Ik ben blij dat jullie het leuk vinden

Dit is al de 3e update van deze week, maar het plan is om elke zaterdag te uppen zodat het niet allemaal te snel gaat en daar begin ik nu mee . Soms zal ik doordeweeks ook uppen, maar waarschijnlijk echt heel weinig.



Daisy en ik waren bij de mensen langs geweest. Ze sloegen de deur dicht of schreeuwden iets elke keer als ze Daisy zagen.. Ik snapte het al niet, maar ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dus deed ik dat niet. We zaten vredig op ons bankje in de tuin onder de overkapping. Het huis waarin we woonden was best oud en de tuin dus ook. Het enige nieuwe in onze tuin waren mijn planten en de lampjes waarmee we de palen van de oude overkapping hadden versierd. We, Ben en ik, hadden besloten om de tuin een make-over te geven. We hadden een tegelpad aangelegd tussen de buitendeur en de overkapping en we waren nog veel meer van plan. Nu zaten we er samen onder, in onze pyjama. Af en toe fluisterde Ben iets in mijn oor als: ‘Er is niemand mooier dan jij,’ of ‘ik hou van je,’ en hij herhaalde dat steeds. Ik draaide me soms om en kuste hem dan op zijn mond om te bevestigen wat hij net gezegd had. Opeens stond Ben op en pakte mijn hand. Hij liep naar mijn tuintje en gebaarde dat ik ook moest komen. Ik liep naar hem toe, niet wetend wat hij ging doen.


‘Ben, wat doe..’ Hij ging op een knie zitten en keek me aan. ‘O, nee, ga je…?’ Hij knikte zachtjes. Wist hij wat ik bedoelde, wist ik wat ik bedoelde? Hij graaide in zijn zak en haalde er een doosje uit. Ik wist niet was er gebeurde. Hij opende het doosje heel plechtig en hield hem open voor mijn ogen.

Ik hield mijn handen voor mijn mond. ‘Paige, ik hou van je en ik kan niet wachten om je dat voor eeuwig te laten zien, dus… Wil je met me trouwen?’ Ik wist nu wel wat er gebeurde. Ik knikte ja en sprong bijna op en neer van blijdschap. Daar stond ik dan, op mijn sokken, ten huwelijk gevraagd door de liefde van mijn leven.


Ik hield mijn hand naar voren en bekeek de glinsterende ring, ik was sprakeloos. ‘Hij is prachtig,’ zei ik zachtjes. ‘Prachtig,’ zei ik nu wat harder. Ben keek me zielsgelukkig aan en ik glimlachte. ‘Ik hou van je,’ fluisterde ik. Ik kon het niet geloven: ik ging trouwen!


Hij omhelsde me en ik drukte hem tegen me aan. Zijn warme lichaam was nu van mij. Dat was het al, maar nu nog meer. Hij pakte mijn hand vast en we liepen naar boven. Ik lag daar onder de lakens, op het gelukkigst van mijn leven, rustig in slaap vallend, maar Bens hand vasthoudend.


Ik gaf de bloemen zo elegant mogelijk water. Ik wist dat Ben naar me keek. Ik keek de keuken in en ja, hoor: daar stond hij. ‘Hoe zie ik eruit,’ lachte ik. ‘Prachtig,’ riep Ben terug. Ik keek blozend naar beneden en ging weer verder met mijn tuintje. We waren nu alweer bijna een jaar verder. Ben had al best veel geld verdiend en we waren van plan de tuin te ‘verbouwen’ en op een korte vakantie naar Frankrijk te gaan. Bij de tuin waren we al begonnen: we hadden de overkapping weggehaald en een nieuw hek neer laten zetten om ons zithoekje heen. We hadden in de zithoek ook een eettafel met stoelen en barbecue gezet. De tuin was voor mij altijd het belangrijkste deel van het huis geweest. Ik baalde er dan ook van dat ik niet heel veel ruimte in mijn eigen tuintje had, maar eigenlijk was de ruimte die ik nu had meer dan genoeg. Ik keek weer naar de keuken, waar Ben me ontdeugend aan aan het kijken was. ‘Ik zie je wel,’ lachte ik. ‘Weet ik,’ mimede hij terug. Ik zette de gieter tegen de lantaarnpaal aan. We waren helemaal verliefd geworden op die dingen toen we ze zagen in een tuinmeubelwarenhuis en hadden er een stuk of 7, 8 gekocht.


Ik had voor de bruiloft de oude jurk van mijn moeder en oma uitgekozen. Ik vond altijd dat trouwjurken lange mouwen moesten hebben en deze trouwjurk zat me als gegoten. Hij was prachtig geborduurd en van zijde. Hij was misschien niet spierwit of roze, zoals veel vrouwen met hun trouwjurk wilden, maar deze kleur vond ik ook heel mooi en geschikt. De jurk paste bij me en dat was eigenlijk het belangrijkste. ‘Lieverd, heb je alle koffers nou al klaar,’ klonk er uit de keuken. Snel schoot ik uit de jurk, legde hem in zijn zak en schoof hem onder ons bed. Ik deed mijn andere kleren weer aan en rende naar beneden. ‘Ze staan in de garage,’ verzekerde ik hem.


Ik omhelsde Ben. Hij pakte mijn hand en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. ‘Zullen we dan maar gaan?’ Hij knikte. Hij haalde zijn schouder eventjes op, zodat ik mijn hoofd op zou tillen en kuste me. Onze voorhoofden hielden we tegen elkaar. Ik glimlachte en hij ging snel nog even naar de WC. Ik zuchtte en haalde de koffers. Toen ik de woonkamer ween inkwam stond hij al helemaal klaar om weg te gaan. ‘Klaar?’ ‘Klaar,’ bevestigde hij. Ik pakte zijn hand en we liepen naar de auto.

We zaten in een cafeetje aan het marktplein van een Frans plaatsje genaamd Mirabelle. Het plaatsje stond bekend om haar geweldige Nectarbrouwerij en culinaire specialiteiten. Ik had nog een manier gevonden om mijn planten goed te gebruiken behalve ze te eten of te verkopen bij de supermarkt: nectar brouwen. ‘Dus.. Ik ga vandaag naar de Nectarbrouwerij. Wil je mee,’ glimlachte ik. ‘Wat denk je,’ zei hij en hij haalde een wenkbrauw op. ‘Nee dus,’ lachte ik. ‘Ik zie je vanmiddag wel op de afgesproken plek. Waar ga jij heen?’


Hij begon helemaal te glunderen. ‘Ík ga naar de boekwinkel en ik ga bij een paar mensen leren koken!’ Hij had met een paar Fransen gebeld die in Mirabelle woonden en ze gevraagd om hem de plaatselijke specialiteiten te leren voor zijn restaurant. Nou ja, niet zijn restaurant, maar toch. Hij had het koken nu al goed onder de knie, maar het was nou niet precies alsof hij al duizenden simdollars verdiende per week. We hadden het geld dat ik nog op mijn spaarrekening van vroeger had staan gebruikt voor deze vakantie. We waren nu eigenlijk bijna blut, maar ik ging een nectarmachine en Franse druiven kopen en oogsten om thuis te kunnen planten en om zelf thuis mijn eigen nectar te kunnen maken.


Ik plukte een limoen uit de boom. Zachtjes kneep ik erin, zodat er een beetje sap uit zou komen. Het sap druppelde op de rug van mijn hand en ik proefde het. Oh, wat was dat zuur, zeg! Ik had in de boekenwinkel van de nectarbrouwerij alvast een paar Nectarrecepten gekocht, zodat ik zodra we thuis waren gekomen ik kon beginnen met mijn nectarbedrijfje. Ik was dan wel met planten bezig, maar eigenlijk dacht ik meer aan Ben. Hoe hij me in zijn pyjama ten huwelijk had gevraagd, hoe hij alles deed om mij gelukkig te maken en vooral, hoe hij me kuste en vasthield. Opeens kwam er een vrouw aanlopen. ‘Bonjour, mak ik mij ewentjes woorstellen?’ Ze sprak met een zwaar Frans accent. ‘Zeker,’ lachte ik. ‘Iek benne Marie. Oe heet jij?’ Ik glimlachte vriendelijk. ‘Paige Hicks en binnenkort Paige Hastings.’ Ze lachte. ‘Wie ies de kelukkiege?’ ‘Dat zou u wel willen weten, of niet?’ Ze vertelde me over allemaal trucjes om de Nectar extra lekker te maken. Ik zag eruit alsof ik wist hoe met planten om te gaan, zei ze. Ik ging later weg met zakken vol fruit en drie dikke boeken vol met recepten. Mijn missie was geslaagd.


‘Bonjour! Ik wilde vragen of u hier misschien kookboeken verkocht?’ Ben keek de vrouw afwachtend aan. De mensen waarbij hij had leren koken hadden hem heel goed geholpen, maar hun gerechten waren soms nét iets te moeilijk voor Ben, dus ging hij naar de boekwinkel om Franse kookboeken te halen. ‘Aah, een bekinnende cuisinier, zie iek!’ De vrouw had een schelle, hoge en heel irritante lach. Ze liep naar een kast en haalde er een kookboek uit. Ze vertelde dat er een hele beschrijving in stond over crêpes, kikkerbilletjes en kaasplankjes en met welke nectar je ze moest serveren, et cetera. Ben schrok bij het horen van het woordje nectar. Hij had met me afgesproken, maar dat was alweer een kwartier geleden. Ik wist dat hij te laat zou komen, maar mij maakte het niet veel uit. Kon ik tenminste op mijn gemak mijn boeken lezen.


Daar zaten we dan, met onze armen gekruist naar de lucht te kijken. De kleuren waren onvoorstelbaar mooi. Paars en blauw en roze en rood.. Waar je ook keek zag je de prachtige kleuren in de lucht en geen wolkje om het zich te beperken. We zeiden geen woord, we zaten gewoon te genieten van elkaars gezelschap en elkaars liefde.


‘Weet je wat nou zo grappig is,’ fluisterde Ben. Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat ik in Bridgeport, Riverview, Sunset Valley en zelfs Twinbrook ben geweest en ik daar alle vrouwen heb bekeken. Maakt niet uit waar ik ben, altijd zie ik jouw gezicht voor me en dan weet ik weer dat er niemand zo mooi als jij is.’ Ik bloosde en keek naar de grond. Ik durfde niets te zeggen, dat zou het moment waarschijnlijk verpesten.


Ik draaide mijn hoofd en keek recht in Bens bruine ogen. We bogen onze hoofden naar elkaar toe en toen onze lippen elkaar raakten wist ik het weer. Hoe ik de goede keuze had gemaakt om weg te gaan met hem in plaats van bij mijn ouders thuis te wachten tot ze één of andere boerenpingel hadden uitgekozen voor me. Ik bloosde en legde mijn hoofd op zijn schouder, alles was perfect.

Paige is echt mooooooi

Super leuke update
Ze zijn echt super schattig samen

Haha dit gaat heel leuk worden, twee updates op één pagina ... Veel plezier met lezen!


Ik gebaarde met mijn hand hoe Ruby moest zitten. Ze keek me aan alsof ze het niet snapte. Ik knielde neer en drukte zachtjes op haar onderrug, zodat ze ging zitten. Ze blafte, alsof ze het ineens snapte. Ze ging keurig zitten en keek me vol verwachting aan. Ik lachte.


‘Goed gedaan‘, fluisterde ik liefdevol. Ik gaf haar een hondensnoepje en we begonnen weer aan de tocht terug naar huis. Ik glimlachte terwijl ik met Ruby aan de lijn door Redwood Harbor liep. De mensen die ik passeerde keken weg, naar beneden of liepen met een wijde boog om me heen. Ik glimlachte dan altijd vriendelijk en stak als ze al weer ver weg waren mijn middelvinger op. ‘Dan niet, joh,’ fluisterde ik er altijd achteraan. Na de hele middag rondgelopen te hebben, een hotdog te hebben gekocht en nog naar het hondenpark geweest te zijn, liepen we echt terug, het was al donker. Ik wist dat Ben elk moment thuis kon komen.


‘Je bent er weer!’ Hij lachte. ‘Gelukkig maar,’ zei hij terug. Ik kuste hem op zijn lippen en ik pakte zijn hand. De volgende dag was de bruiloft al. ‘Heb je er zin in,’ vroeg ik vrolijk. ‘Zeker, aanstaande mevrouw Hastings!’ Ik grijnsde. ‘Klinkt eigenlijk best goed, Paige Hasting,’ knikte ik. We lachten en hand in hand liepen we naar boven. We zouden ons schoonheidsslaapje hard nodig hebben.


‘Ga je een lief hondje zijn? Ja? Ja?’ Ruby rolde over de grond terwijl Ben haar aan het kietelen was zoals ik ook altijd deed. Hij pakte haar op en zette haar boven met een paar speeltjes. ‘Braaf zijn,’ zei hij en hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ze blafte en hij liep snel naar beneden.


Ik was bij Daisy om mijn jurk aan te doen en om mijn make-up te doen. Ik was heel erg zenuwachtig, dus hoe mooier ik eruit zag, hoe beter. Daisy had een gelukkige blik in haar ogen. ‘Je ziet er prachtig uit!’ Ik draaide me om en keek haar aan. ‘Vind je?’ Ze knikte. Tammy kwam de kamer inkruipen. ‘Wooow, tante Peezje mooooij!’ Ik lachte. Ik tilde de schattige blonde peuter op en gaf haar een kusje op haar wang. Daisy had me als tante aan Tammy geïntroduceerd, dus dacht ze dat ik echt haar tante was. Lief toch? ‘Laten we gaan,’ zei Daisy plotseling. In haar prachtige witte oude auto reden we naar mijn huis voor de bruiloft.


‘Je bent prachtig,’ fluisterde Ben. Er waren maar drie mensen uitgenodigd. De zoon van Bens baas, zijn vrouw en Daisy. We stonden even stil om van elkaar te genieten, we waren immers op ons gelukkigst en op ons mooist. Ik keek Ben aan. ‘Zullen we dan maar,’ hij grijnsde. ‘Is goed.’


‘Paige Hicks, ik neem jou tot mijn wettige echtgenote, in voor- en tegenspoed, ziekte en gezondheid, in… Ach dat zijn de enige die ik kon onthouden.' Het publiek lachte eventjes. 'Ik hou gewoon van je.’ Ik keek hem glimlachend aan. Hij schoof de ring om mijn trillende vinger en plaatste een kus op mijn bleek geworden hand.


Het was even stil. ‘Ben Hastings, ik neem jou tot mijn wettige echtgenoot, en verder wat jij zei.’ Ik keek het publiek blozend aan. Ze klapten lachend. Ik schoof de ring om zijn vinger en keek hem radeloos aan. ‘Wat doen we nu’ mimede ik.


‘Kus me,’ mimede hij. Huh? O, ja! Hij pakte me bij mijn middel en kuste me liefdevol op mijn lippen. Ik hing heel dramatisch een beetje naar achteren, maar pakte al snel zijn rode wangen vast en zette mezelf weer recht overeind. Ik glimlachte. ‘Ik hou van je,’ zei ik zachtjes en onmerkbaar voor de aanwezigen. ‘Ik ook van jou,’ zei Ben. Het duurde eventjes voor we elkaar los wilden laten. De mensen klapten. ‘Taart,’ fluisterde Ben. Huh? O, ja!


Ben sneed voorzichtig een stuk taart uit het wit-met-gele exemplaar dat de vrouw van zijn baas gebakken had. Ik keek lachend achterom en stak mijn duim op. ‘Ziet er lekker uit,’ lachte ik. ‘Mooi,’ zei de vrouw terug. We pakten beiden een stuk en kusten elkaar nog eens. We liepen naar binnen om samen te genieten van een stuk taart. Binnen zaten we nog de hele avond gezellig te eten, te praten en te lachen, totdat Ben ze toch allemaal met pijn in zijn hart - zo zei hij het zelf, niet mijn woorden - wegstuurde.


Hij pakte me weer bij mijn middel, op de plek waar ik zwak werd, elke keer dat hij me vastpakte, en fluisterde in mijn oor. ‘Nou mevrouw Hastings,’ hij keek me verliefd aan. ‘Laten we gaan,’ glimlachte ik. Ik wist dat hij lang had gewacht op deze nacht en dat had ik eigenlijk ook wel.


Hij hield me in zijn armen en tilde me de trap op. Hij fluisterde af en toe iets in mijn oor, zodat ik nog zenuwachtiger werd. Hij legde me voorzichtig op het bed neer. ‘Ben je er klaar voor,’ fluisterde hij zachtjes. Ik knikte blozend. Het duurde niet lang voor er een stapeltje bruidsjurk en -pak op de grond lag en we met volle teugen van elkaar genoten.


We waren nu alweer een tijdje verder en het getrouwde leven beviel ons wel. Er was wel een ander aspect bijgekomen: ik was zwanger. Een paar keer per dag kwam mijn maaltijd naar boven en rende ik naar het arme wc-tje dat we beneden hadden. Ben was vaak hele morgens bezig om hem schoon te maken, want ik ging dat niet doen, hoor! Hij keek me dan zielig aan. ‘Ik doe het..’ zei hij dan, ‘omdat ik van je hou.’ Ik ging dan altijd mijn tanden poetsen, wat ik nu trouwens ook obsessief vaak deed, en kuste hem daarna.


BEN-
Ik keek in haar ogen, haar vingers streken zachtjes over mijn wang. Ik kende haar al sinds ik een kind was geweest en ik had haar eigenlijk altijd leuk gevonden. Op het eindfeest had ik haar verkering gevraagd. Ik weet ook nog hoe ze me aankeek met zo’n are-you-kidding-me-hoofd. Ze fluisterde toen in mijn oor dat ze nooit nee tegen me zou kunnen zeggen en dat was de eerste keer dat ik haar zoende. Ja, we hadden nogal een geschiedenis, maar dat was eigenlijk heel goed. We kenden elkaar van binnen en van buiten, wisten het slechtste en het beste uit elkaar te halen en we waren er al lang achter dat een lange tijd zonder elkaar zijn bijna onmogelijk was voor ons. Ze wist bijvoorbeeld dat als ik boos was op haar ze me geen excuses aan moest bieden, aangezien me dat nog bozer maakte. Ik weet nog hoe ze mijn schoolproject - een zeilbootje - recht de open zee op had laten varen. Ik praatte niet met haar voor dagen, maar na een tijdje was ik er weer klaar mee en ging ik weer met haar om alsof er niets was gebeurd. We hoorden bij elkaar, we leerden van elkaar en we hielden van elkaar en dat was het allerbelangrijkste.


Ik keek lachend naar haar. Ze was het mooist als ze plezier had. ‘Nee.. Paige, houd de hengel maar iets steviger vast. Ja, zo ja!’ Ze glunderde helemaal. ‘Ik kan vissen,’ gooide ze er lachend uit. Na een paar minuten had ze al beet. Een lief klein visje was het, maar dat betekende niet dat ze niet trots was op haar vangst. ‘Over een tijdje kunnen we mijn planten hiermee bemesten en dan worden ze hartstikke veel waard,’ zei ze. Ik knikte, daar zat wel wat in. Paige was heel slim, slimmer dan ik, maar we wilden allebei helemaal niets slims worden. Geen dokter, teveel ellende. Geen advocaat, die criminelen waren ook maar eng. En van alles: absoluut geen zakenman of -vrouw. Het was een leeg beroep voor mensen die alleen maar waarde hechtten aan de mening van anderen en aan geld. We weigerden om zoiets te doen. Gelukkig konden we allebei vissen, Paige in elk geval een beetje, koken en tuinieren. Zo konden we alles met elkaar combineren.


PAIGE-
Die middag ging ik naar het stadhuis, waar ik me wilde registreren als tuinier, dan kon ik geld verdienen door mijn oogst te verkopen. De man in het kantoor keek me vriendelijk aan. Hij had een dikke buik en een pannenkoekenbakkers-gezicht. Als je een pannenkoekenbakker kent, dan weet je hoe zo iemand eruit ziet. Hij lachte en gaf me een formulier. ‘Dus mevrouw is een tuinvrouw,’ hij begon me een beetje te irriteren, als ik hem op straat tegenkwam liep hij altijd met een boog om me heen en nu wilde hij alles over me weten, zeker. ‘Ja, inderdaad. Ik ben zwanger van mijn man, weet u en hij is de kostverdiener, maar als we een kindje willen onderhouden zullen we toch nog iets moeten doen met mijn oogst. Potjes en andere spullen kan je niet met liefde kopen, weet u?’ Ik wilde weten of hij wel echt geïnteresseerd was. ‘Gefeliceerd, dat is geweldig!’ bulderde hij. ‘Ik kan u de meubelmaker aan de oostkant van de berg zeker aanbevelen voor uw kinderkamer.’ Hij was dus wel geïnteresseerd. Ik zette mijn handtekening en de man wist me te vertellen dat als ik een doos met mijn oogst naast de brievenbus zou zetten, de postbode hem op zou halen en dat de pannenkoekenbakkershoofdenman de waarde van de oogst op onze rekening zou storten. Het klonk wel betrouwbaar. Ik gaf de man een hand en zei hem dat hij zeker eens langs moest komen.


Mijn buikje begon zich steeds beter te laten zien, hoewel ik volgens Ben de enige was die het kon zien. Ik hield al heel veel van het kindje in mijn buik, al wist ik niet eens wat het zou worden. Ik had de hele dag nieuwe planten geplant en zelfs een tuinman laten komen die twee nieuwe bomen in de tuin had geplant. Ik nam mijn taak als aanstaande moeder en halve kostverdiener heel serieus. Elke dag stond ik vroeg op om mijn planten te bemesten met de vis of andere vruchten die ik geoogst had. Ik merkte vaak dat ik steeds vergat mijn oogst in die doos te doen of dat ik ze zelf op wilde eten en dat was niet zo handig misschien zou het beter gaan als Dakota of Austin, de namen die we hadden uitgekozen, al geboren was en ik geen belachelijke honger meer had. Ik wilde echt de hele dag eten. Best irritant voor Ben, denk ik, maar zo kan hij natuurlijk wel goed oefenen op zijn koken (gna gna).


De liefde tussen Ben en mij was nog lang niet uitgedoofd. Ik ging snel naast Ben zitten en hij legde zijn hand op mijn been. Ik kreeg een lichte kippenvel en kuste hem op zijn mond. Hij zuchte volgens mij een beetje uit opluchting, hoewel ik niet weer waarom. We liepen niet lang daarna hand in hand naar boven om weer lekker te gaan slapen (maar niet gelijk).


‘s Morgens stond ik dus stipt op tijd de plantjes water te geven. Ik keek schuin naar boven, naar ons slaapkamerraam. Ben stond naar me te kijken en zwaaide zachtjes. Ik keek hem verliefd aan. Ik was blij dat mijn kindje van hem zou zijn, hij zou vast een goede vader zijn. Dat moest wel. Hij werkte wel echt heel erg hard, omdat hij wilde dat Dakota of Austin een goed leven kon leiden en dat was gelijk ook het enige wat ik wilde. Naast die koekjes uit de supermarkt, die waren echt lekker! Ik zou er zo een pak vol van op kunnen. Focus Paige, focus!


‘Liefje?’ ‘Ja,’ antwoordde Ben afwezig. ‘Zullen we een blauw, roze of geel wiegje nemen?’ Hij keek me lachend aan. ‘Waarom vraag je dat aan mij?’ Duhh.. ‘Omdat jij zijn of haar vader bent en het jouw geld zal zijn dat ik uit ga geven.’ Hij knikte bedachtzaam. Ik aaide Ruby terwijl ik op een antwoord wachtte. ‘Geel is wel schattig.’ ‘Ja, dan kan het voor een meisje en een jongen! Kunnen we het wiegje ook meerdere keren gebruiken.’ Ik wist zeker dat een andere man even was geschrokken van het idee dat zijn vrouw al een tweede kind zou willen terwijl ze nog zwanger was van de eerste, maar Ben wilde hetzelfde als ik, dus knikte hij. ‘Ja, dat is zeker zo.’ We spaarden geld voor een aanbouw boven de garage, aangezien we die hadden verbouwd tot keuken voor een grotere woonkamer en een speelgedeelte voor ons kindje. Ja, we waren al helemaal klaar. Het enige wat we nog nodig hadden… was een kind.

Tsja... Ik zou het niet beter kunnen zeggen
Reacties?

hele lange up! Maar je schrijft zo goed dat dat niet uitmaakt!

Ik weet het, hij is echt MEGA
20 plaatjes is wel héél veel, maar zo kom ik lekker snel door de saaie stukjes heen

Bump!

^Dat is geen bump maar een powerpost. ;o

iig; leuk verhaal! ;D

Haha, ik leer elke dag weer iets meer

Erg leuke up

Ik vind het wel een leuk dagboek,allen heb ik nog nooit gehoord van een DITFT.
Ik ben een volger!

Dankjewel allebei!
Een DITFT is een 15G challenge met voorgeschreven doelen die je per generatie moet zien te behalen en die doelen verschillen heel erg. Daarom laat ik nu bijvoorbeeld bij Paige heel veel van haar familie-gebeurtenissen zien, want dat is heel belangrijk voor G1 van de DITFT. Maar bij een andere generatie zal het verhaal misschien wel meer gericht zijn op de hoofdpersoons werkdrive en wat dat met zijn/haar privé-leven doet. Zo blijft er lekker veel afwisseling per generatie..

V Ik zal het proberen niet meer te doen

Ik vind je dagboek echt heel leuk, maar je powerpost wel heel veel... niet dat ik hier over ga, maar toch.

Ik ben nu op vakantie dus waarschijnlijk kan ik pas woensdag updaten.. Sorry!

Eehhm, veel plezier met lezen!

‘Samen lukt het ons wel. We hebben nog wel wat spaargeld over, toch?’ ‘Maar ik heb het uitgerekend, een goede kinderkamer kost bijna 3500 simdollars! Hoe gaan we dat bij elkaar schrapen? Je vind dat soort bedragen nou niet precies op straat.’ Ik keek Ben aan, het zou nooit gaan lukken op deze manier. Ik rukte mijn handen uit de zijne los en liep naar boven. Ik kroop onder de dekens en deed alsof ik sliep. Voetstappen kwamen de trap op. ‘Ik weet dat we krap bij kas zitten, maar die uitbouw was gewoon hard nodig. Als ik hard werk krijg ik misschien promotie en dan verdien ik alweer veel meer.’ ‘Ik slaap,’ mompelde ik. Ben lachte, ik haatte het als hij de lieve echtgenoot speelde. Het liet me altijd voelen alsof hij een beter mens was dan ik.


Hij kroop bij me in bed. Zachtjes fluisterde hij in mijn oor: ‘Ga nu maar slapen, morgen is er weer een dag.’ Een traan rolde over mijn wang. Ik huilde niet vaak, maar als ik boos was en me machteloos voelde was dat vaak het eerste wat ik deed, na weglopen van de problemen, dan. Hij pakte mijn hand en een rilling liep over mijn rug: zijn hand was ijskoud. Ik hield hem tegen mijn wang en zuchtte. Was het altijd maar zo simpel als nu. Gewoon zeggen dat we het morgen wel oplossen en lekker slapen. Ik viel in slaap met een schuldgevoel. Niet tegenover Ben, nee, tegenover Austin. (Ja, het werd een jongetje.) Ik wilde hem alles kunnen geven wat hij nodig had, en nu zou hij dat zeker niet krijgen.


We waren al weer een tijdje verder en ik was de volgende dag al uitgerekend. Ben en ik hadden een paar maniertjes gevonden om geld te verdienen, zonder een tweede baan te nemen. We hadden op het internet iets gevonden over honden te trainen om te zoeken naar metalen en edelstenen en het bleek dat Ruby daar best goed in was. Zo konden we die edelstenen verkopen, dat bracht weer wat geld in het laatje. Ook bleek je in Redwood Harbor voor insecten en dergelijke geld te kunnen krijgen als je ze bij het lab inleverde. Zo kon ik nog extra geld verdienen met het vangen van de prachtige vlinders die rond ons huis vlogen.


Terwijl ik in de tuin stond te werken braken mijn vliezen. Ben lag al te slapen, maar ik had hem verteld dat ik de plantjes nog eventjes laatste voeding moest geven voor we weggingen naar het ziekenhuis. Ineens begon een stekende pijn rond mijn middel en het duurde niet lang voor ik het uitschreeuwde. Die weeën lieten dan wel steeds een tijdje op zich wachten, ze maakten me echt gek. ‘BEN! BRENG ME NAAR HET ZIEKENHUIS!’ Na een paar seconden stond hij naast me, bezorgd kijkend. Hij bracht me op topsnelheid naar het kleine ziekenhuisje, noem het maar gerust dokterspraktijkje, van RH.


Zijn borstkas die regelmatig op en neer ging, zijn oogjes die me onderzoekend aankeken, zijn handjes die naar mijn wang reikten, alles aan Austin was perfect. Ik kon wel uren naast zijn wiegje zitten, wachtend tot hij wakker werd, dorst kreeg, eenzaam werd. Ik wilde hem eigenlijk niet alleen laten en het voelde meer en meer als een verplichting om in mijn tuintje te werken: ik wilde eigenlijk gewoon de hele dag naar Austin staren. Het was dan ook heel goed als Ben me even uit vissen stuurde of zoiets raars, want dan kwam ik even weg uit het huis, kwam ik nog iemand tegen en bleef ik niet de hele tijd voor mijn zoons wiegje zitten. Ben was trouwens ook zo trots als een pauw. Hij praatte tijdens het eten eigenlijk alleen maar over Austin, zijn lach, zijn ogen, zijn haar (voor zover dat aanwezig was op zijn hoofd), Ben kon maar niet over ons wonder ophouden. En dat was maar goed ook.


De volgende dag kwam ik terug van een wandelingetje op de berg samen met Austin en Ruby, toen Ben op me stond te wachten. ‘Lieverd, ik heb een lening gekregen van mijn baas! Ik krijg nu gewoon een tijdje even geen salaris meer, maar zo kunnen we de kamer en de uitbouw betalen!’ Ben keek me zielsgelukkig aan. ‘Echt waar?’ Ik geloofde het niet helemaal, ik wist niet waarom maar het lag me gewoon niet echt. ‘Austin zal zo blij zijn!’ Ik keek hem aan, hij meende het. Hij geloofde dat het allemaal goed zou komen en door zijn enorme blijdschap begon ik datzelfde te doen. Misschien hadden we ons voor niets zorgen gemaakt en hadden we gewoon de uitkomst af moeten wachten.


We wilden eigenlijk weer een nieuw kindje en we gingen het op een bepaalde manier weer proberen (maar op welke manier zeg ik lekker niet).


‘Pootje?’ Ze hield haar pootje op zodat ik hem kon schudden. Ruby bleek een hele goede jachthond te zijn en trucjes bleken haar ook zeker niet te moeilijk te zijn. Ze werd eigenlijk een deel van ons inkomen door haar zoektocht naar edelstenen die ze de hele dag voerde. Austin lieten we niet op dezelfde bank zitten als Ruby, voor veiligheidsredenen, maar als Austin iets ouder zou zijn zouden we Ruby al wel bij hem laten. Ik was trouwens hard op weg om mijn certificaat te behalen, dat betekende dat ik op een niveau tien van vaardigheid in het tuinieren zat, dat was het hoogste. Weer iets om trots op te zijn.


Ik had een tijdje later eindelijk dat certificaat binnengehaald, hoewel het certificaat niet het enige was wat ik had binnengehaald, want ik was weer zwanger! Ja, je hoort het goed. Naast mijn eerste engeltje, zou er een tweede komen. Ik kon eigenlijk niet wachten, maar het geld was een beetje schaars, dus de meubels werden flink gerecycled. Ach, we zouden het financieel vast wel halen. Denk ik.

Hele leuke update

leuke up!

Heel leuk!

Leuke up! ;D

Bedankt alle vier ! Ik ben al bezig met de volgende up..