^Dankjewel! En ik ook, ik heb er zin in!

Allemaal bedankt voor de snelle inzendingen, hier komt de volgende!

District 1
Victoria Phelps

Ik drukte op het knopje ‘play’ van mijn stereo. David Bowie’s stem galmde door mijn doodstille kamer. Langzaam liet ik mijn blik de kamer doorgaan. Misschien was dit wel de laatste keer dat ik die zag. Ik zuchtte. Nooit had ik ergens anders gewoond, alhoewel, misschien wel een paar dagen nadat ik geboren was. Totdat ik hier te vondeling gelegd werd. Ik had best een goede kindertijd hier gehad. Alhoewel... Ik beet op mijn lippen en verdrong de pijn die weer opstak. Dit had ik jaren verdrongen, uit spijt.


‘Vangen!!’ riep de jongen.
‘Oeps,’ zei het meisje, nadat ze de bal niet had kunnen vangen en die de helling was afgerold. ‘Jamie, kun jij hem even gaan halen? Jij hebt hem tenslotte gegooid.
Jamie twijfelde.
‘Toe?’ smeekte het meisje met een pruillip.
‘Oké dan, maar alleen voor deze ene keer, Victoria.’
Victoria knikte onschuldig.


De bal was nu al helemaal op de weg gerold. Twee voeten die renden over de cementen weg. Een hand die de bal oppakte. Jamie zei: ‘Ik heb -’ Maar de stem stopte nadat er een luide bonk klonk en een auto hard wegvroemde.
Nee. Nee. Ik schudde met mijn hoofd, de dagdroom verdween en mijn kamer kwam weer in beeld. Het was mijn schuld geweest, mìjn schuld. Als ik niet zo lui geweest was zou Jamie hier nog zitten. En zou ik niet naar de hongerspelen gaan.


Ik balde mijn vuisten zodat mijn vingers in mijn vlees boorden. Denk er niet aan, denk er niet aan. Dit was de zin die ik al jaren tegen mezelf herhaalde. Niemand mocht dit weten. Niemand. Ik ging op bed zitten en staarde een tijdje voor me uit. Ik haalde diep adem en klemde mijn hand rond het handvat van mijn koffer. Vaarwel kamer, dacht ik en zonder nog om te kijken liep ik mijn kamer uit. Waarschijnlijk voor de laatste keer.

Alex Redmayne


‘ALEX! WAT HEB JE NU WEER GEDAAN!!’ schreeuwde Michael, mijn vader, tegen me. Ik had net per ongeluk een hete kop koffie omgestoten die over Michaels broek gegoten was. ‘Laat het nu maar, Michael, hij is het niet waard.’ zei Isa, mijn moeder; ik noemde mijn ouders bij hun voornamen omdat ik ze gewoon niet mocht. En zij mij ook niet. ‘Waarom ben je niet meer als je broer!’ riep Michael tegen me. Dat hoorde ik de laatste jaren steeds vaker. Michael hief zijn hand hoog in de lucht en hij sloeg me. De pijn was niet te harden, hoewel ik wel vaker geslagen werd. Ik schreeuwde een scheldwoord tegen hem en ik rende naar mijn kamertje voor hij me weer kon raken.


Langzaam liet ik de muziek van mijn gitaar tot me doordringen. Ik wou al sinds mijn achtste rockster worden maar mijn hele familie zat in de criminele carrière. Sinds ik zei wat ik droomde, behandelden ze me als afval. Ik haatte ze. Ervoor had ik een perfect leven gehad. Ik zuchtte. Nu hadden mijn ouders me opgegeven voor de hongerspelen, en helemaal niet om me te laten ‘winnen’.


Ik liep naar buiten en voelde de koude lucht mijn longen binnendringen. Half en half was ik toch blij. Ik mocht hier weg. Eindelijk. Maar toch zou ik ze laten zien dat ik niet zomaar zou opgeven. En zonder spijt liep ik weg van het huis van mijn jeugd.

Extra:Karakters

Victoria: Victoria gaat niet snel iets van haarzelf laten zien. Maar ze is wel helemaal niet verlegen. Integendeel: ze heeft een heel grote mond en ze heeft lak aan regels. Als je haar beter leert kennen, zal ze vanzelf wel over haar vertellen. Ze lijkt misschien emo, maar dat is ze helemaal niet! Ze probeert haar zachte kant te verstoppen sinds het Voorval en daarom probeert ze hard te zijn, wat ze eigenlijk helemaal niet is. Ze is als een kinder surprise: Even doorgraven in de harde buitenkant, maar na een tijdje zul je het mooiste in haar vinden.

Alex: Alex is dapper en heel erg verlegen. Door zijn erge thuissituatie is hij geen grote prater. Hij zal zich wel sneller blootgeven dan Victoria. Hij leeft voor muziek, en dat zal hij dan ook het allermeest missen. Alleen is hij erg klunzig, en dat kan hem wel parten gaan spelen.

Leuke personages allemaal!

Klinkt alweer super!

District 12
Aaron Cole

Bibberend zat ik op het bankje in de wachtruimte. Mijn nagels waren ondertussen al helemaal afgekloven. Iedereen lachte me altijd uit, omdat ik zo’n ‘’loser’’ was. Een loser, een nietsnut. Ik kan helemaal niks. En nu moest ik naar de Hongerspelen.
Om mezelf wat te kalmeren probeerde ik het rijtje op te zeggen die mijn psycholoog me had geleerd. De peperdure psycholoog waar mijn moeder me vorig jaar naartoe had gestuurd. Omdat ik ‘’angstaanvallen’’ had, en ‘’hallucinaties’’. De kinderen uit mijn klas zeiden altijd dat ik ineens kon gaan huilen en op de grond ging spartelen als ik weer zo’n aanval had. En daardoor werd ik het pispaaltje. ‘’Aaron is bang! Aaron moet zeker naar zijn mammie en pappie toe!’’. ‘’Dat kan niet, want die is dood.’’ Het gelach, en de snik. De plof op de grond. ‘’Heeft Aaron in zijn broek gepiest?’’ De harde schop in mijn rib. Het waren allemaal onderdelen van mijn dag.
Ik ben Aaron. Ik ben 14 jaar. Ik kom uit district 12. Mijn vader en zusje zijn dood. Ik ben Aaron. Ik ben 14 jaar. Ik kom uit district 12…

Halverwege het rijtje keek ik op naar het jonge meisje dat tegenover mij zat. Een steek van pijn ging door mijn hart. Ze leek zo verschrikkelijk op Roos. Voordat ik het wist werd ik meegesleept in de flashback.


Het was een warme dag in Juni. Vader had mij en Roos meegenomen naar het bos. Hij wilde ons leren jagen, zodat we zelf voor eten konden zorgen. ‘’Jullie moeten heel stil zijn,’’ zei hij ‘’we mogen eigenlijk niet naar het bos.’’ Dat maakte het alleen maar spannender voor ons. Na ongeveer twee uur lopen kwamen we aan bij een meertje. Blij rende Roos ernaartoe, met papa achter haar aan. ‘’Aaron, kom ook!’’ riep Roos vrolijk. ‘’Nee,’’ zei ik. ‘’Ik ben bang voor water!’’.


En toen ineens. De twee grote, angstaanjagende mannen. Vredebewakers. Twee harde knallen. Twee keer een zachte plof. Mijn vader en mijn zusje lagen op de grond. Ik weet nog precies hoe ze lagen. Papa lag opgekruld op zijn zij tegen Roos aan. Vanaf daar weet ik het eigenlijk niet meer. Ik weet dat ik rende. Naar hen toe. Ik weet dat ik wakker werd in een zacht bed, nat van de tranen. Ik weet hoe ik mama’s stem hoorde in mijn droom. En ik weet dat ik zeker wist dat het geen droom was, maar echt. ‘’Ze zijn dood.’’

Ann Hampton
Ik keek naar de jongen tegenover me. Hij kon niet veel ouder zijn dan ik. Hij staarde leeg voor zich uit, alsof hij ergens anders was. Ik sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd tegen het satijnen kussen. Ik probeerde aan leuke dingen te denken. Hoe Kim en ik appels gingen plukken uit het bos. Toen ik een vlinder voor haar had gevangen, en hoe haar gezicht oplichtte toen ik hem aan haar gaf. Een traan biggelde over mijn wang. Ik moest dit doen. Voor Kim.
Ik heb vanaf mijn zesde al voor mijn kleine zusje gezorgd. Eerst leefden papa, mama en ik in een klein huisje aan de rand van het dorp. Mijn vader werkte in de steenkoolmijn, mijn moeder werkte als schooljuf. We waren gelukkig. En we waren nog gelukkiger toen bleek dat mama een kindje kreeg. Maar daarna veranderde alles.
Mama stierf in het kraambed. Mijn vader ging er kapot aan. Hij lag de hele dag in zijn bed, met zijn hoofd in het kussen. Elke dag kwam ik hem iets te eten brengen, en het kussen dat nat was van de tranen vervangen. Een heel jaar lang.

Tot hij op een dag zijn bed uit kwam. Hij kwam naar mij toe en hing een klein rugzakje om mijn schouders. ‘’Ik kan niet meer voor jullie zorgen, Ann. Je moet voor jezelf gaan zorgen, en voor Kim. ‘’
‘’Ik snap het niet. Moeten Kim en ik weg?’’
‘’Ja’’, zei hij zachtjes’’ik kan het niet meer aan.’’ Hij keek naar de grond. ‘’Je moet me één ding beloven. Beloof je het?’’ ‘’Ik beloof het,’’ zei ik. Hij wachtte even. ‘’Zorg dat je niet in een kindertehuis komt. Wat dan ook, kom daar niet terecht.’’ ‘’Oke,’’ zei ik.
Ik was zes, Kim was nog maar net 1. We gingen weg. Zwierven door district 12. Elke nacht ging ik in de vuilnisbakken van de bakker en de slager kijken of er wat te eten was. Ik durfde het niet te vragen, bang dat ze ons naar het kindertehuis zouden brengen. We wisten te overleven. Op de een of andere manier wisten we te overleven. En nu, zes jaar later, moest ik naar de Hongerspelen. Kim zal dood gaan. Ze kan niet overleven in haar eentje.

Ik schrok op uit mijn gedachten door een luide plof. Er kwam een oude, uitgemergelde man binnen. Hij keek me aan met betraande ogen. ‘’P-Pap? Ben jij dat?’’. Hij knikte. Ik rende naar hem toe, vloog hem in zijn armen. ‘’PAP! Oh papa, hoe is het met je?’’. ‘’Het gaat nu niet om mij, Ann. Ik ben hier voor jou.’’ Ik keek hem vragend aan. Hij schraapte zijn keel. ‘’I-ik wil je vertellen.. ik zal voor Kim zorgen. Ik zal voor haar zorgen, voor als je.. nooit meer terug komt. Het spijt me Ann, het spijt me vreselijk dat ik jullie zo in de steek heb gelaten.’’ Zijn ogen stonden vol emotie. Ik voelde de tranen stromen, maar ik zei niets. Hij kon zijn excuses aanbieden zo veel als hij wil, maar ik zou hem nooit vergeven. Weet hij wel hoe moeilijk we het hadden gehad? ‘’Ik wil je dit nog geven.’’ Hij haalde een klein bloemetje, een madeliefje uit zijn zak. ‘’Deze heeft Kim voor je geplukt. Houd het voor altijd bij je. Beloof het.’’


‘’Ik beloof jou helemaal niks!’’, zei ik woedend. Ik smeet het bloemetje op de grond en stampte het kapot. ‘’Ga weg! Ik wil je nooit meer zien!’’. Hij keek me gekweld aan.’’Als ik win, is dat voor Kim, en alleen maar voor Kim!’’. Ik wachtte. ‘’Onthoud dat. Beloof het me!’’

battle royale (slechte japanse film haha)

Wow, leuke inzendingen al

Superleuk!

Wat een leuke personages al! Ik ben echt benieuwd

District 2
Emily Diamond

"Piep... Piep... Piep..." Dat was het laatste teken van leven van mijn moeder. De kanker was haar fataal geworden, ze had alvleesklier kanker. Het was ongeneeslijk. Ze was zo vreselijk snel achteruit gegaan, we wisten het net een maand. We hadden amper tijd gehad om afscheid te nemen.


Samen met mijn vader bleef ik achter. Het verlies van mijn moeder was nog moeilijker voor hem als voor mij. Hij probeerde vrolijk te zijn, maar het lukte gewoon echt niet. Elk woord dat met de letter 'D' begon vond hij vreselijk, want dan stroomde de tranen weer over zijn wangen. Dat was omdat mijn moeder Diana heette, dus dat was haar beginletter.


Precies één jaar na de dood van mijn moeder, al een moeilijke dag voor mij, keek ik in het boek wat mijn moeder altijd aan mij voorlas toen ik klein was, er zat een klein briefje in. Ik begon te lezen.

Lieve Emily,

Zoals je weet heb ik het er moeilijk met de dood van mama. Elke dag van het jaar heb ik gehuild, uren lang. Ik kan het gewoon niet aan. Ik wil zo graag weer bij mama zijn, ze gaf mij alle kracht en geluk. Zonder haar kan ik gewoon niet meer verder leven, ik heb dus besloten een einde aan mijn leven te maken, dan kom ik weer bij mama. Het spijt me Emily, het spijt me. Maar ik was zo gewoon geen goede vader voor je. Ik zal altijd van je houden, ik zal samen met mama je beschermengel zijn.

Ik hou heel veel van je Emily, kusjes van papa.


Vanaf toen was ik dus alleen en moest ik alleen verder. Geen broers, geen zussen. Ik was helemaal alleen. Mijn verleden heeft mijn karakter zwaar bepaald, ik ben bang om iemand kwijt te raken, ik huil om bijna alles en ben vreselijk bang. Waarom was dit mij overkomen?

********************************
Justin Larssen

(Hij lijkt best wel erg op die van district 12!)
Mijn jeugd had me veranderd, al dat nageroep van 'Jij slappe Ginger! Je hebt geen één spier in je lichaam!' Na een tijdje ging ik dat ook geloven en wou ik er ook iets aan doen. Vanaf dat moment begon ik spieren te kweken, aan mijn haarkleur deed ik niks. Als je je haar zou verven was je direct gay.


Ik begon elke dag naar de sportschool te gaan en kweekte spieren. In een jaar begon ik al echt verschil te zien en de jongens van mijn leeftijd begonnen me te accepteren. Met deze spieren paste ik in hun straatje. Allemaal een six-pack, allemaal dikke armspieren, we trokken de meisjes aan. Maar later zag ik in dat dat niet was waar ik het voor deed, ik had het gedaan voor mezelf, om ook fitter te zijn. Hiermee kon ik een carrière krijgen.

^Vond ik ook al! Echt alle karakters zijn interressant en ik barst al van de verhaallijnen voor hun Ik vind het echt super!

Supaah nice

Awesome!

Aah, leuk dit! Ik ben echt benieuwd naar het begin :3

^Ik ook! Ik heb alleen nog niet alles ontvangen en ik moet zelf nog een paar ervan schrijven, maar ik weet nog niet wanneer ik dat af krijg

District 5
Clair DeLune en Mike Brandon Made

Meet Clair DeLune en Mike Brandon Made. Clair en Mike zijn ongelofelijk goed bevriend. Clair's ouders leven niet meer en ze woonde tot kort bij haar tante, nu is ze bij Mike ingetrokken en ze vermaken zich prima.
Mike's ouders leven nog, en hij gaat veel met ze om, bijzonder zijn ze niet, maar voor Mike wel, ze betekenen alles voor hem!
Clair en Mike zijn sinds Clair's eerste dag op de middelbare bevriend, Mike is 3 jaar ouder als Clair, hij is 19. Clair is net 16 geworden en heeft de beste verjaardag van haar leven gehad. Als het moet wagen ze hun leven voor elkaar, ze zijn beste vrienden.
Mike was ooit eens verliefd op Clair, maar hij ontkend nu alles. Of het waar is weet niemand.


Clair is echt iedermans vriend, al is ze wel erg onzeker overzichzelf. Mike probeert er voor te zorgen dat Clair zichzelf goed voelt, maar dat lukt niet echt.
Mike is zelf ookwel een allemans vriend, maar verschild heel veel van Clair.
Hij heeft een hekel aan kinderen, maar doet ze nooit pijn.
Clair is dol op alles en iedereen. Vooral dieren, maar Mike is er allergisch voor, en daar baalt ze flink van!

Ik wil even iedereen bedanken voor de geweldige inzendingen, ze zijn stuk voor stuk geweldig en ik barst al van de verhaallijnen terwijl ik nog veel districten moet binnenkrijgen! Jullie maken dit allemaal een stuk leuker :')

Tributenoverzicht
(ik zal er later portretfoto's bij doen)

District 1: Victoria Phelps, Alex Redmayne
District 2: Emily Diamond, Justin Larssen
District 3: ?
District 4: ?
District 5: Clair DeLune, Mike Brandon Made
District 6: Brooklynn en Charlie
District 7: ?
District 8: Tinzi Hemels, Joseph Smeeds
District 9: April Simpson, Thor Scott
District 10: ?
District 11: Deborah West, Philip Smith
District 12: Aaron Cole, Ann Hampton

Vet veel engelse namen

Leuke disctricten allemaal

^ Engelse namen zijn leuk

Superleuke verhaaltjes <3

Allemaal engelse namen o.o
Er staat trouwens een foute in het laatste district, is het nu Branden of Brandon?
In de tekst staat Brandon maar weer bij die District 5 tributenoverzichten de titel Branden.... Of is het gewoon beide ofzo..?
Lolz, ik let op vandaag

Ooooops, het is Brandon Ik pas het even aan

Ik heb de boeken opgezocht en ben begonnen in het eerste boek, serieus: AWESOME <3 Ben benieuwd naar alle districten :3

Ahh wat super leuk dat je ze aan het lezen bent!

District 11

Deborah West


Ik ben Deborah West. Ik heb meer meegemaakt dan een tiener eigenlijk zou mogen. Mijn ouders waren altijd al arm en we hadden nauwelijks geld voor eten. Ons huis kun je moeilijk een huis noemen, het is eigenlijk een krot.


Om toch een beetje geld te hebben voor eten, ging ik regelmatig naar het park om te zingen voor geld. Meestal spijbelde ik daarvoor. Tot het noodlot toesloeg in mijn gezin. Nu moet ik altijd spijbelen.


‘Mam, pap,’ fluisterde ik voor de zoveelste keer, ‘Waarom? Waarom moesten jullie per se gaan kijken?’ Ik veegde mijn tranen weg. Omdat we geen alarm hebben en het deurslot niet echt in goede staat is, wordt er veel ingebroken. Toen mijn ouders wakker werden van het geluid, besloten ze te gaan kijken. Helaas is het niet zo verlopen als ze verwacht hadden. Twee knallen klonken in de duisternis van de nacht. De inbrekers namen alles mee. En ik was alleen.

Philip Smith


Ik ben Philip Smith. Mijn ouders zijn niet arm, maar bepaald rijk zijn ze nu ook weer niet. Mijn jeugd was niet miserabel, eigenlijk was die nog best goed. Op een klein dingetje na.


Als kind wou ik altijd al scouting doen, maar mijn ouders vonden het beter dat ik ballet zou leren. Daar voelde ik helemaal niets voor, dat was toch een sport voor meisjes? Na een paar lessen begon ik het toch best wel leuk te vinden. Mijn hele leven is pas later ingestort.


‘Pap?’ Ik kwam thuis van school. ‘Mag ik tien euro, het is voor-’ begon ik.
‘Wat denk jij wel? Dat het geld zomaar op mijn rug groeit ofzo?!’ schreeuwde hij me toe. Dit was ik niet gewend. Maar toen zag ik de fles wijn in zijn hand. ‘Pap, je bent dronken.’
‘IK BEN NIET DRONKEN, VERDOMME!’ brulde hij.
‘En de fles wijn dan?’ vroeg ik met een klein stemmetje.
‘De fles wijn? DE FLES WIJN?! Hier is hij!’ En toen gooide hij hem vol tegen mijn hoofd.
Ik moet buiten westen zijn geweest, want van wat er daarna gebeurde weet ik niets meer. Ik ben blij dat ik naar de hongerspelen ga, dan hoef ik hem nooit meer te zien.