Hallo iedereen.
Zoals gezegd en beloofd is, komt hier mijn nieuwe dagboek na mijn andere helaas te hebben moeten stoppen. Dit dagboek gaat anders zijn dan de vorige, heel wat anders. Het is geen 10G. Eigenlijk helemaal geen challenge, gewoon een verhaal.

Even wat waarschuwingen en tips vooraf:

- Als je niet goed tegen horror of psychologische dingen kan, bang ervoor bent of je bent vrijwel nog te jong; dan raad ik je aan het niet te lezen.

- Het word een ingewikkeld verhaal. Er gaat een tijdlijn gebruikt worden. Kijk dus goed naar de datum + tijd dat boven de update staat, wil je het verhaal goed blijven volgen. Het verhaal zal van de ene tijd naar de andere springen, waardoor het verhaal (misschien?) naarmate het vordert duidelijker zal worden of misschien zelfs wel interessanter. Voorbeeld: Update 1 - Maandag 14 Januari, 1992. Update 2 - Vrijdag 26 Oktober, 2011. etc. Dit doe ik om het verhaal spannend te houden en dus altijd een vorm erin te houden van "waarom?" en "Wat was er?" zodat jullie nieuwsgierig blijven. Het kan dus ook zijn dat de ene update in het heden is en de volgende één uit het verleden (een herinnering). Houd dus altijd je aandacht bij het lezen of lees desnoods een paar updates terug.

- Als je vragen hebt over het verhaal of je begrijpt iets écht niet, al heb je het bovenstaande goed gevolgd, voel je vrij om mij te PMen met een vraag om zo te voorkomen dat het topic ermee vol gaat staan. Ik zal proberen alles dan zo duidelijk mogelijk uit te leggen.

- Ik update wanneer ik wil, tijd heb. Vragen om de volgende update heeft geen zin, maar maak je geen zorgen. Die update komt er wel.

- Reacties zijn erg welkom.

- Het belangrijkste: Heb plezier in het lezen.

________________________________________________________
INDEX:

Proloog
Hoofdstuk 1:
- Kinderlijk Vertrouwen
- Zorgen
- Eenzaamheid

________________________________________________________
Dan volgt nu, na deze post, gelijk het proloog.
Het proloog is ook gelijk een voorbeeld van hoe ik de "tijdslijn" bedoel.

Proloog

Twinbrook: Heden.
Zaterdag 19 Augustus, 2012. - 02:27 AM.



Angst, zo zou je het kunnen noemen. Het soort angst wat niet te verhelpen is, wat niet te vergelijken is met een fobie voor een spin of zo'n clown die vroeger je haren recht overeind deed staan. Ella hijgde zwaar en snel achter elkaar, terwijl ze zichzelf een weg baande door de dikke moerassen en rietvelden in de buitenhoeken van Twinbrook. Een onbewoonbaar verklaarde plek. De gebouwen die er nog stonden waren vervallen ruïnes en de duisternis die er 's nachts viel was alsof je onder een dikke winterdeken kroop die alle lichten rondom doofde.



Ella bleef rennen, al kon ze niet meer. In haar gedachten was ze allang vergeten waar ze voor vluchtte en de tranen waren al ingedroogd in haar melkwitte huid. Haar ogen straalde een leegte uit, als een baby die net de wereld in komt zetten; zonder herinneringen, zonder emoties.



Het moeras is stil op de krekels in het riet en Ella´s snelle voetstappen na. Ze wist niet waarom ze naar het moeras was gegaan. Het had eigenlijk geen reden. Het enige wat ze wist is dat ze weg moest gaan. Weg van waar ze was, weg van alles. In de schaduw van de nacht werd een oud huis zichtbaar. De witte wieven van het drassige water naast het gebouw trok zichzelf over het dode en verdorde gras die het pad naar het huis bedekte. Ella wist dat haar benen het niet lang meer zouden houden. Het huis stond er verlaten bij; de kans dat er nog iemand leefde was klein. Ze besloot de sprong in het diepe te wagen en haar toevlucht te zoeken in de duisternis.



Ze opende de deur van het oude pand rustig, maar als er iemand in de buurt was had het gekraak van de scharnieren haar al verraden. Toen ze binnenstapte keek ze nog even schichtig langs de ramen van de deur, voordat ze zichzelf ertegenaan liet vallen. Even sloot Ella haar ogen; ze was op, ze kon niet meer. Ze liet zichzelf naar de grond zakken en deed beschermend haar armen om haar heen. Binnen was het nog donkerder dan buiten en met een paranoïde blik staarde ze naar het niets.

Wow, super gaaf en spannend. Ik ben benieuwd!
Die tweede screen vind ik erg mooi btw

Wat leuk dat je Twinbrook gebruikt! Ik geloof dat deze stad niet zoveel gebruikt wordt en ik vind het eigenlijk wel een leuke stad. Dit is duidelijk anders dan je andere dagboek/verhaal en dat vind ik wel erg creatief van je. Je proloog vind ik spannend geschreven en ik zat er meteen helemaal in. Ben enorm benieuwd naar dat verspringen van tijd waar je het over had maar het begin vind ik in ieder geval heel goed gelukt.

Ben benieuwd!

Wel wil ik je vooraf waarschuwen, als je dagboek te eng/bloederig etc wordt kunnen wij je aanraden om je dagboek ergens anders voort te zetten. Wij kunnen geen leeftijdslot op topics zetten.

Dank jullie.

^ Komt goed. Gewoon even melden als het te ver gaat.

Super Begin!!! Erg spannend!!

En nogmaals sorry van die foto's in dat huis! Ik voel me echt schuldig!

Woow, klinkt spannend Ik volg

Spannend begin. Ik volg!

Wow, superspannend zeg! Ben ik ben benieuwd waar het verhaal heen gaat!

ookal ben ik onder de 16, het begin is al spannend!

waah, tis nu al spannend! ben benieuwd naar meer!

Super spannend! Ben echt heel erg benieuwd, want ik heb nog niet echt een duidelijke indruk van waar het over gaat, maar het is spannend!

Thanks iedereen.
En ja, ik snap wat je bedoelt Dave. Eigenlijk is dat ook de bedoeling. Je hoort het langzaam aan steeds meer te gaan begrijpen, naarmate de updates vorderen. Daarom had ik ook geplaatst dat het een verwarrend verhaal zou worden. Ik wil dus constant die nieuwsgierigheid aanhouden bij jullie (als dat lukt) en dat jullie zelf kunnen speculeren wat er is? In het begin zal het verwarrend blijven, maar het moet (als het goed is) steeds meer onthulling van wat er is gebeurd en wat er gaat gebeuren. Ik raad dus mensen aan die daar geen geduld voor hebben, het ook niet te gaan lezen.

_____________________________________________________________________________

Hoofdstuk 1.
Kinderlijk Vertrouwen.

Twinbrook: Heden.
Zaterdag 19 Augustus, 2012. - 09:23 AM.



Terwijl de nacht langzaam was weggetrokken en de zon zijn eerste stralen op het huis schenen, zat Ella nog altijd tegen de deur aan. Haar wil om alert te blijven had het overwonnen van haar slaap. Ze keek rond in de hal waarin ze de hele nacht had gezeten. Het stof danste rond in de lucht en de verf van de houten muren dat eens mooi bordeaux rood geweest was, was nu aan het schilveren. Midden in de hal stond een tafel, die vreemd genoeg nog gedekt was met porseleinen servies die je vaak bij oudere mensen in huis zag staan. Het voelde alsof dit huis hals over kop verlaten was.



Ella hijst haarzelf omhoog aan de verroeste deurklink waardoor het nepgoud, dat er nog deels op geverfd zat, lichtjes afbrokkelde. Ze deed een paar stappen naar voren, maar de vloer was in net zo´n slechte staat als de rest van het huis. Het gekraak van het vervallen gebouw ging bij Ella door merg en been. Een rilling over je lijf dat je vroeger kreeg op school als iemand zijn nagels voor de gein over het schoolbord kraste.



Met haar armen weer om haar heen geslagen keek ze voorzichtig om het hoekje van een poort naast de voordeur. Het leek een woonkamer te zijn. De zon scheen fel door de kiertjes van de gordijnen naar binnen. Ella liep rustig naar binnen toe en keek door de ramen naar buiten. Het moeras zag er zoveel vrediger uit in het daglicht, maar ze wist, zoals met veel dingen, dat schijn bedriegt. Een zucht verlaat haar lippen; hoelang zou ze hier blijven en hoelang zou het duren tot hetgeen wat haar zo bang maakte, haar weer zou vinden?



Ella slaakte een zucht en wreef met haar handen over haar armen. Het was koud in het huis. Na al die jaren zal de ketel van het gebouw het wel niet meer doen, laat staan de elektriciteit. Ze wist niet zo goed wat ze met alles aan moest, haar hele leven is té veel. Waarom voelde het alsof niemand haar begreep? Ze willen haar alleen maar pijn doen. "Ze komen je halen, Ella.." klonk het onaardig door de woonkamer. Ella schrok en keek om zich heen, maar de kamer was leeg. "Nee.. Nee!" schreeuwde ze, wanneer ze met haar handen haar oren dichtdrukte. "Laat me met rust!" Haar benen begonnen te trillen en al snel viel ze naar de grond. "Maar Ella, je weet toch dat ik je bescherm. Je kan alleen mij vertrouwen." Ella keek voor zich uit en leek ineens heel rustig. Een paar plukken van haar lange zwarte haar viel als een gordijn voor haar gezicht, waar ineens een hele serene glimlach op stond. "Ja.. Ja." stemde ze zacht toe nadat er een kinderlijke lachje door de kamer galmde.


____________________________________________________________________

Zoals jullie zien is dit een update dat volgt op wat er hiervoor is gebeurt. Dat kan dus ook, maar het kan dus ook zomaar zijn dat ik met de update niet verder ga met wat er in het "nu" gebeurt, maar met iets wat al is gebeurt en dan later in een andere update de draad weer oppak met het heden.


V Thanks! Ik bewerk ze met Photoshop. [:

Wauaw! Spannend!
Heeft ze stemmetjes in haar hoofd ofzo!?

En jij maakt zulke mooie foto's! waarmee bewerk jij ze?? (met dat zonlicht enzo..)

Wauw, echt geweldig! Ik wou het ook van die foto's vragen, maar van photoshop moet je verstand hebben, en daar heb ik niet zo veel verstand van, helaas. ):

Het huis past echt perfect bij het verhaal! Prachtig gevonden, ik neem aan dat je het niet helemaal zelf heb gemaakt, te zien aan het grote aantal CC. (;

Komen die stemmen nou echt vanuit het huis of vanuit haar hoofd.

Spannende up. Mooi geschreven ook.

Spannende up Ik vraag me echt af waar die stemmen vandaan komen.

Hele spannende up en dit huis past inderdaad heel erg bij je verhaal. Volgens mij ga ik dit verhaal nog leuker vinden dan je vorige want ik ben ontzettend fan van horror. Ik denk dan bv. aan de sfeer van de film RoseRed.Dit huis heeft wel wat weg van de sfeer in dat huis.(van de film)

Ik vind het echt prachtige foto's en ook een geweldig huis, ik weet zeker dat je er veel tijd aan hebt besteedt
Ook lijkt het verhaal me tot nu toe erg spannend en ik kan niet wachten op meer ^^