hield mijn hoofd weg. 'Wat is er nou met jou?' vroeg hij. 'Je bent echt een sukkel.' zei ik boos. 'Waarom dat nou weer?' Ik had geen zin om te antwoorden. 'Ja, ik weet het, ik ben een beetje laat.' 'Sorry.' Komt ie nu pas achter.



Ik stond op en liep langs hem heen en legde Boas in zijn wiegje. Ik voelde de zielige ogen van Jord in mijn rug prikken. Ik kon daar niet tegen, dan had ik altijd wel weer medelijden. Maar ik probeerde niet te laten merken dat ik dat had. 'Nou, mag ik ook nog even weten hoe hij heet?' vroeg hij. Ik moest wat terug zeggen. 'Dat weet je toch!.' Het was de eerste zin die ik had gezegd na de geboorte van Boas. 'Nee, dat weet ik niet.' zei hij. 'Kom op, we hebben met zijn tweeën namen uitgezocht.' Ik liet hem een tijdje denken. 'Boas, Boas Ian, heet je zoon.' Ik liep naar het bed en kroop onder de dekens. Niet lang daarna viel ik in een diepe slaap

Oke, die Jord is nog altijd een zak..
En dit stuk lijkt net op Lullaby´s bevalling ;d
Maar naais

Ja idd, lijkt er wel op. Terwijl ik dat niet bewust heb gedaan, maar toen het hoofdstuk klaar was dacht ik er ook aan.

Leuke vader. Benieuwd wat de reden is van zijn 'overwerk'.

Waarom? Waarom moest het toch steeds zo gaan. Ik was nog maar net uit het ziekenhuis en het was alweer raak. Er heerste al een tijdje een gespannen sfeer in huis. Ik staarde voor me uit, met vochtige mascara op mijn wangen. We konden zo niet meer verder, zeker niet voor Rosalie en Boas. Rosalie en Boas waren alles voor me, die wilde ik niet nog langer in het geruzie laten zitten. Ik snikte. Ik had zin om keihard te schreeuwen, om Jord uit te schelden voor alles en nog wat, maar dat had geen zin. Sowieso was hij weg, net zoals altijd. Ik begreep gewoon niet waarom hij opeens zoveel moest werken. Als ik daar commentaar op had, reageerde hij super boos, wat ik niet van hem gewend was.



'Mama, mama!' 'Mam!' Ik schrok. Ik keek achterom en zag Rosalie staan. Voordat ik haar weer naar bed wilde sturen, begon zij: 'Mama, jullie gaan scheiden hè? Mijn hart brak. De tranen probeerde tussen mijn ogen door te komen, maar het lukte ze nog net niet. Ik gebaarde Rosalie dat ze op de bank kon zitten. 'Mama, ik wil niet meer in het geruzie zitten.' zei ze snikkend. Haar gezicht verdween in haar handen. Ik was sprakeloos. Ik probeerde de woorden die ik op het puntje van mijn tong had zitten, eruit te halen, maar ik bleef zwijgen. 'Lieverd, i...ik.' Meer kwam er niet uit, dus hield ik haar dicht tegen me aan. 'Ik hou van je, mam.' 'Ik ook van jou.' antwoordde ik eindelijk



Een hele tijd had ik haar vast, totdat ik merkte dat haar ogen bijna dicht waren. 'Schat, wakker worden.' Langzaam werd ze weer een beetje wakker. 'Kom, je gaat weer naar bed.' Ik stond op en ze gaf me een knuffel. 'Roos, ik beloof dat het allemaal goed komt.' Ze glimlachte. 'Ik hoop het maar.' zei ze.



Ik liep met haar mee naar haar kamer, om haar op bed te leggen. We liepen door de gang en zagen Jord. Ik merkte aan Rosalie dat ze niet echt geïnteresseerd in hem was en liep verder. Ik keek hem boos aan. 'Moet zij niet allang op haar bed liggen?' zei hij een beetje boos. Ik negeerde hem en liep rustig verder. 'Lekker slapen, Rosalie.' Ik gaf haar een kus en deed het licht uit. Daarna liep ik meteen door naar mijn eigen bed, nu geen Jord, dacht ik.

Eerst een ding, een heel belangrijk ding ;o
Kan je niet op een of andere manier altijd updaten als ik weg ben?
Dan moet ik zo veel teruglezen, en dat is nou niet echt mijn sterkste kant, om eerlijk te zijn

Maar oké, om er ook nog een zinnige reactie ervan te maken ^^
Arme Rosalie en Boas ;o
Oké, ik ben nu heel falend bezig want ik weet de naam niet meer van de moeder van Boas en Rosalie, maar ze is echt knap ;o Jord ook

Arme Rose en Boas );

@ Marlinde. Haha, het probleem is alleen dat ik niet weet wanneer je er bent, en wanneer niet
En die moeder heet trouwens June

fliewfglbieufrewurbfe.

Jord is echt een sukkel :/

Hoofdstuk 4



'Zo Boas, jij blijft in je stoel, dan gaat mama even kijken waar je zus is.' Ik aaide hem over zijn hoofd. 'Mama, wa is Roos?' 'Dat weet mama dus niet schat.' Ik hoorde gesnik, maar dat kwam niet van Boas af. Ik rende op langzaam tempo naar de slaapkamer van Rosalie, maar daar hoorde ik het niet en Rosalie was daar nergens te bekennen. 'Roos!' 'Roos, waar ben je?!'



Ik keek door het raam naar de veranda en daar trof ik haar aan. Zo te zien was zij het die zat te snikken. Ik deed de deur open en ging naast haar op een tuinstoel zitten. 'Meisje, wat is er?' Blijkbaar had ze me niet aan zien komen, want ze schrok. Ze haalde haar schouders op. 'Ik vind het gewoon niet leuk zoals het nu gaat.' Ik had al een vermoeden dat het daarom ging. 'Mama, ik wil dat je van papa gaat houden en hij van jou.' Ik had medelijden met Rosalie. 'Dat gaat niet zomaar.' zei ik. Ze hield haar handen in haar gezicht. 'Maar waarom zijn jullie dan nog bij elkaar?' Die vraag had ik niet aan zien komen van een meisje van 10 jaar.



Ik kon geen antwoord geven op die vraag en liep zonder pardon naar binnen. Ik ging naar de slaapkamer om mijn huissleutels te pakken, om de voordeur op slot te doen. Ik trok het laatje open en zag de agenda van Jord erin zitten. Ik sloeg hem open en werd meteen overspoeld met een foto van een vrouw. Ik voelde de boosheid in me opkomen en besloot hem hiemee te confronteren. Ik bladerde verder tot de week waar we bijna aangekomen waren. Bij de doordeweekse dagen stond 'vrij' Met opgetrokken wenkbrauwen liep ik naar de woonkamer.



Ik ging voor de stoel staan, waar hij op zat en liet de foto van die vrouw zien. 'Wat is dit?' vroeg hij. 'Nou, misschien kan ik dat wel beter aan jou vragen.' 'Wie is die vrouw?' zei ik nog altijd rustig. Ik was benieuwd hoe lang ik nog kalm kon blijven, maar ik wist dat het niet lang meer zou duren voordat ik in woede uitbarstte. 'June..' Hij zuchtte. 'Dat is gewoon mijn nichtje.' 'Dat weet je toch wel!' Ik keek hem strak in zijn ogen aan en wilde het niet geloven. 'Sinds wanneer heb jij eigenlijk een nichtje?' vroeg ik. ' Uh, gewoon, sinds dat ik 5 was ofzo. Hij zag dat ik de discussie verder wilde gaan en zei: 'Mens, June, als je me niet wilt geloven, dan is dat je eigen probleem.' Hij stond op en liep naar de slaapkamer.

Grrr... Jord D:<
Arme Rosalie & June
Achja Boas weet nog niet veel wat er om hem heen gaat o_o
Maar arme Boas

Aww, wat een vreselijke *****

Hoofdstuk 5



'Mam, gaan we nou nog weg?!' Ik keek achter me en zag Rosalie staan. 'Jongedame, trek niet zo'n boos gezicht op.' zei ik lachend. 'Ja, maar Boas huilt ook al de hele tijd, hij wil ook gaan.' Ik stond op en liep met Rosalie mee naar Boas.



Ik zag dat Jord net aan de tafel kwam zitten en het leek me een goed idee om hem mee te nemen. 'Zeg, Jord, zou je misschien met ons mee willen?' Zijn gezicht zei het al, hij ging niet mee, ook al wist ie nog niet waar we naartoe gingen. 'Vind jij het ook geen goed idee om ons gezin weer een beetje te laten herstellen?' 'Ja, maar ik ga even weg, met een paar vrienden.' Dat was zijn enige antwoord en daar kon ik het mee doen.



Ik tilde Boas op en hield hem dicht tegen me aan, totdat hij rustig was. 'Mama, strand.' zei hij. Beetje bij beetje ging hij meer praten en dat was soms echt leuk om te horen hoe hij zijn woorden niet afmaakte. Rosalie was alvast vooruit gelopen, ze wilde de prachtige lucht bij het strand niet missen. 'Roos, mama, wa is Roos?' 'Die is alvast gegaan, lieverd.' Langzamerhand zag ik ons huis kleiner worden en samen met Boas, die de oren van mijn hoofd afkletste, liep ik naar het strand.



We liepen net het zand op en meteen kwam Rosalie huilend op me af. 'Meisje, wat is er?' Ze kon alleen maar wijzen. 'Ach, lieverd, dat is de romantiek.' 'N...nee, mama, dat is papa.' Ze begon nog harder te huilen. Ik liep naar voren en zag inderdaad dat Jord zijn lippen om die van een andere vrouw had gedrukt. Hoe kon hij! Het leek of ik van de aardbodem weg was. Die zak, allemaal met zijn stomme smoesjes. Hij had me niet in de gaten en ik wilde het ook zo houden. 'Wil je je zoon weer eens zien?' vroeg die vrouw opeens. Ik schrok. Hij had ook nog een zoon..... 'Ja, tuurlijk.' antwoordde hij uitgelaten. Die mooie lucht waar we voor kwamen, leek een duisternis. Ik trok Rosalie mee aan de hand en met zijn drieeën verlieten we het strand.



Eenmaal thuis leek het net of ik hyperventileerde. Elke keer verzon hij smoesje om bij die......... Ik voelde me woedend worden en hield Boas stevig tegen me aan. Ook hij had door dat er iets niet helemaal klopte en begon te snikken. Rosalie was naast me komen staan. 'Rosalie, Boas, het komt allemaal goed.' Rosalie keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik wist, ik had dat al zo vaak gezegd, maar nooit, nooit was het goed gekomen. Maar dit keer kon ik bewijzen dat dat wel ging gebeuren. Ik moest er niet aan denken dat ik met hem nog in een huis ging wonen. 'Rosalie, ik help je met je spullen pakken.' Ze keek me verbaasd aan maar ging naar haar kamer. Ik zette Boas in de schommelstoel, pakte zijn spullen en de mijne en hielp Rosalie.



We hadden alles gepakt, maar voor dat we weg konden gaan, zag ik Jord komen en ik wist zeker dat ik stevig in mijn schoenen stond, om de discussie met hem aan te gaan. Hij kwam naar binnen en groette ons. Ik keek hem woedend aan. 'Jij zak, jij vieze zak!' Hij keek me verbaasd aan. 'Dat je zomaar, zomaar met een andere vrouw gaat en ook nog eens een kind bij haar hebt verwekt!.' Ik schreeuwde. 'June, waar heb je het over?' 'O nee, ontken het maar weer, met die rot smoezen van je!' 'Heet je zoon niet toevallig Max?' Zijn hoofd hefte hij omhoog en ik wist dat het een teken was dat het waar was. Ik keek om, waar Rosalie en Boas stonden. Ik tilde Boas op en zijn zware koffer en gebaarde naar Rosalie dat ze ook mee mocht komen. 'Wat is dit?!' 'Dat zie je toch, we gaan Jord, we gaan!' 'We maken nog wel afspraken over de kinderen, maar die heb jij al genoeg pijn bezorgd!' 'Ik hoef je never nooit meer te zien en waag het niet om nog een voet in mijn buurt te zetten.' Ik liep de deur uit. Ik wilde dit huis nooit meer zien en die persoon die daar binnen zat, al helemaal niet meer.

Awh ;(
Ik wist het natuurlijk al, maar toch