PROLOOG


~Niemand om op terug te vallen. Niemand om me te sturen. Niemand behalve wij.~


Ik sta er alleen voor, niemand die me opvangt. Ik zie geen leven voor me. Ik zie een leven dat ik niet ken.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Even een korte proloog van mijn nieuwe dagboek. Om het even zo kort mogelijk samen te vatten, Sam Akkerman is ontslagen uit het ziekenhuis na er een half jaar in coma te hebben gelegen. Hij heeft geen familie of vrienden om op terug te vallen en nog erger, niemand om hem te sturen. Want vanaf het moment dat hij bij kwam, herinnerd hij zich zijn 'oude' leven niet meer. Hij is een ander mens.

Ik hoop dat jullie t leuk gaan vinden en zal straks het eerste hoofdstuk online zetten.

Mooie proloog, ik ben benieuwd naar het verhaal

HOOFDSTUK 1


'Je moet ergens beginnen...', die woorden bleven door mijn hoofd spoken. Ik wist dat het waar was, maar waar moest ik beginnen? Een baan, ja, dat spreekt voor zich, maar mijn interesses liggen niet waar mijn opleiding ligt. Dat klinkt verwarrend en dat is ook, voor mij tenminste.


De krant bood geen oplossing, dan het dorp maar in voor ideeën. De kringloopwinkel gaf me een sprankje hoop, maar niets is zeker.


Ik gooide al mijn charmes in de strijd, in de hoop een baan te vinden. Geen droom baan, maar een baan, zo een die brood op de plank brengt.


Helaas gooide ik ernaast...


Lunchtijd, maar niks in huis, de eerste oplossing? Café. De tweede? supermarkt. Gelukkig vond ik ze allebei.


Ik herinner me nog vaag een uitspraak, dat als je twee vliegen in één klap denkt te slaan, er altijd één wesp bij zit die je steekt. Waarom moest ik veranderen? Waarom uitgerekend IK? En bovenal, waarom stel ik mezelf zoveel vragen?


Eigenlijk mijn enige oplossing, de enige "keuze" die ik heb, maar waarom voelt het toch zo slecht?


Ik heb geen keus. Ik zal ergens moeten beginnen en al het begin is moeilijk.


Rustig maar, rustig maar, het was maar een nachtmerrie. Ik hoor het haar zeggen, ik weet niet wie, maar ik hoor haar. Ik heb nog nooit zo hard terug verlangt naar iemand die ik me niet meer kan herinneren, maar ik mis haar.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik hoop dat jullie het wat vinden. 't Is nu nog een beetje saai, maar wou het verhaal nog een beetje opbouwen. Laat alsjeblieft een reactie achter, ben erg benieuwd.

Ik ben echt benieuwd naar meer, het is echt interessant en origineel 0;

Die kringloop winkel is zo cool. ^^

Leuk, ben benieuwd naar de rest.

Ik ben ook benieuwd naar meer!
Mooi geschreven

HOOFDSTUK 2


Weet je nog hoe het voelde, toen je voor het eerst aan moeders hand naar de basisschool werd gebracht? Zo voel ik me nu. Een jammerend gevoel, een gevoel van onbekendheid, een gevoel alsof je voor de leeuwen wordt geworpen. Maar ach, hoe erg kan het zijn?

- enige tijd later -


NOOIT MEER! IK GA NOOIT MEER!


Hoe dom het ook mag klinken, ik verlangde naar een veilig gevoel, het gevoel wat ik gister nog leek te hebben. Dus ging ik terug naar de kringloopwinkel, daar zal ik vast rustig worden toch?


FOUT! even een kleine rekensom:
Alan Stanley's oude gedoneerde truien + prijskaartje van kringloopwinkel = Hartaanval
simpel als 1 + ($)1.000,00 toch?


Gelukkig liep ik deze, toch zeker niet onaangename, dame tegen het lijf. De vonk was er meteen, dus hoefde ik de vlam alleen maar aan te wakkeren. Dus sprak je nog is af om de, uhh, 'botsing' goed te maken.


En natuurlijk spreek je nog eens af....


En, nou, uhmm, van spreken was hier weinig sprake.


Helaas werd onze tweede 'botsing' weer onderbroken door een jammerend gehuil van buiten. Een van de (vele) zwerfhonden die Appaloosa Plains kent, overleed voor onze ogen. Weer overkwam mij een gevoel van kleinheid, een kinderlijk gevoel van angst, een gevoel van een harde ondergrond tegen je hoofd. (later bleek ik te zijn flauwgevallen)


Alani merkte dat ik dit erg vond, mede door de bult achter op mijn hoofd, en probeerde mij te troosten door een van de zwerfhonden uit het asiel te adopteren. Haar naam is Lady.


En eerlijk gezegt, ik ben dol op haar. Ze lijkt nu al op mij.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Super bedankt voor de leuke reacties van jullie! Dit motiveert echt om door te simsen/schrijven. Verder wou ik nog even kwijt dat ik vrij weinig foto's had gemaakt van wat nog meer is gebeurd, dus even een korte toelichting: Sam Akkerman is gepromoveerd tot niveau 2 in de carrière geneeskunde. Hij en Alani wonen sinds kort samen, en wou graag even duidelijk maken, dat ik eerst een week lang met haar heb afgesproken voor ik aan de tweede 'botsing' toe kwam. (vind dat het in andere verhalen soms zóóó snel gaat)

HOOFDSTUK 3


Mijn leven leek een grote roze wolk te worden. Ik vroeg Alani ten huwelijk en zelfs op het werk ging het beter.


Ik was eindelijk het stadium voorbij dat ik de vervelende rot klusjes op het werk moest doen.


Sterker nog, door een anonieme melding (goh wie zou dat toch zijn ^^), kreeg ik zelfs promotie. Toch voelde ik nog niets voor deze baan. Ik werkte omdat ik geen andere keus had.


Alani was dol enthousiast toen ze hoorde dat ik promotie had en we ons huwelijk binnenkort konden vieren.


Helaas was ze minder enthousiast, toen ik liet zien hoe ik mijn geld verdiende, waarschijnlijk omdat zij het voor het eerst mocht uitproberen . Maar tot dat het geld binnen was....


... mocht ik de vervelende rot klusjes thuis nog wél uitvoeren. Een promotie zou hier geen verkeerd idee zijn.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry voor de nogal korte en saaie update... De afgelopen sim dagen gingen nogal snel, zonder dat er eigenlijk wat gebeurde, maar vond het toch even nodig om een update te plaatsen. Bye the way... ik vind Lady echt heel erg schattig



PLEASE LEAVE A COMMENT

Ik heb het gevoel dat ik hele stukken mis in dit verhaal..
Maar voor de rest is het leuk.

@ChanCake, hoe bedoel je precies? K doe mn best om zoveel mogelijk te beschrijven, maar heb niet overal foto's van.

HOOFDSTUK 4


's Ochtends vertelde Alani me dat ze graag bij de kringloopwinkel wou kijken voor een nieuwe tweedehands camera, alhoewel dat niet bepaald logisch klinkt, vond ik dat we nog wel wat geld konden missen.


Totdat ik dit zag 's Middags. Ik voelde iets omschakelen, ik flipte.


Ik kon hem wel wurgen, hij moest van haar afblijven


Ik wou haar nooit meer zien, zij was gemeen, dat vond ik reden genoeg. Helaas kwam ze en begonnen we te schreeuwen.


Ik vind haar niet meer lief, echt niet meer lief.


Ik had geen zin meer om geld te gaan verdienen, het was toch stom.


Dit wou ik, zo ben ik.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry voor de mensen die dit als shockend beschouwen. Wat ik duidelijk probeerde te maken is dat Sam, toen hij Alani met die ander zag zoenen, hij in een soort shock raakte, waardoor hij weer terugviel in een soort kinderlijkheid. Ik vond het alleen erg moeilijk om dit goed in beeld te brengen en te verwoorden, mede omdat ik maar de helft van de screens opsla die ik maak .

Ik begrijp wel wat ChanCake bedoelt, het gaat heel erg snel allemaal, daarom mist ze stukken van het verhaal. Nergens lees je waar Alani een relatie heeft met een ander bijvoorbeeld.

@p777b3: Het gaat niet om plaatjes. Het gaat erom dat je wat meer over het verhaal verteld. Hoe komt hij aan die baan? Hoe wonen ze ineens samen? Wat gebeurt eromheen? Waarom gaat ze vreemd? Dat soort dingetjes.

Als je wat meer verhaal vertelt bij de plaatjes, dan is het verhaal wat beter te bergrijpen. Kijk maar naar mijn dagboek (Helaas gestopt). Daar kan je zien wat ik bedoel. Je hoeft niet voor elke beweging of moment dat er gebeurt in het verhaal een plaatje te hebben. Sla gewoon niet zoveel over, dan is het wat beter te begrijpen en makkelijker lezen!

@fjordjes en ChanCake, super bedankt voor jullie uitleg, denk dat ik het nu beter begrijp. Ga proberen duidelijker, en vooral meer, te schrijven. Om 't dan maar even zo toe te lichten: ik dacht eerlijk gezegt dat het wel duidelijk was dat hij een baan had gekregen toen hij bij het ziekenhuis naar binnen liep (Hoofdstuk 1). Van dat samenwonen begrijp ik idd wel, is achteraf gezien ook heel erg vaag, het zelfde geld voor het 'wat eromheen gebeurd'. De reden dat ze vreemd gaat wou ik bekend maken in het volgende hoofdstuk , maar ik loop denk ik iets te hard van stapel. moet nog leren hoe je zoiets goed schrijft, maar blijf me alsjeblieft tips/commentaar/feedback geven, ik wil graag een zo goed mogelijk dagboek maken.

p.s. Srry voor het lange verhaal