Hoofdstuk 5
Xander was opgegroeid tot een peuter, een muzikale peuter. ‘Ting… Ting, ting, ting.’ Ik werd er nogal gek van, maar zelfs ik ga niet tegen een peuter zeggen dat die met spelen moet stoppen.
Het was ook de tijd om Xander dingen te leren, zoals plassen op het potje en niet in de luier. Bah, dat er maar snel een einde komt aan die vieze luiers.
Een minpunt van potjes, je moet ze legen en wie deed dat meestal? Agnes natuurlijk. Aj, aj, aj! Dat heeft een geur, gadverdamme.
Grady was er nog elke dag om mij op te vrolijken. Op een dag kwam hij aan met een cadeautje die leuk was voor mij, voor Grady en vooral voor Xander. Het was een kinderwagen!
Grady testte het direct uit en maakte een avondwandeling met Xander. Xander vond het natuurlijk helemaal geweldig, alles wat hij zag vond hij prachtig. Alle beestjes wou hij aanraken, naar alle mensen zwaaide hij, het was zo leuk om te zien.
Dingen waar je veel geduld voor nodig hebt deed Grady ook, want ja, geduld was niet mijn sterkste punt. Grady leerde Xander lopen en ook praten. Het was een stuk makkelijker toen hij dat allemaal kon doen.
Op een avond nam Grady me mee naar een klassieke voorstelling in het theater. Het was super gezellig. Op het einde bleven we nog even voor het theater staan.
Opeens zakte hij op z’n knieën en grabbelde in zijn zak. Ik wist wat dit was, dit was een aanzoek, zo had Erik het ook gedaan.
‘Agnes, we zijn nu al een hele tijd samen en hebben een prachtkind gekregen. Ik wil graag bij je blijven voor altijd, dus mijn vraag. Wil je met me trouwen?’ Hij opende het doosje. De ring die erin zat blonk, hij was nog mooier dan de ring van Erik.
‘Ja, natuurlijk!’ Riep ik op m’n hardst. Mensen begonnen te klappen.
Ik vloog Grady om de nek en gaf hem de aller dikste knuffel die ik ooit aan iemand had gegeven. Eindelijk ging ik trouwen, hier had ik altijd van gedroomd.