ik lachte, ''nu heb je mijn schat'' grinnikte ik, ze zoende me in mijn nek.
Ik draaide om ''Ik hou van je'' ze ik en gaf haar een zoen.

--cowl--

Het was een lange rusteloze nacht geweest en ik werd stijver en stijver, dikker en dikker... Nog steeds waren Catrijn en de kap niet terug en de kap die bij mij was werd ongerust. Hij liep steeds vaker te drentelen en te mopperen en tegen bomen te slaan.
"Doe eens rustig joh," mopperde ik, "ik krijg nog stuiptrekken van je!"
"Nog één woord en je zult nooit meer iets doen," blafte hij. Ik hield mijn mond en wachtte geduldig af.

-Cleo

Ik word door de klauwen meegesleurd. Waarheen weet ik niet, het enige wat ik wel weet is dat het aardig donker begint te worden.
De klauw in mijn hand heeft inmiddels losgelaten en ik zie het wegzweven in de verte.
Een zwart stipje in een nog donkerdere omgeving. Het is een wonder dat ik het nog kan zien.
Ik probeer weer te schreeuwen maar ik krijg geen geluid uit mijn keel.
Straaltjes bloed lopen van mijn gezicht in mijn hals.
Mijn polsen worden nu ook omsloten door die knokige vingers met die lange, scherpe nagels.
Er wordt ruw aan mijn armen en enkels getrokken.

Dan zie ik niks meer en ik voel ook niks meer.
Geen getrek aan mijn enkels en polsen, geen pijn in mijn gezicht of buik.
Jawel, ik voel wel iets. Zwakke steken in mijn hart.
Opeens verschijnt er een fel wit licht voor me.
Ik houd mijn hand voor mijn gezicht en probeer ernaartoe te lopen, maar ik word er vanzelf heen getrokken.
Er verschijnt een man met een lange, witte baard voor me.
"Je bent in de hemel Katrien."

Katrien Bom~
(voor de laatste keer)
Er

Ik sprong van Cowl's rug af en gaf hem een zoen.
"Ik ga Cleo en Catrijn zoeken." Ik trok een beetje fatsoenlijke kleren aan om door het bos te lopen.
Ik pakte mijn zwaard en mijn blikje olie. Finnick hobbelde achter me aan,
"Mam mag ik mee?" Vroeg hij springerig. "Als je ophoud je te gedragen als een stuiterbal." Grinnikte ik.
Finnick knikte en zwaaide zijn pijl en boog over zijn schouder. We liepen het bos in.
Ineens hoorde ik een soort gefluister. "Mam? Weet jij wat dat is?" Vroeg Finnick voorzichtig.
Ik schudde mijn hoofd. Ik voelde mijn spanning van me afglijden.
"Dankje Finnick." Zei ik toen ik begreep dat Finnick dat deed.
"Mam we moeten hier naar links." Finnick stapte zelfverzekerd die kant op.
Het gefluister werd harder en begon nu te klinken als gepraat. Er klonken ook een aantal doffe bonken.
Ik duwde Finnick een boom in. Ik klom hem achterna. Ik zag Cleo zitten. Naast haar beende Chagrijnig een kap heen en weer. "Zo die moet geïrriteerd zijn." Grinnikte Finnick. "De enige die zo brede schouders kan hebben is Lyari" Mompelde ik zachtjes. "Maar als het hem is hoef ik alleen dit te doen."
Ik sprong uit de boom. Bovenop zijn schouders. Net zoals ik bij Cowl had gedaan. "Hebbes." Herhaalde ik. Maar ik kuste hem natuurlijk niet in zijn nek. Ik trok mijn zwaard en duwde het tegen zijn rug. Ik ging normaal staan. "Hoi Cleo." Grinnikte ik. "Je had een van hun naar me toe moeten sturen. Had ik ook weer eens een lolletje gehad. Alhoewel ik die nu krijg." Grinnikte ik tegen Cleo. "Vrijlaten Nu." Gromde ik. Cleo ging staan.

~Liz~

Liz! Mijn held! Ze hield de kap/elf ding in een soort wurggreep en Finnick hielp me overeind.
"Dankje Finnick," fluisterde ik. Finnick knikte. Liz had de kap onder handen genomen en ik was benieuwd hoe lang die kerel nog zou leven. Want Liz vond het blijkbaar iets te leuk om te vechten...
Snel ging ik het bos weer in, richting huis. Snel was niet het goede woord. Ik hobbelde meer. Uitgeput ging ik naar binnen en plofte neer op het bankje. Rory kwam aanhollen en omhelsde me. Wat was ik blij om hem weer te zien! Hij drukte me tegen zich aan en droogde mijn tranen. Ik zoende hem en hij streelde over mijn buik.
"Hoe lang zou het nog duren?" vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.
"Geen idee"

Cleo

Liz kwam naar me toe en streelde me in mijn nek.
" Ik heb het je nooit verteld maar sinds die kus blijf ik aan je denken".
Zachtjes drukt ze haar lippen op de mijne maar ik trek weg.
Ik wou haar niet, niemand enkel Katrien.
Als ik me omdraai om weg te rennen, weg van liz en al mijn verdriet.
Zie ik Cowl in de deuropening staan, perplex en razend.
" hoe kun je" tiert hij tegen Liz.
Maar het geruzie werd abrubt onderbroken door een schreeuw.
die door merg en been ging.
" Cleo" schreeuw ik, wat is er mis ...

{ Xander Loon }

dit stukje tekst werd u aangeboden door: caesar11111

Ik schudde mijn hoofd. Hoe was dit in vre-des-naam gebeurt?
Ik Liet Cowl me volledig uitschelden. Hij had daar het recht voor. Ik hoorde een stem in mijn hoofd.
"KOm naar het bos." Het was niks meer dan een gefluister. Ik knikte en draaide me om. Cleo gilde. Ik klom als bezeten door het raam. Zonder gevoel liep ik richting het bos.
"zie je nou wel? Het is beter zonder jouw lieve Cowl." Hoorde ik een stem achter me.
Ik stond daar. Ik kon niks doen. Het enige wat ik kon doen is rillen van angst.
Mijn lichaam tilde haar armen op. Eve legde zichzelf erin en omhelsde me.
Ik wou gillen krijsen en Eve van me af duwen. Ik hoorde een krak en mijn hoofde draaide zich om. Catrijn stond daar. Ze keek me aan. Ik wou heftig mijn hoofd schudden en schreeuwen en krijsen dat ik dit niet wou maar het lukte niet.

~Liz Red~

Ik gilde. Mijn buik! De baby! Nu al!? Rory sprong verschrikt overeind.
"Cleo wat is er!?"
"De baby," sputterde ik. Rory nam me mee naar het dichtsbijzijnde bed. Dit deed ZO'N verrekte pijn! Ik hoorde voetstappen maar het werd zwart voor mijn ogen. Ik kneep in Rory's hand.
"Rustig Cleo," hoorde ik iemand zeggen. Maar ik kon me er niet op concentreren wie het was. Dit was niet normaal. Dit was géén normale bevalling. Ik gilde nog een keer. Was ik blind geworden? Het voelde alsof ik uiteen werd gereten door iets.
"Het doet zo'n pijn," hijgde ik. Het zweed brak me uit.
"Haal een dokter!" gilde iemand en ik hoorde rennende voetstappen. Maar het had geen nut. De pijn vloeide weg. Al mijn gevoel vloeide weg. Toen werd het zwart en voelde ik niets meer...

-Cleo (RIP CLEO)
de laatste keer enzooo ;p

Wat gebeurde daar!? Ik zag Liz, ze had iemand in haar armen. Liz keek me aan, ik hield mijn hoofd schuin, vragend.
De gene die Liz omhelsde keek me woedend aan.
"Donder op!" Siste ze, "nu!"
"Waarom zou ik weg gaan?" Vroeg ik, ik hoorde dat mijn stem doodkalm klonk, ondanks de angst en spanning. Toen pas viel me het gezicht op van de vrouw, haar huid was paars, haar ogen gaven licht. Ze leek em te hypnotiseren. Ik slik. "Misschien.." Begin ik. Maar de vrouw komt dichterbij, ze straalde een en al woede uit. Ze pakte me bij mijn kraag en schudde me woest heen en weer, ik voelde mijn nek knakken. Ik gil het uit. De pijn! De pijn!
Ik kreeg moeizaam adem, de vrouw liet me vallen en tilde iets op. "En waag het!" Siste ze. Ze drukte het mes tegen mijn borst, hij ging er niet diep in, maar wel diep genoeg om de pij te voelen. Liz! Wou ik roepen, help me!


~Catrijn (nog niet dood)~

ik zag voor mijn ogen wat er gebeurde. Ik wou mezelf wakker schudden. Ik wou mezelf wakker schudden. "Komop Liz doe het!" Galmde Cleo's stem door mijn hoofd. Ik knikte. Hoe Cleo dit ook deed was nu onbegrijpelijk maar ook onbelangrijk. Ik sprenkelde nog wat Olie over mijn zwaard en stak het aan. De vlammen likten aan het lemmet en ik liep naar Eve. Ik zette het zwaard tegen haar rug. De zwarte mantel die ze aanhad stond in brand. Ik zette kracht en het brandende drong Eve's rug binnen. Ze schreeuwde. Ik zette nog meer kracht en zag het zwaard aan Eve's andere kant eruit komen. Eve viel op de grond en ik trok mijn sissende zwaard terug. Ik wierp het in het gras en trok voorzichtig het mes uit Catrijn.

~Liz~

Oeh ik mag toch als geest posten? Dat vind ik wel lijp
----------------------------------------------------
De hemel was heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had me voorgesteld dat er overal dieren waren en dat het stervens druk was. Maar het was vredig. Rustig. Tot mijn spijt liepen er ook hele kleine schimmen rond; van kindjes. Ik keek naar mijn buik. Plat. Was mijn baby hier ook? Of leefde hij nog? Ik zweefde naar een wolk en bekeek wat er onder me gebeurde. Liz en Catrijn! En Eve! Oh nee!
"Kom op Liz, maak haar dood! Catrijn is in gevaar," fluisterde ik tegen mezelf. Maar eigenlijk ook tegen Liz. Allemachtig! Ze deed het! Had ik dan toch nog macht over wat er op aarde gebeurde....?

-Cleo's geest qq

Ik hoorde wat sissen, het was behoorlijk warm. Ik hoor iemand gillen, maar ik was het niet.
Ik voelde dat iets bij mijn buik gebeurde, ik wist niet of er wat in of uit gestoken werd, ik had nergens kracht voor.
Was ik vermoord?

~Catrijn~

Ik opende de deur.
"Waar ga je naar toe!?" Riep iemand uit het huisje.
"Ergens waar jullie me niet kunnen volgen!" Riep ik mysterieus terug, zonder me om te draaien of om te kijken rende ik het bos in. Katrien was al veel te lang weg geweest, ik was bang dat er iets gebeurd was.
Na een tijdje roepen en zoeken gaf ik het op. Ik slenterde door het bos en knielde neer bij een een paar mooie bloemen aan de voet van een boom.
Ik snoof eraan, ze herinnerden me aan Katrien, die geur, die heerlijk zoete geur.
Ik laat een traan, waarom weet ik niet. Mijn voorgevoel is slecht.
"Ik kan hier niet blijven, ik moet zoeken!" Riep ik tegen mezelf. Uit de boom kwam een groep kraaien die schrokken van mijn geschreeuw. Ik hoorde iets kraken verderop, dat waren mannen!
Ik draaide me om en liep er van weg, tot ik bij een boom kwam die werd gebruikt als doel voor boogschieters. Ik bedacht me, trok 2 ijzeren pijlen uit de boom en ging op de mannen af. Ik knielde neer in een bosje zo'n 3 meter van ze af.
"Nachtelven." Fluisterde ik. Ze brachten een zak mee, de grootste elf scheurde hem open en rolde de inhoud op de grond, naast een soort kuil.
"KATRIEN!" Schreeuwde ik. Nog nooit van mijn leven was ik zo boos, verdrietig en levensmoe als nu. Ik stormde de bosjes uit en gooide 1 pijl in het hoofd van de ene elf. De ander kwam krijsend op me af maar ik ontweek zijn aanval en stak de pijl in zijn nek.
Terwijl de elven lagen dood te bloeden keek ik naar mijn liefde. De enige persoon op deze wereld waar ik zo veel van hield, dat ik dood zou gaan als ze er niet meer voor me was. Ik knielde neer en huilde, en niet een beetje maar golven zelfs zeeën vol.
Ik besloot dat ik haar moest begraven, het graf was er immers al.
Dit was het meest hartverscheurende wat ik ooit heb mee gemaakt. Ik kervde haar naam in een stuk hout en stak dat in de grond aan de voet van het graf.
"Dag schat, ik zal altijd van je houden..." Ik snikte en draaide om en nam de pijlen mee. Zonder na te denken liep ik de heuvel op aan de rand van het bos. Aan mijn voeten lag een meer dan 200 meter diep ravijn, en ik was niet bang.
"Ik doe dit niet voor mezelf, dit is voor Katrien!" Riep ik. Net voordat ik wilde springen voelde ik een hand op mijn schouder.
"Xander." Zei de man. Ik draaide me om, en keek in de ogen van mijn broer. Net op het moment dat ik dacht dat het niet erger kon staat hij daar. Ik was woedend, deze man heeft mijn halve leven verpest.
"OPFLIKKEREN!" Riep ik. Mijn gedachten sloegen op tilt.
"Zo praat je niet tegen je broer." Lachte hij gemeen. "Ik wil je je laatste zetje wel geven..."
Ik handelde in een reflex. Ik doorboorde zijn hart met 1 pijl en doorkliefde zijn keel met de andere. Het levenloze lichaam van mijn broer lag stil aan de rand van het ravijn. Ik nam een aanloop, en grijnzend schopt ik zijn lichaam in het ravijn.
"Je bent een verrader, crimineel, moordenaar en een zwarte kap!" Riep ik. Ik ijsbeerde langs de rand, ik zag een groepje rotsen. Ik wurmde me door 2 rotsen heen en zag een kleine open plek.
Daar stond een tafel met een bord erop.
"Wat krijgen we nou." Zei ik verrast. Ik liep naar de tafel, op het bord lag een lekkere taart en een banaan. "Lekker, ik heb honger." Ik peuzelde de banaan op en gooide de schil achteloos naar achteren.
Daarna begon ik aan de taart, het was een lekkere taart met aardbei en slagroom. Ik duwde 3 stukken taart naar binnen, tot het bleef hangen. Het was in het verkeerde gat geschoten. Ik kuchte en proestte. Ik voelde mijn adem zwakker worden. Ik rende paniekerig in het rond, tot mijn voet op de bananenschil ging staan. Ik gleed uit en vloog voorover het ravijn in...

{ Het einde van Xander Loon }

en trouwens ook de langste post hier

ze heeft me bedrogen, liz heeft me bedrogen!!! Ik schreeuwde ik liep , en ik liep maar ik wist niet waar ik uit kwam. ik bleef lopen weg van de stad weg van Liz..

--Cowl

Ik verzorgde Catrijn. Toen ik klaar was ging ik in het gras naast haar liggen.
Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. De enige man waar ik van kon houden stampte nu kwaad ergens rond. Ik hoorde de vertrouwde voetstappen van Cowl. Ik moest dromen. Ik trok de kap van Eve af en trok hem aan. Ik duwde Catrijn in een paar dichte bosjes en sloop toen achter de voetstappen aan.
Inderdaad daar stampte Cowl kwaad rond. Ik liet hem uitrazen en hij viel achterover in het gras.
Ik glimlachte en liep naar hem toe. Mijn kap bungelde over mijn hoofd. "Hebbes." Fluisterde ik in zijn oor.

~Liz~

Kreten van pijn en verdriet weergalmde in mijn hoofd.
Het moest eruit, weg met deze angst.
Ik begon te rennen, waar naartoe wist ik niet
Ik botste tegen mensen op, ze keken me kwaad aan en duwde me opzij.
Ik kwam aan een kruidenierswinkel, daar waar Cowl werkte?
Een traan liep over mijn zachte wang, ik wreef hem wang.
Ik liep naar binnen, in de uitgestorven winkel lagen flesjes en potjes uitgestald in de etalage.
Ik nam er eentje beet en bekeek het etiket "dodelijk"
Ik slikte, zou ik ...

snel stopte ik het in mijn zak en beende naar huis
Terug naar mijn kind.
Eenmaal aangekomen duwde ik de klink open, en zette mezelf neer in bed.
Het leven had geen nut meer, voor wie leefde ik nog, voor mezelf ...dat niet.
Zonder aarzeling nam ik de kurk eraf en nam het goedje in me op.
Het brande in mijn keel en zakte langzaam naar mijn maar,
mijn oogleden werden zwaar en mijn ledenmaten slap.
" Het is beter zo" zei ik nog en het flesje rolde uit mijn hand ...


~Catrijn~

ik gaf Liz een zoen ik vergeef je maar ik vergeef me eigen niet. zei ik. ik rende naar een ravijn en maakte een sprong Finick kwam aanrennen en keek naar beneden ''PAAPP!'' schreeuwde hij, hij keek naar beneden maar er brak een stuk rots af en hij viel we lagen in het ravijn en we liepen naar de hemel.

--het einde van cowl--

Ik legde mijn hoofd tegen een rots en trok mijn knieën op. Iedereen ging dood. Echt iedereen.
Ik begon luid te snikken. Ik trok mijn zwaard en goot het hele blik olie er overheen.
Ik stak het in brand en liep naar het ravijn waar Cowl was gevallen samen met mijn Finnick.
"Ik wil bij je zijn Cowl." Schreeuwde ik over de rotsen. "NEE LIZ DOE HET NIET!" Schreeuwde iedereen tegen me in mijn hoofd. Ik schudde mijn hoofd. "WAT HEEFT HET LEVEN NOG VOOR ZIN?" Krijste ik en ik drong het zwaard diep in mijn hart. Het deel dat ik zelf had gehouden en dat Cowl niet mee de dood in had genomen. Ik zette kracht zoals ik bij Eve had gedaan. "Emilyth als je me nu hoort. Doe alstjeblieft niets roekeloos of doms." Fluisterde ik zachtjes. Ik zakte langzaam weg. "Mam!" Hoorde ik Emilyth schreeuwen. Tranen stroomden over mijn wangen en ik vloeide weg uit mezelf.
Ik steeg op en zag Emilyth bij mijn lijk. Ik zweefde verder en keek omhoog. Ineens stond ik op ene wolkendek. Cowl stond daar met gespreidde armen. Ik viel erin en kuste hem.

~Liz Red voor de laatste keer.~

We zaten in de hemel en we zaten hier al een tijdje.
"Cowl, moet jij nog bier?" Vroeg ik hikkend.
"Yo!" Hoorde ik uit de mensenmassa. We zaten in een prachtig cafétje, al mijn vrienden waren er, iedereen was er.
Katrien kwam binnen, ze had ons kleine dochtertje in haar handen.
"Maak het niet te laat." Zei ze streng.
"Komt goed." Zei ik. Cowl tikte me op mijn schouder, ik draaide me met een ruk om en viel van mijn stoel. Net als vroeger lagen we weer met zijn allen op de grond, alleen was het nu nog leuker, zonder zorgen.

{ Xander Loon voor de laatste keer dan maar }

Ik stond vrolijk te dansen op een kruk. Ik plurde eraf boven op Cowl.
Ik drukte mijn lippen op de zijne. "Maam!" schreeuwde Finnick vanaf de uitgang.
Ik wankelde er naar toe en plurde door een gat in de wolken. Ik viel de aarde weer op.
"Niet te geloven! Wie heeft dat gat gemaakt? Sjezus!" Schreeuwde ik kwaad naar boven. Ik stond op en klopte mijn kleren af. Ik voelde twee armen om me heen. "MAMAAA!" Schreeuwde Emilyth. "Ja schat ik ben er. Moet ik je van een Cliff afduwen? Dan kan je mee naar je vader en Broer." Vroeg ik snel. ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Hoe had ik dat kunnen zeggen.

~Liz Red~